Ξεπούλημα της ΔΕΗ και των εργαζόμενων

Ενα ταμπού της μεταπολιτευτικής αστικής Ελλάδας, η διατήρηση της ΔΕΗ υπό κρατικό έλεγχο, γύρω από το οποίο έγιναν σκληρές αντιπαραθέσεις, κερδήθηκαν και χάθηκαν εκλογές, έμελλε να σπάσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Της υποτιθέμενης κοινοβουλευτικής Αριστεράς, που επί χρόνια τασσόταν ενάντια σε κάθε ιδέα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Οχι μόνο της ΔΕΗ, αλλά και των άλλων μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων της λεγόμενης κοινής ωφέλειας. Μέχρι και τις παραμονές των εκλογών του 2014, ο Τσίπρας προειδοποιούσε -με τη γνωστή αλαζονεία των δημόσιων εμφανίσεών του- τους επενδυτές να μην τολμήσουν να αγοράσουν δημόσιες επιχειρήσεις, γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους, αφού η κυβέρνησή του θα ακυρώσει όλες τις ρυθμίσεις που θα αφορούν ιδιωτικοποιήσεις.

Η σχετική συμφωνία στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει το Μνημόνιο ήταν γνωστή από καιρό, τώρα έφτασε η ώρα να κατατεθεί από τον Σταθάκη το σχετικό νομοσχέδιο, το οποίο θα ψηφιστεί από τη Βουλή με τη γνωστή fast track διαδικασία. Με τρόπο προκλητικό, ο ΣΥΡΙΖΑ γράφει στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου, ότι το ξεπούλημα τεσσάρων λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ είναι απαραίτητο, γιατί «η δημιουργία τέτοιων επιχειρήσεων και η ισότιμη πρόσβαση σε όλες τις πηγές ενέργειας συνάδει και με το ευρωπαϊκό ζητούμενο για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας με όρους ελεύθερου ανταγωνισμού», ενώ «περαιτέρω, αυξάνεται η εξωστρέφεια της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την συμμετοχή περισσότερων ισχυρών διεθνών παικτών στην ελληνική αγορά, την προσέλκυση επενδύσεων και τελικά τη μείωση των τιμών ενέργειας στον τελικό καταναλωτή ηλεκτρικής ενέργειας»!

Φυσικά, ξέρουμε ότι θα γίνει το αντίθετο. Το δείχνει και η εμπειρία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, άλλωστε, όπου μετά τις ιδιωτικοποιήσεις υπήρξαν σημαντικές αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος. Εκτός αν είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι τόσα χρόνια «σκοτώνονται» για να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση, επειδή ενδιαφέρονται να ρίξουν την τιμή του ρεύματος προς όφελος του ελληνικού λαού.

Για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, πρέπει να θυμηθούμε ότι με τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών της, με υποχρεωτικές θυσίες από τον ελληνικό λαό και με εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας (λιγνίτης, νερά), χτίστηκε η μεγαλύτερη βαριά βιομηχανία της χώρας. Αυτή η βιομηχανία έχει ήδη υποχρεωθεί να πουλάει φτηνότερα την ηλεκτρική ενέργεια σε ιδιώτες που έχουν μπει στη λιανική χωρίς να διαθέτουν δική τους παραγωγή (είναι τα κακόφημα ΝΟΜΕ), οι οποίοι κάνουν προσφορές και βγάζουν κέρδη. Σε βάρος ποιου βγάζουν κέρδη; Σε βάρος της ΔΕΗ, φυσικά. Δηλαδή, σε βάρος του ελληνικού λαού. Αν δεν υπήρχαν τα τεράστια κέρδη των ιδιωτών καπιταλιστών, αλλά και της ίδιας της ΔΕΗ που λειτουργεί με σκληρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (συν τη ρεμούλα των παρατρεχάμενων και των εργολάβων, συν το εξωφρενικά φτηνό ρεύμα προς διάφορες καπιταλιστικές επιχειρήσεις), η τιμή του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά χαμηλή. Με την ιδιωτικοποίηση, αυτό που έχει ήδη δρομολογηθεί  θα επιταχυνθεί. Πλέον η ΔΕΗ μικραίνει και οι ανταγωνιστές της μεγαλώνουν.

Φυσικά, οι καπιταλιστές που θα πάρουν τα «φιλέτα» της ΔΕΗ, δε γουστάρουν και το προσωπικό της ΔΕΗ, που λόγω και της φύσης της δουλειάς και της καλής συνδικαλιστικής οργάνωσης στο παρελθόν έχει σχετικό υψηλό (ίσως το υψηλότερο) επίπεδο αμοιβών και εργασιακών σχέσεων. Θα ήταν αφελής όποιος έδειχνε την παραμικρή εμπιστοσύνη στις διαβεβαιώσεις του Σταθάκη ότι θα εξασφαλιστούν πλήρως τα δικαιώματα των εργαζόμενων στις μονάδες που θα ξεπουληθούν. Προβλέπεται, λοιπόν, ότι δε θα γίνουν απολύσεις για μια εξαετία, δεν κατοχυρώνονται όμως οι αμοιβές και οι εργασιακές σχέσεις. Το εργασιακό καθεστώς «θα διέπεται από την εργατική νομοθεσία και τον κανονισμό εργασίας που θα καταρτιστεί σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις». Ο Κανονισμός Προσωπικού ΔΕΗ πετιέται στα σκουπίδια. Οι καπιταλιστές που θα πάρουν τις τέσσερις μονάδες θα ξεκινήσουν από μηδενική βάση. Σιγά-σιγά θα ξεφορτωθούν το υπάρχον προσωπικό (προβλέπεται και «εθελούσια έξοδος») και θα το αντικαταστήσουν με νέους, με το γνωστό εργασιακό καθεστώς της πιάτσας.