Οι θέσεις για την πενηντάχρονη πορεία του μ-λ κινήματος (2)

Η πραξικοπηματική επιβολή της ρεβιζιονιστικής γραμμής στο ΚΚΕ. Η ίδρυση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας

Ένα μήνα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, πραγματοποιήθηκε, το Μάρτη του 1956, η περιβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οργανώθηκε και επιβλήθηκε μια βάναυση, πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και σχέσεων ισοτιμίας, αφού η σύγκληση της οππορτουνιστικής παρασυναγωγής και η “εισήγηση- έκθεση” σ' αυτήν έγιναν από μια “διεθνή επιτροπή”, που την αποτελούσαν εκπρόσωποι πέντε ξένων κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης κάτω από την άμεση καθοδήγηση των χρουσ­τσιωφικών ρεβιζιονιστών. Η εισήγηση αυτή της “Επιτροπής Κοουζίνεν - Ντεζ” έγινε “απόφαση της 6ης Ολομέλειας” με την οποία επιβλήθηκε στο ΚΚΕ η γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ενώ ταυτόχρονα ανέτρεψαν τη νόμιμη ηγεσία του, καθαίρεσαν τον γραμματέα του Νίκο Ζαχαριάδη -που λίγο αργότερα τον διέγραψαν, τον κατασυκοφάντησαν και τελικά τον εξόρισαν στη Σιβηρία για να τον εξοντώσουν- και διόρισαν στην ηγεσία μια κλίκα από δεξιά, χρεοκοπημένα και διαγραμμένα από το κόμμα στοιχεία. Καρπός της επέμβασης ήταν η ηγεσία Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη η οποία ανέλαβε το ρόλο να περάσει στο ΚΚΕ και στο κίνημα τη γενική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, εκτελώντας πιστά τις εντολές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.

Τα γεγονότα πιστοποιούν πως, παρ' ότι μέσα στο ΚΚΕ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, εκφράζονταν, από μια σειρά οππορτουνιστικά στοιχεία, δεξιές, συμβιβαστικές και ηττοπαθείς αντιλήψεις και ο ρεβιζιονισμός είχε ρίζες στο κόμμα, τελικά, μόνο με την ξένη επέμβαση μπόρεσε να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική γραμμή.

Η εφαρμογή αυτής της γραμμής οδήγησε βαθμιαία στον πλήρη ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό του ΚΚΕ, στο ξερίζωμα της επαναστατικής ψυχής του και στη μετατροπή του σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, υιοθέτησε το “ειρηνικό - κοινοβουλευτικό πέρασμα στην εθνικοδημοκρατική αλλαγή” και πρόβαλε το ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας. Έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντινατοϊκού - αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και προσανατόλισε το λαϊκό κίνημα στον “εκδημοκρατισμό” του συστήματος της αμερικανοκρατίας, σε μια πολιτική υπονόμευσης του ηγετικού και ανεξάρτητου ρόλου της εργατικής τάξης στο λαϊκό κίνημα, που μετέτρεψε το αριστερό κίνημα και την ΕΔΑ σε ουρά της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου και σε εξάρτημα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης.

Ύστερα από αυτήν τη μεγάλη ανατροπή, ξεκίνησε ο αγώνας των κομμουνιστών της Ελλάδας που παρέμειναν πιστοί στους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά. Σταδιακά, και όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός, εξελίχθηκε σε έναν παρατεταμένο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα που κάλυψε τα πιο βασικά ζητήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος. Χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που ήταν πολιτικοί πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες, αντιτάχθηκαν και εξεγέρθηκαν στη χρουστσιωφική επέμβαση, υπερασπίζοντας τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ. Ιδιαίτερα μαζικές και παρατεταμένες ήταν οι εξεγέρσεις στη Σοβιετική Ένωση (Τασκένδη), αλλά και στην Τσεχοσλοβακία.

Στην Ελλάδα, οι πιο σημαντικοί αγώνες άρνησης, καταδίκης και απόκρουσης της γραμμής της “6ης Ολομέλειας” εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στον Άη Στράτη αμέσως μετά το 1956.

Ακριβώς σ’ αυτούς τους αγώνες που ξεκίνησαν στον Αη Στράτη και  συνεχίστηκαν στην ΕΔΑ, προετοιμά­στηκαν οι όροι και διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για την πλήρη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με το ΚΚΕ και την ΕΔΑ.

Αφού η ιδεολογικοπολιτική πάλη στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας πέρασε τη φάση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του με την πολιτική των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΕΔΑ και καθώς οι κομμουνιστές που ασκούσαν κριτική υποβάλλονταν σε φίμωση των απόψεών τους και σε διωγμό, προχώρησαν στη θεμελίωση της ανεξάρτητης δράσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, κάτω και από την επίδραση της μεγάλης πολεμικής που είχε ξεσπάσει δημόσια στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα το 1963 - 64. Στις αρχές του 1963 δημιουργήθηκαν οι “Ιστορικές Εκδόσεις”, που με την έκδοση έργων του Μάο Τσετούνγκ και ντοκουμέντων αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚ Κίνας προωθούσαν τη δουλειά για μια προκαταρκτική συσπείρωση κομμουνιστών γύρω από ένα κέντρο. Τον Ιούνη του 1964, με πρωτοβουλία των συντρόφων Ισαάκ Ιορδανίδη και Γιάννη Χοτζέα, πραγματοποιείται στην Αθήνα σύσκεψη μιας μικρής ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων του Άη Στράτη, που αποφάσισε τη δημιουργία του πρώτου οργανωμένου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών - λενινιστών της Ελλάδας. Η σύσκεψη αποφάσισε τη δημιουργία μαρξιστικής - λενινιστικής οργάνωσης, εξέλεξε γραμματέα της τον σύντροφο Ισαάκ Ιορδανίδη και καθόρισε πως, στις συνθήκες που ο ρεβιζιονισμός είχε ουσιαστικά διαλύσει το ΚΚΕ, όλες οι προσπάθειες θα έπρεπε να συγκλίνουν στην προετοιμασία των αναγκαίων όρων για την αναδημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού ΚΚΕ. Η σύσκεψη αποφάσισε την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, εγκαινιάζοντας έτσι τη δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

Παράλληλα, οι κομμουνιστές μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στις ανατολικές χώρες, που ξεκίνησαν ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και δέχτηκαν κάθε είδους επιθέσεις και διώξεις από τις κρατικές αρχές των ανατολικών χωρών και τη διορισμένη ηγεσία του ΚΚΕ, θα προωθήσουν το έργο της οργανωτικής συνένωσης των προσπαθειών τους.

Οι σύντροφοι Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και δημιούργησαν τη Μαρξιστική - Λενινιστική Οργάνωση (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Θα εκδώσουν στη συνέχεια το περιοδικό “Επαναστάτης”.

Η έκδοση της «Αναγέννησης» και η ανοιχτή αντιπαράθεση με το ρεβιζιονισμό και τους φορείς του

Με την έκδοση της “Αναγέννησης”, η πάλη μπήκε στο αποφασιστικό στάδιο της ανοιχτής αντιπαράθεσης με το ρεβιζιονισμό και τους φορείς του. Στις συνθήκες αυτές, η “Αναγέννηση” υπεράσπισε το μαρξισμό - λενινισμό, τις αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος της Ελλάδας. Ανέπτυξε μια συστηματική πολεμική ενάντια στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου και της 6ης Ολομέλειας και πρόβαλε τις θέσεις της πάνω στα σημαντικά προβλήματα που απασχολούσαν τη χώρα και το λαϊκό κίνημα. Υπέβαλε σε ολόπλευρη κριτική τη ρεφορμιστική πολιτική της ΕΔΑ που ανέτρεπε τα θεμέλια του αριστερού κινήματος με τη σημαία του “νέου πνεύματος” και ουσιαστικά παραιτούνταν από την επιδίωξη ριζικών αλλαγών στη ζωή του τόπου και προσαρμόζονταν στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Άσκησε πολεμική στη θεωρία και πρακτική των “ενδιάμεσων φάσεων” και στο “πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού” που καλλιεργούσε την ιδέα της αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα του κράτους και της συνεργασίας των τάξεων. Αντιτάχθηκε στη γραμμή της ουσιαστικής παραδοχής των πλαισίων του ΝΑΤΟ και εγκατάλειψης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Στη γραμμή που αρνούνταν τον ηγετικό ρόλο της Αριστεράς και την υπέτασσε στην Ένωση Κέντρου.

Σε αντιδιαστολή με τη ρεβιζιονιστική γραμμή, η “Αναγέννηση” θα διακηρύξει πως καμιά ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του τόπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς ριζική αλλαγή στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Πάνω στη βάση αυτή, και σύμφωνα με τη γενική ιδεολογική και πολιτική γραμμή της, καλούσε σε αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και προσδιόριζε ως άμεσο κεντρικό στόχο την πραγματοποίηση μιας ριζικής αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής δημοκρατικής αλλαγής που, στην προοπτική της, θα μετεξελισσόταν αναπόφευκτα σε σοσιαλιστική αλλαγή.

Ταυτόχρονα, θα υπερασπίσει το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας από τις επιθέσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, θα αποκρούσει τις συκοφαντίες κατά του ιστορικού έργου του Στάλιν, θα καταγγείλει την πολιτική του ΚΚΣΕ που συνθηκολογεί απέναντι στον ιμπεριαλισμό και υπονομεύει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και θα αναδείξει όλο το περιεχόμενο της διεθνούς αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής κάνοντας στην Ελλάδα γνωστά τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της μέσα από τις στήλες της “Αναγέννησης” και τις “Ιστορικές Εκδόσεις”.

Τη δική του συμβολή στον αγώνα που ξεκίνησε η “Αναγέννηση”, έδωσε αργότερα από το Γενάρη του 1967, όταν άρχισε να εκδίδεται, και ο βδομαδιάτικος “Λαϊκός Δρόμος”.

Τον Απρίλη του 1967, επειδή η νόμιμη δράση του κομμουνιστικού κινήματος ήταν απαγορευμένη από τις κυρίαρχες αντιδραστικές δυνάμεις, οι μαρξιστές - λενινιστές για να δώσουν παραπέρα ώθηση στη δουλειά τους ίδρυσαν τη νόμιμη πολιτική οργάνωσή τους, τη Συνεπή Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ), με γραμματέα της το σύντροφο Ισαάκ Ιορδανίδη.        '

Με τα κυριότερα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ‘‘Αναγέννηση” διαμορφώθηκαν η ιδεολογική φυσιογνωμία και η πολιτική γραμμή του σύγχρονου μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.