Ο ελληνικός λαός θα πληρώσει σκληρά το μετα-Μνημόνιο
Αμφιβάλλει κανείς, όμως, ότι αν υπήρχε οτιδήποτε το θετικό για την κυβερνητική πολιτική απ' αυτή τη συνάντηση, θα μας είχαν ταράξει στα non paper; Αντίθετα από τη σιωπή της ελληνικής πλευράς, η γερμανική πλευρά ενημέρωσε διά του εκπροσώπου του υπουργείου Οικονομικών, ότι «οι αποφάσεις θα ληφθούν με το τέλος του προγράμματος στις 20 Αυγούστου. Τότε θα ασχοληθούμε με το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Θα περιμένουμε την τελική ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους μέχερι τις θερινές διακοπές». Βλέπετε καμιά αλλαγή από τη γραμμή Σόιμπλε; Η οικονομική πολιτική των ιμπεριαλιστικών χωρών δεν εξαρτάται από πρόσωπα, ούτε καν από κόμματα. Ομως και σε προσωπικό επίπεδο, ο Σολτς φροντίζει να επαναλαμβάνει ότι είναι πιστός οπαδός των μηδενικών ελλειμμάτων.
Για τη γερμανική πολιτική η νέα αναδιάρθρωση του χρέους (που ξέρουν πολύ καλά ότι είναι απαραίτητη καθώς η τωρινή ρύθμιση φτάνει μέχρι το 2022) είναι ένα χωριστό θέμα από την ολοκλήρωση του τρίτου Μνημόνιου. Να θυμίσουμε μόνο ότι στις αρχές του 2017, στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, οι Τσιπραίοι έλεγαν (με επίσημες δηλώσεις, όχι ανεπίσημα), ότι δεν πρόκειται να υπογράψουν αν προηγουμένως δε γίνει και η νέα αναδιάρθρωση του χρέους. Την κατάληξη τη γνωρίζουμε: υπέγραψαν κι είπαν κι ένα τραγούδι.
Ο εκπρόσωπος του Σολτς πρόσθεσε ότι η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάσει ένα «αξιόπιστο αναπτυξιακό πρόγραμμα». Επ' αυτού μίλησε και ο ίδιος ο Σολτς, δηλώνοντας στη FAZ: «Η Αθήνα θα πρέπει να καταθέσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμαΠροφανώς, αυτό που παρουσίασε ο Χουλιαράκης στο τελευταίο EuroWorkingGroup, υπό τον «πιασάρικο» τίτλο «Hollistic Growth Strategy for the Future» («Ολιστική Στρατηγική Ανάπτυξης για το Μέλλον») κρίνεται ως αναξιόπιστο (ή -έστω- μη αξιόπιστο). Επίσημη ενημέρωση από την ελληνική κυβέρνηση δεν έχουμε (και πότε είχαμε;), όμως οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι ο Χουλιαράκης «έφαγε αρκετό ξύλο» από τους τεχνοκράτες του EWG. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αυτή η «πανεπιστημιακή άσκηση» με τη σοσιαλδημοκρατική φλυαρία, προορισμένη να χρησιμεύσει ως προεκλογικό υλικό της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ, έφτανε στο Eurogroup, όπου παίρνονται οι αποφάσεις.
Σύμφωνα πάντοτε με τις ανταποκρίσεις από τις Βρυξέλλες, οι τεχνοκράτες του EWG «κόλλησαν» στα φορολογικά και τα εργασιακά, τα οποία βρήκαν εντελώς αόριστα. Ειδικά για την αναφορά στην αύξηση του κατώτατου μισθού, ζήτησαν στοιχεία που να δείχνουν «σύνδεση με την αύξηση της παραγωγικότητας» και τη «μείωση της ανεργίας». Θυμίζουμε ότι αυτοί οι δύο παράγοντες συνέθεσαν την «επιχειρηματολογία» για την κατακρεούργηση του κατώτατου μισθού και τη θέσπιση του λεγόμενου υπο-κατώτατου μισθού το 2012.
Στο καπάκι ήρθε η έκθεση με τις εαρινές εκτιμήσεις του ΔΝΤ για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας (World Economic Outlook) να κάνει ακόμα πιο μαύρο το τοπίο. Το ΔΝΤ προβλέπει ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ) 2% για το 2018, έναντι 2,6% που ήταν η προηγούμενη πρόβλεψή του. Για το 2019 προβλέπει περαιτέρω επιβράδυνση, στο 1,8%. Θυμίζουμε ότι η πρόβλεψη για το 2017 ήταν 2,7%, αλλά το «κοντέρ» της ΕΛΣΤΑΤ έγραψε τελικά 1,4% (σχεδόν το μισό!). Ανεξάρτητα από το παιχνίδι με τα νούμερα (που κάνουν όλες οι πλευρές), εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι η είσοδος του ελληνικού καπιταλισμού στην ανάπτυξη είναι όπως την είχαμε προβλέψει: ισχνή, αναιμική, ασταθής. Και μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη, από απρόβλεπτους παράγοντες (π.χ. μια ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο, που θα μείωνε το τουριστικό ρεύμα).
Μπορεί η ανάπτυξη να μην είναι όπως την ποθούσαν, όμως τα «πρωτογενή πλεονάσματα» παραμένουν απόλυτα ανελαστικά: 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θεωρείται μάλλον σίγουρη η απαίτηση του ΔΝΤ να εφαρμοστεί και το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου από 1.1.2019 (η μειωμένη ανάπτυξη επηρεάζει αρνητικά τα φορολογικά έσοδα) και ότι δε θα επιτραπεί αύξηση του κατώτατου μισθού, πέραν ίσως μιας μικρής αύξησης-κοροϊδία (οι καπιταλιστές συνδέουν τα επίπεδα των μισθών με την «παραγωγικότητα», την οποία εξαρτούν από την αύξηση του ΑΕΠ. Αυτά προφανώς τα άκουσε ο Χουλιαράκης στο EWG (χωρίς μάλιστα να έχει δημοσιοποιηθεί η έκθεση του ΔΝΤ).
Μπορεί ο Τσίπρας να πήγε στο Καστελόριζο για να υποσχεθεί (για μια ακόμα φορά) «καθαρή έξοδο» και να «δώσει ραντεβού» στο ίδιο μέρος μετά την «καθαρή έξοδο», όμως ο Τσακαλώτος φρόντισε (πριν πάει στο Βερολίνο) να προετοιμάσει το κλίμα με μια συνέντευξη στην κομματική ΕφΣυν. «Συζητώντας για τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση, είναι προφανές ότι μερικές χώρες μας εμπιστεύονται λιγότερο και θα θέλανε κάποια conditionality (κάποιους όρους)», είπε ευθύς εξαρχής ο υπουργός Οικονομικών. Και συμπλήρωσε: «Το πώς θα τηρούνται σε σχέση με το χρέος δεν έχει συζητηθεί ούτε και το πόσο αυστηροί θα είναι οι όροι».
Δε χρειάζεται να προχωρήσουμε παρακάτω. Υπάρχουν χώρες (ο Τσακαλώτος δεν τις μνημόνευσε, αλλά είναι σαφές πως πρόκειται για τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Φινλανδία, την Αυστρία και τις δορυφόρους της Γερμανίας στην Ανατολική Ευρώπη) που θέλουν ένα νέο Μνημόνιο (αυτό σημαίνει conditionality), το οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν απορρίπτει, αλλά θα συζητήσει. Εχουμε πια άφθονη πείρα για να ξέρουμε πού καταλήγουν αυτές οι συζητήσεις. Ηδη, όπως επιβεβαίωσε στο Reuters γερμανός αξιωματούχος, χτες θα συνερχόταν στην έδρα του ΔΝΤ το περιβόητο Washington Group, χωρίς τη συμμετοχή του Τσακαλώτου, μολονότι αυτός βρίσκεται ήδη στις ΗΠΑ. Είναι ένα άτυπο (αλλά πανίσχυρο) όργανο, στο οποίο συμμετέχουν η Λαγκάρντ, ο Σεντένο, ο Ντράγκι, ο Μοσκοβισί, ο Ρέγκλινγκ και οι υπουργοί Οικονομικών Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας. Οπως γίνεται πάντοτε, οι ιμπεριαλιστές θα κάνουν την πρώτη συζήτηση (δεν αναμενόταν αποφάσεις) και όταν τελειώσει το μεταξύ τους παζάρι, θα επιβάλουν τις αποφάσεις τους στον Τσακαλώτο και στον Τσίπρα. Και βέβαια, ο ελληνικός λαός θα είναι αυτός που θα πληρώσει το κόστος.
ΥΓ. Ο αντιπολιτευτικός Τύπος έκανε σημαία του τις δηλώσεις Φίλη, που βρήκε την ευκαιρία για μια ακόμα εκ του ασφαλούς επίδειξη «αριστερής ευαισθησίας». Να θυμίσουμε ότι ο Φίλης είναι κυβερνητικός βουλευτής και έχει ψηφίσει με «ιερό φανατισμό» όλα τα μνημονιακά νομοθετήματα. Διετέλεσε υπουργός και αποπέμφθηκε για αιτία άσχετη με τη μνημονιακή πολιτική (σύγκρουση με το ιερατείο). Πάει πολύ να θεωρήσουμε «αριστερή αντιπολίτευση» την προσωπική ατζέντα ενός αντιδραστικού πολιτικού. Αλλωστε, το φαινόμενο των «εσωκομματικών αντιπολιτεύσεων» δεν είναι καινούργιο στην αστική πολιτική.
Σχόλια