«Λαϊκές εξεγέρσεις» κατά παραγγελία

Τελικά, δεν καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται οι δυτικές δημοκρατίες των ΗΠΑ και της ΕΕ, τα διεθνή «ελεύθερα και δημοκρατικά» δημοσιογραφικά πρακτορεία και τα «ανεξάρτητα και αντικειμενικά» ΜΜΕ. Οι διαδηλωτές στην Ουκρανία, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει π.χ. στην Ελλάδα, μπορούν να πετάνε πέτρες, να εκτοξεύουν μολότοφ, να καταλαμβάνουν ή να καίνε δημόσια κτήρια και αστυνομικά τμήματα, μπορούν ακόμη και να οπλοφορούν και να πυροβολούν στο ψαχνό, να σκοτώνουν «νόμιμα» και εκ του ασφαλούς (ούτε λόγος να κλείνουν δρόμους και να διακόπτουν την κυκλοφορία), αφού βρίσκονται αντιμέτωποι με το καταπιεστικό σοβιετικό… συγνώμη «ψυχροπολεμικό» το λάθος, ρωσόφιλο καθεστώς του Γιανουκόβιτς. Εδώ δεν ισχύει το «μονοπώλιο» της κρατικής βίας μιας «νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης» που ανατρέπεται μονάχα με εκλογές και τόσα άλλα αστικά μυθεύματα. Γιατί εδώ έχουμε μια ένοπλη εξέγερση των Ουκρανών για τη δημοκρατία! Εναν αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία με πρωτεργάτες ακροδεξιές, φασιστικές και ναζιστικές συμμορίες κι όπου η άκριτη υποστήριξη, ενίσχυση και… υποκίνηση της Δύσης πρέπει να θεωρείται θεμιτή και επιβεβλημένη.
Κι ενώ η Ρωσία κατηγορείται (από τους επαγγελματίες των επεμβάσεων) για ωμή στρατιωτική επέμβαση σε μια ανεξάρτητη χώρα (σύντομο ανέκδοτο), η «μη επεμβατική» Δύση, με προεξάρχοντες τις ΗΠΑ και τη Γερμανία χρηματοδοτούσαν και οργάνωναν συστηματικά μια καθαρά αντιδραστική εξέγερση. Αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση και τη χρηματοδοτούν με 11 δισ., ώστε να… παραμείνει ανεξάρτητη! Ενώ βάσιμες αποκαλύψεις αναφέρουν ότι τελικά οι ελεύθεροι σκοπευτές που σκότωσαν διαδηλωτές και αστυνομικούς δεν ήταν του Γιανουκόβιτς αλλά του νέου καθεστώτος (αναζητώντας προφανώς… αίμα!-τιμή!…).
Η διεθνής κοινότητα των ιμπεριαλιστών καθώς και ένα τμήμα της (σοσιαλ)δημοκρατικής και αντισταλινικής “life style” Αριστεράς των «αυθόρμητων κινημάτων από τα κάτω», αφού γιόρτασαν την εξέγερση των πάντα φτωχών και καταπιεσμένων Ουκρανών (από την εποχή της σοβιετικής καταπίεσης και κατοχής ακόμη!), μετρούν τώρα τα κέρδη και τις ζημιές της υποτιθέμενης λαϊκής εξέγερσης. Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης, με πρώτες τις ΗΠΑ, καλοδέχονται μια κυβέρνηση ακροδεξιών και φασιστών, αφού εξυπηρετεί το σχέδιο «περικύκλωσης της Ρωσίας», κι ας πάει να… «γαμηθεί η ΕΕ» (σύμφωνα με διπλωματική έκφραση της Αμερικανίδας βοηθού υπουργού Εξωτερικών Β. Νούλαντ). Η Γερμανία αναζητά τρόπους ισχυροποίησης της θέσης της. Συνολικά η Ε.Ε. δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς αν είναι να στρώσουν το «δρόμο… της μπίζνες στην Ευρώπη», ενώ η «κοσμοπολίτικη» Αριστερά… κλαψουρίζει τι πήγε λάθος με το ουκρανικό λαό και την εξέγερσή του.
Θεωρούν, βέβαια, δικαιολογημένη οι αριστεροδεξιοί την ελπίδα που έτρεφε (;) ο ουκρανικός λαός για τον «ευρωπαϊκό δρόμο» (τον δρόμο δηλαδή που έφερε σε μας την «ευλογία» των μνημονίων), λόγω των μύριων τόσων δεινών που επέφερε ο «σοβιετικός κομμουνισμός» και τα μετακομμουνιστικά απομεινάριά του, αντιπαραβάλλοντας την πολιτισμένη Ε.Ε. των πολιτών στην αυταρχική, δικτατορική Ρωσία. Ενοχλούνται μάλιστα που κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν θέση ενάντια στις διαδηλώσεις στην Ουκρανία, με το αφελές και καταστροφικό επιχείρημα ότι αρκεί να κινούνται οι μάζες (όπως π.χ. στο Σύνταγμα) για να αποκτήσουν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση «ανατροπής και αλλαγής» που οι από πάνω δεν τολμάνε να κάνουν (μήπως εννοούν και τους εαυτούς τους;). Αυτοί λοιπόν που «ξεσηκώθηκαν» ενάντια στη φιλορώσικη κυβέρνηση δεν θα διστάσουν αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Τα έχουμε ακούσει όλα αυτά και στην Ελλάδα.
Τα πράγματα επομένως πάνε νομοτελειακά από το κακό στο καλό κι από εκεί στο καλύτερο (αυτό ονομάζεται προοδευτισμός!), αρκεί να «κινείται κόσμος» και να πέφτουν κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα π.χ. η «κάκιστη» κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε την «κακή» κυβέρνηση Σαμάρα που θα φέρει την «καλή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κι από εκεί… στα καλύτερα. Πώς διάολο γίνεται τώρα να οδηγούμαστε από την δεξιά στην ακροδεξιά; Πως γίνεται ένα ναζιστικό κόμμα όπως το κόμμα “Ελευθερία” (Σβόμποντα) να έχει ραγδαία άνοδο από 1,43% στις προεδρικές εκλογές των αρχών του 2010, στο 10.5% στις βουλευτικές του 2012; Μια αντίστοιχη δηλαδή εντυπωσιακή άνοδο όπως η Χ.Α. Η απάντηση είναι απλή υπόθεση εργασίας. Φταίει ο λαός, που ενώ αποθεώνεται στην αρχή, υποτιμάται κατάφορα στη συνέχεια γιατί πέφτει διαρκώς θύμα εξαπάτησης.
Η τακτική των οπαδών των «αυθόρμητων κινημάτων από τα κάτω» στην εξωτερική πολιτική ήταν περίπου η εξής: πρώτα καταγγέλλουμε το παλιό σοβιετικό-σταλινικό-ισλαμικό-εθνικιστικό-αντιδραστικό-σατανικό καθεστώς του τάδε ηγετίσκου που, περιέργως, όσο ήταν στην αφάνεια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων παρέμεινε σεβαστός (Ρουμανία-Τσαουσέσκου, Ιράκ-Σαντάμ, Γιουγκοσλαβία-Μιλόσεβιτς, Λιβύη-Καντάφι, Συρία-Άσαντ, Ουκρανία-Γιανουκόβιτς κλπ). Στην συνέχεια θεωρούμε αυθεντικές και δικαιολογημένες (που είναι, άλλα δεν είναι μόνο αυτό το θέμα) τις «λαϊκές εξεγέρσεις» με ταξικά-δημοκρατικά κριτήρια και ολίγη δόση ευρωπαϊσμού, στο τέλος (που είναι συνήθως τραγικό) τα ρίχνουμε όλα στην αδυναμία του κόσμου να ολοκληρώσει τα αιτήματά του πέρα από την πολιτική αλλαγή προσώπων, που λόγω εκμετάλλευσης της λαϊκής οργής από τους εθνικιστές-ισλαμιστές-φασίστες-καπιταλιστές αποτυγχάνει να εκφραστεί κατά πώς θέλει η Αριστερά, και ως επιστέγασμα, καταγγέλλουμε σαν συνοδοιπόρους του Τσαουσέσκου-Σαντάμ-Μιλόσεβιτς-Άσαντ-Γιανούκοβιτς κλπ. όσους βλέπουν αρνητικά τις «προσπάθειες του λαού» και της διεθνούς κοινότητας των… ιμπεριαλιστών να απαλλαγούν από τους τυράννους. Καμία ευθύνη για τους ίδιους και ό,τι ονομάζουν Αριστερά!
Η «προοδευτική» αφήγηση των εξελίξεων είναι βέβαια παιδική και ενίοτε συμπληρωματική της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών, όπως και η εξήγηση της τραγικής κατάληξης. Κι αυτό γιατί η «Αριστερά της σύνεσης, της νηφαλιότητας και του διαλόγου», των ομαλών κοινοβουλευτικών εξελίξεων «παραβλέπουν» την ίδια την πραγματικότητα. Πρώτο, ότι η εξουσία είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφεθεί από τους ιμπεριαλιστές στην «τύχη» του λαού και στις εκλογές. Δεύτερο, όποιος δεν βλέπει σήμερα τον ιμπεριαλισμό όπως πραγματικά είναι δεν βλέπει καν τον καπιταλισμό όπως πραγματικά είναι. Δεν βλέπει καν τον φασισμό ως «υπερόπλο» της παγκόσμιας αντίδρασης ενάντια σε λαούς και προλεταριάτο. Ο περιορισμός της εξήγησης των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία είτε σε ζήτημα εσωτερικό μεταξύ «ρωσόφιλων» και «φιλοευρωπαϊκών» αστικών δυνάμεων είτε σαν μια αντιπαράθεση ναζισμού και δημοκρατίας, συσκοτίζουν τους πραγματικούς κινδύνους της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Το δοκιμασμένο πλέον σχέδιο των ιμπεριαλιστών για πραξικοπήματα με μανδύα «λαϊκών εξεγέρσεων» έχει ωριμάσει και από… πορτοκαλί έχει γίνει μαύρο (εφαρμόζεται και στη Βενεζουέλα και ποιος ξέρει πού άλλου στο μέλλον). Είναι ένα σχέδιο που αντικατέστησε τα καθαρά στρατιωτικά πραξικοπήματα της εποχής των πραγματικών λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Σχέδιο που αναβαθμίζει και επισημοποιεί την ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση, με τραγικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο.