Η κυβέρνηση στήνει σκηνικό απάτης και δημαγωγίας για να περάσει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα

Στην Αθήνα βρέθηκαν την περασμένη εβδομάδα οι «θεσμοί», ξετινάζοντας για άλλη μία φορά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης και υπενθυμίζοντάς της το ρόλο τους σαν επικυρίαρχων στη χώρα μας. Από την άλλη μεριά και ο κυβερνητικός αποπροσανατολισμός που με την πρόταξη της «συνταγματικής αναθεώρησης με «συμμετοχή του λαού», αλλά και του διαβόητου σχεδίου «παραγωγικής ανασυγκρότησης», επιχειρεί να αποσιωπήσει το ήδη έτοιμο «αναθεωρημένο Μνημόνιο συνεργασίας», που αναφέρεται στις νέες –μετά το 2018- επαχθέστατες απαιτήσεις των δανειστών, για τα επόμενα χρόνια. Αν μάλιστα υπάρξει και συμβιβασμός Ε.Ε και ΔΝΤ σχετικά με το ζήτημα της «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους, τότε ανοίγει ο δρόμος για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο «πρόγραμμα» και άρα για την υπογραφή ενός ακόμη Μνημονίου (Memorandum of Economic and Financial Policies -MEFP) από την πλευρά του Ταμείου, με νέες αξιώσεις.

Σπέρνοντας αυταπάτες δεξιά και αριστερά, οι κυβερνητικές επισημάνσεις δηλώνουν ότι: «Στο πακέτο των μέτρων θα υπάρχουν και θετικά και αρνητικά μέτρα. Εάν ξεπεράσουμε πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ τα θετικά μέτρα θα είναι περισσότερα. Εάν είναι κάτω από 3,5% του ΑΕΠ θα έχουμε επιπλέον μέτρα». Το βέβαιο είναι πως μία ανάπτυξη του 3,5% του ΑΕΠ (δηλ. γύρω στα 6,5 δις €) το χρόνο, και μάλιστα συνεχώς, μέχρι τουλάχιστον το 2023, είναι προφανέστατα αδιανόητη, ακόμα και για ισχυρές οικονομίες. Την αντίφαση επισημαίνουν τόσο ο Α.Τσίπρας που κομπάζει για τη θετική ανάπτυξη της οικονομίας το 2016, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την έναρξη δημόσιας διαβούλευσης με το ερώτημα: «ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα οικοδομηθεί»(sic), όσο και η ΕΛΣΤΑΤ που την ίδια στιγμή ανακοινώνει απότομη προσγείωση σε σκηνικό ύφεσης της τάξης του 0,1% του ΑΕΠ για το 2016, από «ανάπτυξη»1,1% που ευαγγελίζονταν η κυβέρνηση! Πρόκειται για το ένατο στη σειρά έτος κατρακύλας του ΑΕΠ, που ξεκίνησε το 2008, έχοντας ξεπεράσει το 26%.

Οι ανακοινώσεις της ΕΛΣΤΑΤ ανατρέπουν όλη τη βάση της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας έναντι των δανειστών και ισχυροποιούν τις θέσεις των «θεσμών» για ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις.   Η ανάπτυξη που ισχυρίζεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., -αφήνουμε κατά μέρος τις αερογέφυρες που στήνει το ΚΚΕ για την αυτόματη μετάβαση στη λεγόμενη «λαϊκή οικονομία»-δεν αφορά καν στην αλλαγή αστικοδημοκρατικών δομών, που θα μπορούσαν να στοχεύσουν στην υποτυπώδη ανόρθωση της κατεστραμμένης Γεωργίας-Κτηνοτροφίας-Αλιείας, ή την επανεκκίνηση της από χρόνια καθηλωμένης μεταποιητικής βιομηχανίας ή έστω την απαρχή της βαριάς βιομηχανίας, που θα έβαζαν τον τόπο σε μία τροχιά καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και που θα έδιναν δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους. Όχι. Το βάθος και το εύρος της εξάρτησης δεν το επιτρέπουν, γιατί κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω και πέρα τόσο από τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, όσο και από τη λακέδικη συμπεριφορά των ντόπιων πολιτικών εκφραστών της μεγαλοαστικής τάξης. Για τον Α.Τσίπρα, στόχος του κυβερνητικού «στρατηγικού σχεδίου» είναι: η «παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας και προστιθέμενης αξίας, μέσα στα πλαίσια των ευρωπαϊκών κανόνων ανταγωνισμού», η «στροφή στις εξαγωγές, μέσω της δημιουργίας εσωτερικών αλυσίδων αξίας και συστάδων επιχειρήσεων».

Παρά τον ακατάσχετο βερμπαλισμό για αξιοποίηση της τεχνολογίας και την αύξηση της παραγωγικότητας, η τεράστια μάζα της άνεργης εργατικής τάξης, βρίσκεται εκτός λογαριασμού, φορτωμένη με τα βάρη τριών Μνημονίων, με ρημαγμένη ζωή και με μαύρο τον εργασιακό ορίζοντα. Τα πάντα για την κομπραδόρικη  μεγαλοαστική τάξη και τα κομματικά δεκανίκια της, έχουν σημείο αναφοράς την «ανταγωνιστικότητα» και με την ίδια λογική διακατέχεται και το σύνολο των μνημονιακών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Για όλους αυτούς, η «ανάπτυξη» προϋποθέτει τη λήψη του συνόλου  των επαχθών μνημονιακών μέτρων, καθώς και αυτών που έχουν ήδη προαποφασιστεί μεταξύ κυβέρνησης-Ε.Ε και ΔΝΤ στο Eurogroup της 20ης Φλεβάρη, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε και ο Β.Σόιμπλε  τονίζοντας ότι: «…δεν αντιπροσωπεύουν όλα όσα δηλώνονται στην Αθήνα αυτά που έχουν συμφωνηθεί στο Eurogroup…».

Πάντως, αυτά που έχουν συμφωνηθεί αφορούν: α) τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% του ΑΕΠ για μετά το 2018, β) τα μέτρα για την κάλυψη του «δημοσιονομικού κενού», που συμφωνήθηκε στο «περίπου» 2% του ΑΕΠ (δηλ. πρόσθετα μέτρα έως 3,6 δις €), για τουλάχιστον μία πενταετία και που αφορούν τη νέα μόνιμη φοροληστεία, που, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου στα 5.500-6.000 €, φθάνει στο 1% του ΑΕΠ (1,8 δις €) το χρόνο, καθώς επίσης και το σφαγιασμό της «προσωπικής διαφοράς» των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων που θα φθάνουν επίσης στο 1% του ΑΕΠ (1,8 δις €) το χρόνο, γ) την Ενέργεια, με την προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για το ξεπούλημα του ΔΕΣΦΑ, και συνολικά του τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, με έμφαση την εκχώρηση κρατικών πακέτων στα ξένα μονοπώλια του ενεργειακού κλάδου, δ) τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» (σε περίπτωση υπέρβασης του στόχου του 3,5% του ΑΕΠ!!!), τα οποία κατά τους κυβερνητικούς «θα αφορούν αναπτυξιακούς στόχους» δηλ. μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων και μείωση των εργοδοτικών εισφορών (οι «θεσμοί» αρνήθηκαν τη μείωση του ΦΠΑ σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και ενέργεια, καθώς και του ΕΝΦΙΑ, που πρότεινε η κυβέρνηση), με δυο λόγια με αθρόες οικονομικές, κλπ. παροχές (μέσω ακόμα και δανείου 3 δις € από την Παγκόσμια Τράπεζα) προς το ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, ε) τις «ελαφρύνσεις», μέσω των «μεσοπροθέσμων» μέτρων, του δημόσιου χρέους, που θα ανακοινώσουν «εν καιρώ» οι δανειστές-τοκογλύφοι, στ) τον εξωδικαστικό συμβιβασμό για τα ληξιπρόθεσμα χρέη και τα «κόκκινα» δάνεια των προβληματικών μεγάλων επιχειρήσεων.

Όλα τα υπόλοιπα, που έχουν ήδη προσυμφωνηθεί και κυρίως τα Εργασιακά (ομαδικές απολύσεις της τάξης του 8-10%, συνδικαλιστικός νόμος, lockout, επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των κλαδικών, κλπ), αλλά και το Ασφαλιστικό με αιχμή τη χρονική εφαρμογή των συνταξιοδοτικών περικοπών (δηλ. το 2018 ή το 2019), περιμένουν την κατάλληλη ώρα για να έρθουν στην επιφάνεια. Τα προχθεσινά αναμασήματα Τσίπρα από τις Βρυξέλλες, -όπου η προπαρασκευαστική Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. για την πανηγυρική Συνόδου που θα γίνει στις 25 Μαρτίου, στη Ρώμη, για την επέτειο των 60 χρόνων της Ε.Ο.Κ.- στο «να μη χαθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο στα εργασιακά», δεν φαίνεται να ιδρώνουν το αυτί των δανειστών.

Η τηλεδιάσκεψη του Euroworking Group της περασμένης Πέμπτης, δεν απέδωσε τίποτε παραπάνω, από το γνωστό ευχολόγιο για τη συνέχιση των «διαπραγματεύσεων», ακόμα και πολύ πέρα από το Eurogroup της 20ης Μάρτη.

Ωστόσο, τα παραπάνω, είναι βέβαιο πως δεν μπορούν να υλοποιηθούν, από τη στιγμή που: 1) η φοροδοτική ικανότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού έχει προ πολλού εξαντληθεί και με τη μείωση των συντάξεων η κατάσταση θα επιδεινωθεί, 2) οι περιβόητες «επενδύσεις», οι οποίες στηρίζονται στη σύνθλιψη του μισθού εργασίας, στις ομαδικές απολύσεις, στην ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, στην κατεδάφιση του συνδικαλιστικού νόμου και παράλληλα στις αθρόες παροχές και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, δεν φαίνεται ακόμα να προσελκύουν τους απανταχού κερδοσκόπους οι οποίοι βλέπουν μία οικονομία σε κατάσταση περιδίνησης, 3) οι «αγορές» δεν φαίνονται διατεθειμένες να δανείσουν σε μία απολύτως επισφαλή οικονομία και 4) τόσο τα «μεσοπρόθεσμα» μέτρα για το χρέος, όσο και η ένταξη στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης», θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη της «διαπραγμάτευσης» και πάντως απολύτως από τα ξένα κέντρα.

Ωστόσο, ακόμα και αν το στύψιμο των εργατολαϊκών στρωμάτων με βάση τα παραπάνω δεν αποφέρει τα αναμενόμενα, οι μνημονιακοί στόχοι για τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, θα αποτελούν εσαεί εργαλεία χειραγώγησης και εκβιασμού προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις και άρα θα επιβάλλονται μέσα από τη διαδικασία συνεχών απαιτήσεων για νέα κύματα μέτρων που θα σκαρφίζονται οι δανειστές κατά το δοκούν.