Να σπάσουμε το πάγωμα των συνδικαλιστικών λειτουργιών

 

Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από το ξέσπασμα της πανδημίας, ο απολογισμός για τους εργαζόμενους είναι αποκαρδιωτικός. Η υγειονομική και η συνακόλουθη οικονομική κρίση έχει παραλύσει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και έχει επιφέρει σοβαρότατες συνέπειες όπως η μακροχρόνια ανεργία, οι αναστολές συμβάσεων εργασίας επ’ αόριστον, η τηλεργασία και άλλες ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι διαρκείς μειώσεις μισθών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι των παραστατικών τεχνών ή του τουρισμού βιώνουν την απόλυτη ανεργία εδώ και μήνες, που φτάνει έως και το 100% του συνόλου των εργαζομένων.

Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση είναι ιδιαιτέρως δραστήρια εν μέσω πανδημίας: με τις φοβερές ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας να κοστίζουν καθημερινά σε ανθρώπινες ζωές, έρχονται στη Βουλή πολυάριθμα νομοσχέδια και ψηφίζονται νόμοι για την περαιτέρω διάλυση της υγείας, της παιδείας, της εργασίας. Συγχρόνως, απειλεί καθημερινά με αυστηρότερα lockdown, με τιμωρία τους παραβάτες των νέων κανονισμών, με αποκλεισμό κάθε είδους. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εκφοβισμού και τρομολαγνείας από την κυβέρνηση, τις επιτροπές ειδικών και τα ΜΜΕ, η κοινωνία αναδιπλώνεται, οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από κάποιο επίδομα ώστε να επιβιώσουν και τα συνδικάτα σε μεγάλη έκταση έχουν παγώσει τις δραστηριότητές τους γιατί πολλές ηγεσίες τους «συμμορφώνονται» στο κλίμα αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων της κυβέρνησης.

Μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα αλλαγών και καταπάτησης δικαιωμάτων, από τις χειρότερες των τελευταίων δεκαετιών, απέναντι στις διαρκείς απαγορεύσεις και τα εμπόδια για κάθε είδους επικοινωνία, συνεννόηση και συνάθροιση, οι εργαζόμενοι οφείλουν να απαντήσουν ενεργητικά! Και ο μόνος τρόπος για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι να ενώσουν τη φωνή τους με τους συναδέλφους τους, όσο μακριά κι αν είναι, να συσπειρωθούν και να οργανωθούν, να απαιτήσουν τη διεξαγωγή συλλογικών διαδικασιών και τη συμμετοχή τους σε αυτές, να διεκδικήσουν την ενεργοποίηση των συνδικαλιστικών τους οργάνων και να πιέσουν τις διοικήσεις τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι φοιτητές δείχνουν, αυτές τις μέρες, το δρόμο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους με τις μαζικές κινητοποιήσεις τους που αψήφησαν τις απαγορεύσεις των αντιδημοκρατικών νόμων. Οι εργαζόμενοι έχουν την ίδια δύναμη ώστε να επαναφέρουν τις αδρανοποιημένες συλλογικές διαδικασίες, να προσπεράσουν τα εμπόδια της κυβέρνησης (νόμοι για τις διαδηλώσεις, περιορισμοί στις μετακινήσεις, πρόστιμα κλπ.) και να μπορέσουν να οργανώσουν τη μαζική κινητοποίησή τους. Είναι ανάγκη να αποκαταστήσουν τις ζωντανές επαφές και συζητήσεις τους και να μην εγκλωβιστούν και παγιδευτούν στις τηλε-συνεννοήσεις και τις τηλε-συσκέψεις, που όσο και αν προσωρινά στις έκτακτες συνθήκες των περιορισμών και των απαγορεύσεων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επικοινωνία μεταξύ τους, δεν πρέπει, ωστόσο, να παγιωθούν σε υποκατάστατο των γενικών συνελεύσεων και των συνεδριάσεων των συνδικαλιστικών οργάνων.

Υπάρχουν δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα, πρώτα απ’ όλα φιλοκυβερνητικές παρατάξεις και από δίπλα οι άλλες παρατάξεις των αστικών κομμάτων, αλλά όχι μόνο αυτές, που συνεργούν σε μια κατάσταση ακινητοποίησης των ζωντανών συλλογικών λειτουργιών με το «επιχείρημα» ότι λόγω της πανδημίας θα πρέπει να μετατεθούν για «μετά το τέλος της». Δεν συγκαλούν συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων πολύ περισσότερο γενικές συνελεύσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να συζητήσουν και να αποφασίσουν τη συλλογική αντιμετώπιση των αντεργατικών νομοθετημάτων της κυβέρνησης αλλά και τη συλλογική αντιμετώπιση των συσσωρευόμενων και πολύ οξυμένων προβλημάτων στους εργασιακούς χώρους και κλάδους τους, είτε αυτά είναι απολύσεις είτε πλήρης ανατροπή εργασιακών σχέσεων είτε περικοπή και μη πληρωμή μισθών είτε εργοδοτικές αυθαιρεσίες είτε η μη τήρηση στους χώρους εργασίας από την εργοδοσία των όρων προφύλαξης των εργαζομένων απο την πανδημία. Εκμεταλλευόμενοι αυτή τη συνδικαλιστική αδράνεια κυβέρνηση και εργοδότες κάνουν στο μεταξύ την αντεργατική δουλειά τους και βλέπουν την κατάσταση ως ευκαιρία για να επιβάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα αντεργατικά μέτρα.

Το πάγωμα των συνδικαλιστικών διαδικασιών αφοπλίζει τους εργαζόμενους από το θεμελιώδες μέσο που διαθέτουν για να οργανώσουν συλλογικό αγώνα για την υπεράσπιση των άγρια πληττόμενων δικαιωμάτων τους. Πρέπει να σπάσει, και οι γενικές συνελεύσεις, οι συνεδριάσεις συνδικαλιστικών οργάνων, οι συνδικαλιστικές συσκέψεις να επανεκκινηθούν, με τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων προφύλαξης για την υγεία. Αυτό έχει γίνει σε περιπτώσεις όπου το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο από σκληρά αντεργατικά χτυπήματα ή με πρωτοβουλία αγωνιστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Χρειάζεται να γενικευθεί. Γιατί όσο καθυστερεί τόσο διευκολύνονται κυβέρνηση και εργοδοσία στο αντεργατικό έργο τους.

Προς αυτήν την κατεύθυνση η ΕΡΓ.Α.Σ επιδιώκει να συμβάλει και όλοι οι ταξικοί αγωνιστές του εργατοϋπαλληλικού κινήματος οφείλουν να δυναμώσουν την πίεσή τους και τις πρωτοβουλίες τους.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για το εργατικό κίνημα, η συλλογική δράση είναι μονόδρομος. Και τα συνδικάτα πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και όχι βουβά μπροστά στις δραματικές αλλαγές που επιβάλλονται στη δουλειά και στη ζωή των εργαζομένων.