Η αθεράπευτη αταξική ψυχή του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ

Το ΚΚΕ εμφανίζεται πληθωρικό σε “ταξικά”συνθήματα και αρέσκεται να βγάζει  στεντόρειες κραυγές  για το “ταξικό κράτος”.
Το πόσο όμως απηχούν όλα αυτά μια πραγματικά ταξική πολιτική  και πρακτική  ή αποτελούν το περίβλημα μιας πολιτικής που η  καρδιά της  πάλλεται με τη ρεβιζιονιστική ιδεολογία του εξωραϊσμού του αστικού κράτους  δεν θα μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει πιο αποκαλυπτικά  και χαρακτηριστικά από την πρωτοβουλία του  να εκδώσει - όπως το διαφημίζει ο Ριζοσπάστης και ο 902- “για την επέτειο του Πολυτεχνείου  φυλλάδιο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας”!
Για να πει τι ουσιαστικά με αυτό το φυλλάδιο; Ότι  “αποτελεί  δίδαγμα  ότι  το  προσωπικό  των  Ενόπλων  Δυνάμεων  και  των  Σωμάτων Ασφαλείας, που προέρχεται από λαϊκές οικογένειες, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σήμερα να είναι απέναντι από το λαό” και να καταλήξει ότι «το συμφέρον του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που προέρχεται από λαϊκές οικογένειες, βρίσκεται στους κοινούς αγώνες με το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Η ίδια πολιτική που εξοντώνει το λαό, χτυπάει και εσάς, το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Δεν πρέπει ποτέ το προσωπικό των ΕΔ και των ΣΑ να στραφεί ενάντια στο λαό. Μαζί με το λαό και τη νεολαία να βροντοφωνάξουμε, “έξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις”».
Μέσα από αυτές τις γραμμές του φυλλαδίου αναδείχνεται σε όλο το μεγαλείο η ρεβιζιονιστική αταξική θεώρηση του αστικού κράτους. Προβάλλεται και καλλιεργείται η αντιμαρξιστική ιδέα πως ο στρατός και η αστυνομία του κράτους της αστικής τάξης μπορεί και “να μην είναι απέναντι στον λαό”. Διαστρεβλώνονται και αντιστρέφονται  το νόημα και τα διδάγματα του Πολυτεχνείου, όπου ο στρατός και αστυνομία κατέστειλαν τη λαϊκή εξέγερση. Και με βάση όλα αυτά η ρεβιζιονιστική πολιτική εκτείνεται ως τα άκρα  της, με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ να καλούν το στρατό και τα σώματα ασφαλείας  σε “κοινούς αγώνες” με αφορμή το Πολυτεχνείο!
Μιλάμε για ανώτατο βαθμό ρεφορμιστικού κρετινισμού που  συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, ωθεί σε  συμφιλιωτισμό  μαζί του και καλλιεργεί  τις χειρότερες αυταπάτες ακόμα για τον πιο σκληρό πυρήνα του, τον οποίο φαντάζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ ότι μπορεί να τον συστρατεύσει στους λαϊκούς αγώνες: Έτσι “ατσαλώνει ταξικά” τα μέλη και τη νεολαία του η ηγεσία του ΚΚΕ.