Η προκλητική αντισταλινική στάση των χρουστσο-τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών ηγετών («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ) με σημαία τα ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ «εγκλήματα» του ΣΤΑΛΙΝ «ξεπλένει» και αθωώνει τους Εσθονούς Χιτλερικούς Ναζι-φασίστες και τα εγκλήματά τους

Η άρνηση (18/8/2017) του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή να πάρει μέρος στη Ναζι-φασιστική φιέστα στο Ταλίν της Εσθονίας πυροδότησε ένα ολόκληρο και πλέον 10ήμερο αποπροσανατολιστικές ενδοαστικές – αντισταλινικού-αντικομμουνιστικού χαρακτήρα – ψευτο«αντιπαραθέσεις» μεταξύ των παραδοσιακών μεγαλοαστικών και ρεφορμιστικών αστικών κομμάτων.

Σ’ αυτές τις παραπλανητικές αστικές «αντιπαραθέσεις», που η έξαλλη αντισταλινική-αντικομμουνιστική και Ναζι-φασιστική εκστρατεία πήρε εκείνες τις μέρες παροξυσμικές διαστάσεις, δεν ήταν μόνο τα αντιδραστικά ΜΜΕ και τα αντίστοιχα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Εν.Κεντρώων-Ποτάμι-«Χ.Α», κλπ) που «ξέπλυναν» και αθώωσαν τους Εσθονούς Ναζι-φασίστες, νοσταλγούς του Χίτλερ, αλλά και ο ρεφορμιστικός αστικός τύπος από το «Ριζοσπάστη» και την «Αυγή» ως την «Εποχή», το «Πριν» και την «Εφ.Συντακτών» κλπ. και το σύνολο των αντισταλινικών ηγετών της νέας χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ.)

Το «ξέπλυμα» και η αθώωση των εσθονών χιτλερικών Ναζι-φασιστών γίνεται σε δυο τις πιο σημαντικές περιπτώσεις: η μια αφορά στο χαρακτηρισμό της Ναζι-φασιστικής φιέστας στο Ταλίν της Εσθονίας ως απλά και μόνο «αντικομμουνιστική» αντί ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ως «Ναζι-φασιστική» και η άλλη είναι η προκλητικότατη αντισταλινική τους στάση απέναντι στο ζήτημα της μεγάλης Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών με σημαία τα ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ «εγκλήματα» του ΣΤΑΛΙΝ που οδηγεί σε προκλητική διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων του β’ παγκοσμίου πολέμου, με ΠΡΩΤΟ και σπουδαιότερο την άρνηση της ΣΥΜΒΟΛΗΣ του ΣΤΑΛΙΝ στην ήττα του Ναζι-φασισμού, επιπλέον συνιστά πλήρη εγκατάλειψη κάθε ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ στάσης και καταλήγει σε χυδαίο αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό, και τέλος στο ζήτημα του Σοσιαλισμού Κομμουνισμού.

1. ΤΑΛΙΝ: «αντικομμουνιστική» μόνο ή ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ Ναζι-φασιστική φιέστα;

Είναι γνωστό ότι ο χυδαίος αντικομμουνισμός αποτελεί την επίσημη πολιτική των κυρίαρχων αντιδραστικών μονοπωλιακών κύκλων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και των κυβερνήσεων των υπόλοιπων κρατών-μελών της, ο οποίος έχει ως βάση την αντεπιστημονική αντιδραστική θεωρία περί «ολοκληρωτισμού»(!) που εξισώνει-ταυτίζει τον Κομμουνισμό με το Φασισμό.

Όμως η φιέστα στο Ταλίν της Εσθονίας ΔΕΝ ήταν απλά και ΜΟΝΟ μια «αντικομμουνιστική εκδήλωση» όπως εκτιμάται-προβλήθηκε και διαφημίστηκε απ’ τους αντισταλινικούς ηγέτες των προαναφερόμενων ρεφορμιστικών αστικών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων και τον τύπο τους («Ρ», «Α», «Ε», «Π», «Εφ.Σ», κλπ.).Είναι, αντίθετα, κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο επικίνδυνο: δηλ. ήταν επιπλέον και ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ Ναζι-φασιστική φιέστα, που προφανώς εμπεριέχει και τον «αντικομμουνισμό». Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό είναι που αποσιωπούν σκόπιμα και αποκρύβουν οι αντισταλινικοί ρεφορμιστές ηγέτες απ’τον ελληνικό λαό αλλά και τους άλλους λαούς, πολιτική τοποθέτηση-στάση που οδηγεί αναπόφευκτα στον εξωραϊσμό του Ναζι-φασισμού γενικά και στο «ξέπλυμα» και την αθώωση των εσθονών Ναζι-φασιστών και των εγκλημάτων τους.

Αυτόν το σκοπό υπηρετεί και η τεχνητή και πρώτα απ’ όλα συνειδητή-σκόπιμη μετατόπιση από το πραγματικό δηλ. το Ναζι-φασιστικό περιεχόμενο της εκδήλωσης στο Ταλίν προς την κατεύθυνση μόνο του «αντικομμουνισμού» (Κ.ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: «αντικομμουνιστικό συνέδριο» «Ρ» 23/8/2017, σελ.4, και σύνολο του ρεφορμιστικού τύπου), περιορίζοντας έτσι το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα της «εκδήλωσης» μόνο στον «αντοκομμουνισμό», πολιτική γραμμή που όχι μόνο υποτιμά προκλητικά το Ναζι-φασισμό αλλά και εξαλείφει παντελώς το μεγάλο κίνδυνο που αυτός συνιστά για την εργατική τάξη και τους λαούς. Την ίδια στάση κράτησαν και τα άλλα κόμματα της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας στο σχετικά κείμενό τους με τίτλο: «καταδικάζουν την αντικομμουνιστική φιέστα στην Εσθονία»(«Ρ 25/8/2017, σελ.3), χωρίς βέβαια να αναφέρεται το όνομα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και πολύ περισσότερο να γίνεται λόγος για την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ του, όταν είναι πασίγνωστο ότι η επίθεση-λασπολογία στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό γίνεται ευθέως στο πρόσωπό του.

Η Ναζι-φασιστική φιέστα στο Ταλίν (με τη συμμετοχή επιζώντων εγκληματιών Ναζι-φασιστών δολοφόνων της 20^ης εσθονικής μεραρχίας των «Waffen SS») δεν κινήθηκε καθόλου στην κατεύθυνση της «εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό», όπως ισχυρίζονται οι αντισταλινικοί ρεφορμιστές ηγέτες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, μα εντελώς αντίθετα: ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ και αποκλειστικά στην κατεύθυνση εκείνη που ΑΚΡΙΒΩΣ συνιστούσε και διέτασσε τους στρατηγούς του ο ΧΙΤΛΕΡ, ο «πολύ αγαπημένος Φύρερ, ο Αδόλφος Χίτλερ» των εσθονών Ναζι-φασιστών (ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, «τα Νέα» 28/08/2017), δηλ. τη «σύγκρουση δυο κοσμοθεωριών. Συντριπτική-εξοντωτική καταγγελία του κομμουνισμού που αποτελεί συνάμα κοινωνικό έγκλημα. Ο κομμουνισμός μεγάλος κίνδυνος για το μέλλον» (ο γερμανός στρατηγός FRANZ HALDER σημείωνε γερμανικά στο «Kriegstagebuch» στις 30.3.1941 (Sonntag 11 Uhr): “Kampf zweier Weltanschauungen gegeneinander. Vernichtendes Urteil über Bolschewismus, ist zugleich asoziales Verbrechertum. Kommunismus ungeheure Gefahr für die Zukunft”, Hans-Adolf Jacobsen: Der Weg zur Teilung der Welt, s. 108f, Koblenz/Bonn, 1977).

Αυτό επιβεβαιώνεται εξάλλου με σαφήνεια και από το θέμα του «συνεδρίου»-φιέστας με το χαρακτηριστικότατο τίτλο: «Κληρονομιά στον 21^ο αιώνα των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων», στον οποίο καθόλου δεν γίνεται λόγος για την «εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό».

2. Η μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών ΧΩΡΙΣ και ΕΝΑΝΤΙΑ στον ηγέτη-καθοδηγητή ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ συνιστά προκλητική διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, πλήρη ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ της Αντιφασιστικής στάσης και συνάμα χυδαίο αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό

Η έξαλλη αντικομμουνιστική και φιλο-Ναζιστική υστερική εκστρατεία των αντιδραστικών μεγαλοαστικών ΜΜΕ είχε ως επίκεντρο και μοναδικό αποκλειστικό στόχο τα υποτιθέμενα – ανύπαρκτα στην πραγματικότητα – «εγκλήματα» του μεγάλου καθοδηγητή της ένοπλης αντιφασιστικής πάλης των λαών της Ευρώπης που μπήκε θριαμβευτής στο Βερολίνο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Μ’ αυτή την αντισταλινική-αντικομμουνιστική και συνάμα φιλο-Ναζιστική εκστρατεία των ΜΜΕ ευθυγραμμίστηκε και συμπαρατάχθηκε και ο αντισταλινικός ρεφορμιστικός αστικός τύπος (από το «Ριζοσπάστη» και την «Αυγή» ως την «Εποχή», το «Πριν» και την «Εφ.Συντακτών» κλπ.) με την προβολή άμεσα-έμμεσα των υποτιθέμενων «εγκλημάτων» του ΣΤΑΛΙΝ και με τη δημοσίευση διαφόρων αντισταλινικών λασπολογικών άρθρων χωρίς να μνημονεύουν στην περίπτωση της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών ούτε μια φορά το όνομα του μεγάλου καθοδηγητή της συντριβής των χιτλερικών στρατευμάτων, Αρχιστράτηγου του Κόκκινου Στρατού (π.Χ. ανακοίνωση του «Κ»ΚΕ «Ρ»), μιλώντας μόνο για «αγριότητες του Στάλιν σε δύσκολες εποχές» («Αυγή» 27/8/2017, σελ. 47), «μαζικά εγκλήματα του σταλινισμού» («εφ.Συν.» 25-27/8/ 2017, σελ.19), για «σοβαρά λάθη» («Ρ» 23/8/2017, σελ.5) κλπ., σπεύδοντας επιπλέον διάφορα στελέχη τους να καταδικάσουν έμμεσα-άμεσα, απολογούμενα στην αντίδραση, το «σταλινισμό» και τα δήθεν «εγκλήματα» του ΣΤΑΛΙΝ με τον ΚΟΝΤΟΝΗ (ΣΥΡΙΖΑ) να δηλώνει: «είναι σοβαρότατο λάθος να απευθύνουν μομφή στην ανανεωτική Αριστερά ότι δίνει άλλοθι στα εγκλήματα του σταλινισμού» και τον ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ («Κ»ΚΕ): «δεν εξωραΐζουμε το σοσιαλισμό του 20^ου αιώνα, κάνουμε κριτική στις πραγματικές αδυναμίες, τις οποίες εντοπίζουμε και στη χρονική περίοδο που ηγέτης ήταν ο Στάλιν» («Ρ» 3/10/2017, σελ.7), ενώ στο τέλος του μήνα, αποφεύγοντας και πάλι να καταγγείλει τα ΨΕΥΔΙ της παραδοσιακής Αντίδρασης αλλά και των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ για τα «εγκλήματα του ΣΤΑΛΙΝ» (!), επαναλαμβάνει τα ίδια αντισταλινικά μυθεύματα: «από την κριτική μας για τα λάθη και παραλείψεις δεν εξαιρούμε ούτε την περίοδο που ηγέτης της ΕΣΣΔ ήταν ο Στάλιν» («Ρ» 31/10/2017, σελ. 6, συνέντευξη Κουτσούμπα σε Εφημ. «Ελευθερία») και φτάνοντας ως το ΔΕΣΣΥΛΑ (ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να σηκώνει ψηλά την αντισταλινική τροτσκιστική σημαία: «των διώξεων και εκτελέσεων των μπολσεβίκων από τον Στάλιν»(«Εφ. Συντακτών» 5/9/2017, σελ.11).

Μιλούν για «σοβιετικό λαό» και «Κόμμα» και για «Σοβιετική Ένωση που ηγήθηκε της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών» που «συνέβαλε καθοριστικά στη συντριβή ναζισμού-φασισμού» («Ρ» 3/10/2017, σελ.7) και όλα αυτά με την καθοδήγηση του «Αγίου Πνεύματος»(!), δηλ. ΧΩΡΙΣ την ηγεσία-καθοδήγηση και αποφασιστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στη συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας, κλπ., κλπ.

Μ’ αυτόν το χυδαίο αντισταλινισμό που «ξεπλένει» και αθωώνει το χιτλερικό Ναζι-φασισμό, αυτά τα θλιβερά εγγονο-δισέγγονα των ΤΡΟΤΣΚΙ-ΤΙΤΟ και ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ ξεπέφτουν στο χειρότερο επίπεδο χυδαιότητας-λασπολογίας και διεκδικούν την πρωτοπορία των πιο προκλητικών διαστρεβλωτών και παραχαρακτών των ιστορικών γεγονότων της Αντιφασιστικής πάλης και Νίκης των λαών και γενικά του β’ παγκοσμίου αντιφασιστικού απελευθερωτικού πολέμου, εγκαταλείποντας συνάμα κάθε ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ στάση, όταν ΔΕΝ αναγνωρίζουν την αποφασιστική-καθοριστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Σ’ αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα και το βαρύ κλίμα εξαιτίας της έξαρσης του χυδαίου ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ με την προβολή των υποτιθέμενων «εγκλημάτων»(!) του ΣΤΑΛΙΝ απ’ τα αντιδραστικά μεγαλοαστικά και φασιστικά ΜΜΕ αλλά και απ’ το ρεφορμιστικό αστικό τύπο της χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας, που, άμεσα-έμμεσα, τροφοδότησαν την αντισταλινική-αντικομμουνιστική υστερία και την παροξυσμικών διαστάσεων φασιστική-Ναζι-φασιστική προπαγάνδα, έρχεται η οργισμένη μα πολύ σημαντική συνεπής Αντι – Ναζι-φασιστική Επιστολή του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ προς τα «ΝΕΑ» την οποία χαιρετίζουμε, επειδή: α) δίνει στις πραγματικές της διαστάσεις τη μεγάλη και καθοριστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, ως Αρχιστρατήγου του Κόκκινου Στρατού, στην ήττα και πλήρη καταστροφική συντριβή των γερμανικών Χιτλερικών ορδών και στη Μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών, β) ανταποκρίνεται με ακρίβεια στα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής και αποκαθιστά την Ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ, γ) προβάλλει και υπερασπίζει τη μοναδικά σωστή συνεπή Αντιφασιστική τοποθέτηση-στάση.

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ με την επιστολή του στα «ΝΕΑ» δίνει, με παραδειγματική σαφήνεια, τη ΜΟΝΗ σωστή απάντηση στην υστερική έξαρση της φασιστικής – Ναζι-φασιστικής και της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, μ’ αφορμή τη Ναζι-φασιστική φιέστα στο Ταλίν της Εσθονίας, απάντηση που συνάμα επιπλέον ανταποκρίνεται και στα αντικειμενικά ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου (όπως προαναφέρθηκε): «Και από τον Στάλιν δεν θυμάστε παρά μόνο τα εγκλήματά του… Το μόνο που δεν άκουσα γι’ αυτόν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας. Για κείνον τον Στάλιν, τον Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού με τις νίκες στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ και στο Βερολίνο, δεν έχετε τίποτα να πείτε;

Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα; Αραγε το σκεφτήκατε; Ποιος θα εμπόδιζε τον Χίτλερ να γεμίσει την υφήλιο με χιλιάδες Αουσβιτς; Φαντάζεστε την Ελλάδα γεμάτη με στρατόπεδα εξόντωσης; Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ!» (Επιστολή ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ στα «ΝΕΑ» 28/8/2017).

Αν ο αντισταλινισμός με σημαία τα δήθεν «εγκλήματα»(!) του ΣΤΑΛΙΝ στις παραμονές και κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου αντιφασιστικού-απελευθερωτικού πολέμου – και ΟΧΙ «ιμπεριαλιστικού»(!) πολέμου των παλιών τροτσκιστών και των νέων της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ – ΟΛΩΝ των αντισταλινικών, με «πρώτους και καλύτερους» τους προδότες φιλο-Χιτλερικούς τροτσκιστές βρέθηκε ιδεολογικο-πολιτικά άμεσα στην υπηρεσία του χιτλεροφασισμού και οι εκπρόσωποί του υπονόμευσαν συστηματικά τόσο εσωτερικά τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση όσο και τον αγώνα του επαναστατικού ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ αλλά και την ένοπλη πάλη του αντιφασιστικού-κομμουνιστικού κινήματος με αποκλειστικό στόχο τη ΔΙΑΣΩΣΗ του γερμανικού Ναζι-φασισμού, ΣΗΜΕΡΑ ο χυδαίος ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ με σημαία, και ΠΑΛΙ, τα υποτιθέμενα «εγκλήματα»(!) του ΣΤΑΛΙΝ όχι μόνο ξεπλένει και αθωώνει το Ναζι-φασισμό και τα εγκλήματά του (όπως συνέβηκε με την εκδήλωση στο Ταλίν), εγκαταλείποντας συνάμα ΚΑΘΕ αντιφασιστική στάση, τροφοδοτεί ευθέως τις φασιστικές και Ναζι-φασιστικές απόψεις ενώ ταυτόχρονα συμβάλει άμεσα στην ανάπτυξη των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων σε κάθε χώρα που κι’ αυτές έχουν ως σημαία τους τα ανύπαρκτα «εγκλήματα» του ΣΤΑΛΙΝ.

ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ οποιασδήποτε μορφής και ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ είναι και ΣΗΜΕΡΑ, όπως και την περίοδο του πολέμου, ασυμβίβαστες έννοιες-στάσεις, παρά τα «κλαψουρίσματα» και τις «φιλότιμες» αλλά πλήρως αποτυχημένες προσπάθειες των διαφόρων σημερινών αντιδραστικών φιλο-χιτλερικών τροτσκιστών και παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς τύπου Enzo Traverso, κλπ.– σημαιοφόρου της υπεραντιδραστικής θεωρίας του «Ολοκληρωτισμού» («ολοκληρωτική δικτατορία του Στάλιν» (!), σελ. 353) και αισχρού λασπολόγου με τα χονδροειδέστατα ΨΕΥΔΗ περί ΔΗΘΕΝ «βιασμού ενενήντα χιλιάδων γερμανίδων γυναικών»(!) από τον Κόκκινο Στρατό, της απόδοσης του αποτρόπαιου εγκλήματος των Ναζι-φασιστικών στρατευμάτων σφαγής των χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών (Κατίν, σελ. 187) στον Κόκκινο Στρατό, κλπ. (Enzo Traverso: ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, σελ. 353, 187, κλπ. εκδ. του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2013) – προκλητικό φιλο-Χιτλερικό φερέφωνο-προπαγανδιστή της ΨΕΥΔΟΥΣ εκδοχής του JOSEPH GÖBBELS.

Η σημερινή αντιφασιστική-κομμουνιστική νεολαία του τόπου δεν πρέπει να εκπλήσσεται για το χυδαίο ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ των σημερινών αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ρεφορμιστών ηγετών, αν της υπενθυμιστεί, για πολλοστή φορά, ότι η αντεπαναστατική κατεύθυνση της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ήταν εκείνη που έφτασε, λίγα χρόνια ύστερα απ’ την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ, στο πλέον ακρότατο αντιδραστικό σημείο, με τους ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ να προχωρούν – στα πλαίσια της αντεπαναστατικής τους πολιτικής της διαβόητης «αποσταλινοποίησης»(!) και της γελοίας επινόησης της ιδεαλιστικής «προσωπολατρίας»(!) – σε μια προκλητικότατη για τους αντιφασίστες λαούς ΟΛΩΝ των χωρών φιλο-Χιτλερική ΠΡΑΞΗ δηλ. τη μετονομασία του ΣΥΜΒΟΛΟΥ της Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ και συνάμα ΣΥΜΒΟΛΟΥ της καταστροφικής ΗΤΤΑΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού “STALINGRAD” σε “WOLGOGRAD” (7 Νοέμβρη 1961), ικανοποιώντας ΜΟΝΟ τους ανά τον κόσμο Ναζι-φασίστες νοσταλγούς του ΧΙΤΛΕΡ, ξεπερνώντας έτσι, αυτοί οι φιλο-Χιτλερικοί χρουστσοφικοί σοβιετικοί φασίστες, κατά πολύ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, που σεβόμενοι τη μεγάλη συμβολή του ΣΤΑΛΙΝ, διατήρησαν-διατηρούν, ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ, στις χώρες τους τις ανάλογες, προς τιμήν του, ονομασίες (ΠΑΡΙΣΙ: στάση μετρό: “STALINGRAD”μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (=«Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ») και σ’ άλλα μέρη στη ΓΑΛΛΙΑ: “place Stalingrad” Bordeaux, “place Stalingrad” Reims, “place Stalingrad” Lyon, “rue Stalingrad” Toulouse, “avenue de Stalingrad” Dijon, κλπ. ΙΤΑΛΙΑ: “via Stalingrado” Bologna, “via Stalingrado” Savona, “via Stalingrado”, Reggio Emilia, “via Stalingrado” Prato, κλπ. ΒΕΛΓΙΟ: “avenue de Stalingrad” Bruxelles, “place Stalingrad” σε διάφορες πόλεις του Βελγίου, ΑΓΓΛΙΑ: “Stalin Avenue” Chatham, “Stalin Road” Colchester, κλπ., κλπ.)

Ας σημειωθεί ακόμα πως η προδοτική αντικομμουνιστική και φιλο-χιτλερική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ δεν μετονόμασε το “STALINGRAD” ούτε σε “ZARIZYN” (το πριν το1925 όνομα), γιατί και το “ZARIZYN” θύμιζε τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, αφού εκεί είχε συντρίψει τα αντεπαναστατικά στρατεύματα του στρατηγού Anton Ivanovich Denikin και στις 10 Απρίλη 1925 η πόλη, προς τιμή του ΣΤΑΛΙΝ, πήρε το όνομα «STALINGRAD».

Δεκαετίες ολόκληρες απ’ το 1956 και ύστερα οι παλιοί χρουστσοφικοί ενωμένοι τότε ρεφορμιστές αντισταλινικοί-αντιζαχαριαδικοί διορισμένοι ηγέτες του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (’56) αλλά και οι σημερινοί διασπασμένοι χρουστσο-τροτσκιστές σοσιαλδημοκράτες υπεράσπισαν και υπερασπίζουν τη μετονομασία του “STALINGRAD” σε “WOLGOGRAD”, αφού αρνούνται ως τα σήμερα να καταγγείλουν αυτή την προκλητικότατη μετονομασία ως ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ.

Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της εχθρότητας και τόσο ισχυρό το ταξικό μίσος των σημερινών αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ηγετών απέναντι στον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που όχι μόνο απορρίπτεται εκ μέρους τους ( «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ.) η μεγάλη αποφασιστική-καθοριστική ΣΥΜΒΟΛΗ του στην πλήρη συντριβή των Χιτλερικών στρατευμάτων και την ΗΤΤΑ του Ναζι-φασισμού που ούτε καν μνημονεύεται το όνομά του, έστω και τυπικά-φραστικά για δημαγωγικούς λόγους, αλλά και απέναντι στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που, πέραν της αντιμαρξιστικής τους κριτικής, απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη» και απ’ τον άλλο ρεφορμιστικό τύπο, έχει εξαφανιστεί εντελώς το Ιστορικό Γράμμα του ’40, στη μαρξιστική γραμμή του οποίου αναπτύχθηκε η αντιφασιστική ένοπλη πάλη του λαού, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, για να καταλήξει στη μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης και την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους φασίστες κατακτητές.

Ας κλείσει αυτό το κεφάλαιο μ’ ένα απ’ τα πολλά ευτράπελα των χρουστσοφικών σοβιετικών ρεβιζιονιστών της δεκαετίας του 1960, για τα οποία τους ειρωνεύεται ο αυστριακός αστικός τύπος εκείνης της εποχής, παρμένο απ’ το μηνιάτικο θεωρητικό περιοδικό «Weg und Ziel» του «Κ»Κ Αυστρίας (KPÖ): «οι αυστριακές εφημερίδες με την ευκαιρία της 20^ης επετείου της μάχης του Stalingrad παρήγαγαν με επιμέλεια ειρωνικά σχόλια και γελοιογραφίες, που δηλώνουν τα παρακάτω: το Stalingrad σε λίγο θα ονομάζεται «Chruschtschowgrad» (=Χρουστσοφγκραντ), έτσι ξαφνικά – νέα προσωπολατρία ! – αφού οι σοβιετικοί ισχυρίζονται, ότι ο Χρουστσόφ υπήρξε ο μεγάλος ήρωας εκείνης της ιστορικής μάχης» («Weg und Ziel»: Chruschtschow und Stalingrad, σελ. 208, τεύχος 3/1963).

3. Ο αντισταλινισμός-αντικομμουνισμός των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ρεφορμιστών ηγετών της χρουστσο-τροτσκιστικής Σοσιαλδημοκρατίας

Ο αντισταλινισμός-αντικομμουνισμός των ρεφορμιστών ηγετών της χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας εκφράζεται, μεταξύ άλλων, και στην περίπτωση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού. Σε θεωρητικό επίπεδο αποδέχτηκαν-αποδέχονται την αντικομμουνιστική άποψη των σοβιετικών ρεβιζιονιστών (22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Οκτώβρης 1961) σύμφωνα με την οποία «το κράτος της δικτατορία του προλεταριάτου αναπτύχθηκε σε παλλαϊκό κράτος» (σελ. 205) δηλ. στη Σοβιετική Ένωση η Διχτατορία του Προλεταριάτου αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού»(!), μια αντιμαρξιστική άποψη που ταυτόχρονα αποτελεί και δημόσια ΟΜΟΛΟΓΙΑ ότι στην τότε Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου, άποψη-θέση την οποία ο διάσημος άγγλος μαρξιστής George Thomson ορθά σχολιάζει, ότι δεν μπορεί σ’ εκείνη την περίοδο παρά να είναι «διχτατορία της μπουρζουαζίας» (GEORGE THOMSON: Von Marx zu Mao Tsetung, σελ. 171, Tübingen 1973), ενώ στον τομέα της οικονομίας ο αντικομμουνισμός εκφράζεται, πέραν των θεωρητικών αστικών απόψεων, πρακτικά στην κατάργηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού με την ΕΦΑΡΜΟΓΗ των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων – αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – που αναπόφευκτα οδήγησαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Στην καπιταλιστική πλέον οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης το καπιταλιστικό Κέρδος αποτελεί το κίνητρο και το Σκοπό της παραγωγής, Μέσα Παραγωγής και Εργατική Δύναμη έχουν μετατραπεί σε Εμπορεύματα, ενώ ο νόμος της Αξίας ρυθμίζει την παραγωγή, κλπ. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό διαφήμιζαν, δεκαετίες ολόκληρες, ως «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό»(!) και ΣΗΜΕΡΑ απλά ως «σοσιαλισμό»(!), αφού κατ’ αυτούς ο «σοσιαλισμός» διατηρήθηκε ως το 1990-91.

Σε πολιτικό επίπεδο, η αντεπαναστατική στροφή εκδηλώνεται για πρώτη φορά, έμμεσα και δειλά, ΧΩΡΙΣ να αναφέρεται το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πολύ νωρίς, ούτε καν 5 μήνες απ’ την εξόντωσή του (5 Μάρτη 1953), τον Ιούλη του 1953 στο κύριο άρθρο της «ΠΡΑΒΔΑ» (26 Ιούλη 1953) με τίτλο: «50 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1903-1953)» στο οποίο υψώνεται η αντεπαναστατική σημαία της διαβόητης «Προσωπολατρίας»(!): «είναι αναγκαίο, να εξαλείψουμε από την πρακτική της προπαγανδιστικής δουλειάς του κόμματος τη λαθεμένη, του μη μαρξιστικού διαφωτισμού του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία που εκφράστηκε στην προπαγάνδιση της ξένης προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού ιδεαλιστικής θεωρίας της Προσωπολατρίας. Η λατρεία της προσωπικότητας συγκρούεται με την Αρχή της συλλογικής ηγεσίας…» («ΠΡΑΒΔΑ»: «Fünfzig Jahre Kommunistische Partei der Sowjetunion (1903-1953)», (26 Ιούλη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.85, s. 1043, Freitag, 31.Juli 1953).

Τέλος, το σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) επικύρωσε ανοιχτά και επίσημα τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση, επισφραγίζοντας την επικράτησή της, συνέδριο για το οποίο ο ρεβιζιονιστής ιστορικός Eric Hobsbawm διαπιστώνει ορθά: «η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20^ο Συνέδριο το κατέστρεψε» (ERIC HOBSBAWN: ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, σελ. 242, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2003), που επιπλέον κατέστρεψε και το Σοσιαλισμό Κομμουνισμό.