Ετοιμοι να υπογράψουν κάθε αντεργατικό και αντιλαϊκό μέτρο
«Πρώτα από όλα να ολοκληρώσουμε τάχιστα και εντός χρονοδιαγράμματος την
δεύτερη αξιολόγηση. Χωρίς υποχωρήσεις αρχών αλλά και χωρίς κωλυσιεργίες
και άσκοπες καθυστερήσεις (…) Κλείνουμε λοιπόν έγκαιρα και χωρίς
εκπτώσεις αλλά και χωρίς άσκοπες κωλυσιεργίες τη δεύτερη αξιολόγηση (…) Η
προοπτική της έγκαιρης κατάληξης των διαπραγματεύσεων για την δεύτερη
αξιολόγηση, αλλά και το συνακόλουθο άνοιγμα των συζητήσεων για την
ρύθμιση του ελληνικού χρέους, είναι γεγονός ότι ανοίγει επιτέλους θα
έλεγα, μια χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας για τον ελληνικό λαό και για τη
χώρα μας. Για την υπέρβαση της κρίσης».
Αυτό είναι το ύψιστο καθήκον που έθεσε ο Τσίπρας στους υπουργούς του, μιλώντας στην πρώτη συνεδρίαση-φιέστα του ανασχηματισμένου υπουργικού συμβούλιου. Η δεύτερη αξιολόγηση έγινε η νέα «μεγάλη ιδέα του έθνους», γιατί μόνο άμα κλείσει αυτή μπορεί ν' ανοίξει «χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας» για τον ελληνικό λαό, όπως είπε ο Τσίπρας.
Μπορεί, βέβαια, κάποιος να κάνει αμέσως το συνειρμό: άμα η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λέει ανοιχτά ότι «καίγεται» να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, γιατί να μην τη χορέψουν στο ταψί οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της του κουαρτέτου/τρόικας; Γιατί να μη στυλώσουν τα πόδια, απαιτώντας την ικανοποίηση όλων των απαιτήσεών τους; Ειδικά τώρα, που οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» θέλουν να πείσουν το ΔΝΤ να συμμετάσχει και χρηματοδοτικά στο τρίτο Μνημόνιο, γιατί να μη συνταχθούν πίσω από τις σκληρότερες νεοφιλελεύθερες προτάσεις του, ξέροντας ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υποκύψει;
Ολ' αυτά είναι σενάρια του αστικού Τύπου, που αρέσκεται να κατασκευάζει δράματα και κρίσιμες συγκρούσεις, πρώτο γιατί αυτά «πουλάνε» στην πιάτσα και δεύτερο γιατί μ' αυτά τα σενάρια εγκλωβίζουν τον ελληνικό λαό σε μια λογική διαχείρισης της μνημονιακής πολιτικής, περιορίζοντας την κριτική του σκέψη στον ένα ή τον άλλο χειρισμό της εκάστοτε κυβέρνησης.
Η πείρα των εξίμισι μνημονιακών χρόνων δείχνει πως αλλιώς παίζεται το παιχνίδι. Δεν είναι από τη μια οι «καλές» ελληνικές κυβερνήσεις και από την άλλη η «κακή» τρόικα. Τριβές υπάρχουν, ασφαλώς, όμως αυτές αφορούν το χρονοδιάγραμμα προώθησης και όχι αυτή καθεαυτή την αντιλαϊκή πολιτική. Οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη να εμφανίζονται ως διαπραγματευόμενες, συχνά και εκβιαζόμενες, για να δημιουργούν άλλοθι έναντι των ψηφοφόρων τους. Γι' αυτό και καλό είναι να κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμα και όχι με βάση το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» που κάθε μνημονιακή κυβέρνηση παίζει. Ακόμα και σ' αυτό το επίπεδο, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μοιάζει πλέον τόσο ίδια με τις προκατόχους της.
«Δεδομένων των συνθηκών, μπορούμε να πούμε ότι αποφύγαμε τα χειρότερα» είπε ο Τσίπρας αναφερόμενος στο Ασφαλιστικό. Θυμόσαστε, ασφαλώς, τον αναστεναγμό ανακούφισης του Παπακωνσταντίνου, όταν έλεγε ότι «σώσαμε τον 13ο και τον 14ο μισθό», ή του Βενιζέλου, όταν έλεγε ότι «με το PSI πετύχαμε τη μεγαλύτερη μείωση χρέους σε όρους καθαρής παρούσας αξίας». Πίσω από την «αποφυγή των χειρότερων» προσπαθούσαν να κρύψουν τα εφιαλτικά πακέτα μέτρων που τσάκιζαν μισθούς και συντάξεις, που έβαζαν αντιλαϊκούς φόρους, που διέλυαν την κοινωνική πρόνοια, που ξεπουλούσαν την κρατική περιουσία. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας επιστρατεύει το ίδιο επιχείρημα, ενώ παράλληλα ζητά από τους υπουργούς του να τρέξουν για να κλείσουν τη δεύτερη αξιολόγηση, γιατί απ' αυτό εξαρτάται το αν θ' ανοίξει «μια χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας», δεν είναι απλά ένας συμβολισμός απόλυτης πολιτικής υποταγής. Είναι και απόδειξη του ότι η συριζαϊκή κλίκα ποντάρει αποκλειστικά και μόνο στην υποστήριξη του αστικού κόσμου για να παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο την παραμονή της στην εξουσία.
Σύμφωνα με το αφήγημα (εδώ ταιριάζει απόλυτα η λέξη) του Τσίπρα, η δεύτερη αξιολόγηση πρέπει να κλείσει γιατί μετά, όπως είπε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο, «ξεκινά στην ώρα της, στο Eurogroup στις 5 Δεκέμβρη, η συζήτηση για τα απαραίτητα μέτρα για το χρέος» και «εντός του πρώτου τριμήνου του 2017, εντάσσονται και τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».
Ακόμα και τοις μετρητοίς να τα πάρουμε αυτά, θα έπρεπε να θέσουμε δύο ερωτήματα: Πρώτο, σε τι θα ωφελήσει τον ελληνικό λαό η όποια ρύθμιση του χρέους και η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ; Δεύτερο, ποιο είναι το αντίτιμο για τη ρύθμιση του χρέους και την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση;
Ξεκινώντας από το δεύτερο, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε το αντίτιμο. Θα πρέπει να περάσουν άμεσα οι νέες ανατροπές στα εργασιακά και να γίνουν οι προετοιμασίες για τα πετσοκόμματα στις κύριες συντάξεις αρχής γενομένης από το 2017 (γιατί διαφορετικά δε βγαίνει ο «λογαριασμός» του νέου ασφαλιστικού συστήματος, έτσι όπως το έχουν θεσμοθετήσει). Το γεγονός ότι ο Κατρούγκαλος «την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια» από το υπουργείο Εργασίας, αφήνοντας στο πόδι του μια φιλόδοξη ψευτογιάπισσα, ως ένδειξη, είναι ασφαλέστατη γι' αυτό που θ' ακολουθήσει. Και βέβαια, κανένα κυβερνητικό στέλεχος (από τον Τσίπρα μέχρι τους οικονομικούς υπουργούς) δεν μπαίνει στον πειρασμό να υποσχεθεί στον ελληνικό λαό κάποια ελάφρυνση στο ορατό μέλλον. Αερολογούν μόνο με αναπτυξιολογία, υποσχόμενοι έξοδο από την κρίση. Ας αφήσουμε το ότι η έξοδος από την κρίση ταυτίζεται με την… έξοδο στις αγορές, που θυμίζει τόσο πολύ το δίδυμο Σαμαρά-Στουρνάρα το 2014.
Και η αναδιάρθρωση του χρέους; Καταρχάς, να σημειώσουμε ότι τη φιλολογία «όλα τα μέτρα τώρα, όπως συμφωνήσαμε» την έχουν παρατήσει. Μετρώντας μία προς μία τις λέξεις του ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε: «Ο κ. Σόιμπλε για πρώτη φορά αποδέχθηκε ότι θα πρέπει να ανοίξει ήδη η συζήτηση στις 5 του Δεκέμβρη, με θέμα τα βραχυπρόθεσμα μέτρα του ελληνικού χρέους». Ο Σόιμπλε, βέβαια, που είναι ένας κυνικός ιμπεριαλιστής αλλά όχι καραγκιόζης σαν τους Τσιπραίους, αυτό το λέει από τον περασμένο Μάη. Το ίδιο ο Ρέγκλινγκ, ο Ντεϊσελμπλούμ, ο Μοσκοβισί. Οι Τσιπραίοι, όμως, έλεγαν ότι πρέπει να συζητήσουν και να συμφωνήσουν και τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα μέτρα, για να καθησυχαστούν οι επενδυτές και να σπεύσουν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Μόνο κάποια βραχυπρόθεσμα μέτρα, λοιπόν, ενός χρέους που το έχει πληρώσει πολλές φορές μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός και που πρέπει να συνεχίσει να διεκδικεί να μην πληρώσει ούτε δεκάρα στους ιμπεριαλιστές τοκογλύφους. Επομένως, ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πληρώνει τα ίδια υπέρογκα τοκοχρεολύσια στους ιμπεριαλιστές δανειστές (και λίγο μεγαλύτερα τα πρώτα χρόνια, αν τα κυμαινόμενα επιτόκια μετατραπούν σε σταθερά) κι όταν έρθει η ώρα για τα μεσομακροπρόθεσμα μέτρα (επιμήκυνση των λήξεων), θα υπάρξει σκληρή δέσμευση του ελληνικού κράτους (με ή χωρίς νέο Μνημόνιο), ότι θα εξακολουθήσει να εφαρμόζει την ίδια σκληρή δημοσιονομική λιτότητα και να διατηρεί άθιχτη την κινεζοποίηση των εργαζόμενων.
Για να μην μας παραμυθιάζει ο κάθε απατεώνας συριζαίος ως προς τι προβλέπεται για τα προνοιακά επιδόματα, παραθέτουμε αυτό που έχει συμφωνηθεί, έχει αποτυπωθεί στο τρίτο Μνημόνιο και έχει ψηφιστεί από την τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού, ως νόμος 4336/2015:
«Εκείνο που επιβάλλεται για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κοινωνία, είναι να βελτιώσει η Ελλάδα τον σχεδιασμό του συστήματος της κοινωνικής πρόνοιάς της, ώστε να υπάρχει ένα γνήσιο δίχτυ κοινωνικής ασφαλείας το οποίο θα διοχετεύει με στοχοθετημένο τρόπο τους πενιχρούς πόρους σε εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Οι αρχές προτίθενται να κάνουν χρήση της διαθέσιμης τεχνικής βοήθειας από διεθνείς οργανισμούς για την επανεξέταση της κοινωνικής πρόνοιας και για την εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
i. Ως προαπαιτούμενο, η κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση να συμφωνήσει σχετικά με τους όρους αναφοράς και να δρομολογήσει συνολική επανεξέταση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένων των παροχών τόσο σε μετρητά όσο και σε είδος, των φορολογικών πλεονεκτημάτων, των παροχών κοινωνικής ασφάλισης και άλλων κοινωνικών παροχών, σε ολόκληρο τον τομέα της γενικής κυβέρνησης, με την υποστήριξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, με τα πρώτα επιχειρησιακά αποτελέσματα να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2015, με στόχο να προκύπτει εξοικονόμηση ύψους 1/2 τοις εκατό του ΑΕΠ σε ετήσια βάση, η οποία θα αποτελέσει το υπόβαθρο για τον επανασχεδιασμό ενός στοχοθετημένου συστήματος πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένης της δημοσιονομικά ουδέτερης εθνικής εφαρμογής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Ο συνολικός σχεδιασμός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα πρέπει να συμφωνηθεί με τα θεσμικά όργανα».
Κάθε χρόνο, λοιπόν, θα πρέπει να εξοικονομούν από τον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας 900 εκατ. ευρώ (τόσο είναι το 0,5% του ΑΕΠ). Κι όταν εφαρμόσουν σε όλη τη χώρα το περιβόητο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κατήγγειλε ως εργαλείο φτωχοποίησης), η επίπτωση θα πρέπει να είναι δημοσιονομικά ουδέτερη, δηλαδή να μην επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Επομένως, το σύνολο της κοινωνικής πολιτικής, συμπεριλαμβανόμενου του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, θα πρέπει κάθε χρόνο να «κοστίζει» στον κρατικό προϋπολογισμό τουλάχιστον 900 εκατ. ευρώ (λέμε τουλάχιστον, γιατί άμα αυξηθεί το ΑΕΠ, το ποσό της εξοικονόμησης θα αυξηθεί, αφού ορίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ).
Το Μνημόνιο προέβλεπε ότι ως σύμβουλος θα χρησιμοποιηθεί η Παγκόσμια Τράπεζα. Η ΠΤ πήρε τη δουλειά και έδωσε στην κυβέρνηση και στην τρόικα την εισήγησή της: καταργείστε όλα τα υπάρχοντα προνοιακά επιδόματα και ενσωματώστε τα όλα στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Εδωσε και λίστα δεκαπέντε επιδομάτων προς κατάργηση, που είναι η εξής:
1. Επίδομα θέρμανσης
2. Παροχές διακοπών σε ανέργους
3. Καλοκαιρινό κατασκηνωτικό πρόγραμμα ΟΑΕΔ
4. Προγράμματα ΟΑΕΔ οικονομικής ενίσχυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων
5. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού ΟΑΕΔ
6. Δωρεάν κάρτες μεταφοράς οικογενειών μέσω των ΚΤΕΛ
7. Προγράμματα διακοπών των οικογενειών των ασφαλισμένων στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
8. Προγράμματα διακοπών ανέργων του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
9. Παροχές διακοπών ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
10. Χρηματικές παροχές διακοπών συνταξιούχων Δημοσίου
11. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού έξι ημερών με κουπόνια
12. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού της τρίτης ηλικίας
13. Προγράμματα διακοπών για άτομα με ειδικές ανάγκες
14. Oικογενειακά επιδόματα και επιδόματα γάμου
15. Διευκολύνσεις για την είσοδο στην αγορά εργασίας.
Η έκθεση της ΠΤ κατατέθηκε στο υπουργείο Εργασίας στις 13 του περασμένου Απρίλη, κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό και διέρρευσε τώρα, για να ετοιμαστεί το κλίμα. Είναι φανερό ότι πάμε σε μεγάλο πετσόκομμα άμεσα. Και την επόμενη χρονιά το πετσόκομμα θα είναι μεγαλύτερο. Οσο για το μέλλον (το όχι και τόσο μακρινό), μετά τα συνεχή πετσοκόμματα, θα επιχειρήσουν κάποιου είδους συσχετισμό των προνοιακών παροχών (όσων έχουν απομείνει) με την περιβόητη εθνική σύνταξη, που ως γνωστόν την παρουσιάζουν σαν προνοιακή και όχι ασφαλιστική παροχή.
Αυτό είναι το ύψιστο καθήκον που έθεσε ο Τσίπρας στους υπουργούς του, μιλώντας στην πρώτη συνεδρίαση-φιέστα του ανασχηματισμένου υπουργικού συμβούλιου. Η δεύτερη αξιολόγηση έγινε η νέα «μεγάλη ιδέα του έθνους», γιατί μόνο άμα κλείσει αυτή μπορεί ν' ανοίξει «χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας» για τον ελληνικό λαό, όπως είπε ο Τσίπρας.
Μπορεί, βέβαια, κάποιος να κάνει αμέσως το συνειρμό: άμα η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λέει ανοιχτά ότι «καίγεται» να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, γιατί να μην τη χορέψουν στο ταψί οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της του κουαρτέτου/τρόικας; Γιατί να μη στυλώσουν τα πόδια, απαιτώντας την ικανοποίηση όλων των απαιτήσεών τους; Ειδικά τώρα, που οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» θέλουν να πείσουν το ΔΝΤ να συμμετάσχει και χρηματοδοτικά στο τρίτο Μνημόνιο, γιατί να μη συνταχθούν πίσω από τις σκληρότερες νεοφιλελεύθερες προτάσεις του, ξέροντας ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υποκύψει;
Ολ' αυτά είναι σενάρια του αστικού Τύπου, που αρέσκεται να κατασκευάζει δράματα και κρίσιμες συγκρούσεις, πρώτο γιατί αυτά «πουλάνε» στην πιάτσα και δεύτερο γιατί μ' αυτά τα σενάρια εγκλωβίζουν τον ελληνικό λαό σε μια λογική διαχείρισης της μνημονιακής πολιτικής, περιορίζοντας την κριτική του σκέψη στον ένα ή τον άλλο χειρισμό της εκάστοτε κυβέρνησης.
Η πείρα των εξίμισι μνημονιακών χρόνων δείχνει πως αλλιώς παίζεται το παιχνίδι. Δεν είναι από τη μια οι «καλές» ελληνικές κυβερνήσεις και από την άλλη η «κακή» τρόικα. Τριβές υπάρχουν, ασφαλώς, όμως αυτές αφορούν το χρονοδιάγραμμα προώθησης και όχι αυτή καθεαυτή την αντιλαϊκή πολιτική. Οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη να εμφανίζονται ως διαπραγματευόμενες, συχνά και εκβιαζόμενες, για να δημιουργούν άλλοθι έναντι των ψηφοφόρων τους. Γι' αυτό και καλό είναι να κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμα και όχι με βάση το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» που κάθε μνημονιακή κυβέρνηση παίζει. Ακόμα και σ' αυτό το επίπεδο, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μοιάζει πλέον τόσο ίδια με τις προκατόχους της.
«Δεδομένων των συνθηκών, μπορούμε να πούμε ότι αποφύγαμε τα χειρότερα» είπε ο Τσίπρας αναφερόμενος στο Ασφαλιστικό. Θυμόσαστε, ασφαλώς, τον αναστεναγμό ανακούφισης του Παπακωνσταντίνου, όταν έλεγε ότι «σώσαμε τον 13ο και τον 14ο μισθό», ή του Βενιζέλου, όταν έλεγε ότι «με το PSI πετύχαμε τη μεγαλύτερη μείωση χρέους σε όρους καθαρής παρούσας αξίας». Πίσω από την «αποφυγή των χειρότερων» προσπαθούσαν να κρύψουν τα εφιαλτικά πακέτα μέτρων που τσάκιζαν μισθούς και συντάξεις, που έβαζαν αντιλαϊκούς φόρους, που διέλυαν την κοινωνική πρόνοια, που ξεπουλούσαν την κρατική περιουσία. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας επιστρατεύει το ίδιο επιχείρημα, ενώ παράλληλα ζητά από τους υπουργούς του να τρέξουν για να κλείσουν τη δεύτερη αξιολόγηση, γιατί απ' αυτό εξαρτάται το αν θ' ανοίξει «μια χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας», δεν είναι απλά ένας συμβολισμός απόλυτης πολιτικής υποταγής. Είναι και απόδειξη του ότι η συριζαϊκή κλίκα ποντάρει αποκλειστικά και μόνο στην υποστήριξη του αστικού κόσμου για να παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο την παραμονή της στην εξουσία.
Σύμφωνα με το αφήγημα (εδώ ταιριάζει απόλυτα η λέξη) του Τσίπρα, η δεύτερη αξιολόγηση πρέπει να κλείσει γιατί μετά, όπως είπε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο, «ξεκινά στην ώρα της, στο Eurogroup στις 5 Δεκέμβρη, η συζήτηση για τα απαραίτητα μέτρα για το χρέος» και «εντός του πρώτου τριμήνου του 2017, εντάσσονται και τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».
Ακόμα και τοις μετρητοίς να τα πάρουμε αυτά, θα έπρεπε να θέσουμε δύο ερωτήματα: Πρώτο, σε τι θα ωφελήσει τον ελληνικό λαό η όποια ρύθμιση του χρέους και η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ; Δεύτερο, ποιο είναι το αντίτιμο για τη ρύθμιση του χρέους και την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση;
Ξεκινώντας από το δεύτερο, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε το αντίτιμο. Θα πρέπει να περάσουν άμεσα οι νέες ανατροπές στα εργασιακά και να γίνουν οι προετοιμασίες για τα πετσοκόμματα στις κύριες συντάξεις αρχής γενομένης από το 2017 (γιατί διαφορετικά δε βγαίνει ο «λογαριασμός» του νέου ασφαλιστικού συστήματος, έτσι όπως το έχουν θεσμοθετήσει). Το γεγονός ότι ο Κατρούγκαλος «την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια» από το υπουργείο Εργασίας, αφήνοντας στο πόδι του μια φιλόδοξη ψευτογιάπισσα, ως ένδειξη, είναι ασφαλέστατη γι' αυτό που θ' ακολουθήσει. Και βέβαια, κανένα κυβερνητικό στέλεχος (από τον Τσίπρα μέχρι τους οικονομικούς υπουργούς) δεν μπαίνει στον πειρασμό να υποσχεθεί στον ελληνικό λαό κάποια ελάφρυνση στο ορατό μέλλον. Αερολογούν μόνο με αναπτυξιολογία, υποσχόμενοι έξοδο από την κρίση. Ας αφήσουμε το ότι η έξοδος από την κρίση ταυτίζεται με την… έξοδο στις αγορές, που θυμίζει τόσο πολύ το δίδυμο Σαμαρά-Στουρνάρα το 2014.
Και η αναδιάρθρωση του χρέους; Καταρχάς, να σημειώσουμε ότι τη φιλολογία «όλα τα μέτρα τώρα, όπως συμφωνήσαμε» την έχουν παρατήσει. Μετρώντας μία προς μία τις λέξεις του ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε: «Ο κ. Σόιμπλε για πρώτη φορά αποδέχθηκε ότι θα πρέπει να ανοίξει ήδη η συζήτηση στις 5 του Δεκέμβρη, με θέμα τα βραχυπρόθεσμα μέτρα του ελληνικού χρέους». Ο Σόιμπλε, βέβαια, που είναι ένας κυνικός ιμπεριαλιστής αλλά όχι καραγκιόζης σαν τους Τσιπραίους, αυτό το λέει από τον περασμένο Μάη. Το ίδιο ο Ρέγκλινγκ, ο Ντεϊσελμπλούμ, ο Μοσκοβισί. Οι Τσιπραίοι, όμως, έλεγαν ότι πρέπει να συζητήσουν και να συμφωνήσουν και τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα μέτρα, για να καθησυχαστούν οι επενδυτές και να σπεύσουν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Μόνο κάποια βραχυπρόθεσμα μέτρα, λοιπόν, ενός χρέους που το έχει πληρώσει πολλές φορές μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός και που πρέπει να συνεχίσει να διεκδικεί να μην πληρώσει ούτε δεκάρα στους ιμπεριαλιστές τοκογλύφους. Επομένως, ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πληρώνει τα ίδια υπέρογκα τοκοχρεολύσια στους ιμπεριαλιστές δανειστές (και λίγο μεγαλύτερα τα πρώτα χρόνια, αν τα κυμαινόμενα επιτόκια μετατραπούν σε σταθερά) κι όταν έρθει η ώρα για τα μεσομακροπρόθεσμα μέτρα (επιμήκυνση των λήξεων), θα υπάρξει σκληρή δέσμευση του ελληνικού κράτους (με ή χωρίς νέο Μνημόνιο), ότι θα εξακολουθήσει να εφαρμόζει την ίδια σκληρή δημοσιονομική λιτότητα και να διατηρεί άθιχτη την κινεζοποίηση των εργαζόμενων.
Στη μνημονιακή προκρούστεια κλίνη τα προνοιακά επιδόματα
Για να μην μας παραμυθιάζει ο κάθε απατεώνας συριζαίος ως προς τι προβλέπεται για τα προνοιακά επιδόματα, παραθέτουμε αυτό που έχει συμφωνηθεί, έχει αποτυπωθεί στο τρίτο Μνημόνιο και έχει ψηφιστεί από την τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού, ως νόμος 4336/2015:
«Εκείνο που επιβάλλεται για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κοινωνία, είναι να βελτιώσει η Ελλάδα τον σχεδιασμό του συστήματος της κοινωνικής πρόνοιάς της, ώστε να υπάρχει ένα γνήσιο δίχτυ κοινωνικής ασφαλείας το οποίο θα διοχετεύει με στοχοθετημένο τρόπο τους πενιχρούς πόρους σε εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Οι αρχές προτίθενται να κάνουν χρήση της διαθέσιμης τεχνικής βοήθειας από διεθνείς οργανισμούς για την επανεξέταση της κοινωνικής πρόνοιας και για την εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
i. Ως προαπαιτούμενο, η κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση να συμφωνήσει σχετικά με τους όρους αναφοράς και να δρομολογήσει συνολική επανεξέταση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένων των παροχών τόσο σε μετρητά όσο και σε είδος, των φορολογικών πλεονεκτημάτων, των παροχών κοινωνικής ασφάλισης και άλλων κοινωνικών παροχών, σε ολόκληρο τον τομέα της γενικής κυβέρνησης, με την υποστήριξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, με τα πρώτα επιχειρησιακά αποτελέσματα να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2015, με στόχο να προκύπτει εξοικονόμηση ύψους 1/2 τοις εκατό του ΑΕΠ σε ετήσια βάση, η οποία θα αποτελέσει το υπόβαθρο για τον επανασχεδιασμό ενός στοχοθετημένου συστήματος πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένης της δημοσιονομικά ουδέτερης εθνικής εφαρμογής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Ο συνολικός σχεδιασμός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα πρέπει να συμφωνηθεί με τα θεσμικά όργανα».
Κάθε χρόνο, λοιπόν, θα πρέπει να εξοικονομούν από τον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας 900 εκατ. ευρώ (τόσο είναι το 0,5% του ΑΕΠ). Κι όταν εφαρμόσουν σε όλη τη χώρα το περιβόητο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κατήγγειλε ως εργαλείο φτωχοποίησης), η επίπτωση θα πρέπει να είναι δημοσιονομικά ουδέτερη, δηλαδή να μην επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Επομένως, το σύνολο της κοινωνικής πολιτικής, συμπεριλαμβανόμενου του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, θα πρέπει κάθε χρόνο να «κοστίζει» στον κρατικό προϋπολογισμό τουλάχιστον 900 εκατ. ευρώ (λέμε τουλάχιστον, γιατί άμα αυξηθεί το ΑΕΠ, το ποσό της εξοικονόμησης θα αυξηθεί, αφού ορίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ).
Το Μνημόνιο προέβλεπε ότι ως σύμβουλος θα χρησιμοποιηθεί η Παγκόσμια Τράπεζα. Η ΠΤ πήρε τη δουλειά και έδωσε στην κυβέρνηση και στην τρόικα την εισήγησή της: καταργείστε όλα τα υπάρχοντα προνοιακά επιδόματα και ενσωματώστε τα όλα στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Εδωσε και λίστα δεκαπέντε επιδομάτων προς κατάργηση, που είναι η εξής:
1. Επίδομα θέρμανσης
2. Παροχές διακοπών σε ανέργους
3. Καλοκαιρινό κατασκηνωτικό πρόγραμμα ΟΑΕΔ
4. Προγράμματα ΟΑΕΔ οικονομικής ενίσχυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων
5. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού ΟΑΕΔ
6. Δωρεάν κάρτες μεταφοράς οικογενειών μέσω των ΚΤΕΛ
7. Προγράμματα διακοπών των οικογενειών των ασφαλισμένων στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
8. Προγράμματα διακοπών ανέργων του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
9. Παροχές διακοπών ΕΤΑΠ-ΜΜΕ
10. Χρηματικές παροχές διακοπών συνταξιούχων Δημοσίου
11. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού έξι ημερών με κουπόνια
12. Προγράμματα κοινωνικού τουρισμού της τρίτης ηλικίας
13. Προγράμματα διακοπών για άτομα με ειδικές ανάγκες
14. Oικογενειακά επιδόματα και επιδόματα γάμου
15. Διευκολύνσεις για την είσοδο στην αγορά εργασίας.
Η έκθεση της ΠΤ κατατέθηκε στο υπουργείο Εργασίας στις 13 του περασμένου Απρίλη, κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό και διέρρευσε τώρα, για να ετοιμαστεί το κλίμα. Είναι φανερό ότι πάμε σε μεγάλο πετσόκομμα άμεσα. Και την επόμενη χρονιά το πετσόκομμα θα είναι μεγαλύτερο. Οσο για το μέλλον (το όχι και τόσο μακρινό), μετά τα συνεχή πετσοκόμματα, θα επιχειρήσουν κάποιου είδους συσχετισμό των προνοιακών παροχών (όσων έχουν απομείνει) με την περιβόητη εθνική σύνταξη, που ως γνωστόν την παρουσιάζουν σαν προνοιακή και όχι ασφαλιστική παροχή.
Σχόλια