Στο στόχαστρο της ολιγαρχίας οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας
Την επικείμενη «έξοδο από τα μνημόνια», με την οποία η κυβέρνηση
καλλιεργεί νέες αυταπάτες στον δοκιμαζόμενο λαό, έρχεται να επικαλεστεί
και ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), προκειμένου να ξεκόψει εξ
αρχής, τυχόν ελπίδες εργαζόμενων ότι δήθεν θα επανέλθουν δικαιώματα που
ξεπατώθηκαν τα χρόνια της κρίσης, όπου με όχημα τα μνημόνια, ψηφίστηκε
σωρεία αντεργατικών νόμων.
Προκειμένου λοιπόν ο Σύνδεσμος να «υπερασπίσει τα κεκτημένα του», το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί σειρά παρεμβάσεων, και στην πρόσφατη Ημερίδα του ασχολήθηκε με «Το μέλλον της εργασίας μετά το Μνημόνιο». Όπως ήταν αναμενόμενο, εκεί ο ΣΕΒ ξεδίπλωσε απερίφραστα όλη την επιχειρηματολογία του. Πρώτα απ’ όλα κατά τον ΣΕΒ, αιτία της κρίσης δεν ήταν άλλη από αυτά καθ’ αυτά τα εργασιακά δικαιώματα. «(...) Η χώρα να μην επαναλάβει τα αδιέξοδα των εργασιακών πρακτικών του παρελθόντος που συνέβαλαν στην κρίση. Στη χώρα μας το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων που ίσχυε πριν την κρίση (...) είχε σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στην ευελιξία των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, και ως εκ τούτου, την ανταγωνιστικότητα, τις επενδύσεις και την απασχόληση στην ελληνική οικονομία.»
Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), αποτελούν κεντρικό ζήτημα για τον ΣΕΒ και οι εκπρόσωποί του μάχονται με ιδιαίτερο μένος προκειμένου να ξορκίσουν την επαναφορά τους, και να πετύχουν την ανεπιστρεπτί κατάργησή τους. Με ένταση προβάλλεται η άποψη ότι «είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης». Όπως, άλλωστε, έχει δηλώσει πρόσφατα σε συνέντευξη και ο πρόεδρος του ΣΕΒ: «σε περιπτώσεις συρροής συμβάσεων, πρέπει να υπερισχύει η επιχειρησιακή. Η σημερινή ρύθμιση, όπου υπερέχει η επιχειρησιακή έναντι της κλαδικής, εξασφαλίζει την επιβίωση πολλών επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας. Στην επεκτασιμότητα δεν πρέπει να επαναληφθούν λάθη και καταχρήσεις του παρελθόντος(…) Επιπλέον, κλαδικές ΣΣΕ που δεν έχουν συνυπογραφεί και από τις δύο πλευρές δεν πρέπει να κηρύσσονται υποχρεωτικές. Τέλος, η επέκταση των ομοιοεπαγγελματικών στερείται λογικής. Καλύπτουν εργαζομένους σε ανόμοιες μεταξύ τους επιχειρήσεις, σε διαφορετικούς κλάδους, σε επιχειρήσεις με πολύ διαφορετική οικονομική κατάσταση.» Όλα τα παραπάνω επιχειρήματα του ΣΕΒ υποβοηθά άλλωστε και η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία κινείται στο ίδιο μήκος κύματος.
Για τον ΣΕΒ, η ύπαρξη των ΣΣΕ «πνίγει την επιχειρηματικότητα» και μάλιστα ευθύνονται για τη δυσανάλογη αύξηση των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα, ενώ παράλληλα η μικρή επιχείρηση εξωθείται για λόγους επιβίωσης να παραμείνει μικρή ή να λειτουργεί εκτός νόμιμης αγοράς εργασίας. Τέλος, όπως κυνικά τονίζεται, το λάθος του παρελθόντος όπου εργαζόμενοι έπαιρναν αυξήσεις απολαμβάνοντας το προνόμιο μιας ΣΣΕ δεν πρέπει να επαναληφθεί και για έναν ακόμη λόγο, για να μπορεί το υψηλό ποσοστό ανεργίας να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στον μέγιστο δυνατό βαθμό.
Η επιχειρηματολογία, βέβαια, ενισχύεται και με αναφορά για το τι ισχύει σε άλλες χώρες και συγκεκριμένα στη Σουηδία «… έχει καθιερώσει το λεγόμενο “λειτουργικό ισοδύναμο”, εγκαταλείποντας το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, σε εθνικό επίπεδο, για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. (…) η έμφαση για τον καθορισμό των μισθών δίνεται πλέον στο κλαδικό και το επιχειρησιακό επίπεδο.»
Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, τοποθετούνται και κατά της μονομερούς, από πλευράς εργαζομένων, προσφυγής στον Οργανισμό Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), με το επιχείρημα ότι «η υποχρεωτική διαιτησία καταστρέφει τις δυνατότητες ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων». Πρόταση ταυτόσημη άλλωστε με αυτήν της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), που έχει κρίνει ότι η υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη προς τις διεθνείς συμβάσεις.
Για τον ΣΕΒ, η παγίωση ενός εργασιακού περιβάλλοντος απαλλαγμένου δια παντός από συλλογικές διαπραγματεύσεις, ΣΣΕ, δικαιώματα εργασιακά, όπου κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται μόνος του, αδύναμος απέναντι στον εργοδότη, χωρίς τη δυνατότητα να στραφεί έστω στον Οργανισμό Διαιτησίας, αποτελούν προϋπόθεση για την πολυπόθητη ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα, κερδοφορία, ανταγωνιστικότητα. Φτάνουν στο σημείο να εκθειάζουν την περίοδο της κρίσης γιατί επέφερε «ανάκαμψη της απασχόλησης από το 2012 και μετά, όταν μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και διευκολύνθηκαν πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ώστε να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα της ύφεσης (...)» και επιζητούν τη μη διατάραξη της «ισορροπίας» που έχει επέλθει στην αγορά εργασίας στην περίοδο της κρίσης.
Προκειμένου λοιπόν ο Σύνδεσμος να «υπερασπίσει τα κεκτημένα του», το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί σειρά παρεμβάσεων, και στην πρόσφατη Ημερίδα του ασχολήθηκε με «Το μέλλον της εργασίας μετά το Μνημόνιο». Όπως ήταν αναμενόμενο, εκεί ο ΣΕΒ ξεδίπλωσε απερίφραστα όλη την επιχειρηματολογία του. Πρώτα απ’ όλα κατά τον ΣΕΒ, αιτία της κρίσης δεν ήταν άλλη από αυτά καθ’ αυτά τα εργασιακά δικαιώματα. «(...) Η χώρα να μην επαναλάβει τα αδιέξοδα των εργασιακών πρακτικών του παρελθόντος που συνέβαλαν στην κρίση. Στη χώρα μας το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων που ίσχυε πριν την κρίση (...) είχε σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στην ευελιξία των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, και ως εκ τούτου, την ανταγωνιστικότητα, τις επενδύσεις και την απασχόληση στην ελληνική οικονομία.»
Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), αποτελούν κεντρικό ζήτημα για τον ΣΕΒ και οι εκπρόσωποί του μάχονται με ιδιαίτερο μένος προκειμένου να ξορκίσουν την επαναφορά τους, και να πετύχουν την ανεπιστρεπτί κατάργησή τους. Με ένταση προβάλλεται η άποψη ότι «είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης». Όπως, άλλωστε, έχει δηλώσει πρόσφατα σε συνέντευξη και ο πρόεδρος του ΣΕΒ: «σε περιπτώσεις συρροής συμβάσεων, πρέπει να υπερισχύει η επιχειρησιακή. Η σημερινή ρύθμιση, όπου υπερέχει η επιχειρησιακή έναντι της κλαδικής, εξασφαλίζει την επιβίωση πολλών επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας. Στην επεκτασιμότητα δεν πρέπει να επαναληφθούν λάθη και καταχρήσεις του παρελθόντος(…) Επιπλέον, κλαδικές ΣΣΕ που δεν έχουν συνυπογραφεί και από τις δύο πλευρές δεν πρέπει να κηρύσσονται υποχρεωτικές. Τέλος, η επέκταση των ομοιοεπαγγελματικών στερείται λογικής. Καλύπτουν εργαζομένους σε ανόμοιες μεταξύ τους επιχειρήσεις, σε διαφορετικούς κλάδους, σε επιχειρήσεις με πολύ διαφορετική οικονομική κατάσταση.» Όλα τα παραπάνω επιχειρήματα του ΣΕΒ υποβοηθά άλλωστε και η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία κινείται στο ίδιο μήκος κύματος.
Για τον ΣΕΒ, η ύπαρξη των ΣΣΕ «πνίγει την επιχειρηματικότητα» και μάλιστα ευθύνονται για τη δυσανάλογη αύξηση των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα, ενώ παράλληλα η μικρή επιχείρηση εξωθείται για λόγους επιβίωσης να παραμείνει μικρή ή να λειτουργεί εκτός νόμιμης αγοράς εργασίας. Τέλος, όπως κυνικά τονίζεται, το λάθος του παρελθόντος όπου εργαζόμενοι έπαιρναν αυξήσεις απολαμβάνοντας το προνόμιο μιας ΣΣΕ δεν πρέπει να επαναληφθεί και για έναν ακόμη λόγο, για να μπορεί το υψηλό ποσοστό ανεργίας να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στον μέγιστο δυνατό βαθμό.
Η επιχειρηματολογία, βέβαια, ενισχύεται και με αναφορά για το τι ισχύει σε άλλες χώρες και συγκεκριμένα στη Σουηδία «… έχει καθιερώσει το λεγόμενο “λειτουργικό ισοδύναμο”, εγκαταλείποντας το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, σε εθνικό επίπεδο, για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. (…) η έμφαση για τον καθορισμό των μισθών δίνεται πλέον στο κλαδικό και το επιχειρησιακό επίπεδο.»
Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, τοποθετούνται και κατά της μονομερούς, από πλευράς εργαζομένων, προσφυγής στον Οργανισμό Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), με το επιχείρημα ότι «η υποχρεωτική διαιτησία καταστρέφει τις δυνατότητες ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων». Πρόταση ταυτόσημη άλλωστε με αυτήν της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), που έχει κρίνει ότι η υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη προς τις διεθνείς συμβάσεις.
Για τον ΣΕΒ, η παγίωση ενός εργασιακού περιβάλλοντος απαλλαγμένου δια παντός από συλλογικές διαπραγματεύσεις, ΣΣΕ, δικαιώματα εργασιακά, όπου κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται μόνος του, αδύναμος απέναντι στον εργοδότη, χωρίς τη δυνατότητα να στραφεί έστω στον Οργανισμό Διαιτησίας, αποτελούν προϋπόθεση για την πολυπόθητη ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα, κερδοφορία, ανταγωνιστικότητα. Φτάνουν στο σημείο να εκθειάζουν την περίοδο της κρίσης γιατί επέφερε «ανάκαμψη της απασχόλησης από το 2012 και μετά, όταν μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και διευκολύνθηκαν πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ώστε να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα της ύφεσης (...)» και επιζητούν τη μη διατάραξη της «ισορροπίας» που έχει επέλθει στην αγορά εργασίας στην περίοδο της κρίσης.
Σχόλια