Συνθηκολόγηση και υποταγή της κυβέρνησης στις προσταγές και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών

Με την πρωθυπουργική διαβεβαίωση ότι: «…δεν ψάχνω πρόθυμους να ψηφίσουν νέα μέτρα γιατί δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα…», τις κινδυνολογικές δηλώσεις της Γερμανίας, τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις των Σόιμπλε-Τόμσεν, τον ανελέητο εκλογολογικό βομβαρδισμό των υπολοίπων αστικών πολιτικών κομμάτων, τις ατελείωτες αναλύσεις των οικονομολογούντων, τις ανεκδιήγητες συνεντεύξεις των πολιτικών συντακτών κι όλ’ αυτά με αποκλειστικό στόχο την κραυγαλέα παραπλάνηση του λαϊκού παράγοντα, κύλισε η τελευταία εβδομάδα, περιμένοντας τις ήδη ειλημμένες και γνωστές, αποφάσεις του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ.

Τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές αποφάσεις με τις οποίες οι εκτελεστικοί διευθυντές του Ταμείου εκβιάζουν την εθελόδουλη κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία με τη σειρά της τους διαβεβαιώνει ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλείσει την «αξιολόγηση». Το ΔΝΤ, παραβλέποντας τον κοινωνικό βόγκο και τη διογκούμενη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, απαιτεί, προκλητικά, την άμεση εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, τη βελτίωση των δημοσίων οικονομικών, την επιδιόρθωση των ισολογισμών των τραπεζών (δηλ. τη μείωση των «κόκκινων δανείων», την ύπαρξη αποθεματικού ασφαλείας, την ενίσχυση του νομικού πλαισίου, την ενίσχυση της εποπτείας και την άρση των εμποδίων για την ανάπτυξη) και παράλληλα, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης του εισοδήματος, (δηλ. τη μείωση του αφορολόγητου και την κατάργηση των φοροαπαλλαγών) και τον εξορθολογισμό του Ασφαλιστικού, (δηλ. τη μείωση των συντάξεων). Επιπλέον, εάν η συγκυβέρνηση συμφωνήσει με την Ευρωζώνη για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, τότε να απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα (μειώσεις μισθών και συντάξεων, ομαδικές απολύσεις, κ.α.) που υπολογίζονται στο 2% του ΑΕΠ, δηλ. στα 4,2-4,5 δις €.  Την ίδια στιγμή, παρέχει σοβαρή μείωση των φόρων στα μεγάλα εισοδήματα και στις επιχειρήσεις. Θα πρέπει να πούμε, πως  η απόφαση για συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος δεν βρισκόταν στην ατζέντα της συνεδρίασης, καθώς η θέση Τραμπ για το ελληνικό πρόγραμμα, δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί. Το βέβαιο είναι ότι είτε από τη θέση του «ενεργού μέλους», είτε από τη θέση του «τεχνικού συμβούλου», το ΔΝΤ δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από τη χώρα μας, αν δεν πάρει πίσω και την τελευταία δεκάρα, από τα 13 δις € των δικών του δανεικών.

Θυμίζουμε ακόμα, πως ο Β.Σόιμπλε έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι εάν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει, τότε «το πρόγραμμα τελείωσε!». Νέο, σκληρό μήνυμα προς την Ελλάδα απέστειλε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, όταν σε δηλώσεις του στο ARD διαμήνυσε ότι η Ελλάδα πρέπει να δρομολογήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να καταστεί ανταγωνιστική, αλλιώς «η πίεση στην Ελλάδα, προκειμένου να αναλάβει τις μεταρρυθμίσεις, πρέπει να συνεχιστεί, ώστε να καταστεί ανταγωνιστική, αλλιώς δεν θα μπορέσει να μείνει στην Ευρωζώνη».
 Στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στη Μάλτα, η Α.Μέρκελ απάντησε στον Τσίπρα, που ζητάει πολιτική διέξοδο στο θέμα, πως η μόνη λύση είναι ο συμβιβασμός με τους «θεσμούς», δηλαδή με το γνωστό σκηνικό των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων να μετατρέπονται τελικά σε επαχθή βάρη για το λαό και τους εργαζόμενους. Περίπου ταυτόσημη ήταν και  η δήλωση του Επιτρόπου Οικονομικών, Ν.Μοσκοβισί, ότι: «Δουλεύουμε με βάση τις συμφωνίες, οι οποίες πρόσφατα επαναβεβαιώθηκαν από το ΔΝΤ». Κάπου στην ίδια γραμμή και ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μ.Ντράγκι, ότι: «Το επιτυχές κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης θα εξαρτηθεί από τρία ''μέτωπα'': Από το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5%, την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού και από μια σειρά από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις…Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και η ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι απαραίτητες προϋποθέσεις, προκειμένου να ενταχθούν ελληνικά ομόλογα στα προγράμματα της ποσοτικής χαλάρωσης». Από την πλευρά του ο Γ.Ντάισελμπλουμ επικεφαλής του Eurogroup και υπουργός Οικονομικών, μιλώντας στο ολλανδικό κοινοβούλιο, ξεκαθάρισε ότι: «Η απόφαση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο είναι πολύ σαφής: Αν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει ή αποσύρει τη συμμετοχή του στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα, τότε και η Ολλανδία δεν θα διατηρήσει τη συμμετοχή της σε αυτό». Ταυτόχρονα, δήλωσε «έκπληκτος» από την απόφαση του ΔΝΤ που χαρακτηρίζει το χρέος σαν «απολύτως μη βιώσιμο». Αλλά και από την πλευρά του Ευρωκοινοβουλίου, ο αντιπρόεδρος Α.Γ.Λάμπσντορφ, δήλωσε ότι: «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο, το συντομότερο δυνατό, να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να διατηρήσουμε την αλληλεγγύη αλλά να τη βοηθήσουμε να βγει από την Ευρωζώνη(…) Πρέπει να υπάρξει μια σταδιακή επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα».  Όλες οι παραπάνω διατυπώσεις αναιρούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις κυβερνητικές αυταπάτες για «κακό» ΔΝΤ και «καλή» Ε.Ε. Με λίγα λόγια, όλοι τους, πατώντας πάνω στην πρεμούρα της κυβέρνησης να κλείσει η «αξιολόγηση» μέχρι την 20η Φλεβάρη, πιέζουν, εκβιάζουν και απειλούν για νομοθέτηση εκ των προτέρων μέτρων και αφετέρου καλούν δήθεν το ΔΝΤ να δείξει κάποια σημάδια επιείκειας σε ό,τι αφορά το ύψος αυτών των μέτρων, προκειμένου να προκύψει ένας ακόμα αντιλαϊκός συμβιβασμός ικανοποιητικός και για τους δανειστές και για τη συγκυβέρνηση. Με δυο λόγια, όλοι τους εναντίον του λαού μας.  
Αλλά και για το θέμα του χρέους, σε πρόσφατη Έκθεση του, το ΔΝΤ προβλέπει την εκτίναξή του στο 275% του ΑΕΠ έως το 2060 και κατά συνέπεια προτείνει επέκταση των περιόδων χάριτος και λήξεων έως το 2040 και το 2070 αντιστοίχως, «κλείδωμα» σε σταθερά επιτόκια έως 1,5% σε όλα τα ευρωπαϊκά δάνεια, αναβολή στην καταβολή τόκων έως το 2040 με κεφαλαιοποίησή τους. Το ποιος ζει και το ποιος πεθαίνει, μέχρι τότε, είναι πέρα από φανερό…

Στο EuroWorking Group της περασμένης Πέμπτης δεν σημειώθηκε καμία εξέλιξη, καθώς οι προϋποθέσεις για μία συμφωνία μέχρι τις 20 Φλεβάρη παραμένουν οι ίδιες, δηλ. η ύπαρξη σύγκλισης των «θεσμών» (ΔΝΤ και ΕΕ) και η πολιτική βούληση από την ελληνική πλευρά να νομοθετήσει εκ των προτέρων μέτρα για μετά το 2018. Ωστόσο παραπέμφθηκε για χθες Παρασκευή το απόγευμα μία συνάντηση των εκπροσώπων των «θεσμών» με την παρουσία  του Γ.Ντάισελμπλουμ, του Μ.Κερέ από την ΕΚΤ, του Κλ.Ρέγκλινγκ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και του Π.Μοσκοβισί από την Κομισιόν, αλλά και εκπρόσωπο από το ΔΝΤ, προκειμένου έστω και την ύστατη ώρα βρεθεί κάποιο κοινό πλαίσιο συμφωνίας στο αφορολόγητο, το ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Υπάρχει η πρόταση των «θεσμών» για έκπτωση στα μέτρα στο ύψος του 2% του ΑΕΠ, μεταξύ άλλων, την οποία θα παρουσιάσουν στην ελληνική πλευρά και μόνον αν ο  Ε.Τσακαλώτος τη δεχθεί θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις στην Αθήνα. Διαφορετικά, το όλο θέμα μετατίθεται για το Eurogroup της 20ης  Μάρτη, κάτω από τη βαριά σκιά των ολλανδικών εκλογών. Ανεξάρτητα όμως από τα γύφτικα παζάρια, το ζήτημα ουσίας είναι ότι τα εργατολαϊκά νοικοκυριά, που καλούνται να πληρώσουν έστω και τη δήθεν «έκπτωση» των μέτρων και την ελεημοσύνη των ιμπεριαλιστών, έχουν κυριολεκτικά πλέον στυφτεί. Στο επερχόμενο τέταρτο Μνημόνιο (ή όπως αλλιώς ονομαστεί), είτε προβλέπεται «πρωτογενές πλεόνασμα» 3,5%, είτε 2% του ΑΕΠ αυτά  μεταφράζονται σε παραπέρα σύνθλιψη των μεροκάματων, μισθών και συντάξεων, σε επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, σε στύψιμο των μικροεπαγγελματιών και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, σε δραστικές περικοπές στις δαπάνες για Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια. Μεταφράζονται σε μία επίθεση διαρκείας στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού. Παρά την κυβερνητική και αντιπολιτευτική δημαγωγία και τις φτηνές αντεγκλήσεις για το άμεσο κλείσιμο της «αξιολόγησης» κατ’ απαίτηση της αστικής τάξης και τις επιμέρους αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ο κοινωνικός ορίζοντας σκοτεινιάζει συνεχώς για το λαό, με το βάθεμα της εξάρτησης να παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις και τη χώρα μας να γίνεται άθυρμα στα νύχια των ιμπεριαλιστών. Όλες σχεδόν οι βασικές υποδομές της χώρας που μέχρι τώρα αποτελούσαν τα εργαλεία του αστικού πολιτικού συστήματος (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, Αττικό Μετρό, ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ κλπ.), έχουν εκχωρηθεί –με ευθύνη όλων των αστικών κομμάτων- για 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» των ξένων, ενώ η εσωτερική υποτίμηση έχει ξεπεράσει ήδη και τα κατώτατα όρια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κατά συνέπεια το πρόβλημα δεν είναι αν τα μέτρα είναι ένα δις πάνω ή ένα δις κάτω, αλλά το άμεσο σταμάτημα της εξάρτησης και της μνημονιακής πολιτικής, που οδηγεί το λαό μας σε όλο  και βαθύτερα σκοτάδια.

Μέσα από την ομίχλη, τη συσκότιση, το αλληλομπέρδεμα, τους συμψηφισμούς,  επιχειρείται η συγκάλυψη των βρώμικων, αντιλαϊκών αποφάσεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των εγχώριων υπηρετών τους. Και τα ΜΜΕ παίζοντας  το ρόλο τους θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά, προσπαθώντας να αποτυπωθεί στη λαϊκή συνείδηση ο δήθεν συναγερμός που έχει σημάνει προκειμένου να βρεθεί λύση για την «αξιολόγηση» πριν το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη και η εντύπωση ότι από τη μία βρίσκεται η «καλή» Γαλλία και η «κακή» Γερμανία, ή η «σωστή» Κομισιόν και το «λαθεμένο» ΔΝΤ, ή ακόμα ότι ίσως ευθύνεται ο Σόιμπλε, μάλλον ο Τόμσεν, μπορεί η Μέρκελ, πιθανόν ο Τσίπρας, κλπ., κλπ. Ένα είναι βέβαιο. Σίγουρα όλοι, όσοι εκφράζουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα συμφέροντα  του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, πιέζουν ασφυκτικά τα εργατολαϊκά στρώματα για μία «άνευ όρων» συνθηκολόγηση, για να αποδεχθούν όχι μόνο τα –ανεξάρτητα από το σε ποια ποσοστά θα καταλήξουν- νέα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και το επερχόμενο τέταρτο κατά σειρά Μνημόνιο, στο όνομα της «εθνικής ομοψυχίας».  Υπάρχει, κατά συνέπεια, μακριά πορεία αγώνων, μέσα από τους οποίους θα κατακτηθεί και θα αναπτυχθεί η οργανωτικότητα και το επίπεδο συνείδησης του λαού μας, μέσα από τους οποίους θα σφυρηλατηθεί η ενότητα και η ιδεολογία της εργατικής τάξης. Μόνο οι διαρκείς και παρατεταμένοι λαϊκοί αγώνες μπορούν να εγγυηθούν την επανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών και την αποτίναξη της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων αφεντικών της.