Στην Ευρωπαϊκή Ένωση σβήνουν τη μια φωτιά και ανάβει άλλη

 

 Πολυεπίπεδη καὶ βαθιὰ εἶναι ἡ κρίση στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἰδιαίτερα στὶς χῶρες τῆς ἀτμομηχανῆς της, σὲ Γαλλία καὶ Γερμανία. Τὴν κρίση τροφοδοτοῦν πολλοὶ παράγοντες, κυρίως ὅμως ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία καὶ ἡ ὄξυνση τοῦ παγκόσμιου ἀνταγωνισμοῦ, τόσο μὲ τὴν «ἐχθρὸ» Κίνα ὅσο καὶ μὲ τὶς «φίλες καὶ συμμάχους» Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ποὺ ἀπειλοῦν νὰ παρασύρουν τὸν εὐρωπαϊκὸ καπιταλισμὸ «στὸν πάτο». Μάλιστα ἡ κρίση ἐντείνεται ἐν ὄψει καὶ τῆς ἐπικείμενης (στὶς 20 Ἰανουαρίου) ἀνάληψης τῆς προεδρίας τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὸν Τρὰμπ καὶ τῶν σχεδιαζόμενων διευθετήσεων στὸ οὐκρανικὸ ζήτημα. Στὰ εὐρωπαϊκὰ ἐπιτελεῖα -πολιτικά, οἰκονομικὰ καὶ ἐπιχειρηματικά- ἔχει σημάνει συναγερμός.

Στὶς Βρυξέλλες δὲν φαίνεται νὰ ἔχει διαμορφωθεῖ ἕνα ἑνιαῖο σχέδιο καὶ οἱ ἀποκλίσεις εἶναι μεγάλες καὶ ἄμεσα ὁρατές. Ὁ μιλιταριστικὸς ἄνεμος ποὺ φυσάει στὶς περισσότερες χῶρες ὁδηγεῖ σὲ αὔξηση τῶν πολεμικῶν δαπανῶν καὶ σὲ μιὰ οἰκονομία πολέμου. Τὸ μόνο στὸ ὁποῖο φαίνεται νὰ συγκλίνουν καὶ αὐτὸ ποὺ ξέρουν πολὺ καλὰ νὰ κάνουν οἱ εὐρωπαϊκὲς καγκελαρίες εἶναι νὰ σηκώνουν ἀπειλητικὰ τὸ βούρδουλα τῆς δημοσιονομικῆς πειθαρχίας, γιὰ τὴν πιὸ ἐντατικὴ καὶ ὁλόπλευρη ἐκμετάλλευση τῆς ἐργατικῆς τάξης, θεωρῶντας ὅτι μόνο ἔτσι μπορεῖ τελικὰ νὰ διασφαλιστεῖ ἡ ἀναγκαία ἀνταγωνιστικότητα, ὥστε νὰ αὐξηθεῖ καὶ ἡ κερδοφορία τους.

Ἡ κρίση ἐκφράζεται μὲ ἕνα κῦμα ἀπολύσεων πού, πέρα ἀπὸ τὶς γερμανικὲς αὐτοκινητοβιομηχανίες, ἀπειλεῖ καὶ μεγάλες γαλλικὲς βιομηχανίες, ὅπως ἡ Michelen καὶ ἡ Mittal, ποὺ ἔχουν ἀνακοινώσει πλάνα ἀπολύσεων ἐργαζομένων, μὲ τὶς ἐκτιμήσεις νὰ κάνουν λόγο γιὰ πάνω ἀπὸ 300.000 ἀπολύσεις συνολικά.

Σὲ αὐτὸ τὸ γκρίζο φόντο, ἕνα νέο γῦρο ἐνδοαστικῶν διεργασιῶν στὴ Γαλλία προκαλεῖ ἡ πτώση τῆς κυβέρνησης Μπαρνιέ, μὲ την υπερψήφιση τῆς πρότασης μομφῆς ἀπὸ τὸ σοσιαλδημοκρατικὸ συνασπισμό του Μελανσὸν καὶ τὴν ἀκροδεξιά της Μαρὶν Λεπέν, μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης Μπαρνιέ, σὲ συνεννόηση μὲ τὸ γάλλο Πρόεδρο Ἐμ. Μακρόν,να προσφύγει σὲ διάταξη τοῦ Συντάγματος, μὲ παράκαμψη τῆς Βουλῆς, (ἀπαύγασμα τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας!), γιὰ νὰ ἐγκριθεῖ τὸ σχέδιο προϋπολογισμοῦ γιὰ τὸ 2025, ποὺ περιλαμβάνει σκληρὰ ἀντιλαϊκὰ μέτρα, μὲ περικοπὲς κρατικῶν δαπανῶν καὶ αὐξήσεις φόρων ὕψους 60 δισ. εὐρώ, μὲ στόχο τὸν περιορισμὸ τοῦ ἐλλείμματος στὸ 5% τὸ 2025. Ἐνδεικτικὰ μεταξὺ τῶν ἄλλων, προτείνεται ὁ περιορισμὸς τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης σὲ εὐάλωτα ἄτομα καὶ κυρίως στοὺς χωρὶς «χαρτιὰ» μετανάστες!

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὴ χώρα μετὰ τὸ 1962, (ἔχουν κατατεθεῖ συνολικὰ 61 προτάσεις μομφῆς), μὲ τὴν κυβέρνηση Μπαρνιὲ νὰ εἶναι ἡ πιὸ βραχύβια κυβέρνηση τῆς λεγόμενης Πέμπτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας, ἀποκαλύπτει τὴν ξέχειλη ὀργὴ τῆς γαλλικῆς κοινωνίας καὶ φαίνεται ὅτι τὰ ἀστικὰ ἐπιτελεῖα κατάλαβαν ὅτι, ἐὰν δὲν βρεῖ πολιτικὴ ἔκφραση – ἐκτόνωση, ἀπειλεῖ νὰ τοὺς σαρώσει ὅλους μαζί.

Ὁ πρόεδρος τῶν γάλλων βιομηχάνων, Patrick Martin, ἔστειλε τὸ μήνυμα: «Ἡ Γαλλία καὶ οἱ ἐπιχειρήσεις της πρέπει νὰ ἀνακτήσουν πολὺ γρήγορα τὴ σταθερότητα (...) μὲ μιὰ κυβέρνηση ποὺ θὰ πρέπει νὰ δημιουργήσει ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ χαράξει μιὰ ἀξιόπιστη οἰκονομικὴ τροχιὰ» καὶ προειδοποίησε: «Οἱ συνέπειες τῆς μομφῆς θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς κοστίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστωτῶν μας καὶ τῶν γειτόνων μας».

Ἡ Μαρὶν Λεπέν, ποὺ ἐμφανίζεται ὡς ἐκπρόσωπος τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, ζητῶντας ψηφοθηρικὰ τὴν παραίτηση τοῦ γάλλου Προέδρου, διαβεβαίωσε τὰ γαλλικὰ μονοπώλια ὅτι τὸ κόμμα της «θὰ ἀφήσει τὸν ἑπόμενο πρωθυπουργὸ νὰ δουλέψει», «τὰ θεσμικά μας ὄργανα εἶναι φτιαγμένα ἀπὸ γρανίτη», «θὰ ὑπάρξει εἰδικὸς νόμος ποὺ θὰ ἐπιτρέπει τὴ συνέχεια τῆς ζωῆς τοῦ ἔθνους».

Κόντρα σὲ ὅλους αὐτούς, οἱ ἐργαζόμενοι τῆς χώρας βγῆκαν στοὺς δρόμους ὅλων τῶν μεγάλων πόλεων καὶ διαδήλωσαν ἐναντίον αὐτῆς τῆς πολιτικῆς, ἐνῷ ξέσπασαν νέες ἀγροτικὲς κινητοποιήσεις μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπικείμενη ὑπογραφὴ μίας ἀκόμη συμφωνίας «ἐλεύθερου ἐμπορίου», αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ τὴ Mercosur (χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς).

Τὴν ἴδια περίοδο, κρίση χωρὶς τέλος ἐπικρατεῖ καὶ στὴ Γερμανία ποὺ εἶχε οἰκονομικὴ εὐρωστία χάρη στὸ φτηνὸ ρωσικὸ πετρέλαιο καὶ γκάζι. Ἡ εἰσαγωγή τους σταμάτησε ὅμως μετὰ τὴν ἐπιδρομὴ τῆς Ρωσίας στὴν Οὐκρανία. Τώρα οἱ πολιτικὲς ἀναταράξεις εἶναι ἀνεξέλεγκτες, ἀφοῦ οὔτε ἡ ἐναπομείνασα συμπολίτευση οὔτε ἡ ἀντιπολίτευση εἶναι σὲ θέση νὰ καλύψουν τὸ πολιτικὸ κενό. Ἡ τρέχουσα δομικὴ κρίση στὴν αὐτοκινητοβιομηχανία καθὼς καὶ ἡ στασιμότητα στὴν ὑπόλοιπη βιομηχανία κάνουν τὸ μέλλον τῆς γερμανικῆς οἰκονομίας δυσοίωνο. Ἡ κρίση τοῦ Νοεμβρίου ἦρθε γιὰ νὰ μείνει, ἡ κοινωνικὴ δυσαρέσκεια βαθαίνει, ἡ πολιτικὴ κρίση δὲν βρίσκει διεξόδους ἐκτόνωσης καὶ ἡ ἀκροδεξιὰ τοῦ AfD καταγράφει ποσοστὰ ποὺ φτάνουν τὸ 20%.

Οἱ διαρροὲς γιὰ τὸ λεγόμενο «εἰρηνευτικὸ σχέδιο Τράμπ», οἱ ἀπειλὲς τοῦ ὅτι θὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἡ πρόταση τοῦ γγ τοῦ ΝΑΤΟ Μὰρκ Ροῦτε νὰ αὐξηθοῦν οἱ στρατιωτικὲς δαπάνες τῶν κρατῶν-μελῶν τοῦ ΝΑΤΟ ἄνω τοῦ 2% τοῦ ΑΕΠ, ὀξύνουν κι ἄλλο τὴν ἔκρυθμη κατάσταση. Ὁ ὑπὸ προθεσμία γερμανὸς καγκελάριος Ὄλαφ Σὸλτς ἀπέκλεισε τὸ ἐνδεχόμενο ἀποστολῆς γερμανικῶν χερσαίων στρατευμάτων στὴν Οὐκρανία, διαψεύδοντας προηγούμενη δήλωση τῆς γερμανίδας ΥΠΕΞ Ἄν. Μπέρμποκ ἡ ὁποία εἶχε ἀφήσει ἀνοιχτὸ τὸ ἐνδεχόμενο συμμετοχῆς τῆς Bundeswehr «σὲ διεθνῆ δύναμη περιφρούρησης πιθανῆς κατάπαυσης τοῦ πυρὸς» στὴν Οὐκρανία.

Οἱ ΥΠΕΞ τοῦ ΝΑΤΟ,σε πρόσφατη Σύνοδό τους, συζήτησαν τὸ ἐνδεχόμενο ἀποστολῆς εὐρωπαϊκῶν στρατευμάτων, τόνισαν τὸν παγκόσμιο χαρακτῆρα τῆς σύγκρουσης καί, ἐκφράζοντας τὴν «ἀνησυχία» τους γιὰ τὸ ὅτι ὁ οὐκρανικὸς στρατὸς δὲν ἔχει πλέον ἀρκετοὺς στρατιῶτες γιὰ νὰ ριχτοῦν στὴν κρεατομηχανὴ τῆς ἰμπεριαλιστικῆς σύγκρουσης, ζήτησαν νὰ σταλοῦν στὸ μέτωπο 18χρονοι οὐκρανοί! Ἡ ἐπίτροπος ἐξωτερικῶν τῆς ΕΕ Κ. Κάλας ἀπὸ τὸ Κίεβο εἶχε δηλώσει ἐπίσης ὅτι θεωρεῖ πιθανὸ κάποια στιγμὴ στρατιῶτες ἀπὸ τὰ κράτη-μέλη τῆς ΕΕ νὰ διασφαλίσουν τὴν κατάπαυση τοῦ πυρὸς στὴν Οὐκρανία. Τὸ ἐπεισόδιο μὲ «προειδοποιητικὰ» πυρὰ ρωσικοῦ πλοίου ἐναντίον γερμανικοῦ στρατιωτικοῦ ἑλικοπτέρου στὴ Βαλτικὴ Θάλασσα ἀποτυπώνει αὐτὴ τὴν ἐπικίνδυνη τροπὴ τῶν πραγμάτων.

Εἶχαν προηγηθεῖ, κατὰ τὴ διαδικασία τῆς ἔγκρισης τῆς νέας Κομισιόν, ἑβδομάδες πισώπλατων μαχαιρωμάτων καὶ παζαριῶν χωρὶς ἀρχές, μὲ τὶς συνιστῶσες τοῦ «δημοκρατικοῦ τόξου» τῆς Εὐρωβουλῆς νὰ καταλήγουν σὲ αὐτὸ ποὺ ξέρουν νὰ κάνουν καλύτερα, νὰ γλύφουν ἐκεῖ ποὺ ἔφτυναν καὶ τανάπαλιν. Αὐτὸ ἐπιτεύχθηκε, ἀφοῦ ἡ εὐρωπαϊκὴ κεντροαριστερὰ κατέληξε ὅτι ὁ ἀκροδεξιὸς ἰταλὸς Φίτο τελικὰ δὲν εἶναι καί... πολὺ ἀκροδεξιὸς καὶ ἡ εὐρωπαϊκὴ δεξιὰ ἀνακάλεσε τὴν κατηγορία ὅτι ἡ κεντροαριστερὴ ἱσπανίδα Ριμπέρα εἶναι συνυπεύθυνη γιὰ τὸ ἔγκλημα στὴ Βαλένθια.

Στὴν Ἰταλία, τὴν τρίτη μεγαλύτερη χώρα τῆς ΕΕ καὶ τῆς Εὐρωζώνης, ἔχουν ἀρχίσει ἤδη τὰ «ὄργανα» ἀνάμεσα στοὺς δύο κυβερνητικοὺς ἑταίρους της Μελόνι, μὲ τὸν καθένα νὰ προσπαθεῖ νὰ τραβήξει τὸ «χαλὶ» κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ ἄλλου. Στὸ δὲ Ἡνωμένο Βασίλειο, ποὺ ἂν καὶ ἐκτὸς ΕΕ συνεχίζει νὰ διαδραματίζει σημαντικὸ ρόλο στὴν Εὐρώπη, ἡ κυβέρνηση τῶν Ἐργατικῶν μοιάζει νὰ ἔχει ἐξαντλήσει ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὴν ὅποια περίοδο χάριτος τῆς εἶχαν ἀναγνωρίσει οἱ ψηφοφόροι μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ περασμένου Ἰουλίου.

Στὰ Βαλκάνια (Ἀλβανία, Βόρεια Μακεδονία) περισσεύουν οἱ ἐντάσεις. Στὴ Ρουμανία σημαντικὰ ἐνισχυμένες ἐμφανίζονται οἱ λεγόμενες «εὐρωσκεπτικιστικὲς» δυνάμεις. Ἡ «φιλορωσικὴ» Συμμαχία γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ρουμάνων (AUR), ἐξασφαλίζει τὴ δεύτερη θέση μὲ ὑπερδιπλασιασμὸ δυνάμεων. Τὴν εἰκόνα ἔρχονται νὰ συμπληρώσουν τὸ δικαστικὸ πραξικόπημα μὲ τὴν ἀκύρωση τοῦ ἀποτελέσματος τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν στὴ Ρουμανία, ἀλλὰ καὶ ἡ «πορτοκαλὶ» ἐξέγερση στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τῆς Μαύρης Θάλασσας, στὴν Τιφλίδα τῆς Γεωργίας.

Ἀλλὰ καὶ στὴ χώρα μας, ἡ πολιτικὴ φθορὰ καὶ ἡ ἀναξιοπιστία τοῦ ἀστικοῦ πολιτικοῦ συστήματος ὁδηγεῖ αὐτοὺς ποὺ κινοῦν τὰ νήματα σὲ μιὰ ἐπιχείρηση ἀναδιάταξης – ἀναπαλαίωσης γιὰ τὸ ξεπέρασμα τῆς κρίσης του.

Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς κρίσης, ἐνισχύονται τὰ κόμματα τῆς ἀκροδεξιᾶς καὶ ἀποτυπώνουν μιὰ Εὐρώπη σὲ ἀντιδραστικὴ τροχιά, καταπονημένη οἰκονομικά, ἀνάμεσα ἀπὸ ἰσχυροὺς ἀνταγωνιστές, πολιτικὰ διχασμένη, μιὰ Εὐρώπη φρούριο ἀπέναντι στοὺς μετανάστες καὶ περισσότερο ἐκμεταλλευτικὴ καὶ κατασταλτικὴ ἀπέναντι στὸν «ἐχθρὸ λαό».

Ζητούμενο εἶναι τὸ «ἀντίπαλο δέος», ἂν καὶ οἱ ἀντιλαϊκὲς πολιτικὲς προκαλοῦν ἐργατικές, ἀγροτικὲς καὶ ἄλλες ἀντιστάσεις, μὲ ἀπεργίες, διαδηλώσεις καὶ κινητοποιήσεις.