Πλησιάζει η ώρα του μετα-Μνημόνιου
«Ενα ημιαυτόματο σύστημα είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή. Αλλά ας μην
επιστρέψουμε σε έναν χειροκίνητο μηχανισμό». Στο ζήτημα του μηχανισμού
εποπτείας του μετα-Μνημόνιου αναφέρθηκε ο «φιλέλλην» Πιερ Μοσκοβισί, σε
συνέντευξή του στο Agence Europe την περασμένη Τρίτη, κι εμείς σπεύδουμε
να μεταφράσουμε τα σανσκριτικά του επιτρόπου.
Το «χειροκίνητο σύστημα» είναι αυτό που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, με την τρόικα και τις περιοδικές αξιολογήσεις. Το «αυτόματο σύστημα» είναι η εφάπαξ ρύθμιση του χρέους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, και η εναπόθεση στις ελληνικές κυβερνήσεις της υποχρέωσης να τηρούν όχι κάποιους ειδικούς όρους, αλλά τους γενικούς όρους της ΕΕ. Τι είναι το «ημιαυτόματο σύστημα»; Αυτό στο οποίο -όπως όλα δείχνουν- έχουν ήδη καταλήξει Γερμανία και ΔΝΤ.
Ο Τσακαλώτος μας είχε προϊδεάσει πριν από το ταξίδι του στο Βερολίνο, λέγοντας στην ΕφΣυν: «Συζητώντας για τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση, είναι προφανές ότι μερικές χώρες μας εμπιστεύονται λιγότερο και θα θέλανε κάποια conditionality (κάποιους όρους). Το πώς θα τηρούνται σε σχέση με το χρέος δεν έχει συζητηθεί ούτε και το πόσο αυστηροί θα είναι οι όροι. Μέχρι τώρα, το βασικό που συζητιέται είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης (post programme surveillance)».
Η γερμανική θέση ήταν γνωστή από την εποχή του Σόιμπλε και ο Σολτς δεν είχε κανένα λόγο να την αλλάξει: «χρέος έναντι μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή, όχι εφάπαξ αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά αναδιάρθρωση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η οποία θα συνοδεύεται από συγκεκριμένους όρους και, φυσικά, θα ελέγχεται από κάποιον ειδικό μηχανισμό εποπτείας (από την ίσια ή μια καινούργια τρόικα, δηλαδή). Στην Ουάσιγκτον, έγινε σαφές ότι έχει ήδη διαμορφωθεί συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ πάνω σ' αυτή την κατεύθυνση.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο Πολ Τόμσεν, μέλος της πρώτης τρόικας και πλέον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, είπε: «Εχουμε αποδεχτεί ότι τα μέτρα για το χρέος θα ενεργοποιηθούν μετά το τέλος του προγράμματος. Ζητούμενο τώρα είναι η στρατηγική και η ποσοτικοποίηση των μέτρων. Κάποια απ' αυτά θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και αργότερα, αρκεί να είναι συγκεκριμένα». Για να μη μένει καμιά αμφιβολία για το τι εννοεί ο Τόμσεν, θυμίζουμε ότι από το 2012 και μετά το ΔΝΤ κρίνει ότι το ελληνικό χρέος είναι «βιώσιμο», αρκούμενο στην υπόσχεση ότι θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα ελάφρυνσης, «αν χρειαστεί». Ηταν η θέση του Σόιμπλε: «αφού σας έχουμε ρυθμίσει το χρέος μέχρι και το 2022, δε χρειάζεται να συζητήσουμε οτιδήποτε για το μέλλον από τώρα. Εσείς υλοποιήστε τις δεσμεύσεις που έχετε αναλάβει και αν και όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, θα δούμε τι μέτρα αναδιάρθρωσης θα χρειαστεί να πάρουμε για την περίοδο μετά το 2022».
Επομένως, αυτό που είπε ότι ο Τόμσεν είναι ότι το ΔΝΤ συμφωνεί να μην υπάρξει εφάπαξ αναδιάρθρωση του χρέους για όλη την περίοδο αποπληρωμής του, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνεται με δόσεις, αρκεί να βγαίνει από τώρα η σαφής εικόνα ότι θα υπάρξουν και άλλες αναδιαρθρώσεις στο μέλλον. Και βέβαια, το ΔΝΤ δε θα διαφωνήσει με τη γερμανική απαίτηση για τη δημιουργία ειδικού μηχανισμού εποπτείας. Είναι το «πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης», που λέει ο Τσακαλώτος, ή ο «ημιαυτόματος μηχανισμός», που λέει ο Μοσκοβισί, ο οποίος παραδοσιακά παίζει το ρόλο του «καλού μπάτσου».
Θυμίζουμε, επίσης, ότι οι συριζαίοι τρέναραν την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, δηλώνοντας (μέχρι και τις αρχές του 2017) ότι δεν πρόκειται να υπογράψουν αν δεν καθοριστούν ταυτόχρονα και τα περιβόητα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Η Γερμανία έμεινε ακλόνητη στη θέση της και οι Τσιπραίοι -αφού έφτασαν τα πράγματα «στο παραπέντε»- υπέγραψαν «τα πάντα όλα», χωρίς να πάρουν τίποτα για το χρέος, εκτός από μια επανάληψη της υπόσχεσης ότι θα παρθούν πρόσθετα μέτρα «αν χρειαστεί» (ούτε αυτό το «if necessary» δε δέχτηκαν οι Γερμανοί να φύγει από το ανακοινωθέν του Eurogroup), η οποία ως υπόσχεση υπάρχει από τον Νοέμβρη του 2012.
Φυσικά και «θα χρειαστεί» να παρθούν πρόσθετα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους, γιατί οι ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις μετά το 2022 είναι τέτοιες που οδηγούν κατευθείαν στη χρεοκοπία. Ομως αυτά τα μέτρα δε θα χαριστούν από τους ιμπεριαλιστές. Θα δοθούν με ανταλλάγματα που θα ισοδυναμούν με επ' αόριστον (τουλάχιστον μέχρι το 2060) παράταση της μνημονιακής πολιτικής και εμπλουτισμό της με νέα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Την κατεύθυνση της διατήρησης της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και του αποικιοκρατικού ελέγχου επί της χώρας. Θα ρυθμίζουν το χρέος με ορίζοντα πενταετίας ή δεκαετίας (προβλέποντας μηχανισμό σκληρής εποπτείας) και θα ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση.
Πρέπει να θυμίσουμε και πάλι ότι ήδη η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει συμφωνήσει «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% μέχρι και το 2022 και τουλάχιστον 2% μέχρι το 2060. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται κανένα περιθώριο έστω και μικρής χαλάρωσης της εφιαλτικής δημοσιονομικής πολιτικής. Επίσης, το Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και Ξεπουλήματος, με ζωή 99 χρόνων, φτάνει μέχρι το 2114 (αλλάζουμε αιώνα). Επομένως, οι ιμπεριαλιστές, με εργαλείο το χρέος, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι θα μπορούν απρόσκοπτα να αρπάζουν όποιο «φιλέτο» της ελληνικής κρατικής περιουσίας εξυπηρετεί (από άποψη επιχειρηματικού σχεδιασμού) κάποια από τα μονοπώλιά τους.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, να αρκεστούν στην εποπτεία που ορίζουν οι κανονισμοί της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά θα ζητήσουν έναν μηχανισμό αυξημένης εποπτείας. Μένει να ορίσουν την ακριβή μορφή αυτού του μηχανισμού, που φυσικά θα περιλαμβάνει όρους, των οποίων ο ακριβής συσχετισμός με το χρέος και η αυστηρότητα «δεν έχει συζητηθεί», όπως δήλωσε ο Τσακαλώτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη συνάντηση με τον Σολτς στο Βερολίνο και στις συναντήσεις που είχε στην Ουάσιγκτον με όλους τους μεγαλοπαράγοντες των δανειστών (Σολτς, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Τόμσεν, Μοσκοβισί, Σεντένο, Λεμέρ και σία) πήρε μια καλή γεύση του βασικού περιγράμματος του μετα-Μνημόνιου, όπως εδώ και καιρό το έχουμε ονομάσει εμείς.
Μετά τη συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ, όπως κατέστη σαφές από τις δηλώσεις Τόμσεν, οι συριζαίοι κατάλαβαν ότι η Γερμανία δε θα έχει καμιά αντίρρηση στην απαίτηση του ΔΝΤ να εφαρμοστεί από 1.1.2019 και το πεσόκομμα του αφορολόγητου. Επ' αυτού δεν άφησε καμιά αμφιβολία η Λαγκάρντ, όταν μετά τη συνάντησή της με τον Τσακαλώτο δήλωσε: «Συζητήσαμε τη σημασία της έγκαιρης ολοκλήρωσης των συζητήσεων για το χρέος και την επιτάχυνση της εφαρμογής των πολιτικών του προγράμματος, καθώς και τα δύο είναι κρίσιμα για την τόνωση των οικονομικών προοπτικών αλλά και για τη χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ». Το τελευταίο είναι και ειρωνικό. Το «πρόγραμμα» κοντεύει να τελειώσει, το ΔΝΤ δεν έχει βάλει δεκάρα (δε χρειάστηκε κιόλας), είναι όμως συνεχώς παρόν και δίνει τον αντιλαϊκό-αντεργατικό τόνο. Η Λαγκάρντ, με τον όρο «επιτάχυνση της εφαρμογής των πολιτικών του προγράμματος» προανήγγειλε την απαίτηση για εφαρμογή του πετσοκόμματος του αφορολόγητου από 1.1.2019, αντί της 1.1.2020. Και μην ακούτε αυτά που λένε οι συριζαίοι για το «υπερπλεόνασμα». Αυτά δεν παίζουν καμιά σημασία για το ΔΝΤ, όπως έχει αποδειχτεί κατ' επανάληψη. Εχει δικαίωμα να ζητήσει να εφαρμοστεί το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου ταυτόχρονα με το νέο πετσόκομμα των συντάξεων (το δικαίωμα αυτό είναι ψηφισμένο από την ελληνική Βουλή - για να μην ξεχνιόμαστε) και θα το ασκήσει, χωρίς να χρειαστεί να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Οι Τσιπραίοι συνειδητοποιούν ότι από τη μεριά των ιμπεριαλιστών δανειστών δεν πρόκειται να έχουν στήριξη για πολιτικούς λόγους. Το «ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης» το έτριψαν στη μούρη του Χουλιαράκη ακόμα και οι τεχνοκράτες του EuroWorkingGroup, θεωρώντας ότι είναι ασύμβατο με τις απαιτήσεις του «προγράμματος». Οπως όλα δείχνουν, δε δέχονται ούτε μια αόριστη υπόσχεση για μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά θέλουν μηχανισμό αυστηρής σύνδεσής του με την «ανταγωνιστικότητα». Ενόψει των διαπραγματεύσεων που ουσιαστικά άρχισαν, οι Τσιπραίοι συνειδητοποιούν πως δε θα έχουν μόνο την απαίτηση των ιμπεριαλιστών δανειστών για μόνιμο μηχανισμό επιτροπείας, που θα συνδέει τις διαδοχικές αναδιαρθρώσεις του χρέους με συγκεκριμένους όρους (όχι μόνο με «ρήτρα μη επιστροφής», αλλά και με λήψη νέων μέτρων, αν κριθούν απαραίτητα), αλλά θα έχουν και την απαίτηση για εμπροσθοβαρή εφαρμογή του πετσοκόμματος του αφορολόγητου. Προσπαθούν να απαλλαγούν τουλάχιστον απ' αυτό, αλλά μάλλον είναι αργά, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ. Γι' αυτό άρχισαν τα κλαψουρίσματα, τα οποία αναμένεται να ενταθούν όταν θ' αρχίσει η επίσημη συζήτηση και θα τεθούν οι όροι. «Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω ποια θα ήταν η προστιθέμενη αξία μιας συμμετοχής του Ταμείου στο πρόγραμμα για 15 ή 20 ημέρες. Δεν εκτιμώ ότι θα έπαιζε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε θα μας έδινε περαιτέρω αξιοπιστία στην διαδικασία της εξόδου», δήλωσε ο Τζανακόπουλος (με τα γνωστά… συριζαϊκά ελληνικά του), σε ραδιοφωνική συνέντευξή του την περασμένη Τρίτη. Οπως αντιλαμβάνεστε, μπαίνουμε και πάλι στη φάση «δεν το θέλουμε το ΔΝΤ», ενώ μέχρι τώρα ήμασταν στη φάση «το θέλουμε το ΔΝΤ, γιατί μας βοηθάει με το χρέος».
Το έργο το έχουμε ξαναδεί και ξέρουμε πια πώς παίζεται. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν το χρόνο με το μέρος τους. Τις προηγούμενες φορές, όταν οι Τσιπροκαμμένοι υπέγραφαν το τρίτο Μνημόνιο και όταν έκλειναν τις αξιολογήσεις με τα γνωστά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων, η δικαιολογία τους ήταν ότι πρέπει να πάρουν τη δόση, αλλιώς θα επέλθει «πιστωτικό γεγονός» (χρεοκοπία). Τώρα δεν υπάρχει δόση, υπάρχει όμως η «έξοδος στις αγορές». Οπως αντιλαμβάνεστε, καμιά «έξοδος» με ανεκτά επιτόκια δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν προηγηθεί συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους. Αν υπάρξει εμπλοκή, οι σπεκουλάντες των «αγορών» θα εκτινάξουν τα επιτόκια στα ύψη, καθώς θα έχουν μυρίσει «αίμα». Από πρακτική άποψη, οι Τσιπροκαμμένοι θα βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα που βρέθηκαν και τις προηγούμενες φορές. Μόνο που τώρα τελειώνει και ο δικός τους πολιτικός χρόνος.
Εχουν, λοιπόν, δυο επιλογές. 'Η θα υπογράψουν και πάλι τα πάντα και θ' αρχίσουν τα γνωστά παραμύθια ή θα προκαλέσουν εμπλοκή (ενδεχομένως και συμφωνημένη με τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες) και θα επιδιώξουν «ηρωική έξοδο» μέσω εκλογών, σε μια προσπάθεια να διασωθούν. Για να έρθουν μετά τις εκλογές (οι ίδιοι ή αυτοί που θα τους διαδεχτούν) να υπογράψουν τα πάντα. Το αποτέλεσμα για τον ελληνικό λαό θα είναι το ίδιο, με ή χωρίς εκλογές. Μόνο στους δρόμους του αγώνα μπορεί να σπάσει η προδιαγεγραμμένη πορεία της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Το «χειροκίνητο σύστημα» είναι αυτό που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, με την τρόικα και τις περιοδικές αξιολογήσεις. Το «αυτόματο σύστημα» είναι η εφάπαξ ρύθμιση του χρέους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, και η εναπόθεση στις ελληνικές κυβερνήσεις της υποχρέωσης να τηρούν όχι κάποιους ειδικούς όρους, αλλά τους γενικούς όρους της ΕΕ. Τι είναι το «ημιαυτόματο σύστημα»; Αυτό στο οποίο -όπως όλα δείχνουν- έχουν ήδη καταλήξει Γερμανία και ΔΝΤ.
Ο Τσακαλώτος μας είχε προϊδεάσει πριν από το ταξίδι του στο Βερολίνο, λέγοντας στην ΕφΣυν: «Συζητώντας για τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση, είναι προφανές ότι μερικές χώρες μας εμπιστεύονται λιγότερο και θα θέλανε κάποια conditionality (κάποιους όρους). Το πώς θα τηρούνται σε σχέση με το χρέος δεν έχει συζητηθεί ούτε και το πόσο αυστηροί θα είναι οι όροι. Μέχρι τώρα, το βασικό που συζητιέται είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης (post programme surveillance)».
Η γερμανική θέση ήταν γνωστή από την εποχή του Σόιμπλε και ο Σολτς δεν είχε κανένα λόγο να την αλλάξει: «χρέος έναντι μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή, όχι εφάπαξ αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά αναδιάρθρωση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η οποία θα συνοδεύεται από συγκεκριμένους όρους και, φυσικά, θα ελέγχεται από κάποιον ειδικό μηχανισμό εποπτείας (από την ίσια ή μια καινούργια τρόικα, δηλαδή). Στην Ουάσιγκτον, έγινε σαφές ότι έχει ήδη διαμορφωθεί συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ πάνω σ' αυτή την κατεύθυνση.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο Πολ Τόμσεν, μέλος της πρώτης τρόικας και πλέον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, είπε: «Εχουμε αποδεχτεί ότι τα μέτρα για το χρέος θα ενεργοποιηθούν μετά το τέλος του προγράμματος. Ζητούμενο τώρα είναι η στρατηγική και η ποσοτικοποίηση των μέτρων. Κάποια απ' αυτά θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και αργότερα, αρκεί να είναι συγκεκριμένα». Για να μη μένει καμιά αμφιβολία για το τι εννοεί ο Τόμσεν, θυμίζουμε ότι από το 2012 και μετά το ΔΝΤ κρίνει ότι το ελληνικό χρέος είναι «βιώσιμο», αρκούμενο στην υπόσχεση ότι θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα ελάφρυνσης, «αν χρειαστεί». Ηταν η θέση του Σόιμπλε: «αφού σας έχουμε ρυθμίσει το χρέος μέχρι και το 2022, δε χρειάζεται να συζητήσουμε οτιδήποτε για το μέλλον από τώρα. Εσείς υλοποιήστε τις δεσμεύσεις που έχετε αναλάβει και αν και όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, θα δούμε τι μέτρα αναδιάρθρωσης θα χρειαστεί να πάρουμε για την περίοδο μετά το 2022».
Επομένως, αυτό που είπε ότι ο Τόμσεν είναι ότι το ΔΝΤ συμφωνεί να μην υπάρξει εφάπαξ αναδιάρθρωση του χρέους για όλη την περίοδο αποπληρωμής του, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνεται με δόσεις, αρκεί να βγαίνει από τώρα η σαφής εικόνα ότι θα υπάρξουν και άλλες αναδιαρθρώσεις στο μέλλον. Και βέβαια, το ΔΝΤ δε θα διαφωνήσει με τη γερμανική απαίτηση για τη δημιουργία ειδικού μηχανισμού εποπτείας. Είναι το «πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης», που λέει ο Τσακαλώτος, ή ο «ημιαυτόματος μηχανισμός», που λέει ο Μοσκοβισί, ο οποίος παραδοσιακά παίζει το ρόλο του «καλού μπάτσου».
Θυμίζουμε, επίσης, ότι οι συριζαίοι τρέναραν την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, δηλώνοντας (μέχρι και τις αρχές του 2017) ότι δεν πρόκειται να υπογράψουν αν δεν καθοριστούν ταυτόχρονα και τα περιβόητα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Η Γερμανία έμεινε ακλόνητη στη θέση της και οι Τσιπραίοι -αφού έφτασαν τα πράγματα «στο παραπέντε»- υπέγραψαν «τα πάντα όλα», χωρίς να πάρουν τίποτα για το χρέος, εκτός από μια επανάληψη της υπόσχεσης ότι θα παρθούν πρόσθετα μέτρα «αν χρειαστεί» (ούτε αυτό το «if necessary» δε δέχτηκαν οι Γερμανοί να φύγει από το ανακοινωθέν του Eurogroup), η οποία ως υπόσχεση υπάρχει από τον Νοέμβρη του 2012.
Φυσικά και «θα χρειαστεί» να παρθούν πρόσθετα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους, γιατί οι ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις μετά το 2022 είναι τέτοιες που οδηγούν κατευθείαν στη χρεοκοπία. Ομως αυτά τα μέτρα δε θα χαριστούν από τους ιμπεριαλιστές. Θα δοθούν με ανταλλάγματα που θα ισοδυναμούν με επ' αόριστον (τουλάχιστον μέχρι το 2060) παράταση της μνημονιακής πολιτικής και εμπλουτισμό της με νέα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Την κατεύθυνση της διατήρησης της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και του αποικιοκρατικού ελέγχου επί της χώρας. Θα ρυθμίζουν το χρέος με ορίζοντα πενταετίας ή δεκαετίας (προβλέποντας μηχανισμό σκληρής εποπτείας) και θα ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση.
Πρέπει να θυμίσουμε και πάλι ότι ήδη η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει συμφωνήσει «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% μέχρι και το 2022 και τουλάχιστον 2% μέχρι το 2060. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται κανένα περιθώριο έστω και μικρής χαλάρωσης της εφιαλτικής δημοσιονομικής πολιτικής. Επίσης, το Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και Ξεπουλήματος, με ζωή 99 χρόνων, φτάνει μέχρι το 2114 (αλλάζουμε αιώνα). Επομένως, οι ιμπεριαλιστές, με εργαλείο το χρέος, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι θα μπορούν απρόσκοπτα να αρπάζουν όποιο «φιλέτο» της ελληνικής κρατικής περιουσίας εξυπηρετεί (από άποψη επιχειρηματικού σχεδιασμού) κάποια από τα μονοπώλιά τους.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, να αρκεστούν στην εποπτεία που ορίζουν οι κανονισμοί της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά θα ζητήσουν έναν μηχανισμό αυξημένης εποπτείας. Μένει να ορίσουν την ακριβή μορφή αυτού του μηχανισμού, που φυσικά θα περιλαμβάνει όρους, των οποίων ο ακριβής συσχετισμός με το χρέος και η αυστηρότητα «δεν έχει συζητηθεί», όπως δήλωσε ο Τσακαλώτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη συνάντηση με τον Σολτς στο Βερολίνο και στις συναντήσεις που είχε στην Ουάσιγκτον με όλους τους μεγαλοπαράγοντες των δανειστών (Σολτς, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Τόμσεν, Μοσκοβισί, Σεντένο, Λεμέρ και σία) πήρε μια καλή γεύση του βασικού περιγράμματος του μετα-Μνημόνιου, όπως εδώ και καιρό το έχουμε ονομάσει εμείς.
Μετά τη συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ, όπως κατέστη σαφές από τις δηλώσεις Τόμσεν, οι συριζαίοι κατάλαβαν ότι η Γερμανία δε θα έχει καμιά αντίρρηση στην απαίτηση του ΔΝΤ να εφαρμοστεί από 1.1.2019 και το πεσόκομμα του αφορολόγητου. Επ' αυτού δεν άφησε καμιά αμφιβολία η Λαγκάρντ, όταν μετά τη συνάντησή της με τον Τσακαλώτο δήλωσε: «Συζητήσαμε τη σημασία της έγκαιρης ολοκλήρωσης των συζητήσεων για το χρέος και την επιτάχυνση της εφαρμογής των πολιτικών του προγράμματος, καθώς και τα δύο είναι κρίσιμα για την τόνωση των οικονομικών προοπτικών αλλά και για τη χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ». Το τελευταίο είναι και ειρωνικό. Το «πρόγραμμα» κοντεύει να τελειώσει, το ΔΝΤ δεν έχει βάλει δεκάρα (δε χρειάστηκε κιόλας), είναι όμως συνεχώς παρόν και δίνει τον αντιλαϊκό-αντεργατικό τόνο. Η Λαγκάρντ, με τον όρο «επιτάχυνση της εφαρμογής των πολιτικών του προγράμματος» προανήγγειλε την απαίτηση για εφαρμογή του πετσοκόμματος του αφορολόγητου από 1.1.2019, αντί της 1.1.2020. Και μην ακούτε αυτά που λένε οι συριζαίοι για το «υπερπλεόνασμα». Αυτά δεν παίζουν καμιά σημασία για το ΔΝΤ, όπως έχει αποδειχτεί κατ' επανάληψη. Εχει δικαίωμα να ζητήσει να εφαρμοστεί το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου ταυτόχρονα με το νέο πετσόκομμα των συντάξεων (το δικαίωμα αυτό είναι ψηφισμένο από την ελληνική Βουλή - για να μην ξεχνιόμαστε) και θα το ασκήσει, χωρίς να χρειαστεί να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Οι Τσιπραίοι συνειδητοποιούν ότι από τη μεριά των ιμπεριαλιστών δανειστών δεν πρόκειται να έχουν στήριξη για πολιτικούς λόγους. Το «ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης» το έτριψαν στη μούρη του Χουλιαράκη ακόμα και οι τεχνοκράτες του EuroWorkingGroup, θεωρώντας ότι είναι ασύμβατο με τις απαιτήσεις του «προγράμματος». Οπως όλα δείχνουν, δε δέχονται ούτε μια αόριστη υπόσχεση για μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά θέλουν μηχανισμό αυστηρής σύνδεσής του με την «ανταγωνιστικότητα». Ενόψει των διαπραγματεύσεων που ουσιαστικά άρχισαν, οι Τσιπραίοι συνειδητοποιούν πως δε θα έχουν μόνο την απαίτηση των ιμπεριαλιστών δανειστών για μόνιμο μηχανισμό επιτροπείας, που θα συνδέει τις διαδοχικές αναδιαρθρώσεις του χρέους με συγκεκριμένους όρους (όχι μόνο με «ρήτρα μη επιστροφής», αλλά και με λήψη νέων μέτρων, αν κριθούν απαραίτητα), αλλά θα έχουν και την απαίτηση για εμπροσθοβαρή εφαρμογή του πετσοκόμματος του αφορολόγητου. Προσπαθούν να απαλλαγούν τουλάχιστον απ' αυτό, αλλά μάλλον είναι αργά, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη συμφωνία Γερμανίας-ΔΝΤ. Γι' αυτό άρχισαν τα κλαψουρίσματα, τα οποία αναμένεται να ενταθούν όταν θ' αρχίσει η επίσημη συζήτηση και θα τεθούν οι όροι. «Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω ποια θα ήταν η προστιθέμενη αξία μιας συμμετοχής του Ταμείου στο πρόγραμμα για 15 ή 20 ημέρες. Δεν εκτιμώ ότι θα έπαιζε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε θα μας έδινε περαιτέρω αξιοπιστία στην διαδικασία της εξόδου», δήλωσε ο Τζανακόπουλος (με τα γνωστά… συριζαϊκά ελληνικά του), σε ραδιοφωνική συνέντευξή του την περασμένη Τρίτη. Οπως αντιλαμβάνεστε, μπαίνουμε και πάλι στη φάση «δεν το θέλουμε το ΔΝΤ», ενώ μέχρι τώρα ήμασταν στη φάση «το θέλουμε το ΔΝΤ, γιατί μας βοηθάει με το χρέος».
Το έργο το έχουμε ξαναδεί και ξέρουμε πια πώς παίζεται. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν το χρόνο με το μέρος τους. Τις προηγούμενες φορές, όταν οι Τσιπροκαμμένοι υπέγραφαν το τρίτο Μνημόνιο και όταν έκλειναν τις αξιολογήσεις με τα γνωστά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων, η δικαιολογία τους ήταν ότι πρέπει να πάρουν τη δόση, αλλιώς θα επέλθει «πιστωτικό γεγονός» (χρεοκοπία). Τώρα δεν υπάρχει δόση, υπάρχει όμως η «έξοδος στις αγορές». Οπως αντιλαμβάνεστε, καμιά «έξοδος» με ανεκτά επιτόκια δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν προηγηθεί συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους. Αν υπάρξει εμπλοκή, οι σπεκουλάντες των «αγορών» θα εκτινάξουν τα επιτόκια στα ύψη, καθώς θα έχουν μυρίσει «αίμα». Από πρακτική άποψη, οι Τσιπροκαμμένοι θα βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα που βρέθηκαν και τις προηγούμενες φορές. Μόνο που τώρα τελειώνει και ο δικός τους πολιτικός χρόνος.
Εχουν, λοιπόν, δυο επιλογές. 'Η θα υπογράψουν και πάλι τα πάντα και θ' αρχίσουν τα γνωστά παραμύθια ή θα προκαλέσουν εμπλοκή (ενδεχομένως και συμφωνημένη με τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες) και θα επιδιώξουν «ηρωική έξοδο» μέσω εκλογών, σε μια προσπάθεια να διασωθούν. Για να έρθουν μετά τις εκλογές (οι ίδιοι ή αυτοί που θα τους διαδεχτούν) να υπογράψουν τα πάντα. Το αποτέλεσμα για τον ελληνικό λαό θα είναι το ίδιο, με ή χωρίς εκλογές. Μόνο στους δρόμους του αγώνα μπορεί να σπάσει η προδιαγεγραμμένη πορεία της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Σχόλια