Στὸν δρόμο, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἴδιος ὁ λαὸς γράφει τὴν ἱστορία του.

 

Ἡ καπιταλιστικὴ ἀδηφαγία καὶ βαρβαρότητα ὀξύνει τὴν κατάσταση τῶν κοινωνικὰ ἀδύναμων. Καὶ ὅσο χάνεται ἡ κοινωνικὴ συναίνεση, τόσο δυναμώνει ἡ κοινωνικὴ ἀντίσταση. Καὶ ὅσο ἡ νεολαία καὶ οἱ ἐργαζόμενοι διεκδικοῦν ὅσα τοὺς ἅρπαξαν καὶ τοὺς ἁρπάζουν, τόσο θὰ χρειάζονται τὰ ἄλλα μέσα. 

Πού, ἱστορικά, εἶναι ἐγγεγραμμένα στὸ DNA τῆς Δεξιᾶς. Καὶ καθὼς ἡ σημερινὴ ἡγεσία της δὲν διαθέτει τὰ ἐργαλεῖα συναίνεσης τῶν προκατόχων της, σὲ αὐτὰ θὰ καταφύγει γιὰ νὰ πειθαρχήσει τὴν κοινωνία. Ἡ κατασταλτικὴ λογική, τόσο οἰκεία στὴν παράδοση τῆς Δεξιᾶς, βρίσκει ἕτοιμους ἀπὸ καιρὸ ἀποδέκτες στὸ βαθὺ κράτος. Καὶ τώρα ποὺ ἡ ἀστυνομικὴ καταστολὴ συμφύρεται μὲ τὴ δικαστική, πιστεύουν ὅτι εἶναι ὁ καιρὸς «ὅπου θὰ χορτασθοῦν ὁ χωροφύλακας καὶ ὁ στρατοδίκης». 

Ὁ καιρὸς τῆς Δεξιᾶς ὅμως ἦταν χορηγία τῆς συριζαϊκῆς «ἀριστερᾶς». Γιὰ νὰ ἐπικρατήσει πολιτικὰ ἡ ΝΔ, ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἐπικρατήσει ἰδεολογικά. Ἔπρεπε ἡ συριζαϊκὴ ἀριστερὰ νὰ νομιμοποιήσει τὶς δεξιὲς «ἀξίες». Ἔπρεπε νὰ δώσει «καλὲς» στρατιωτικὲς βάσεις στὶς ΗΠΑ, νὰ κάνει «καλὲς» ἰδιωτικοποιήσεις, νὰ βγάλει «καλὰ» ὑπερπλεονάσματα. Ἔπρεπε νὰ ἐξαλειφθεῖ ἡ διαφορὰ μνημονιακῆς-ἀντιμνημονιακῆς πολιτικῆς, ἡ διάκριση ἀριστερῆς-δεξιᾶς πολιτικῆς. Ἔπρεπε νὰ νομιμοποιηθεῖ το «Δὲν ὑπάρχει ἐναλλακτικὴ λύση», ποὺ ἡ κοινωνία μετέφρασε «Ὅλοι Ἴδιοι Εἶναι». 

Ξεπλύθηκε ἔτσι ἡ Δεξιά, ἀκόμη καὶ στὴν πιὸ ἀχρεία καὶ διεφθαρμένη της ἔκφανση, καὶ λειάνθηκε τὸ πολιτικὸ ἔδαφος γιὰ νὰ μετακινηθοῦν εὔκολα οἱ κρίσιμες ἐκλογικὰ μᾶζες, ποὺ ἄγονται ἀγελαῖα ἀνάλογα μὲ τὸ ποῦ φυσοῦν οἱ ἄνεμοι τῆς φάρσας ποὺ λέγεται ἀντιπροσωπευτικὴ δημοκρατία. 

Ἔπρεπε ἡ ἀριστερὰ νὰ γίνει κεντροαριστερά. Νὰ μεταλλαχθεῖ σὲ κόμμα γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Ποὺ μπορεῖ νὰ ψηφίζει ἡ ἐργάτρια στὸν Κολωνὸ καὶ ἡ ἐφοπλίστρια στὸ Κολωνάκι, ὁ τραπεζοϋπάλληλος καὶ ὁ τραπεζίτης, ὁ ἐργάτης καὶ ὁ ἐργοστασιάρχης. Ποὺ μπορεῖ νὰ στηρίζει ὁ Σόϊμπλε, ὁ Τρὰμπ καὶ ὁ Νετανιάχου. 

Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι Ἀριστερά. Ἡ Ἀριστερὰ εἶναι μιὰ πολιτικὴ δύναμη γιὰ τὸν λαό, ποὺ στέκεται ἀπέναντι στὴν ἐγχώρια ὀλιγαρχία καὶ τὸν ἰμπεριαλισμό. Αὐτὴ ἡ ταυτότητα δὲν τῆς ἔχει ἀπονεμηθεῖ ἐξ ουρανοῦ, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινὰ στὴν πράξη, στὴν ταξικὴ σύγκρουση. Στὴν πάλη τῶν ἰδεῶν, στὴν προβολὴ τῶν ἀντισυστημικῶν ἀξιῶν. 

Αὐτὴ εἶναι μιὰ παλιά, ἱστορικὴ ἀλήθεια. Ὅπως καὶ ὅτι τίποτε καὶ ποτὲ δὲν μᾶς χαρίστηκε, ἀπὸ κανέναν σωτῆρα καὶ μεσσία. Ὅ,τι πετύχαμε ἦταν μὲ λαϊκὴ κινητοποίηση, μὲ εὐρεῖα συναρθρωμένη δράση ποὺ ὑπερβαίνει στενὲς περιχαρακώσεις, σὲ μιὰ πολιτικὴ στρατηγικὴ ἀνατροπῆς. 

Καὶ ἄν, ἱστορικά, ἡ καταστολὴ εἶναι ἐγγεγραμμένη στὸ DNA τῆς Δεξιᾶς, ἱστορικὰ στὸ DNA τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ἐγγεγραμμένη ἡ ἀντίσταση, ἡ ρήξη παντοῦ: Στοὺς χώρους τῆς δουλειᾶς καὶ τῆς μάθησης. Στὸν δρόμο, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἴδιος ὁ λαὸς γράφει τὴν ἱστορία του.