«ΨΗΝΕΤΑΙ» Η ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

 

Η λαϊκή σοφία έχει αποτυπώσει επιγραμματικά, την απόλυτη σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος, στη ρήση:
«Τα παθήματα μαθήματα», που έχει αναχθεί σε νόμο της ιστορικής εξέλιξης. Όποιος τον προσπερνά αδιάφορα ή τον παραβιάζει, είναι καταδικασμένος να χάσει.

Αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα στο Κυπριακό, όπου Ελλάδα και Κύπρος έχουν φερθεί αφελώς, διχαστικά, χωρίς μνήμη του παρελθόντος και χωρίς ευθύνη για τις επερχόμενες γενιές.
Η καθαρή λύση, με κριτήρια της ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας, θα ήταν μία Κύπρος ενιαία, με ισότιμη ενσωμάτωση των Τουρκοκυπρίων πολιτών, ανεξάρτητη, με μία κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και ξένες στρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς προστάτες και εγγυητές.
Θα μπορούσαμε να πετύχουμε μία λύση ανεκτή και πραγματικά βιώσιμη, πλησιόχωρη με αυτή που περιγράψαμε ως «καθαρή», αν η ελληνική πλευρά δεν ακολουθούσε πολιτική ευκαμψίας και υποταγής. Αν έμενε εδραία και αποφασιστική στις δεκάδες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Γενικών Συνελεύσεων του Ο.Η.Ε., οι οποίες ζητούσαν αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, επιστροφή των προσφύγων, σεβασμό της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών (διακίνησης, εγκατάστασης, περιουσίας), αποχή από κάθε ενέργεια και επέμβαση που συνιστά απειλή εναντίον της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
Επίσης, ζητούσαν να ληφθούν όλα τα πρόσφορα μέτρα για την υλοποίηση των αποφάσεων. 

Αν η ελληνική πλευρά έθετε σταθερά και αδιάλειπτα το Κυπριακό σε όλα τα διεθνή φόρα, στον Ο.Η.Ε. και στην Ε.Ε. στις πραγματικές του διαστάσεις. Δηλαδή ως πρόβλημα εισβολής, κατοχής και εποικισμού.
Απαιτούσε επίμονα και αταλάντευτα την τιμωρία της Τουρκίας για τα διαδοχικά εγκλήματα των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων, κατά τη διάρκεια της εισβολής και μετά: χρήση βομβών Ναπάλμ, αποδεδειγμένοι βιασμοί, λεηλασίες, καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς κ.ά. Και την προσαγωγή στα διεθνή δικαστήρια αυτών που διέπραξαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με τον εποικισμό και αυτών που παρέδωσαν αμάχους στις τουρκικές ορδές, μετά την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Ο ίδιος ο Ντενκτάς το είχε παραδεχθεί.

Αντ’ αυτών η ελληνική πλευρά άρχισε μία πορεία ανοχής της υπάρχουσας κατάστασης και «κατανόησης» των διχοτομικών τετελεσμένων και κεκτημένων της στρατιωτικής εισβολής, που εξομοίωνε το θύμα με το θύτη. Στα δε ψηφίσματα και κείμενα του Ο.Η.Ε. εγκαταλείφθηκε η φρασεολογία για λύση βάσει των ιδρυτικών αρχών του και γίνεται αναφορά σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με πολιτικά ισότιμα και συγκυρίαρχα κρατίδια ως συνιστώντα μέρη.
 

Η Κύπρος έχει ανάγκη από μία άλλη πολιτική και στρατηγική, που θα υπερασπίζεται το status της ως κανονικού κράτους-μέλους του Ο.Η.Ε. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο δε φαίνεται στον ορίζοντα δίκαιη και αποδεκτή λύση, οι όποιες συνομιλίες είναι εθνικά επιζήμιες και οδηγούν σε κατάσταση απείρως χειρότερη της τωρινής.
Διαβάζοντας κάποιος τα πράγματα στην περιοχή, υπό το φως των νέων δεδομένων, καταλήγει ότι μπορούν ν’ αλλάξουν επωφελώς για την Κύπρο.
Οι δυνάμεις που δραστηριοποιούνται (Η.Π.Α., Ρωσία, Ε.Ε., Ισραήλ) δεν επιθυμούν ανατροπές που θέτουν σε κίνδυνο το γεωοικονομικο-πολιτικό συμφέρον τους. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία, η οποία διεκδικεί αν όχι ισότιμο, πάντως δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.
Γιατί, λοιπόν, να θέλουν μία λύση στο Κυπριακό που θα ενισχύσει το γεωπολιτικό της δυναμικό;