Δραματική αναζήτηση των 180
Το υστερικό ξέσπασμα της γαλάζιας βουλευτίνας (άλλοτε «γλάστρας» στα
αθλητικά της ΕΡΤ) Αννας Καραμανλή αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο τα
αδιέξοδα της γαλοζοπράσινης συγκυβέρνησης. Αν το δούμε από άλλη γωνία,
όμως, ο πανικός που επικρατεί μπορεί να αποδειχτεί το καλύτερο όπλο των
Σαμαρά-Βενιζέλου, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν τις 180 ψήφους για να
εκλέξουν πρόεδρο της Δημοκρατίας και να παρατείνουν το βίο της
συγκυβέρνησής τους. Μπορεί να δόθηκε δημοσιότητα στη γαργαλιστική πλευρά
του υστερικού ξεσπάσματος της Καραμανλή («να πεις στον Χαρδούβελη να
πάει να γαμηθεί» είπε σε σύμβουλο του υπουργού Οικονομικών), όμως η
ουσία βρισκόταν σ’ αυτά που είπε κλαίγοντας: «Μ’ αυτά που κάνετε δε θα επανεκλεγούν πολλοί βουλευτές κι εγώ θα μείνω άνεργη»!
Ξέσπασμα ειλικρίνειας (ή κυνισμού, αν προτιμάτε), στο οποίο ποντάρουν ο
Σαμαράς και ο Βενιζέλος, με την εξής απλή σκέψη: αφού ξέρουν ότι πολλοί
από δαύτους δε θα επανεκλεγούν, γιατί να μην παρατείνουν το βίο της
κυβέρνησης και το δικό τους βουλευτικό βίο, με την ελπίδα ότι στους
επόμενους δεκαπέντε μήνες κάτι μπορεί ν’ αλλάξει; Κι αυτό δεν αφορά μόνο
τους 155 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (156 με τον Αηδόνη που τύποις
παραμένει ανεξάρτητος), αλλά και μεγάλο μέρος των ανεξαρτητοποιηθέντων.
Πάντως, για πρώτη φορά ηγέτης της συγκυβέρνησης παραδέχτηκε ότι αυτή μπορεί να μη συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και κατά συνέπεια να έχουμε εκλογές το Μάρτη. Το είπε ο Βενιζέλος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Θεσσαλονίκη: «Και τώρα για σκεφτείτε όταν γίνουν οι εκλογές, εγώ θέλω να γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να ολοκληρώσουμε την έξοδο από την κρίση. Στο τέλος της τετραετίας. Αλλά μπορεί να μην πετύχουμε στο στόχο μας. Μπορεί η χώρα να οδηγηθεί και νωρίτερα σε εκλογές». Και σ’ άλλο σημείο: «Ας πάμε στην καλή εκδοχή. Συγκεντρώνονται 180 ψήφοι, συνεχίζει η χώρα σταθερά. Αν όμως δεν γίνει αυτό, αυτός που το προκάλεσε θα το πληρώσει».
Ο Σαμαράς δεν το είπε με τόσο ευθύ τρόπο, το είπε όμως εμμέσως, αφού αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του σε μια παλαιάς κοπής κινδυνολογία, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες, χρησιμοποιώντας την προεδρική εκλογή ως μοχλό για να ρίξει την κυβέρνηση. Βέβαια, κάπου είπε ότι «θα χάσουν (σ.σ. οι συριζαίοι) και αυτό το στοίχημα», όμως αυτό δεν ακούστηκε καθόλου αποφασιστικό, γιατί ο ίδιος φρόντισε με την αμέσως επόμενη φράση του να το κάνει δυνητικό: «Και βλέπουν την τελευταία ευκαιρία για πολιτική ανωμαλία να κινδυνεύει κι αυτή να πάει χαμένη». Αμα απλώς κινδυνεύει, τότε μπορεί και να του βγει του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακριβώς γι’ αυτό, ο Σαμαράς φρόντισε να κλείσει την ομιλία του μ’ ένα μπαράζ κινδυνολογίας, που θύμιζε την προεκλογική περίοδο του 2012, αλλά και την προεκλογική περίοδο των πρόσφατων ευρωεκλογών. Ενα μπαράζ που απεκάλυπτε, εμμέσως πλην σαφώς, το δικό του πολιτικό πανικό. Σταχυολογούμε φράσεις: «Κορυφώνουν τις προσπάθειές τους να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα πριν η χώρα απογειωθεί. Και είμαστε ακριβώς στο σημείο της απογείωσης!» – «Να μπούμε στην περιπέτεια πρόωρων εκλογών, δηλαδή σε νέο κίνδυνο αστάθειας και ακυβερνησίας και βεβαίως, σε νέες προστριβές με τους εταίρους μας; Για σκεφτείτε πόσο αληθινά επικίνδυνο θα ήταν κάτι τέτοιο! Το λέω όπως το αισθάνομαι: Θα ήταν μια πολιτική αυτοκτονία!» – «Και πόσο επικίνδυνοι είναι εκείνοι, οι οποίοι θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα, τη χειρότερη δυνατή στιγμή, στη χειρότερη δυνατή περιπέτεια».
Δεν παρέλειψε ακόμη να ξαναχρησιμοποιήσει τη γνωστή ακροδεξιά ρητορική κατά του ΣΥΡΙΖΑ («Στελέχη τους πηγαίνουν μάρτυρες υπεράσπισης σε δίκες δολοφόνων ή ζητούν την αποφυλάκιση επικίνδυνων τρομοκρατών», «Πριν από μερικά χρόνια κάλυπταν τους κουκουλοφόρους που έκαιγαν την Αθήνα. Συγκάλυπταν τις ορδές τους που είχαν μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε άσυλα παρανομίας», «Ακόμα και τώρα ζητούν να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Ανακοινώνουν ότι θα κάνουν το παν για να το διαλύσουν το ΝΑΤΟ!»), η οποία ακουγόταν εντελώς γελοία, καθώς την ίδια ώρα ο Τσίπρας διάβαινε την πόρτα της πολυτελούς Villa d’ Este, για να παραστεί ως συνδαιτυμόνας του Μπαρόζο, του Μόντι, του Πρόντι και άλλων μεγαλοκαρχαριών.
Ο πολιτικός πανικός του Σαμαρά προέρχεται από το γεγονός ότι δεν έχει κάτι χειροπιαστό από το οποίο να μπορεί να πιαστεί για να δημαγωγήσει. Την περιβόητη ανάπτυξη την τάζει καιρό τώρα, αλλά κανένας δεν την έχει δει ακόμη. Η «έξοδος από την κρίση» είναι ωραίο σλόγκαν, αλλά όταν δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα στη ζωή των ανθρώπων μετατρέπεται στο αντίθετό της. Οι περιβόητες φοροελαφρύνσεις που υποτίθεται ότι θα ανακοίνωνε από τη Θεσσαλονίκη ήταν τόσο γελοίες και τόσο αποκρουστικές (βάφτισε μείωση την παράταση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που υποτίθεται ότι φέτος θα έληγε), που τα ίδια τα στελέχη της Δεξιάς δεν τόλμησαν να βγουν να τις υπερασπιστούν στα ΜΜΕ, φοβούμενα την έκθεσή τους στην οργή του κόσμου. Και τρεις μέρες μετά, ο κυβερνητικός λόχος ξαναέγινε «κώλος» όταν ανακοινώθηκαν οι υποτιθέμενες βελτιώσεις στον ΕΝΦΙΑ, με αποτέλεσμα να χρειαστούν αντικαταστήσεις βουλευτών στο Γ’ Θερινό Τμήμα για να ψηφιστεί η ρύθμιση.
Η συλλογή των 180 δυσκολεύει, λοιπόν, αλλά Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Πάντως, για πρώτη φορά ηγέτης της συγκυβέρνησης παραδέχτηκε ότι αυτή μπορεί να μη συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και κατά συνέπεια να έχουμε εκλογές το Μάρτη. Το είπε ο Βενιζέλος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Θεσσαλονίκη: «Και τώρα για σκεφτείτε όταν γίνουν οι εκλογές, εγώ θέλω να γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να ολοκληρώσουμε την έξοδο από την κρίση. Στο τέλος της τετραετίας. Αλλά μπορεί να μην πετύχουμε στο στόχο μας. Μπορεί η χώρα να οδηγηθεί και νωρίτερα σε εκλογές». Και σ’ άλλο σημείο: «Ας πάμε στην καλή εκδοχή. Συγκεντρώνονται 180 ψήφοι, συνεχίζει η χώρα σταθερά. Αν όμως δεν γίνει αυτό, αυτός που το προκάλεσε θα το πληρώσει».
Ο Σαμαράς δεν το είπε με τόσο ευθύ τρόπο, το είπε όμως εμμέσως, αφού αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του σε μια παλαιάς κοπής κινδυνολογία, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες, χρησιμοποιώντας την προεδρική εκλογή ως μοχλό για να ρίξει την κυβέρνηση. Βέβαια, κάπου είπε ότι «θα χάσουν (σ.σ. οι συριζαίοι) και αυτό το στοίχημα», όμως αυτό δεν ακούστηκε καθόλου αποφασιστικό, γιατί ο ίδιος φρόντισε με την αμέσως επόμενη φράση του να το κάνει δυνητικό: «Και βλέπουν την τελευταία ευκαιρία για πολιτική ανωμαλία να κινδυνεύει κι αυτή να πάει χαμένη». Αμα απλώς κινδυνεύει, τότε μπορεί και να του βγει του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακριβώς γι’ αυτό, ο Σαμαράς φρόντισε να κλείσει την ομιλία του μ’ ένα μπαράζ κινδυνολογίας, που θύμιζε την προεκλογική περίοδο του 2012, αλλά και την προεκλογική περίοδο των πρόσφατων ευρωεκλογών. Ενα μπαράζ που απεκάλυπτε, εμμέσως πλην σαφώς, το δικό του πολιτικό πανικό. Σταχυολογούμε φράσεις: «Κορυφώνουν τις προσπάθειές τους να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα πριν η χώρα απογειωθεί. Και είμαστε ακριβώς στο σημείο της απογείωσης!» – «Να μπούμε στην περιπέτεια πρόωρων εκλογών, δηλαδή σε νέο κίνδυνο αστάθειας και ακυβερνησίας και βεβαίως, σε νέες προστριβές με τους εταίρους μας; Για σκεφτείτε πόσο αληθινά επικίνδυνο θα ήταν κάτι τέτοιο! Το λέω όπως το αισθάνομαι: Θα ήταν μια πολιτική αυτοκτονία!» – «Και πόσο επικίνδυνοι είναι εκείνοι, οι οποίοι θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα, τη χειρότερη δυνατή στιγμή, στη χειρότερη δυνατή περιπέτεια».
Δεν παρέλειψε ακόμη να ξαναχρησιμοποιήσει τη γνωστή ακροδεξιά ρητορική κατά του ΣΥΡΙΖΑ («Στελέχη τους πηγαίνουν μάρτυρες υπεράσπισης σε δίκες δολοφόνων ή ζητούν την αποφυλάκιση επικίνδυνων τρομοκρατών», «Πριν από μερικά χρόνια κάλυπταν τους κουκουλοφόρους που έκαιγαν την Αθήνα. Συγκάλυπταν τις ορδές τους που είχαν μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε άσυλα παρανομίας», «Ακόμα και τώρα ζητούν να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Ανακοινώνουν ότι θα κάνουν το παν για να το διαλύσουν το ΝΑΤΟ!»), η οποία ακουγόταν εντελώς γελοία, καθώς την ίδια ώρα ο Τσίπρας διάβαινε την πόρτα της πολυτελούς Villa d’ Este, για να παραστεί ως συνδαιτυμόνας του Μπαρόζο, του Μόντι, του Πρόντι και άλλων μεγαλοκαρχαριών.
Ο πολιτικός πανικός του Σαμαρά προέρχεται από το γεγονός ότι δεν έχει κάτι χειροπιαστό από το οποίο να μπορεί να πιαστεί για να δημαγωγήσει. Την περιβόητη ανάπτυξη την τάζει καιρό τώρα, αλλά κανένας δεν την έχει δει ακόμη. Η «έξοδος από την κρίση» είναι ωραίο σλόγκαν, αλλά όταν δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα στη ζωή των ανθρώπων μετατρέπεται στο αντίθετό της. Οι περιβόητες φοροελαφρύνσεις που υποτίθεται ότι θα ανακοίνωνε από τη Θεσσαλονίκη ήταν τόσο γελοίες και τόσο αποκρουστικές (βάφτισε μείωση την παράταση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που υποτίθεται ότι φέτος θα έληγε), που τα ίδια τα στελέχη της Δεξιάς δεν τόλμησαν να βγουν να τις υπερασπιστούν στα ΜΜΕ, φοβούμενα την έκθεσή τους στην οργή του κόσμου. Και τρεις μέρες μετά, ο κυβερνητικός λόχος ξαναέγινε «κώλος» όταν ανακοινώθηκαν οι υποτιθέμενες βελτιώσεις στον ΕΝΦΙΑ, με αποτέλεσμα να χρειαστούν αντικαταστήσεις βουλευτών στο Γ’ Θερινό Τμήμα για να ψηφιστεί η ρύθμιση.
Η συλλογή των 180 δυσκολεύει, λοιπόν, αλλά Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Σχόλια