Θα έρθει άραγε «περιβαλλοντικό τέλος» και για τα καλαμάκια προκειμένου να σωθεί ο πλανήτης;
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, αυτό θα γίνει εξαιτίας της μόλυνση και της καταστροφής που επιφέρει ο άνθρωπος τόσο στο περιβάλλον όσο και στα διάφορα θαλάσσια θηλαστικά.
Όπως αναφέρεται στα ΜΜΕ, η όλη επιχείρηση για την κατάργησή τους, ξεκίνησε το 2011 από μια καμπάνια ενός 9χρονου (!!) στις ΗΠΑ. Έφτασε στην Αγγλία με το σχέδιο της κυβέρνησης για την απαγόρευση όλων των πλαστικών απορριμμάτων με ορίζοντα το 2042. Ενώ παράλληλα, η ΕΕ έχει εξαγγείλει σχέδιο προκειμένου να μειωθούν τα πλαστικά μιας χρήσης έως το 2030, με στόχο και την προστασία του περιβάλλοντος και φυσικά τη δημιουργία νέων επενδυτικών ευκαιριών. Μέχρι που ήρθε και στη χώρα μας, η… σωτήρια αυτή λύση.
Και η σαπίλα δεν κρύβεται στο καλαμάκι! Κρύβεται στη φύση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού που ακόμη και τα προβλήματα που δημιουργεί στο φυσικό περιβάλλον, τα αναγνωρίζει ως πεδία επένδυσης και κέρδους. Στη Χαλκιδική El Dorado και Μπόμπολας έχουν μετατρέψει το δάσος σε σκόνη. Στο Βόλο, η Lafarge-ΑΓΕΤ καίει σκουπίδια και πλαστικά. Στη Μάνδρα νεκροί. Στην Ήπειρο θα εξορύξουν υδρογονάνθρακες. Αργοσαρωνικός, Ελληνικό, ΝΑΤΟϊκές βάσεις, πυρηνικά. Κι ύστερα φταίει του φραπέ το καλαμάκι!! Μήπως όμως μας εμπαίζουν ανερυθρίαστα;
Βέβαια, το «περιβαλλοντικό τέλος» στις πλαστικές σακούλες και η σταδιακή κατάργησή τους, δημιούργησε νέα δεδομένα. Σε δημοσίευμα στην Καθημερινή διαβάζουμε: «Οι εγχώριες βιομηχανίες που, σημειωτέον, καλύπτουν περίπου το 70% των αναγκών της ελληνικής αγοράς, όχι μόνο βλέπουν τις παραγγελίες να μειώνονται, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών να αντικαθίσταται από εισαγόμενα προϊόντα. Οι επαναχρησιμοποιούμενες πλαστικές τσάντες που τείνουν από τις αρχές της χρονιάς να γίνουν... μόδα είναι εισαγόμενες, κυρίως από την Τουρκία, τη Μαλαισία και το Βιετνάμ». Γίνεται πλέον αντιληπτό, πως όλη αυτή η φάμπρικα της «πράσινης οικονομίας», αποτελεί ακόμα ένα πεδίο εμπορικού ανταγωνισμού, όπου κάποια τμήματα του κεφαλαίου αποκλείουν κάποια άλλα (λιγότερο «πράσινα») από την αγορά.
Αυτή ακριβώς η λογική, το ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι και οι λαοί ευθύνονται για την περιβαλλοντική καταστροφή, είναι επί της ουσίας μια τακτική που χρόνια τώρα χρησιμοποιούν λέσχες κυριών, ΜΚΟ και λοιποί παρατρεχάμενοι (κάποιες και από δυνάμεις της "Αριστεράς") που έχουν διαγράψει μονοκονδυλιά το ταξικό πρόσημο της μόλυνσης του περιβάλλοντος και το έχουν αναγάγει σε πανανθρώπινο πρόβλημα.
Σχόλια