Μήνυμα Χ.Δ. για την Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας

Εκατό παρά ένα είναι τα χρόνια που πέρασαν από τη 19η Μαΐου του 1919, όταν το Κομιτάτο «Ένωσις-Πρόοδος» υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ, στο όνομα του νεο-τουρκικού έθνους και πατρίδας, καθώς και σε αυτό της προόδου και του κοσμικού κράτους, όπως αυτά νοούνταν στη Δυτική Ευρώπη, ξεκίνησε, αρχής γενομένης από τη Σαμψούντα του Πόντου, να προβαίνει σε θανατώσεις τουλάχιστον 353 χιλιάδων ανθρώπων που ανήκαν στον ποντιακό ελληνισμό, ο οποίος βρισκόταν σε ένα διαχρονικό επαναστατικό αναβρασμό.
Ο τρόπος που αυτές οι θανατώσεις επήλθαν μέσω των ταγμάτων εργασίας, και άλλων σαδιστικών επινοήσεων, θυμίζε έντονα τόσο την πορεία θανάτου του άγιου Ιωάννη του Χρυσόστομου στην έρημο της Κουκουσού της Αρμενίας όπου εξορίστηκε από την αυτοκράτειρα Ευδοξία, όσο και τις περιγραφές του Γιώργου Θεοτοκά για τις συγκεντρώσεις των Ελλήνων Εβραίων από τους Ναζί στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη. Επίσης και την πολύ πρόσφατη τότε Αρμενική Γενοκτονία.
Αν ο τελευταίος Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ που ανατράπηκε από τους Κεμαλιστές θεωρήθηκε καταραμένος (Καχρ Ολσούν) λόγω της γενοκτονίας των Αρμενίων από πολλούς Μουσουλμάνους ομοθρήσκους του, ο Κεμάλ Ατατούρκ θεωρείται μέχρι και σήμερα αδιαφιλονίκητος πατέρας του νεοτουρκισμού και του τουρκικού έθνους, παρά το ότι κεμαλισμός και οθωμανισμός είναι πλέον συνιστώσες της κυρίαρχης ιδεολογίας του γειτονικού μας κράτους. Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι οι Κεμαλιστές δεν ήταν αρραγές μέτωπο, εφόσον υπήρξαν, σύμφωνα με μαρτυρίες, και ορισμένοι Τούρκοι πολίτες οι οποίοι στάθηκαν αλληλέγγυοι και ακόμη και προστάτεψαν τους διωκόμενους χριστιανικούς πληθυσμούς. Μια τέτοια αλληλεγγύη που δεν είναι ιδεολογική αλλά πραγματική μαρτυρείται και στα γραπτά του μεγάλου Ορθόδοξου και υπέρμαχου της παράδοσης λογοτέχνη Φώτη Κόντογλου, που καυχιόταν για την καταγωγή του από την Ασία (Αϊβαλί).
Για ορισμένους, η Ποντιακή Γενοκτονία αποτελεί τεκμήριο της διείσδυσης της Ρωμιοσύνης στον οθωμανικό διοικητικό μηχανισμό και δικαίωση της φαναριώτικης πολιτικής ως εκ τούτου. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα της Ποντιακής Γενοκτονίας δεν είναι ένα θέμα στενά εθνικό, αλλά αντίθετα ένα θέμα διεθνές, όπως και κάθε θέμα που άπτεται ενός πραγματικού δικαίου ενός έθνους και για αυτό η Ποντιακή Γενοκτονία οφείλει να αναγνωριστεί από τα Κοινοβούλια και τα ανά τον κόσμο Κράτη.
Ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να αναπαύσει τους αδικοχαμένους και βιαιοθάνατους και να δικαιώσει ιστορικά το αίμα που τότε χύθηκε με την αναγνώριση του μεγέθους του γενόμενου εγκλήματος.