Ο νοών νοείτω.

 

 Στόχος Τουρκίας και ΗΠΑ να συρθεί η Ελλάδα σε Ατζέντα Άγκυρας»! Σήμερα ο στόχος αυτός είναι διακηρυγμένος σε όλους τους τόνους, από την ίδια την Τουρκία. Μάλιστα δε, μια βδομάδα πριν την έναρξη των λεγομένων διερευνητικών επαφών, στην Κωνσταντινούπολη, στις 25 Ιανουαρίου 2021, ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου διατύπωσε το στόχο αυτό με μορφή τηλεσιγράφου, παρουσία μάλιστα του άφωνου Γερμανού ομόλογου του, Χάικο Μάας.

Αν η Ελλάδα, είπε, «επιμένει να μη συνεργάζεται μαζί μας» και να αρνείται, δηλαδή, να συζητήσει όλα τα θέματα, «τότε η ευθύνη για οποιαδήποτε ένταση μεταξύ των δύο Χωρών θα
βρίσκεται στους ώμους των Αθηνών». Σε απλά ελληνικά: Ή δέχεται η Ελλάδα να συζητήσει με
την Τουρκία και να αποδεχθεί:
-Τη μοιρασιά του Αιγαίου στον 25ο Μεσημβρινό
– Τον περιορισμό του εναερίου Χώρου της, από τα 10 στα 6 ναυτικά μίλια, όπως είναι και θα παραμείνουν και τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο, γιατί τα περί επέκτασης στα 12ν.μ. , πρέπει να τα ξεχάσει.
– Την αποστρατικοποίηση των νησιών μας, κατά το πρότυπο της απόσυρσης, με απόφαση της Χούντας Παπαδόπουλου, της Στρατιάς που φρουρούσε την Κύπρο και έτσι ο Αττίλας έκανε περίπατο το 1974!
– Ότι μερικά νησιά του Αιγαίου, βρίσκονται υπό την κατοχή της Ελλάδας και πρέπει να αποδοθούν στην Τουρκία!
– Ότι τα όποια, τελικά, νησιά μείνουν στην Ελλάδα, δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ότι δηλαδή «το οικόπεδο- βυθός» που είναι κάτω από αυτά ανήκει στην Τουρκία, που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα μπορεί να διεκδικήσει και την ιδιοκτησία τους.!
Ή αν δεν δεχθεί η Ελλάδα διάλογο, σε όλα τα παραπάνω, τότε θα ακολουθήσει ένταση. Τι σημαίνει ένταση; Ότι η Τουρκία θα ßεπιδιώξει με την ισχύ των όπλων να πάρει όσα της αρνηθούμε «ειρηνικά»!

Πιο απλά η Τουρκία μας λέει, σας ζητώ 100. Ελάτε να συζητήσουμε. Ίσως καταφέρετε να μας
πείσετε να πάρομε μόνο τα 80 ή μόνο τα 70 ή μόνο τα 50, αλλά έτσι θα αποφύγετε τον πόλεμο
που τότε θα τα χάσετε όλα!
Αυτή είναι η θρασύτατη και ιταμή πρόσκληση-πρόκληση της Τουρκίας για διερευνητικές επαφές, τις οποίες έχει αποδεχθεί η αντιπολίτευση και έχουν χαιρετίσει εταίροι, στην Ε.Ε. και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ.
Πού στηρίζεται η Τουρκία για να προκαλεί σε τέτοιο βαθμό;
Στη σταθερή επεκτατική στρατηγική και πρακτική πολιτική, σε βάρος της Ελλάδας και γενικότερα του Ελληνισμού, την οποία έχει χαράξει από την επαύριο της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης και την οποία προωθούν βήμα-βήμα όλες οι κυβερνήσεις της ανεξάρτητα από το πολιτικό τους χρώμα.
Σε αντίθεση η Ελλάδα συζητά ακόμα αν θα συγκροτήσει Εθνικό Συμβούλιο μελέτης και χάραξης
εθνικής στρατηγικής!
Στην ισχύ που απέκτησε η πολεμική της βιομηχανία, τα τελευταία χρόνια, στην περίοδο που οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας μείωναν δραστικά τις δαπάνες για την Εθνική Άμυνα, αφόπλιζαν τις ένοπλες δυνάμεις, αντί να τις εξοπλίζουν, ποινικοποιούσαν τον πατριωτισμό, διαστρέβλωναν την Ιστορία , τις αγωνιστικές Παραδόσεις του λαού μας και τον Πολιτισμό του..
Στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει διακηρύξει, ως δόγμα εθνικής στρατηγικής, ότι «δεν διεκδικούμε τίποτε από την Τουρκία» και ας διεκδικεί εκείνη τα πάντα από την Ελλάδα! Ξεχάσαμε τον αφελληνισμό της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Ξεχάσαμε τον Αττίλα.
Πρώτιστα όμως η Τουρκία στηρίζεται στις πλάτες, ανοχής, αν όχι ενθάρρυνσης, εταίρων και συμμάχων και όχι μόνο, «πουλώντας» την γεωστρατηγική της θέση και το μέγεθος της αγοράς που διαθέτει.

Έτσι: Οι ΗΠΑ προκειμένου να διαρρήξουν ή έστω να εξασθενίσουν τις σχέσεις Άγκυρας- Μόσχας, «δωροδοκούν» την Τουρκία. Το 1974 με τον Αττίλα. Το 2004 με το σχέδιο Ανάν. Τώρα με την πίεση που ασκούν στην Ελλάδα, μέσω ΝΑΤΟ, να συρθεί σε διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία. Οι πρόσφατες κυρώσεις των ΗΠΑ σε βάρος της Τουρκίας δεν επιβλήθηκαν γιατί η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά το Διεθνές Δίκαιο σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά για τους S-400 και γενικά για να φρενάρουν την περαιτέρω ανάπτυξη των Ρωσοτουρκικών σχέσεων. Για να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» η Τουρκία απαιτεί αντάλλαγμα στο Αιγαίο και την Κύπρο!
Η Ε.Ε. πέραν από φραστικές διακηρύξεις συμπαράστασης προς τα μέλη της, Ελλάδα και Κύπρο, δεν πρόκειται να πάρει ουσιαστικά μέτρα σε βάρος της
Τουρκίας. Οι Τράπεζες της Γερμανίας, Ισπανίας, Ιταλίας και άλλων μελών της Ε.Ε. κάνουν να παίρνουν πάνω από 100 δις ευρώ από την Τουρκία. Κυρώσεις επομένως που θα χτυπούσαν την Οικονομία της, θα επέστρεφαν, ως μπούμεραγκ, στις ευρωπαϊκές Τράπεζες.!
Τέλος, ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της Τουρκίας αποτελεί το γεγονός ότι ατιμωρητί έχει εισβάλει στη Συρία, στη Λιβύη, να οργώνει το Αιγαίο σε θάλασσα και αέρα και εξακολουθεί να κατέχει τη μισή, σχεδόν, Κύπρο και να επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο του Νησιού.
Συμπερασματικά. Σωστή είναι η θέση της Ελλάδας ότι το μόνο, νομικής φύσεως θέμα είναι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ μεταξύ των δύο Χωρών.

Η Τουρκία όμως κατηγορηματικά δεν δέχεται αυτή τη βάση, αλλά, όπως είπαμε, απαιτεί,με casous belli, από τη Ελλάδα να αποδεχθεί ότι είναι υπό διαπραγμάτευση η Εθνική της Ακεραιότητα!
Με τέτοιες προϋποθέσεις κάθε συζήτηση, είτε με τη μορφή διαπραγματεύσεων, είτε με τη μορφή των διερευνητικών επαφών δεν έχει νόημα. Με τις απαιτήσεις της Τουρκίας θα πηγαίναμε
σε «διάλογο», μόνο μετά από μια πολεμική ήττα μας. Σήμερα στις ιταμές προκλήσεις της Τουρκίας η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει μονολεκτικά: ΟΧΙ.!
Αν Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ρωσία επιθυμούν ειρηνική επίλυση των διαφορών, μία οδός υπάρχει σε αυτή την κατεύθυνση. Να άρει η Τουρκία το casous belli, να υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, να τερματίσει, δια παντός τις έκνομες ενέργειες της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, να εγκαταλείψει, εν ολίγοις, την επεκτατική της πολιτική, που αποτελεί μόνιμο κίνδυνο για γενικευμένη ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή μας. Με τη σημερινή Τουρκία και με την ατζέντα που θέλει να μας επιβάλει η διαπραγμάτευση μαζί της θα οδηγήσει ή σε ένα ταπεινωτικό και ατιμωτικό συμβιβασμό μας, με ακρωτηριασμό της Εθνικής μας Ακεραιότητας, ή σε πλήρες αδιέξοδο που θα εξωθεί σε σύγκρουση. Υπερασπίζομαι την Ειρήνη, σημαίνει πιστεύω στις δυνάμεις μου, τιμώ την Ιστορία μου και δεν σταματώ να οργανώνω, σε όλα τα επίπεδα, δύναμη αποτροπής κάθε υποψήφιου να επιτεθεί, στην πίστη, στην ψυχή και
στην πατρίδα μου.
Και μια τελευταία επισήμανση. Το πολιτικό προσωπικό της Χώρας μας πρέπει να παύσει να καλοδέχεται, συχνά, τις πιέσεις, εταίρων και συμμάχων, όχι απλώς αδιαμαρτύρητα αλλά και ως άλλοθι για υποχωρήσεις! Ο νοών νοείτω.