Αγώνας για την κομματική εξουσία

 

Δηλαδή, εμείς τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κοσμοσυρροή πρώην πασόκων που θέλουν να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι στενοκέφαλοι του «ΣΥΡΙΖΑ του 4%» έχουν αμπαρώσει τις πόρτες και δεν τους αφήνουν να μπουν! Κάπως έτσι παρουσιάζεται το επίδικο του κομματικού καυγά («εσωκομματικού διαλόγου» κατά Τζανακόπουλο!) που μαίνεται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πρόκειται, φυσικά, για μπούρδα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι αυτά δεν ακούγονται για πρώτη φορά. Και μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2015 ακούστηκαν τα ίδια. Ξεκίνησαν και τότε εγγραφές νέων μελών, με πολύ ψηλότερους από τους τωρινούς στόχους και ακούστηκε η ίδια παπαρολογία, η οποία ξεχάστηκε μερικούς μήνες αργότερα, χωρίς κανένας να ξανασχοληθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ένας στενός κομματικός μηχανισμός, όπως ήταν και την περίοδο του 4%. Η διεύρυνση με πασόκους αφορούσε κυρίως μεταγραφές κορυφής.

Οταν δεν είχαν καμιά κοσμοσυρροή για εγγραφή νέων μελών την περίοδο που ήταν κόμμα εξουσίας, ποιος θα πιστέψει ότι έχουν κοσμοσυρροή τώρα που είναι κόμμα αντιπολίτευσης; Αρα, αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του εσωκομματικού καυγά.

Ο καυγάς για το άνοιγμα ή το μη άνοιγμα του κόμματος περιλούζεται και με… ιδεολογικό άρωμα. Κάποιοι εμφανίζονται πολέμιοι της «πασοκοποίησης» και υπερασπιστές της «αριστερής φυσιογνωμίας» του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τους Τσιπραίους ότι οδηγούν το κόμμα στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση και στην απώλεια της… αριστερής ψυχής του. Αντίθετα, οι συριζαίοι κατηγορούν τους άλλους για… σεκταρισμό και δίνουν αβέρτα… αριστερούς όρκους, συμπληρώνοντας ότι αυτοί θέλουν απλά την εναρμόνιση του κομματικού δυναμικού με το εκλογικό δυναμικό, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα μεγάλο κόμμα και από άποψη μελών.

Εδώ δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να οργιστείς. Οι Κουρουμπλήδες, οι Κοτσακάδες, οι Τζάκρηδες και οι Μπολαραίοι δε μόλυναν την «αριστερή συνείδηση» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα τη μολύνουν μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι που θα γίνουν μέλη (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια διάθεση); Και για ποια «αριστερή συνείδηση» γίνεται λόγος; Για τη συμπλήρωση και τη διαχείριση της μνημονιακής βαρβαρότητας; Για την αμερικανοδουλεία που έφτασε σε προκλητικότητα όσο με καμιά άλλη αστική κυβέρνηση στα χρόνια της μεταπολίτευσης; Για τον στενό εναγκαλισμό με τους σιωναζιστές του Ισραήλ; Θα τρελαθούμε τελείως; Θα πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επί τεσσεράμισι χρόνια έκανε όλα τα αίσχη που έκαναν και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, αλλά η… συνείδησή του παρέμεινε… αριστερή;

Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας αγώνας για την εσωκομματική εξουσία. Τίποτα το πρωτότυπο δηλαδή. Ολα τα αστικά κόμματα περνούν από τέτοιες φάσεις, ιδιαίτερα μετά από εκλογικές ήττες, όταν η στενή ηγετική ομάδα εμφανίζεται πολύ ή λιγότερο αποδυναμωμένη. Εδώ τα πέρασε αυτά ο Ανδρέας Παπανδρέου (θυμηθείτε τη συνεδρίαση του Πεντελικού και τη «συμμορία των τεσσάρων»), δε θα τα περάσει ο Τσίπρας που έχει εκ των πραγμάτων λιγότερο δυνατό αρχηγικό στάτους;

Αυτό είναι και το πρόβλημα που θέλουν να ξεπεράσουν οι Τσιπραίοι (κάποιοι σαν τον Παππά και το «σύστημα» που είχε οικοδομήσει πριν γίνει έκπτωτος). Ο Τσίπρας δεν αμφισβητείται μεν ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (δεν υπάρχει αντικαταστάτης του αυτή τη στιγμή, διότι δεν έχει φθαρεί σε βαθμό που να απαιτείται αντικαταστάτης), όμως δεν είναι και μονοκράτορας όπως ήταν ο Α. Παπανδρέου. Οσο ήταν πρωθυπουργός μπορούσε να συμπεριφέρεται ως μονοκράτορας, καλυμμένος πίσω από τα θεσμικά προνόμια του πρωθυπουργού, όμως ως επικεφαλής κόμματος της αντιπολίτευσης είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει κάποιους από τους παλιούς κομματικούς κανόνες. Για να το πούμε συμβολικά, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το κέντρο κάθε εξουσίας ήταν το Μαξίμου, ενώ τώρα κέντρο γίνεται η Κουμουνδούρου.

Αυτό θέλουν να ξεπεράσουν οι Τσιπραίοι. Και μπορούν να το πετύχουν μόνο με μια ψευτοδιεύρυνση και κυρίως με την αναγόρευση του Τσίπρα σε αυτοκράτορα, μέσω της εκλογής του «απευθείας από το λαό» (αστική μόδα, η οποία ως γνωστόν ξεκίνησε με τον Γιωργάκη Παπανδρέου). Η διεύρυνση θα είναι και πάλι σε επίπεδο κορυφής (με τους Ραγκουσομαριλιζοτζουμάκες), είναι όμως αρκετή για να αλλάξει τους συσχετισμούς σ' ένα αριθμητικά μικρό κόμμα όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ο καθένας απ' αυτούς κουβαλήσει την ακολουθία του, θ' αλλάξουν τα «κόζα». Ασε που θα ζητήσουν ποσοστώσεις και άλλα τέτοια στο συνέδριο, προκειμένου να μην τους ταπώσουν οι παλιοί συριζαίοι. Με τον Τσίπρα «ελέω λαού αυτοκράτορα» και τους συσχετισμούς αλλαγμένους υπέρ των προεδρικών και των «γεφυροποιών», οι παλιοί συριζαίοι φοβούνται ότι θα περιθωριοποιηθούν και την επόμενη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στην κυβέρνηση  δε θα μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο.

Αυτό είναι όλο το παιχνίδι εξουσίας που παίζεται. Οι «μη προεδρικοί» φοβούνται ότι ο Τσίπρας θα πάρει το στέμα του αυτοκράτορα κι επειδή δε βρισκόμαστε στην εποχή που οι δημοκρατικοί πατρίκιοι δολοφονούσαν τον Καίσαρα, ταμπουρώνονται στον κομματικό μηχανισμό και προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τους σημερινούς συσχετισμούς για να εξασφαλίσουν για την πάρτη τους όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο κομματικής εξουσίας. Αντίθετα, ο Τσίπρας και οι δικοί του, θεωρούν ότι τώρα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να απαλλαγούν από τους παλιούς πατρίκιους του «ΣΥΡΙΖΑ του 4%», τους οποίους θεωρούν βαρίδια, και να στήσουν ένα καινούργιο επί της ουσίας κόμμα στηριγμένο στους παλιούς «προεδρικούς» και στις τελευταίας εσοδείας μετεγγραφές πασόκων, οι οποίοι προσβλέπουν στον Τσίπρα και μόνο σ΄αυτόν, γιατί με τον υπάρχοντα κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμιά επαφή και δεν του τρέφουν καμιά εμπιστοσύνη.

Οι Τσιπραίοι άρχισαν πρώτοι την επίθεση, παίζοντας βρόμικα (όπως και την εποχή που «καθάρισαν» τον Αλαβάνο). Ο Σκουρλέτης, από τους πρωταγωνιστές της εκπαραθύρωσης Αλαβάνου, γεύεται τώρα τους καρπούς της ίδιας πολιτικής, καθώς ένα μιντιακό σύστημα εκτός ΣΥΡΙΖΑ αλλά «παρά τω Τσίπρα», τον έβαλε στο στόχαστρο και άρχισε να τον αποδομεί με πολιτικά λογικοφανή επιχειρήματα. Ξεκίνησε ο Λακόπουλος, αρθρογράφος στην υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και μερικά χρόνια, τα πονήματα του οποίου αναπαράγονταν απ' όλα τα Μέσα του «συστήματος ΣΥΡΙΖΑ»: ο Σκουρλέτης είναι ένας άχρηστος, ένας αποτυχημένος, ένας αριστερός από ιδιωτικό σχολείο των Βορείων Προαστίων, ένα βαρίδι επιπέδου Λαφαζάνη. Σ' αυτόν οφείλεται το ότι ο Τσίπρας έχασε μια άχαστη εκλογική μάχη, αυτός οργάνωσε το φιάσκο της διαχείρισης της φωτιάς στο Μάτι κτλ. κτλ. Ο Σκουρλέτης είναι το είδος του πολιτικού που θέλουν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ!

Πριν προλάβει ο Σκουρλέτης να οργανώσει την άμυνά του, ακολούθησε ο Βαξεβάνης (για να μη μείνει σε κανέναν αμφιβολία για το ποιος βρίσκεται από πίσω). Η επίθεση του Βαξεβάνη ήταν… πολιτική, με… αριστερό ύφος: «Οσοι σκέφτονται με όρους κομματικών γραφείων, κομματικών μελών που είναι ένα είδος ηρωικών ερημιτών που δεν τους αφουγκράζεται η κοινωνία και ιστορικής νομοτέλειας για την επικράτηση του (αριστερού) καλού, θα έχουν την τύχη των κατά καιρούς Λαφαζάνηδων ενώ η κοινωνία θα ζει στην εικονική και καταστροφική ευωχία της».

Ο Σκουρλέτης δεν είχε περιθώρια αντεπίθεσης. Ετσι, άρχισε την κλαψούρα:  «Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να υπάρχει προηγούμενο προσωπικής στοχοποίησης με τέτοιο τρόπο και με τέτοια ένταση, για άλλο στέλεχος του κόμματός μας. Και όπως επισημαίνετε και εσείς, δεν προέρχονται τα βέλη μόνο από τους “εχθρούς“ αλλά και από “φίλους“. Το θέμα δεν είναι μόνο προσωπικό, αλλά νομίζω πως απέναντι σε τέτοιες πρακτικές πρέπει να αντιτάξουμε τον ανοιχτό συντροφικό διάλογο». Και για όσους δεν κατάλαβαν τα περί «ανοιχτού συντροφικού διαλόγου», ολοκλήρωσε τη φράση του με πιο χαρακτηριστικό τρόπο: «Τώρα, όσο για τα περί “εμφυλίου“ πολέμου και “προσωπικής κόντρας“, για μεν τον φιλικό προς τη ΝΔ Τύπο είναι κατανοητοί οι λόγοι τέτοιων αναφορών, όσο για κάποιους άλλους, ακολουθούν μια σταλινικής έμπνευσης πρακτική ανακάλυψης εσωτερικών εχθρών. Με τον Αλέξη πορευόμαστε μαζί σχεδόν από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε πρόεδρος έχοντας κατακτήσει  μια ειλικρινή συντροφική σχέση».

Αφού ολοκληρώθηκε το πρώτο μπαράζ πυροβολικού και ο Σκουρλέτης βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, ακολούθησε ο «ειλικρινής συντροφικός διάλογος» στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση σ' αυτή τη φάση να πάνε σε διάσπαση. Δε συμφέρει κανέναν τους. Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι η επίθεση δεν ξεκίνησε κατά της υποτιθέμενης αριστερής φράξιας των «53+», αλλά κατά του Σκουρλέτη. Οι Τσιπραίοι προσπαθούν να διευρύνουν τη δική τους πλευρά. Αν οι Σκουρλέτηδες αναγκαστούν να περιορίσουν τις φιλοδοξίες τους και να υποταχτούν απόλυτα στο «δόγμα Τσίπρα», οι «53+» δε θα αποτελέσουν παράγοντα ανησυχίας. Θα αντιμετωπιστούν ως ένα γραφικό «αριστερό» συμπλήρωμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ (που μπορεί και να μην ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ).

Συμπέρασμα: μην ξεγελιέστε από το ιδεολογικό επίχρισμα που θα δοθεί στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις μέχρι το συνέδριο του «νέου ΣΥΡΙΖΑ». Για διαμάχες εξουσίας σε ένα κόμμα της αστικής εξουσίας πρόκειται.