Η «έξοδος από την κρίση» και τα νανουρίσματα της κυρίαρχης προπαγάνδας

“Η προσφυγή στο ΔΝΤ έγινε στις 23/4/2010... και έτσι μπήκαμε στο μνημόνιο. Το συμβάν πραγματοποιήθηκε με τον διελαύνοντα Ουρανό στις 28ο 36’ των Ιχθύων «χτυπώντας» το σημείο της πρόγενέθλιας έκλειψης που είναι στις 28ο 29’ των Διδύμων. Ο Ουρανός είναι κυβερνήτης του 8ου οίκου (δάνεια)... Έτσι μπήκαμε στα μνημόνια... και το θέμα είναι τι θα γίνει με την κρίση, πότε θα βγούμε...Ο Δίας του Annual σηματοδοτεί οικονομική ισχυροποίηση του κράτους αλλά και μερική επαναφορά κάποιων επιδομάτων. Επιπρόσθετα στον χάρτη της Μεταπολίτευσης φαίνεται πως από 21/5 ο κόσμος θα αρχίζει να βλέπει «πράγματα» και χρήματα!...Κοιτώντας τον άξονα Δία/Kronos που υποδεικνύει τον «δείκτη υγείας και ευημερίας» του Τραπεζικού Συστήματος... Μας προμηνύει ζητήματα που σχετίζονται με κέρδη της χώρας μέσα από τον ορυκτό πλούτο... (πηγή: Karl Heinz Ottinger-astrology)”

Αν η παραπάνω προφητεία για το πώς η Ελλάδα βρέθηκε στον κυκλώνα της καπιταλιστικής κρίσης, ή το πώς θα βγει από αυτήν, προκαλεί θυμηδία, επί της ουσίας δεν παρουσιάζει σοβαρή διαφορά με τις θεωρήσεις των πάσης φύσεων απολογητών της αστικής πολιτικής. Ένα νήμα θα λέγαμε συνδέει τις “αναλύσεις” και τις “προβλέψεις” της Λίτσας Πατέρα, του γέροντα Παΐσιου και του Σώρα, με αυτές των αστών οικονομολόγων και των “πολιτικών αναλυτών” του συστήματος. Όλες τους στερούνται κάθε ίχνος επιστημονικής αλήθειας και με τις όποιες παραλλαγές, διακηρύττουν ότι το μέλλον του ελληνικού λαού δεν μπορεί να οριστεί με κανέναν τρόπο από τον ίδιο.

Όσο η υπόδουλη πολιτική των μνημονίων χαράζει βαθιά το αποτύπωμά της στην ελληνική κοινωνία, όσο η πολιτική της κοινωνικής βαρβαρότητας σκηνοθετεί τις εικόνες της καθημερινότητάς μας, η αισθητή απουσία του λαϊκού κινήματος και της πρωτοπορίας του από τις εξελίξεις, αφήνουν το περιθώριο να θριαμβεύσει, έστω και πρόσκαιρα, η απογοήτευση και μαζί με αυτήν η μοιρολατρία. Σε αυτές τις συνθήκες οι προβλέψεις και οι υποσχέσεις για “έξοδο από την κρίση” μετατρέπονται σε νανουρίσματα για έναν λαό, που ο μονόδρομος που έχει να βαδίσει είναι αυτός της οργάνωσης και του αγώνα. Σε σχέση με όλα αυτά που ακούγονται για την είσοδο και την έξοδο από την κρίση οφείλουμε να επαναφέρουμε και να σημειώσουμε τα εξής:

1) Όσο σκοταδιστική είναι η αντίληψη ότι για την είσοδο στα μνημόνια φταίνε οι τροχιές των πλανητών, άλλο τόσο αντιδραστική και ψεύτικη είναι η θεώρηση της επίσημης αστικής προπαγάνδας ότι για την κρίση ευθύνονται οι “υψηλοί μισθοί και τα επιδόματα της μεταπολίτευσης” ή το “υδροκέφαλο κράτος” και οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Η οικονομική κρίση είναι προϊόν των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος και σύμφυτη με τη λειτουργία του (ανεξάρτητη δηλαδή από τη διαχείρισή του) και η οξύτητα με την οποία παρουσιάστηκε στην Ελλάδα  έχει να κάνει με τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας καθώς και με την πολιτική που κατάφεραν να επιβάλουν στο έδαφος αυτής της κρίσης, οι ξένοι δυνάστες με την ντόπια ολιγαρχία. Και η αναμέτρηση με αυτήν ακριβώς την πολιτική της εξάρτησης και της υποδούλωσης είναι η αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για την ανατροπή αυτής της κατάστασης και όχι η προσαρμογή στις απατηλές “διεξόδους” που η ίδια ευαγγελίζεται.

2) Όπως η “πορεία του Ουρανού” δεν μπορεί να υποσχεθεί την έξοδο από την κρίση ή την απαλλαγή από τα μνημόνια, έτσι και η επίκληση κάποιων οικονομικών δεικτών ή τεχνοκρατικών σχεδίων και οι αλλεπάλληλες ψεύτικες κυβερνητικές υποσχέσεις περί τέλους των μέτρων δεν μπορούν να προβλέψουν κανένα “φως στο τούνελ”. Απόδειξη γι' αυτό αποτελεί το γεγονός ότι στα χρόνια των μνημονίων αναρίθμητες υπήρξαν οι φορές που οι ελληνικές κυβερνήσεις εξήγγειλαν το τέλος τους, εγγυήθηκαν το τέλος της θέσπισης νέων μέτρων ή καλωσόρισαν την ανάπτυξη και μαζί με αυτή την αλλαγή σελίδας για τον τόπο. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαριστεί το εξής. Άλλο περιεχόμενο έχει στην πραγματικότητα η “έξοδος από την κρίση” για τον λαό και άλλο για την κυρίαρχη τάξη. Στο άκουσμα της “εξόδου από την κρίση” ή του “τέλους των μνημονίων” ο λαϊκός κόσμος κάνει συνειρμούς για επαναφορά μισθών, συντάξεων και μειώσεις φόρων. Άλλωστε τι άλλο νόημα θα μπορούσε να έχει για αυτόν η υπόσχεση για το τέλος αυτής της κατάστασης; Και αν οι κυβερνώντες, για τη διαχείριση αυτής της ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας αφήνουν εσκεμμένα με το λόγο τους να υπονοηθεί κάτι τέτοιο, η κυρίαρχη τάξη (βλ. ΣΕΒ) ούτε μια στιγμή δεν άφησε και δεν αφήνει περιθώριο για αυταπάτες. Άλλωστε μέσα από διάφορα κανάλια επαναλαμβάνουν ότι αυτά έπρεπε να γίνουν και χωρίς να μας τα επιβάλλουν οι ξένοι.

Η αστική προπαγάνδα, εισάγοντας και χρησιμοποιώντας πολύ προσεχτικά τις λέξεις με τις οποίες σπέρνει τις αλήθειες της κυρίαρχης τάξης στην κοινωνία, κάνει λόγο για έξοδο στις αγορές, για ανάπτυξη και πρωτογενή πλεονάσματα και προσπαθεί να ταυτίσει με αυτά ένα αόριστο καλύτερο μέλλον. Καμία σημασία όμως δεν μπορεί να έχουν για τον λαό όλα αυτά ή αν έχουν αυτή είναι αρνητική. Γιατί η “πολυπόθητη ανάπτυξη” που έχει γίνει η καραμέλα όλων των κυβερνήσεων (της ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμπεριλαμβανομένης) δεν έχει κανένα άλλο περιεχόμενο παρά αυτό του “ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου” και της δημιουργίας ενός ανταγωνιστικού εργασιακού Νταχάου. Πώς μπορεί αλήθεια αυτή η ανάπτυξη να έχει την παραμικρή θετική σημασία για τον λαό; Η πολύ περισσότερο τι μπορεί να σημαίνει η “έξοδος στις αγορές”; Μήπως θα είναι άλλα τα τοκογλυφικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα από τα σημερινά, μήπως θα είναι λιγότερο υποδουλωτικά τα “δάνεια” οι όροι και οι συμφωνίες τους; 

Τελικά αυτό που η κυρίαρχη προπαγάνδα αποκαλεί “έξοδο από την κρίση” και που προσπαθεί να χρωματίσει θετικά, δεν είναι τίποτε άλλο από τη βελτίωση κάποιων οικονομικών δεικτών και συνθηκών προς όφελος της μεγαλοαστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών που λυμαίνονται τον τόπο. Το μόνο που μπορούν να υποσχεθούν όλα τα παραπάνω για τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι η χειροτέρευση της σημερινής πραγματικότητας. Αυτό δηλαδή που η κυρίαρχη τάξη και οι κυβερνήσεις της αποκαλούν “έξοδο από την κρίση” για τον λαό δεν είναι άλλο από το βάθεμα και τη διαιώνιση της κοινωνικής βαρβαρότητας. 

3) Σε κάθε περίπτωση η ανάγνωση της παρούσας οικονομικής κρίσης και της εξέλιξής της, δεν μπορεί παρά να γίνει με όρους πραγματικής πολιτικής οικονομίας. Η αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος (προϊόν των αντιθέσεών του) να καταναλώσει αυτά που παράγει, οδηγεί στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και διαμορφώνει τις εξελίξεις, χωρίς να μετρά κατά ανάγκη τη βούληση των ηγετών του. Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που γιγαντώνονται ακριβώς πάνω στο έδαφος αυτής της κρίσης, υφαίνει σενάρια πολεμικών συγκρούσεων για το μέλλον, όπως άλλωστε συνέβη πολλές φορές και στο παρελθόν σε αντίστοιχες φάσεις. Γι' αυτούς τους λόγους κανένας δεν μπορεί πραγματικά να προβλέψει το πότε και κυρίως το πώς θα βγούμε από την κρίση. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι απολογητές αυτού του συστήματος, όπως επίσης οφείλουν να το γνωρίζουν οι φθηνοί “πολιτικοί αναλυτές” και οικονομικοί συντάκτες των τηλεοπτικών δελτίων που προσπαθούν να ταυτίσουν το τέλος της κρίσης με την έξοδο στις αγορές.

Πέραν όμως της ερμηνείας της κρίσης με πραγματικούς οικονομικούς όρους, το πώς θα βγουν οι λαοί, και στην περίπτωση μας ο ελληνικός, μέσα από αυτή δεν θα κριθεί από κάποιες στατιστικές ή τους διάφορους τεχνικοοικονομικούς δείκτες. Σκόπιμα από όλες τις αναλύσεις και τις προβλέψεις των σπουδαιοφανών αναλυτών απουσιάζει ο μεγάλος κριτής των ιστορικών εξελίξεων. Απουσιάζει ο παράγοντας που  κινεί και θα κινεί πάντα τον ιστορικό τροχό. Η έκβαση της ταξικής πάλης. Είναι το λιγότερο ανιστόρητη η αντίληψη που θέλει το μέλλον της ανθρωπότητας να σχεδιάζεται στα γραφεία των Βρυξελλών ή κάποιου χρηματοπιστωτικού οργανισμού. Και όσοι “προβλέπουν” τις εξελίξεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τον καθοριστικό ρόλο της εισόδου του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο κάνουν σχέδια εν κενώ. 

4) Όλες οι φωνές του συστήματος, από τις πιο επίσημες μέχρι τις πλέον φαιδρές, προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι “δεν μπορεί να γίνει τίποτα”. Σε αυτή την κατεύθυνση, με βεβαιότητα που ξεπερνάει πολλές φορές τη γελοιότητα, του παρουσιάζουν σενάρια για το μέλλον του, σαν να είναι γραμμένα στα άστρα. Για το τέλος των μνημονίων έχουν ακουστεί από όλους τα πάντα. Από τις εκθέσεις των διεθνών οίκων και των θεσμών, που κατά περίπτωση προβλέπουν μνημόνια από 60 μέχρι 5 χρόνια, τις εκτιμήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης που ανάλογα με την κατάσταση εκλιπαρούν για μνημόνια ή τα σκίζουν και τα καταργούν με φορτισμένους πύρινους λόγους, έως τις πιο ελαφρές εκδοχές τής (πανίσχυρης προπαγανδιστικά) μεσημεριανής ζώνης με τους γέροντες, τους αστρολόγους και τα μέντιουμ που εξηγούν την κρίση, όλοι προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι το κακό θα περάσει “από μόνο του”. Ειδικά οι ντόπιοι κυβερνώντες, παρουσιάζοντας την έξοδο από την κρίση ως ένα κοντινό γεγονός, επιδιώκουν να τον αδρανοποιήσουν. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σίγουρα ιδιαίτερα ενισχυτικό ρόλο στην εδραίωση αυτών των απατηλών ιδεολογημάτων. 

Όμως όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, πίσω από κάθε κατάκτηση, πίσω από κάθε προοδευτικό βήμα, από κάθε δικαίωμα όπως ορίστηκε τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια ιστορία ταξικής πάλης. Μια ιστορία αγώνων. Και η έξοδος από τα μνημόνια και την κρίση για τον λαό, με την έννοια της ανάκτησης αυτών των δικαιωμάτων και της ανατροπής της πολιτικής που τα υπονομεύει, δεν θα έρθει ούτε με εξαγγελίες ούτε με νόμους, ούτε με τις αυταπάτες του παραβάν. Οι θετικές εξελίξεις για το μέλλον του ελληνικού λαού δεν είναι γραμμένες στα άστρα, δεν θα τις φέρει κάποιος “καλός-αδιάφθορος”  διαχειριστής, ούτε πολύ περισσότερο οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ. Αυτές οι εξελίξεις βρίσκονται στα χέρια του και πουθενά αλλού.