Ρήτρα «μη επιστροφής»
Το πρακτορείο Bloomberg σπάνια μιλάει στα κουτουρού. Οταν μάλιστα
επικαλείται «πηγές», είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται για σκαρίφημα των
συντακτών του. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του Bloomberg, λοιπόν, που
επικαλείται ευρωπαίους και έλληνες (ποιους άραγε;) αξιωματούχους, ένας
πιθανός συμβιβασμός για την περίοδο μετά την ολοκλήρωση του
«προγράμματος» είναι να υπογράψει η Ελλάδα μια ρήτρα «μη επιστροφής», η
οποία θα διασφαλίζει ότι δε θα καταργηθεί καμιά από τις μεταρρυθμίσεις
που έχουν γίνει ως τώρα.
Πριν κάνουμε οποιοδήποτε σχόλιο, πρέπει να θυμίσουμε ότι υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έκανε μια συμφωνία από μηδενική βάση, αλλά «υιοθέτησε» και τα μέτρα των δύο προηγούμενων Μνημονίων, όπως ρητά αναφέρεται στο κείμενο του τρίτου Μνημόνιου. Επομένως, η ρήτρα «μη επιστροφής» αναφέρεται στο σύνολο του μνημονιακού οικοδομήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε από το 2010 μέχρι το 2020 (για το οποίο έχει προνομοθετηθεί το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους).
Η ρήτρα «μη επιστροφής» είναι μια παραλλαγή της «ρήτρας μεταρρυθμίσεων» για την οποία είχε μιλήσει επί τούτου στους έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες «ανώτερος αξιωματούχος» της Κομισιόν. Και η μια και η άλλη παραλλαγή (του ίδιου σενάριου) σχετίζονται με τα περιβόητα «μεσοπρόθεσμα μέτρα» για το χρέος, τα οποία -στηριγμένοι στην απόφαση του Eurogroup- οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δε θα τα χαρίσουν, αλλά θα τα «πουλήσουν», με αντίτιμο τη διαιώνιση της σκληρής επιτροπείας.
Το γεγονός ότι στις ανταποκρίσεις των διεθνών οικονομικών Μέσων αναφέρονται και έλληνες αξιωματούχοι, σε συνδυασμό με τις άριστες σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστές (ας σκεφτούμε μόνο πόσο εύκολα τους επέτρεψαν να δώσουν το προπαγανδιστικό «κοινωνικό μέρισμα»), μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το παζάρι έχει ήδη αρχίσει (άτυπα προφανώς) και ότι και οι δύο πλευρές αναζητούν την προσφορότερη λύση.
Προσφορότερη από την άποψη του πώς θα μπορέσουν να την «πουλήσουν» στον ελληνικό λαό οι Τσιπραίοι. Γιατί επί της ουσίας οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στις βασικές επιδιώξεις τους.
Οπως και να την ονομάσουν τελικά, ρήτρα «μη επιστροφής» ή ρήτρα «μεταρρυθμίσεων», το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Ακόμα και στις πιο «κραυγαλέες» πλευρές της. Μπορεί δηλαδή να δούμε να συμφωνούν ακόμα και στη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων για ένα διάστημα (π.χ. μέχρι και το 2022), μολονότι αυτό αντίκειται στο λεγόμενο «κοινωνικό κεκτημένο». Οχι πως αυτό το τυπικό δικαίωμα θα έλυνε το πρόβλημα της εργατικής τάξης (με αυτή την πλήρως αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), αλλά είναι δηλωτικό μιας αντίληψης που έχουν για την οργάνωση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και τη ρύθμιση των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας.
Τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από καθαρά. Θα γίνουν ορατά σε όλους μέσα στο 2018. Το πρόβλημα παραμένει και δεν είναι η μνημονιακή πολιτική, η πολιτική της κινεζοποίησης και του δημοσιονομικού εφιάλτη. Το πρόβλημα είναι οι εργατικές αντιστάσεις που ακόμα εξακολουθούν ν' αποτελούν ζητούμενο.
Πριν κάνουμε οποιοδήποτε σχόλιο, πρέπει να θυμίσουμε ότι υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έκανε μια συμφωνία από μηδενική βάση, αλλά «υιοθέτησε» και τα μέτρα των δύο προηγούμενων Μνημονίων, όπως ρητά αναφέρεται στο κείμενο του τρίτου Μνημόνιου. Επομένως, η ρήτρα «μη επιστροφής» αναφέρεται στο σύνολο του μνημονιακού οικοδομήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε από το 2010 μέχρι το 2020 (για το οποίο έχει προνομοθετηθεί το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους).
Η ρήτρα «μη επιστροφής» είναι μια παραλλαγή της «ρήτρας μεταρρυθμίσεων» για την οποία είχε μιλήσει επί τούτου στους έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες «ανώτερος αξιωματούχος» της Κομισιόν. Και η μια και η άλλη παραλλαγή (του ίδιου σενάριου) σχετίζονται με τα περιβόητα «μεσοπρόθεσμα μέτρα» για το χρέος, τα οποία -στηριγμένοι στην απόφαση του Eurogroup- οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δε θα τα χαρίσουν, αλλά θα τα «πουλήσουν», με αντίτιμο τη διαιώνιση της σκληρής επιτροπείας.
Το γεγονός ότι στις ανταποκρίσεις των διεθνών οικονομικών Μέσων αναφέρονται και έλληνες αξιωματούχοι, σε συνδυασμό με τις άριστες σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστές (ας σκεφτούμε μόνο πόσο εύκολα τους επέτρεψαν να δώσουν το προπαγανδιστικό «κοινωνικό μέρισμα»), μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το παζάρι έχει ήδη αρχίσει (άτυπα προφανώς) και ότι και οι δύο πλευρές αναζητούν την προσφορότερη λύση.
Προσφορότερη από την άποψη του πώς θα μπορέσουν να την «πουλήσουν» στον ελληνικό λαό οι Τσιπραίοι. Γιατί επί της ουσίας οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στις βασικές επιδιώξεις τους.
Οπως και να την ονομάσουν τελικά, ρήτρα «μη επιστροφής» ή ρήτρα «μεταρρυθμίσεων», το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Ακόμα και στις πιο «κραυγαλέες» πλευρές της. Μπορεί δηλαδή να δούμε να συμφωνούν ακόμα και στη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων για ένα διάστημα (π.χ. μέχρι και το 2022), μολονότι αυτό αντίκειται στο λεγόμενο «κοινωνικό κεκτημένο». Οχι πως αυτό το τυπικό δικαίωμα θα έλυνε το πρόβλημα της εργατικής τάξης (με αυτή την πλήρως αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), αλλά είναι δηλωτικό μιας αντίληψης που έχουν για την οργάνωση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και τη ρύθμιση των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας.
Τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από καθαρά. Θα γίνουν ορατά σε όλους μέσα στο 2018. Το πρόβλημα παραμένει και δεν είναι η μνημονιακή πολιτική, η πολιτική της κινεζοποίησης και του δημοσιονομικού εφιάλτη. Το πρόβλημα είναι οι εργατικές αντιστάσεις που ακόμα εξακολουθούν ν' αποτελούν ζητούμενο.
Σχόλια