Συνηθίσαμε;
Πώς τολμά ο Τσίπρας να μιλά για «εκπληκτική δημοσιονομική προσαρμογή»
και για «εκπληκτική υπεραπόδοση σε ό,τι αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα»;
Είναι απλώς το θράσος της εξουσίας, η συριζαίικη τακτική των αισχρών
ψεμάτων, ή υπάρχει και ένα αντικειμενικό έδαφος στο οποίο ποντάρουν;
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στο τέλος της τετραετίας, αφού στο μεταξύ έχει επέλθει και το νέο πετσόκομμα των συντάξεων, εύκολα μπορούμε να σκεφτούμε ότι οι συριζαίοι θεωρούν ότι η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής -που θα υλοποιηθεί με το μετα-Μνημόνιο- δεν πρόκειται να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων.
Αν κάνουν αυτή τη σκέψη, τότε σημαίνει πως ποντάρουν σε κάποιο είδος κοινωνικού μυθριδατισμού. Οτι δηλαδή ο ελληνικός λαός έχει συνηθίσει στην κινεζοποίηση, την έχει αποδειχτεί μοιρολατρικά και όσοι ψηφίσουν θα ψηφίσουν με άλλα κριτήρια. Ας πούμε με ηθικά κριτήρια. Γι' αυτό και τα διαδοχικά κύματα σκανδαλολογίας που εξαπολύει το Μαξίμου. Αφού όλοι είναι εξίσου μνημονιακοί, εξίσου υποτακτικοί στα κελεύσματα του κεφαλαίου, ας διαλέξουμε τους λιγότερο διεφθαρμένους. Είναι η λογική την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να επιβάλει ως βασικό εκλογικό διακύβευμα.
Πριν αρχίσουμε να συζητάμε για το αν αυτό το διακύβευμα έχει πιθανότητες επιτυχίας, ας σκεφτούμε: γιατί πρέπει να συζητάμε για εκλογικά διακυβεύματα; Υπάρχει κάποιο εκλογικό διακύβευμα που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα; Στα οχτώ χρόνια μνημονιακής πολιτικής είχαμε κάμποσες κυβερνήσεις και κάμποσα εκλογικά διακυβεύματα. Στην αρχή είχαμε ως διακύβευμα την «επαναδιαπραγμάτευση με στόχο ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής». Μετά είχαμε το «αντιμνημόνιο». Μας έμεινε το Μνημόνιο. Τώρα έχουμε το μετα-Μνημόνιο, που δε θα είναι παρά η μνημονιακή πολιτική με δανεισμό από τις «αγορές» και όχι από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Αυτή θα είναι η μόνη διαφορά. Ολα τα υπόλοιπα θα παραμείνουν ως έχουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πονηρός Μητσοτάκης ζητάει εκλογές το φθινόπωρο του 2018. Να υπογράψει πρώτα ο Τσίπρας το μετα-Μνημόνιο και ν' αναλάβει αυτός να το υλοποιήσει, καταγγέλλοντας τον προκάτοχό του ότι του έχει δέσει τα χέρια με μια δεσμευτική διεθνή συμφωνία στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, με την οποία δεν μπορούμε να έρθουμε σε ρήξη.
Θα έπρεπε ήδη να έχουμε γυρίσει την πλάτη στις εκλογικές διαδικασίες του αστικού κοινοβουλευτισμού, συνειδητοποιώντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες η ψήφος δεν έχει την παραμικρή αξία. Οχι όμως με έναν παθητικό τρόπο. Ενεργητικά, μαχητικά, ανατρεπτικά.
Δεν παραβλέπουμε τη δύναμη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Είναι πολύς ο εργαζόμενος και νεανικός κόσμος που εγκλωβίζεται στα κάλπικα διακυβεύματα των αστικών πολιτικών κομμάτων. Δεν πρέπει να τον λοιδορούμε αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα, πρέπει επίμονα, πειστικά, με αποκαλύψεις και επιχειρήματα, να του δείχνουμε τα αδιέξοδα αυτής της θέσης.
Οχι όμως εκκινώντας από «αγωνιστικά ψηφοδέλτια», αλλά δείχνοντας έμπρακτα τα πρώτα βήματα οικοδόμησης μιας νέας πολιτικής, μιας νέας ταξικής-επαναστατικής συλλογικότητας.
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στο τέλος της τετραετίας, αφού στο μεταξύ έχει επέλθει και το νέο πετσόκομμα των συντάξεων, εύκολα μπορούμε να σκεφτούμε ότι οι συριζαίοι θεωρούν ότι η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής -που θα υλοποιηθεί με το μετα-Μνημόνιο- δεν πρόκειται να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων.
Αν κάνουν αυτή τη σκέψη, τότε σημαίνει πως ποντάρουν σε κάποιο είδος κοινωνικού μυθριδατισμού. Οτι δηλαδή ο ελληνικός λαός έχει συνηθίσει στην κινεζοποίηση, την έχει αποδειχτεί μοιρολατρικά και όσοι ψηφίσουν θα ψηφίσουν με άλλα κριτήρια. Ας πούμε με ηθικά κριτήρια. Γι' αυτό και τα διαδοχικά κύματα σκανδαλολογίας που εξαπολύει το Μαξίμου. Αφού όλοι είναι εξίσου μνημονιακοί, εξίσου υποτακτικοί στα κελεύσματα του κεφαλαίου, ας διαλέξουμε τους λιγότερο διεφθαρμένους. Είναι η λογική την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να επιβάλει ως βασικό εκλογικό διακύβευμα.
Πριν αρχίσουμε να συζητάμε για το αν αυτό το διακύβευμα έχει πιθανότητες επιτυχίας, ας σκεφτούμε: γιατί πρέπει να συζητάμε για εκλογικά διακυβεύματα; Υπάρχει κάποιο εκλογικό διακύβευμα που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα; Στα οχτώ χρόνια μνημονιακής πολιτικής είχαμε κάμποσες κυβερνήσεις και κάμποσα εκλογικά διακυβεύματα. Στην αρχή είχαμε ως διακύβευμα την «επαναδιαπραγμάτευση με στόχο ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής». Μετά είχαμε το «αντιμνημόνιο». Μας έμεινε το Μνημόνιο. Τώρα έχουμε το μετα-Μνημόνιο, που δε θα είναι παρά η μνημονιακή πολιτική με δανεισμό από τις «αγορές» και όχι από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Αυτή θα είναι η μόνη διαφορά. Ολα τα υπόλοιπα θα παραμείνουν ως έχουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πονηρός Μητσοτάκης ζητάει εκλογές το φθινόπωρο του 2018. Να υπογράψει πρώτα ο Τσίπρας το μετα-Μνημόνιο και ν' αναλάβει αυτός να το υλοποιήσει, καταγγέλλοντας τον προκάτοχό του ότι του έχει δέσει τα χέρια με μια δεσμευτική διεθνή συμφωνία στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, με την οποία δεν μπορούμε να έρθουμε σε ρήξη.
Θα έπρεπε ήδη να έχουμε γυρίσει την πλάτη στις εκλογικές διαδικασίες του αστικού κοινοβουλευτισμού, συνειδητοποιώντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες η ψήφος δεν έχει την παραμικρή αξία. Οχι όμως με έναν παθητικό τρόπο. Ενεργητικά, μαχητικά, ανατρεπτικά.
Δεν παραβλέπουμε τη δύναμη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Είναι πολύς ο εργαζόμενος και νεανικός κόσμος που εγκλωβίζεται στα κάλπικα διακυβεύματα των αστικών πολιτικών κομμάτων. Δεν πρέπει να τον λοιδορούμε αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα, πρέπει επίμονα, πειστικά, με αποκαλύψεις και επιχειρήματα, να του δείχνουμε τα αδιέξοδα αυτής της θέσης.
Οχι όμως εκκινώντας από «αγωνιστικά ψηφοδέλτια», αλλά δείχνοντας έμπρακτα τα πρώτα βήματα οικοδόμησης μιας νέας πολιτικής, μιας νέας ταξικής-επαναστατικής συλλογικότητας.
Σχόλια