Σκέψεις

Συναγωνιστές,

Βγάλτε μία μαύρη κόλλα χαρτί (ἀρκετά πιά με τή λευκή, τους εὐφημισμούς καί τα κατά συνθήκη ψεύδη) καί γράψτε περί το παραδοσιακό «πώς πέρασα το καλοκαίρι μου».

Οἱ ἀκραιφνείς  ἐπαναστάτες των πληκτρολογίων ἄς μήν μποῦν στόν κόπο.

Δεξιοί ἀναθεωρητές, σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, ἀριστεροί σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί, αντιευρωπαϊστές καί τσιράκια του Μάαστριχ, αναρχοαυτόνομοι και λικβινταριστές, ξεστρατισμένοι κνίτες καί συντεταγμένοι αντιφρονούντες, σκύθες και ιλλυροί, πελασγοί και ακαρνάνες,  λακέδες και λακεδαιμόνιοι,, εξαρχειώτες και εξαρχειωμένοι.

Δύσκολοι οι καιροί για ομονοούντες και ετεροδημότες. Για ελευθερόφρονες και φραξιονιστές. Τι κι αν χρειάζεται η μέγιστη κοινή σύμπραξη για τους ελάχιστους κοινούς στόχους. Πως να συνταιριάσουμε τον μέγιστο κοινό διαιρέτη με το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο.

Αλλοίμονο αν στόν κοινό ἀγῶνα, θέτουμε ο καθένας ὡς μόνος γνώστης της μόνης ἀλήθειας, ὡς προαπαιτούμενα μαξιμαλιστικά ἰδεολογήματα, δικτατορίες κατά του προλεταριάτου, ἀποταγή στήν γραμμή πού εἶναι μία καί ἀδιαίρετη, στὸ δικέφαλο ἀετό ή στό μανιφέστο.

Πώς θά συ-ναγωνιστούμε εὐρωπαϊστές με αντιευρωπαίους, συστημικοί με ἀντισυστημικούς, συσπειρωμένοι με ασυσπείρωτους, ἐκλεγμένοι με αυτοδιορισμένους, καθαρόαιμοι ἐπαναστάτες με ἀλλοτριωμένους μεταρρυθμιστές, ψιλοσυμβιβασμένοι με χοντροασυμβίβαστους, ἑρματισμένοι με ἀνερμάτιστους.

Τι πιθανότητες ἔχουμε νά πετύχουμε τον κοινό στόχο;

 Μποροῦμε νά ὀργανώσουμε νέες ὁμάδες καί κινήματα μέχρι να ξαναδιασπαστεί κι ο τελευταῖος καί νά κλείσει καί τις πόρτες. Πέντε ἄτομα, ἕξη διασπάσεις το 'ἔχουμε κερδίσει με ἀγῶνες καί θυσίες. Καί τριάντα διασπάσεις το ἑξάμηνο στήν ὁμάδα των τριῶν ἐπίσης το ἔχουμε.

Τίποτα καλύτερο, τίποτα πιό ἔξυπνο καί πιό ἀποτελεσματικό, μποροῦμε νά κάνουμε; Ἔστω καί την τελευταία στιγμή, ἔστω καί τόσο ἀργά.

«Ο κόσμος ἦταν δυστυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι ἦταν στό σκοτάδι. Οι ἄνθρωποι ἦταν τρομοκρατημένοι καί ἀπογοητευμένοι. Οἱ ἄνθρωποι ἦταν παγιδευμένοι. Οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀλλόφρονες καί σε ἄμυνα. Αἰσθάνονταν τις ζωές τους σπαταλημένες. Καί εἶχαν δίκιο» (Charles Bukowski).

Τὴ χώρα σκέπασε βαριά νέα δεινοκρατία καί ο χειμῶνας ποῦ ἔρχεται θά 'ναι βαρύς καί μαῦρος