Παρουσίαση των Θέσεων της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ προς το 6ο Συνέδριο από τον σ. Αντώνη Παπαδόπουλο

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Αυτό που χαρακτηρίζει τη διεθνή κατάσταση είναι η όξυνση όλων των βασικών αντιθέσεων του σημερινού κόσμου, η ξέφρενη επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οι ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών κέντρων που προκαλούν απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σκοτεινιάζουν το διεθνή ορίζοντα.

Παρά τις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών,οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παραμένουν ακόμη η πιο ισχυρή δύναμη, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, πλην όμως οι δυνατότητές τους εξασθενούν, η παγκόσμια αμερικάνικη ηγεμονία έχει αρχίσει να φθίνει, οι κυρίαρχες δυνάμεις στο εσωτερικό του είναι βαθιά διχασμένες και η στρατηγική τους βρίσκεται σε κρίση.

Αυτή ακριβώς η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή κάνουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης.

Στον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης Τραμπ, οι ΗΠΑ προχώρησαν στην παραβίαση και κατάργηση κρίσιμων συνθηκών και συμφωνιών που ρύθμιζαν τις σχέσεις τους με άλλα κράτη, όπως η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, η συμφωνία των ΗΠΑ με τις χώρες του Ειρηνικού στην Ασία, η συμφωνία Ευρώπης – ΗΠΑ, ενώ καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και αχρηστεύοντας τον ΟΗΕ, προχώρησαν στην καταπάτηση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και στη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα γενικευμένης ανάφλεξης σε όλη τη Μέση Ανατολή και νέας σφαγής των Παλαιστινίων από τους δήμιους Ισραηλινούς.

Την ίδια στιγμή ο Τραμπ στέλνει στα αζήτητα την περιβόητη παγκοσμιοποίηση, κηρύσσει οικονομικό πόλεμο στους ανταγωνιστές του βάζοντας δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια δασμούς στα εισαγόμενα από την Κίνα προϊόντα και απειλεί με οικονομικές κυρώσεις τα ευρωπαϊκά μονοπώλια αν συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται στο Ιράν.

Και το σημαντικότερο είναι πως με τη “Νέα στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας” και “Άμυνας”, που διακήρυξαν οι ΗΠΑ πριν λίγους μήνες, αναγόρευσαν απροσχημάτιστα την Κίνα και τη Ρωσία σε βασικούς εχθρούς τους απειλώντας ότι “θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο και συγκεκριμένα για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων”.

Στρατηγικός σκοπός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι να φρενάρει την ορμητική άνοδο της Κίνας και τη σταθερή επάνοδο της Ρωσίας, αποτρέποντας με κάθε τρόπο μια συμμαχία ανάμεσά τους, και με την εξαπόλυση πολεμικών απειλών να εξαναγκάσει όλες τις άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ασία να ευθυγραμμιστούν μαζί του σ' αυτή την αντιπαράθεση, προλαβαίνοντας διαφοροποιήσεις και ρήγματα στις μεταξύ τους σχέσεις.

Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, Γερμανοί και Γάλλοι, δεν μπορούν να δράσουν σαν παγκόσμιες δυνάμεις, έξω και ανεξάρτητα από τα πλαίσια μιας ενοποιημένης ΕΕ, που θα μπορούσε μελλοντικά να αποτελέσει ένα παγκόσμιο κέντρο αμφισβήτησης της αμερικάνικης ηγεμονίας.

Όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα, κι ούτε πρόκειται να προκύψει μια ενοποιημένη ΕΕ. Ύστερα μάλιστα από την απόφαση για αποχώρηση της Βρετανίας, το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται η ιμπεριαλιστική του συνοχή και απειλείται με διάσπαση. Απομένει να διαπιστωθεί αν μια νέα κρίση θα ξεσπάσει στην ΕΕ και την Ευρωζώνη με βάση τις αποφάσεις της νέας κυβέρνησης στην Ιταλία. Στο έδαφος της κρίσης φουντώνουν ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία που σηματοδοτούν την ένταση της πολιτικής αντίδρασης και του εκφασισμού στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.

Οι Γαλλογερμανοί αντιδρούν στα σχέδια των ΗΠΑ όταν θίγονται οι θέσεις τους, συμμετέχουν και επεμβαίνουν από κοινού για να διαμοιράσουν τη λεία, αναδιπλώνονται και συμβιβάζονται ανάλογα, με γνώμονα την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων.

Η Κίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τώρα και τέσσερις δεκαετίες, με μια ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία των καπιταλιστικών κρατών. Έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων, με τις συνθήκες καπιταλιστικού κάτεργου που έχει επιβάλλει στην εργατική τάξη και το λαό της, ο κινέζικος καπιταλισμός διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, και αποτελεί τη μόνη κρατική δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις ΗΠΑ στο οικονομικό επίπεδο, ενισχύοντας διαρκώς την οικονομική, πολιτική του επιρροή και τη στρατιωτική του δύναμη.

Ο ορισμός του στρατηγικού κινδύνου για τις ΗΠΑ, που είναι η ανάδειξη μιας δύναμης ή συνδυασμού δυνάμεων που θα κυριαρχήσουν στην Ευρασία, εμφανίζεται απειλητικά στον ορίζοντα. Και καθώς η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια η Κίνα τις ΗΠΑ από την κορυφή φαντάζει σαν κάτι αδιανόητο, που δεν μπορεί να το χωνέψει η αμερικάνικη ηγεσία, αυτή κηρύσσει φανερά και απροσχημάτιστα τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα.

Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, αφού κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τις κυκλωτικές του κινήσεις, προχώρησε τα τελευταία χρόνια σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή. Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία, και η δεύτερη κίνησή της ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που είχε ακόμα πιο βαρύνουσα διεθνή σημασία, αφού σηματοδότησε την επάνοδο της Ρωσίας στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Έχοντας εξασφαλίσει ο ρώσικος ιμπεριαλισμός με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν πολιτική σταθερότητα και σχετικά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και διαθέτοντας τεράστια γεωστρατηγικά εδάφη και ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα, με ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προκαλώντας ανακατατάξεις στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και όξυνση του ανταγωνισμού για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.

Μια εντυπωσιακή μεταστροφή εμφανίζεται τον τελευταίο μήνα στις σχέσεις της Β. Κορέας με τη Ν. Κορέα και τις ΗΠΑ. Ενώ πριν λίγους μήνες οι ΗΠΑ ξεσήκωναν μια παγκόσμια προπαγανδιστική εκστρατεία κατασυκοφάντησης και δαιμονοποίησης της Β. Κορέας και την απειλούσαν με ολοκληρωτική καταστροφή και πυρηνικό ολοκαύτωμα, τώρα εμφανίστηκαν να αποδέχονται τις προτάσεις της Β. Κορέας για αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου που δεκαετίες ολόκληρες η Ουάσιγκτον τις απέρριπτε και τις σαμπόταρε, ενισχύοντας παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια το απάνθρωπο εμπάργκο για τον οικονομικό στραγγαλισμό της.

Πριν καλά – καλά όμως ξεκινήσουν οι συνομιλίες κορυφής αποκαλύφθηκαν οι πραγματικοί σκοποί της ηγεσίας των ΗΠΑ. Αυτή δεν θέλει αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου, αλλά παράδοση και καταστροφή του όποιου πυρηνικού οπλοστασίου της Β.Κορέας, στην πραγματικότητα επιδιώκουν τον αφοπλισμό της κατά τα πρότυπα του Ιράκ και της Λιβύης, όπως προκλητικά διακήρυξαν, όπου αφού έστειλαν τους ελεγκτές τους στις χώρες αυτές για να καταγράψουν και να ελέγξουν τα οπλοστάσιά τους, στη συνέχεια εξαπέλυσαν τους κατακτητικούς πολέμους τους και τις υποδούλωσαν.

Και αυτές οι προθέσεις τους φάνηκαν με τον πιο προκλητικό τρόπο, όταν λίγες μέρες πριν την προγραμματισμένη συνάντηση Κορυφής Κιμ Γιόνγκ Ουν και Τραμπ πραγματοποιήθηκαν πολεμικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας ΗΠΑ – Ν. Κορέας με βασικό σενάριο την εισβολή και κατάκτηση της Β. Κορέας.

Ο διακηρυγμένος στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από κινήσεις τακτικής στις οποίες αναγκάζεται να προσφεύγει ήταν και παραμένει ένας και μοναδικός. Η ανατροπή του καθεστώτος της Λ. Δ. Κορέας, η κατάκτηση της χώρας και η εγκαθίδρυση μιας κλίκας ανδρεικέλων στην Πιόνγκ Γιάνγκ που θα έθετε όλη την Κορεατική Χερσόνησο κάτω από την κυριαρχία των ΗΠΑ.

Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων και σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες.

Εκτιμούμε, και αυτό είναι σωστό, πως από γενική άποψη οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς διεθνείς προϋποθέσεις λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων.

Όμως, σύντροφοι και συναγωνιστές, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ύστερα από δεκαπέντε χρόνια κατακτητικών πολέμων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, αυτός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά βούλιαξε μέσα στο τέλμα των πολέμων του, εξασθένησε η γενική του δύναμη, και αυτό οφείλεται πρωταρχικά στη γενναία αντίσταση, στους ποταμούς αίματος που έδωσαν οι λαοί του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης στα ένδοξα πεδία των μαχών, της Φαλούτσα, της Μοσούλης και της Βαγδάτης, της Γάζας, της Ραμάλα, της Ναμπλούς και της Δαμασκού, της Κανταχάρ, της Τρίπολης και σε τόσα άλλα.

Και ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε, σύντροφοι, τους ασίγαστους αγώνες των επαναστατών στις πόλεις και τα βουνά της Τουρκίας, στις ζούγκλες της Ινδίας, στα μονοπάτια της Λατινικής Αμερικής, σε όλα τα πεδία των μαχών που κυματίζει η επαναστατική σημαία των καταπιεζόμενων και υπόδουλων λαών.

Αυτός είναι, σύντροφοι, ο δικός μας κόσμος. Όλοι οι υπόδουλοι λαοί, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, οι απολυμένοι εργάτες και η αγροτιά που χτυπιέται, οι εργάτες των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής που νοιώθουν όλο και πιο βαριά τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αυτός ο κόσμος αντιπροσωπεύει το μέλλον και την ελπίδα της ανθρωπότητας και θα έρθει, ξανά, η στιγμή που θα βγει στο ιστορικό προσκήνιο για να διεκδικήσει και να πάρει αυτό που του αξίζει.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι διακηρύξεις της κυβέρνησης Τσίπρα για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια έχει την ίδια αξία με τις διακηρύξεις της πριν τρία χρόνια για «κατάργηση των μνημονίων» με ένα νόμο, σε ένα άρθρο.

Η επιτροπεία δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Αντίθετα εδραιώνεται και ενισχύεται, αφού όχι μόνο θα παραμείνουν ατόφια και μετά τον Αύγουστο όλα τα βάρβαρα μέτρα των τριών μνημονίων, αλλά ένα νέο μνημόνιο έχει νομοθετήσει η κυβέρνηση που ξεκινά η εφαρμογή του στην αρχή της επόμενης χρονιάς. Εξοντωτικά μέτρα καρατόμησης των συντάξεων και κατάργηση του ΕΚΑΣ που θα εξαθλιώσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων και νέα δραστική μείωση στο αφορολόγητο, δηλαδή νέα φοροληστεία στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει τη χώρα για μια πενταετία ακόμη σε θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, συνθήκες διάλυσης της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Παιδείας, Πρόνοιας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας. Εξάλλου, οι δεσμεύσεις της άρχουσας τάξης και όλων των πολιτικών εκπροσώπων της είναι συγκεκριμένες. Η χώρα θα παραμείνει κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι να επιστραφεί το 75% των δανείων, κάτι που τοποθετείται χρονικά με την πιο αισιόδοξη εκτίμηση μετά από 40 χρόνια, τουλάχιστον.

Η περίφημη ανάκαμψη και οι επερχόμενες επενδύσεις για τις οποίες πλειοδοτεί η κυβέρνηση είναι η επέλαση των πολυεθνικών μονοπωλίων που υφαρπάζουν τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές και συντελείται πάνω στο έδαφος της συντριβής του εργατικού μισθού, των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, της πιο στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Οι εκβιασμοί και οι προσταγές από τους δυνάστες της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν επιφέρουν μόνο την ταπεινωτική προσαρμογή και υποταγή όλων των ντόπιων υποτελών κυβερνήσεων. Έχουν και έναν άλλο βαθύτερο στόχο. Επιχειρούν να εκφοβίσουν και να στείλουν το μήνυμα στον ελληνικό λαό, αλλά και όλους τους λαούς, πως δεν υπάρχει μέλλον και διέξοδος άλλη, παρά μόνο αυτή μέσα σε μνημόνια, ελέγχους και επιτροπείες.

Επιχειρούν να συνθλίψουν τη λαϊκή ψυχή και συνείδηση, να διαμορφώσουν λαούς παραλυμένους και παραδομένους, που θα συμφιλιώνονται και θα ανέχονται την καταπάτηση και κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, την εκτεταμένη φτώχεια και εξαθλίωση, την υποταγή στους κυρίαρχους. Αποσκοπούν στο να διαδώσουν το αντιδραστικό μήνυμα πως είναι ανέφικτη η προοπτική μιας άλλης κοινωνίας όπου οι λαοί θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και θα διαφεντεύουν τη ζωή τους.

Και σε αυτό το επίπεδο η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε καθοριστική.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης και απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος δεν έδωσε μόνο ανάσες και διέξοδο κυβερνητικής διαχείρισης. Παριστάνοντας την Αριστερά και ενεργώντας όπως η Δεξιά, υπονόμευσε την πραγματική ριζοσπαστικοποίηση του λαού, αφοπλίζοντας ιδεολογικοπολιτικά το κίνημα και τους αγώνες, δημιούργησε συνθήκες μαζικής απογοήτευσης και αποστράτευσης αγωνιστών που πίστεψαν σ' αυτόν, πρόσφερε την ευκαιρία, στους αντιδραστικούς κύκλους της χώρας, να δυσφημούν την Αριστερά και να επιχαίρουν για την «οριστική χρεοκοπία» της, ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά.

Και το σημαντικότερο νομιμοποίησε το αντιδραστικό ιδεολόγημα για το μονόδρομο των μνημονίων και της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, «δικαίωσε» την αντιδραστική εκστρατεία για την παντοδυναμία και αιωνιότητα του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και το «ανέφικτο» του «άλλου δρόμου» και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Σε αυτές τις συνθήκες, η ΝΔ ύστερα από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται «δικαιωμένη» για τη μνημονιακή της πολιτική και την τυφλή της προσήλωση στον ευρωμονόδρομο. Αξιοποιώντας τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και την αφόρητη κατάσταση των λαϊκών μαζών, επανακάμπτει, δημαγωγεί ασύστολα και χειραγωγεί τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της δικής της αντιδραστικής πολιτικής, όπως την έζησε στο πετσί του ο λαός μας τα προηγούμενα χρόνια.

Λειτουργώντας σαν κανονικό φερέφωνο των ιμπεριαλιστών, στηρίζει και πιέζει την κυβέρνηση για την άμεση εφαρμογή των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων, την καρατόμηση μισθών και συντάξεων, την ισοπέδωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, και οργανώνει την επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία με τη στήριξη ισχυρών ντόπιων και ξένων κέντρων, σαν ο κύριος εγγυητής διαιώνισης της μνημονιακής επέλασης.

Έχοντας εδραιώσει η «Χρυσή Αυγή» μια σταθερή εκλογική βάση, συνεχίζει τις φασιστικές προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς της. Εκφραστής και κήρυκας του αντιδραστικού εθνικισμού, πρωτοστάτης του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης, σοβινιστικής και ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδεται σε ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αν από τη μια πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένθερμος υπερασπιστής και απολογητής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της ΕΕ στη χώρα μας, από την άλλη το ΚΚΕ έχοντας αναγορεύσει την Ελλάδα σε ιμπεριαλισμό, όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αλλά αντίθετα καταγγέλλει, στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, όσους παλεύουν ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, θεωρώντας ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία».

Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί τώρα να άλλαξε πρόσοψη, προβάλλοντας απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, αλλά στην πράξη δεν μπορεί με τίποτα να σηκωθεί πάνω από το έδαφος και το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο γαλουχήθηκε μετά το ´56.

Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει και η σχετική «Διακήρυξη» που εξέδωσε για τα «100 χρόνια» από την ίδρυση του ΚΚΕ, όπου δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καπηλεύονται, να ανασκευάζουν και να πλαστογραφούν την ένδοξη ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ, με βάση τις θέσεις του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, που οι ηγέτες του σημερινού ΚΚΕ τις έχουν κάνει σημαία τους.

Η γραμμή του ΚΚΕ, αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους. Αυτό σφραγίζει πολύ καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, για το οποίο δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν αληθινά οι κυρίαρχες τάξεις.

Η ηγεσία της ΛΑΕ παρέμεινε προσκολλημένη στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας όλες τις απατηλές υποσχέσεις του περί «τέλους των μνημονίων και της τρόικας», υπηρετώντας από κορυφαίες υπουργικές θέσεις το αντιλαϊκό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής του.

Οι βασικές θέσεις του «μεταβατικού» προγράμματος, που προβάλλει η ηγεσία της, αναπαράγουν τις ρεφορμιστικές θέσεις και τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, αυτές που τον οδήγησαν στη θλιβερή μνημονιακή του κατάληξη. Εκεί οδηγεί και η πολιτική της ΛΑΕ, σπέρνοντας ρεφορμιστικές αυταπάτες και εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία με γνωστό τέλος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και εμφανίζεται με μια πληθωρική αντικαπιταλιστική φρασεολογία, το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής της συνίσταται σε ένα παρόμοιο ρεφορμιστικό “μεταβατικό” πρόγραμμα.

Αυτό εξάλλου την οδήγησε να λειτουργεί, μέχρι και το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, σαν συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και να παίρνει δραστήρια μέρος σε όλες τις φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις για να στηριχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα στη “διαπραγμάτευσή” της με τους θεσμούς, σπέρνοντας αυταπάτες για τον πραγματικό χαρακτήρα της και την πολιτική της. Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα οδήγησε οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μεταπηδήσουν στη ΛΑΕ και απ' ότι φαίνεται η πόρτα παραμένει ακόμα ανοιχτή για νέες μεταπηδήσεις.

Απέναντι στη νέα πολιτική πραγματικότητα της ραγδαίας ανόδου και της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2012, απέναντι σ' όλες αυτές τις δυνάμεις που υποκλίθηκαν και έγιναν δεκανίκια του ΣΥΡΙΖΑ, πώς στάθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ;

Τα καθήκοντα που έθεσε το 5ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, το Μάρτη του 2013, υπογράμμιζαν : “Αποτελεί βασικό καθήκον να δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στη φιλοαστική, φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες και τις κάλπικες διακηρύξεις του για μια “αριστερή κυβέρνηση”, έτσι ώστε να μην παγιδευτεί ο λαός μας και να μην γευτεί ξανά τα “αγαθά” μιας ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας”.

Στη βάση αυτής της κεντρικής εκτίμησης, αντικρούοντας τις θέσεις που καλλιεργούσαν το συμφιλιωτισμό και την πρόσδεση στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ, ή τον θεωρούσαν “συνεργάσιμη” δύναμη, το 5ο Συνέδριο καθόρισε τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ για το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών ως εξής: “Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμία κεντρική πολιτική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα, ενάντια στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που καθημερινά δίνει εξετάσεις στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την κυβερνητική εξουσία”.

Και με όσο ξεκάθαρο τρόπο αποκρούσαμε τις κοινωνικές και πολιτικές πιέσεις για συνεργασία με αυτές τις δυνάμεις, παλεύοντας να καταπολεμήσουμε το πέλαγος των ρεφορμιστικών αυταπατών, με τον ίδιο ξεκάθαρο τρόπο δώσαμε την πλήρη και ανεπιφύλακτη στήριξή μας στην κεντρική πολιτική συνεργασία του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), αρχικά στα πλαίσια της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της ΛΑ-ΑΑΣ, επιδιώκοντας να ενισχυθεί μέσα στο κίνημα ο ευρύτερος λαϊκός, αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός προσανατολισμός που υπηρετούν δεκαετίες.

Οι δυνάμεις των δύο οργανώσεων μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ, τώρα και μια πενταετία, δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Θεωρήσαμε και θεωρούμε τη ΛΑ-ΑΑΣ σαν ένα πολύ σημαντικό τομέα της δουλειάς μας, έτσι την αντιμετωπίσαμε και την αντιμετωπίζουμε, καλώντας όλα τα μέλη του κόμματος με ενεργητικό τρόπο να στηρίζουν και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πάλης της.

Τον τελευταίο όμως χρόνο, στη βάση των διαφορετικών απόψεων και των δυσκολιών λόγω της παρατεταμένης υποχώρησης του μαζικού κινήματος, έρχονται και επανέρχονται στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ από τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) μια σειρά ζητήματα, επιδιώκοντας μια μετατόπιση σε ό, τι αφορά τον ευρύτερο προσανατολισμό, τη φυσιογνωμία και την πολιτική τακτική της, στη βάση των ιδιαίτερων θέσεων τους.

Αυτό που προέχει δεν είναι να σπαταλήσουμε τις δυνάμεις μας σε καθημερινές αντιπαραθέσεις φθοράς που, αντί να συσπειρώνουν, αποδιώχνουν και απογοητεύουν αγωνιστές, αλλά να παλέψουμε στη βάση όλων αυτών που μας ενώνουν και διακηρύξαμε στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, που θα κάνουν ελκυστικό το εγχείρημά της, μακριά από μικροκομματικούς ηγεμονισμούς και πρακτικές επιβολής του ενός πάνω στον άλλο.

Αν θέλουμε μάλιστα να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, οι προσδοκίες, ο ενθουσιασμός, η δυναμική της πρώτης περιόδου έχουν αρχίσει να υποχωρούν και στη θέση ενός κλίματος συντροφικότητας και ειλικρίνειας, που αναπτύχθηκε τότε, τώρα καλλιεργείται ένα κλίμα καχυποψίας και δυσπιστίας. Αν δεν μπει άμεσα φρένο σε όλες τις απρόκλητες επιθέσεις, τότε είναι φανερό πως η υπόθεση και η πορεία της ΛΑ-ΑΑΣ θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλη δοκιμασία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στη βάση ποιών μετώπων πάλης και πολιτικών στόχων θα προχωρήσουμε το επόμενο διάστημα;

Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος ήταν και παραμένει ο δρόμος της πανεργατικής – παλλαϊκής αντίστασης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης, μπροστά στην απογοήτευση και αποδιοργάνωση που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ, επανέρχονται όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε σταθερά για το ρόλο των συνδικάτων και το μαζικό κίνημα. Τώρα, μάλιστα, έφτασαν μέχρι την “αριστερή” απεργοσπασία, και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως “η πολιτική συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων της αριστεράς”, σαν απάντηση δήθεν για το ξεπέρασμα των δυσκολιών.

Το να επανέρχονται παρόμοιες προτάσεις συνεργασίας, μετά τη χρεοκοπία της ιδέας του παναριστερού πόλου που ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει πώς τα ρεφορμιστικά “μεταβατικά” προγράμματα καλά κρατούν, ανεξάρτητα αν δεν συμπεριλαμβάνουν τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι προτάσεις αυτές όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεμπλοκάρισμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην ανασύνταξη του αριστερού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο της ανασυγκρότησής του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας “ανήκομεν εις την Δύσιν”, πέρασε από τις λογοκοπίες για “εθνικά περήφανη” και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική, στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.

Σε ένα φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνά στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία, που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ και την Κίνα, η ασφυχτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικάνικων συμφερόντων μόνο επικίνδυνη εξέλιξη μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.

Οι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας, η εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία, οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στο Ιράν, ύστερα από την καταπάτηση της διεθνούς συμφωνίας από τις ΗΠΑ για το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι σφαγές του Ισραήλ σε βάρος του μαρτυρικού παλαιστινιακού λαού και οι στρατιωτικές επιθέσεις του ενάντια στις δυνάμεις του Ιράν, εγκυμονούν κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που απειλεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.

Τώρα που ηχούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή, το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνεται επικίνδυνα η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα από τότε που τέθηκε ανοιχτά το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.

Ένα καινούργιο στοιχείο της κρίσης είναι πως δεν εκφράζεται μόνο μέσα από την εκτόξευση απειλών και την άσκηση εκβιασμών σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά έφτασε και σε έμπρακτες στρατιωτικές κινήσεις, όπως διεμβολισμούς και “επακουμβήσεις” πλοίων, στρατιωτική παρεμπόδιση ενεργειακών ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ κ.λπ.

Η κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής κρίσης καθορίζεται πρωταρχικά από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στη Μ. Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, και συνδέεται με τις δυνατότητες, τις επιδιώξεις και την εξέλιξη των αντιθέσεων ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και Τουρκίας.

Η εξασθένιση της θέσης της Ελλάδας στην περιοχή τα τελευταία δέκα χρόνια, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την υπαγωγή της κάτω από διεθνή έλεγχο και επιτήρηση, στένεψαν ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες της ντόπιας άρχουσας τάξης να ανταγωνιστεί και να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες πιέσεις και τους εκβιασμούς της επεκτατικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της Τουρκίας.

Αντίθετα, τα χρόνια αυτά, με τους ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Τουρκία ισχυροποιήθηκε και εδραιώθηκε στη θέση μιας ισχυρής περιφερειακής οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης, γεγονός που επισφραγίστηκε με την ένταξή της στους G-20, ενώ κατέχει μια δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση σε μια ευρύτατη περιοχή από τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο. Μια περιοχή κρίσιμη, από κάθε άποψη, για τα συμφέροντα όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που βρίσκονται σε ένα λυσσώδη ανταγωνισμό για τον έλεγχό της.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση Ερντογάν γενίκευσε όλες τις μέχρι σήμερα επεκτατικές διεκδικήσεις της σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας των γειτονικών της χωρών, θέτοντας ανοιχτά ζήτημα αλλαγής της Συνθήκης της Λωζάνης και επαναχάραξης των ανατολικών και δυτικών συνόρων της, με βάση τα νεοοθωμανικά “σύνορα της καρδιάς του”.

Και όπως έχει δείξει η ιστορία, όποιος τρέφει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος άλλων χωρών και ανακινεί ζητήματα αλλαγής των συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα, αυτός δεν θα διστάσει, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να φτάσει μέχρι τον πόλεμο για να τις πραγματοποιήσει.

Και αυτό ακριβώς κάνει σήμερα η κυβέρνηση Ερντογάν. Εξαπέλυσε πόλεμο καταπατώντας τη Συνθήκη της Λωζάνης που καθόριζε τα τουρκοσυριακά σύνορα, εισβάλλοντας στη Συρία και κατακτώντας εδάφη της με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ενώ προετοιμάζεται να επιτεθεί και να αποσπάσει εδάφη και από το Ιράκ.

Όποιος αποσιωπά ή αρνείται αυτή την πραγματικότητα που βοά, με το έωλο επιχείρημα πως η αναγνώριση της τουρκικής επιθετικότητας οδηγεί στην εκμετάλλευση του συνθήματος από τους εθνικιστές, είναι αυτός στην πραγματικότητα που με τον τρόπο αυτό αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης στους πατριδοκάπηλους λακέδες.

Οι ντόπιες κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης, δεμένες στο άρμα του ιμπεριαλισμού, με προεξάρχουσα τη σημερινή κυβέρνηση που εξελίχθηκε σε ένα θίασο αμερικανολακέδων, εφαρμόζουν μια διπλή πολιτική υποτέλειας και τυχοδιωκτισμού, που στρέφεται ενάντια στα πραγματικά εθνικά συμφέροντα και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το λαό μας.

Από τη μια προσπαθούν να κατευνάσουν την επιθετικότητα της Άγκυρας με μια πολιτική ενδοτισμού και υποχωρήσεων και προσφεύγουν στα ξένα αφεντικά τους, μετατρέποντας τη χώρα σε αμερικανονατοϊκό ορμητήριο και το Αιγαίο σε νατοϊκή θάλασσα, εναποθέτοντας στην υψηλή προστασία τους ως φόρου υποτελείς την “υπεράσπιση” των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Και από την άλλη, για να εξισορροπήσουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, προχωρούν σε “στρατηγική συμμαχία” με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, κάνοντας την Ελλάδα στενό συνέταιρο του δήμιου του παλαιστινιακού λαού Νετανιάχου και του στρατιωτικού δικτάτορα Σίσι. Την προσδένουν, έτσι, με τυχοδιωκτικό τρόπο στο άρμα των φιλοπόλεμων σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ισραηλινού σιωνισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, σε Τουρκία και Ελλάδα, διέπεται από το πνεύμα του εθνικισμού, την ιδεολογία που αποσκοπεί να διεγείρει το μίσος του ενός λαού ενάντια στον άλλο και να καλλιεργήσει την αντίληψη της κυριαρχίας του ενός κράτους πάνω στο άλλο. Η ένοπλη εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, το 1974, και η συνέχιση μέχρι σήμερα της τουρκικής κατοχής στο 40% του νησιού δείχνει ως πού μπορεί να οδηγήσει η εθνικιστική και σοβινιστική υστερία. Στις σημερινές συνθήκες, η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μ. Ανατολή και η αντιπαράθεση για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ ωθούν σε μεγαλύτερες πιέσεις για την επιβολή διχοτομικής λύσης στην Κύπρο, ενισχύοντας τις απαιτήσεις της Τουρκίας για την παγίωση της διχοτόμησης του νησιού.

Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αντίθετα μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά, αναπτύσσοντας την πάλη τους ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες κυρίαρχες τάξεις, τα ξένα πολυεθνικά μονοπώλια που έρχονται να καταληστεύσουν τον εθνικό τους πλούτο, κόντρα στο ρεύμα του αντιδραστικού εθνικισμού και σοβινισμού που δηλητηριάζει τις σχέσεις τους.

Σε περίπτωση ενός ενδεχόμενου πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες, κανένα δίλημμα δεν πρέπει να υπάρξει. Αν επιτεθεί η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας θα υπερασπίσουμε την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας και αντίθετα θα καταγγείλουμε και θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχοδιωκτική επίθεση της Ελλάδας σε βάρος της τουρκικής κυριαρχίας.

Στη φάση που διανύουμε, η επιδίωξη των ΗΠΑ και της ΕΕ να αναχαιτίσουν την επανάκαμψη του ρώσικου ιμπεριαλισμού και να εμποδίσουν τη διείσδυση της Κίνας στα Βαλκάνια, αποσταθεροποιούν και αυτή την περιοχή.

Μέσα σ' αυτό το εύθραυστο σκηνικό, η ελληνική κυβέρνηση κινείται στις βαλκανικές εξελίξεις με στόχο το πλασάρισμά της ως “πόλου σταθερότητας”, δρώντας στην πραγματικότητα σαν τοποτηρητής των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων, σαν μεντεσές αμερικανικός, όπως είπε και ο ανθύπατός τους στη χώρα μας. Και με αυτό το πνεύμα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και τη διαφορά με την πΓΔΜ για το όνομα. Πώς, δηλαδή, να ξεμπλοκάρει όσο γίνεται γρηγορότερα και να υποβοηθήσει την ένταξη της γειτονικής χώρας στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος, αλλά και του συνόλου των βαλκανικών προβλημάτων προς όφελος των λαών της περιοχής, θα προέλθει μόνο από μια πολιτική που θα αντιμάχεται την ιμπεριαλιστική κηδεμονία, τους εθνικισμούς, τους αλυτρωτισμούς και την υποτέλεια, την επαναχάραξη των συνόρων.

Η ειρήνη στα Βαλκάνια, η συνεργασία και φιλία μπορούν να κατακτηθούν μόνο αν οι λαοί τους αναπτύξουν κοινό αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων λακέδων τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Μ-Λ ΚΚΕ, σταθερά και αμετακίνητα, την τελευταία τριακονταετία, έχει προβάλει τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης, που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση και θα του επιτρέψει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Όλη η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έχει δείξει τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσει αυτός ο μεγάλος στόχος.

Δεν είχαμε ούτε έχουμε αυταπάτες, πως πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση που μπορεί να επιτευχθεί από τον ένα χρόνο στον άλλο. Θα απαιτηθούν μεγάλες, συνειδητές προσπάθειες στη διάρκεια μιας μακράς περιόδου, ώστε να διαμορφωθούν εκείνες οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστικών – λενινιστικών, όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων, οργανωμένων και ανοργάνωτων, που στέκονται σε επαναστατικές θέσεις, υπερασπίζονται τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού- λενινισμού και αναζητούν δρόμους για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Προβάλλοντας, σταθερά, αυτή τη γραμμή και παλεύοντας να γίνει κτήμα όλων και περισσότερων δυνάμεων, το Μ-Λ ΚΚΕ πρέπει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, για την ισχυροποίηση, την ανάπτυξη και το δυνάμωμα της πολιτικής και οργανωτικής του επιρροής, συμβάλλοντας, έτσι, στην ανασύνταξη των δυνάμεων του κομμουνιστικού κινήματος.

Στη βάση αυτή, ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που ανέδειξε το 5ο Συνέδριό μας, το 2013, ήταν αυτό που αφορούσε τις σοβαρές αδυναμίες και ελλείψεις στον τομέα της κομματικής οικοδόμησης, θέτοντας εμφαντικά το καθήκον να στραφούμε πιο αποφασιστικά σ' αυτά τα προβλήματα, προκειμένου να τα αντιμετωπίσουμε και να τα ξεπεράσουμε.

Επειδή, μάλιστα, τα βήματα που κάναμε αρχικά ήταν μικρά και οι αδυναμίες παρέμεναν, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, τον Απρίλη του 2016. Στο επίκεντρό της βρέθηκαν αυτά τα ζητήματα, ενώ τον Απρίλη του 2017 συγκλήθηκε Πανελλαδική Σύσκεψη στην οποία εξετάστηκαν αποκλειστικά οργανωτικά ζητήματα και πάρθηκαν αποφάσεις.

Ο εντοπισμός αυτών των οργανωτικών προβλημάτων στα τρία κομματικά σώματα, και τα αναγκαία μέτρα για το ξεπέρασμά τους, αφορούσαν στη βελτίωση και τη σωστή λειτουργία της οργάνωσης, κατά κύριο λόγο στη λειτουργία και δράση των ΚΟΒ, στην εξύψωση του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των μελών του κόμματος, στην πλατύτερη σύνδεση του Κόμματος με ευρύτερες μάζες εργαζομένων και αναζήτηση των κατάλληλων μορφών και μέσων για να αναπτύξουμε αυτούς τους δεσμούς, στην ενίσχυση της δουλειάς στο χώρο της νεολαίας, και την ανάδειξη ενός δυναμικού νέων συντρόφων που θα μπορούν να αναλάβουν καθοδηγητικές ευθύνες και καθήκοντα στην κεντρική πολιτική πάλη του Μ-Λ ΚΚΕ, στο ξεχωριστό βάρος που πρέπει να πέσει στα μέσα προπαγανδιστικής παρέμβασης, το Λαϊκό Δρόμο, τα ιστολόγια, τις Μορφωτικές Εκδόσεις, και στην ανάπτυξη της οικονομικής δουλειάς με μόνιμα και σταθερά χαρακτηριστικά.

Με τις αποφάσεις αυτών των κομματικών σωμάτων, με τις προσπάθειες που αναπτύχθηκαν και τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν σ' αυτά τα πέντε χρόνια, έγιναν ιδιαίτερα θετικά βήματα γενικά, και συγκεκριμένα στη λειτουργία του κόμματος, των οργάνων και των ΚΟΒ.

Συμμετέχοντας δραστήρια το κόμμα μας στους αγώνες του λαού μας, αναπτύσσοντας τη δράση του στα συνδικάτα και στο μαζικό κίνημα, αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό επίπεδο, κατάφερε να συνδεθεί με νέους εργαζόμενους, να διευρύνει τον κύκλο της ιδεολογικοπολιτικής του επιρροής, να στρατολογήσει νέους συντρόφους που βρίσκονται τώρα μαζί μας, να δημιουργήσει νέες κομματικές οργανώσεις.

Το δυναμικό της οργάνωσης πάλεψε μέσα στα συνδικάτα και τους συλλόγους, με τη στήριξη της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου στην κατεύθυνση για την ανάγκη ανάπτυξης πανεργατικού αγώνα και έδωσε τη μάχη για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Όμως, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν στον τομέα αυτό, δεν παύει να παραμένει αδύναμη η σύνδεση του κόμματος και των παρατάξεων με ευρύτερες μάζες εργαζομένων και οι οργανωμένες δυνάμεις μας μικρές σε σχέση με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του αγώνα μας. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Επιδιώξαμε μέσα από την ενισχυμένη αρθρογραφία του "Λαϊκού Δρόμου”, έχοντας ανοιχτό μέτωπο προς πολλές κατευθύνσεις, με κείμενα ιδεολογικού περιεχομένου και με συζητήσεις στις κομματικές οργανώσεις, μέσα από τις επανεκδόσεις βιβλίων και κειμένων από τις ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ και μπροσούρες που εκδώσαμε, να συμβάλουμε στην ανύψωση του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των μελών του κόμματος και της νεολαίας. Σε αυτή την κατεύθυνση, συνέβαλαν επίσης οι δεκάδες εκδηλώσεις πολιτικού, ιδεολογικού, ιστορικού περιεχομένου στο “Σήμα”, η σειρά εκδηλώσεων του Μ-Λ ΚΚΕ στην Αθήνα και την επαρχία για τα 100 χρόνια του Οκτώβρη, οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε το Μ-Λ ΚΚΕ με το ΚΚΕ(μ-λ) για τα 50 χρόνια της Αναγέννησης, για τη ΜΠΠΕ και το διεθνιστικό διήμερο για την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Εκδηλώσεις μάλιστα που, σε συνθήκες κάμψης του κινήματος, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον, ενισχύοντας αγωνιστικά ένα δυναμικό και βοήθησαν την οργάνωσή μας να αναζωογονήσει τους δεσμούς της με ένα ευρύτερο κύκλο αγωνιστών.

Το 5ο Συνέδριο έθεσε σαν ένα από τα πιο σοβαρά καθήκοντα την ενίσχυση της δουλειάς στο χώρο της νεολαίας, ενώ η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2016 έθεσε συγκεκριμένα το ζήτημα της δημιουργίας του πολιτιστικού χώρου της νεολαίας στην Αθήνα για την ανάπτυξη μιας πλατιάς δουλειάς.

Σε σημαντικό βαθμό προχώρησε ο στόχος της ανάδειξης νέων συντρόφων που μπορούν να αναλάβουν κεντρικά κομματικά καθήκοντα.

Υπάρχουν και άλλες τέτοιες δυνατότητες και γεννιούνται και νέες για την αξιοποίηση νέων συντρόφων.

Ιδιαίτερα σημαντικό βήμα ήταν η δημιουργία, με αιχμή του δόρατος τη νεολαία, των τριών πολιτιστικών χώρων, που αγκαλιάστηκαν θερμά από όλη την οργάνωση και από ένα ευρύτερο περίγυρο, πραγματοποιώντας σε ενάμιση χρόνο πάνω από 100 εκδηλώσεις με μια πλούσια γκάμα θεμάτων, ανοίγοντας έτσι ένα νέο πεδίο παρέμβασης και δράσης.

Όλα αυτά τα θετικά βήματα που έγιναν δεν αναιρούν το γεγονός πως οι δυνάμεις μας στο χώρο της νεολαίας εξακολουθούν να είναι μικρές και αδύναμες, να παραμένει ιδιαίτερα ασθενική η παρουσία μας στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Πρέπει να καταβληθούν μεγάλες προσπάθειες για να σταθεροποιηθεί και να δυναμώσει η οργάνωση της νεολαίας.

Βελτιώθηκε αισθητά ο “Λαϊκός Δρόμος” στο περιεχόμενο και την ποιότητα των κειμένων, ενώ, λίγους μήνες μετά το 5ο Συνέδριο, το τεχνικό στήσιμο της εφημερίδας γίνεται από ομάδα συντρόφων, γεγονός που έχει επιδράσει ευεργετικά στην επιμέλεια και στους οικονομικούς όρους έκδοσης της εφημερίδας.

Το βασικό πρόβλημα με το “Λ.Δ.”, πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για το ποιοτικό ανέβασμα του περιεχομένου και τον εμπλουτισμό της ύλης με ανταποκρίσεις από τη δράση της οργάνωσης, είναι ότι υστερούμε στη διακίνησή του, αν και το τελευταίο διάστημα έχει ενισχυθεί η κυκλοφορία του.

Σε όλη μας τη δραστηριότητα, στις ατομικές επαφές, στο σωματείο ή στο σύλλογο, στις κινητοποιήσεις ή στη δουλειά, στη γειτονιά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι η διάδοση της εφημερίδας μας.

Το 5ο Συνέδριο εντόπισε τη “σοβαρή υστέρηση, που έπρεπε άμεσα να αντιμετωπιστεί και να ξεπεραστεί σταδιακά”, αυτή που εμφανίζεται στο διαδίκτυο, στην ηλεκτρονική σελίδα του Κόμματος και γενικότερα στα ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουμε. Καθώς η ενημέρωση όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες αλλά όχι μόνο σ' αυτές, μετατοπίζεται προς τα ηλεκτρονικά μέσα, θα πρέπει να συνεχίσουμε να βελτιώνουμε τις ιστοσελίδες μας, ενώ η ΚΕ αποφάσισε να προχωρήσουμε άμεσα στη δημιουργία μιας νέας ιστοσελίδας, με στόχο την πλατύτερη ενημερωτική απεύθυνση, που θα καλύπτει, όσο γίνεται έγκαιρα, όλες τις δραστηριότητες του Κόμματος, της ΕΡΓΑΣ, του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της Πορείας, της ΛΑ-ΑΑΣ και όχι μόνο, φιλοδοξώντας να αποτελέσει ένα βήμα προβολής των ιδεών και θέσεων της πραγματικής αριστεράς, του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, να γίνει μια πλατφόρμα άμεσης πολιτικής ενημέρωσης και εξοπλισμού ενός ευρύτερου προοδευτικού και αριστερού κόσμου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πριν τέσσερα χρόνια τιμήσαμε τα 50 χρόνια από την έκδοση της “Αναγέννησης” και την ίδρυση του μαρξιστικού- λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, που υπερασπίστηκε την ένδοξη ιστορία και τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και σήκωσε τη σημαία των αγώνων και των αδιάκοπων προσπαθειών για την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική , ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.

Πέρσι τιμήσαμε τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, που εγκαινίασε μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και διαδηλώσαμε την ακλόνητη πίστη μας στο δρόμο του Οκτώβρη, το δρόμο που πρόδωσε ο ρεβιζιονισμός.

Φέτος, τιμούμε με σειρά εκδηλώσεων από την αρχή του χρόνου τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας, μέχρι να του ξεριζώσει ο ρεβιζιονισμός την επαναστατική του ψυχή. Αυτές τις εκδηλώσεις θα τις συνεχίσουμε τους επόμενους μήνες και θα κορυφωθούν τον Οκτώβρη, όπως αποφάσισε η ΚΕ του Κόμματος, με επίσκεψη μνήμης και τιμής στη Μακρόνησο, όπου θα πραγματοποιήσουμε, πάνω στο βράχο του μεγάλου πόνου, της ανυπέρβλητης θυσίας και της ανυπότακτης ψυχής, την κεντρική πολιτική εκδήλωση προς τιμή των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ.

Αναλογιζόμενοι το βάρος της ευθύνης όλων αυτών των ιστορικών σταθμών που σημαδεύουν την αδιάκοπη πορεία μας, τιμώντας τον σ. Ισαάκ, τον πρωτεργάτη της ίδρυσης του μ-λ κινήματος, που την απώλειά του θρηνήσαμε πριν τρία χρόνια, και όλους τους επαναστάτες συντρόφους μας που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, ας προχωρήσουμε αποφασιστικά μπροστά, εμπνεόμενοι από τους αγώνες και τις θυσίες των κομουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών, όλων των παιδιών της εργατικής τάξης που έδωσαν τη ζωή τους και την ψυχή τους στη μεγάλη υπόθεση του λαού μας, στην υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.