ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες: Το απόλυτο ξεπούλημα των διαθεσίμων
Ο τελευταίος θύλακας του δικαιώματος στη ΜΟΝΙΜΗ, ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ αποτελεί παρελθόν. Πριν από τη συνταγματική του κατάργηση κυβέρνηση και τρόικα ευελπιστούν να διαμορφώσουν μια de facto κατάσταση. Για λόγους καθαρά πολιτικούς και ταξικούς. Για να εμπεδωθεί παντού στη μισθωτή εργασία το δόγμα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας.
Γι’ αυτό που ονομάζεται επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ) η εξέλιξη αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από την επισημοποίηση της παντελούς αδυναμίας αντιπαράθεσης σε κορυφαίες πλευρές της επίθεσης. Όχι μόνο δε «διεξήχθη» κανένας πόλεμος -ας θυμηθούμε τα περί «αιτίας πολέμου»- αλλά πρόκειται για το απόλυτο ξεπούλημα των διαθεσίμων.
Η ΓΣΕΕ σφυρίζει αδιάφορα από τότε που πρωτοεφαρμόστηκε το προστάδιο απόλυσης που βαφτίστηκε διαθεσιμότητα, διασπώντας το ενιαίο μέτωπο αγώνα των μισθωτών. Κατά τα άλλα «βρίσκεται σε τροχιά ενοποίησης της μισθωτής εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα», όπως λέει. Στην πράξη, καλλιεργεί τη διάσπαση και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Στην ουσία, αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος κυβέρνησης και τρόικας.
Η ΑΔΕΔΥ -«αριστερή», παρακαλώ, μετά το τελευταίο συνέδριο- δεν έχει μετακινηθεί ούτε κεραίας από την πεπετημένη, ακολουθώντας τη γραμμή του διαλόγου, του συμβιβασμού και της υποταγής στις απαιτήσεις και στοχεύσεις των φορέων της επίθεσης. Ούτε θέλει ούτε μπορεί πλέον να οργανώσει μια πραγματική σύγκρουση με την πολιτική των ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ και της ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ. Ακόμη και όταν αποφάσισε να «κάνει κάτι» ήταν όπως πάντα για την τιμή των όπλων, την τελευταία στιγμή και με χαρακτήρα διαμαρτυρίας. Η ακύρωση εξαγγελμένων απεργιών (1η 48ωρη), η μετατροπή της επόμενης από 2ήμερη σε 24ωρη, η κλιμάκωση που δεν έρχεται ποτέ είναι τα τελευταία δείγματα μιας ανοιχτά ξεπουληματικής στάσης.
Αλλά και οι ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα, που δήθεν έχουν άλλη στάση πάνω στο ζήτημα, δε θέλησαν να δώσουν τη μάχη με στοιχειώδεις όρους. ΟΛΜΕ και ΠΟΕ-ΟΤΑ (μιας και από αυτούς τους χώρους προέρχονται οι πρώτες απολύσεις) δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν παρά ελάχιστα, κινούμενες στην ίδια κατά βάση γραμμή μ’ αυτή της ΑΔΕΔΥ. Έσπειραν έτσι με τη σειρά τους την απογοήτευση και τη μοιρολατρία και στους εργαζόμενους και στους διαθέσιμους.
Για να μη μιλήσουμε για την ΔΟΕ που σφυρίζει αδιάφορα επιδεικτικά, λες και είναι άλλο πράγμα οι καθηγητές και άλλο οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι. Αλλά και η ΠΟΕΔΗΝ (για να κλείσουμε τον κύκλο των μεγαλύτερων ομοσπονδιών του Δημοσίου) κράτησε την πιο υπονομευτική στάση, όταν μόλις λίγο καιρό πριν εκατοντάδες εργαζόμενοι-μέλη της βίωσαν τί θα πει διαθεσιμότητα, όταν έκλεισαν νοσοκομεία.
Αυτά ακριβώς τα γεγονότα βλέπουν οι εργαζόμενοι, αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με αυτή τη γραμμή, γι’ αυτό και δεν αγκαλιάζουν τις απεργίες, ακριβώς επειδή βλέπουν το ανοιχτό ξεπούλημα. Κανείς πλέον δεν είναι διατεθειμένος να δώσει μεροκάματα έτσι, για πλάκα. Η απεργία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για να παίζουν οι συμβιβασμένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Είμαστε πεισμένοι ότι οι εργαζόμενοι θα συμμετείχαν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, αν έβλεπαν μια σοβαρή προσπάθεια απάντησης στα ζητήματα που έχουν τεθεί με αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες του αντιπάλου. Αν υπήρχε στοιχειώδης φερεγγυότητα και συνέπεια λόγων και έργων. Αν, με άλλα λόγια, ακολουθούνταν μια γραμμή αντίστασης και διεκδίκησης, μια γραμμή σύγκρουσης ως το τέλος με την επίθεση.
Φταίνε, άραγε, οι διαθέσιμοι που «επέλεξαν» να δώσουν τη μάχη επί της ουσίας μόνοι τους, με κάποιες εκατοντάδες συμπαραστάτες από δίπλα; Είναι να κατηγορούνται οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών (που έρχεται η σειρά τους) που δίνουν καθημερινά τη μάχη με πραγματική αξιοπρέπεια; Φταίνε οι σχολικοί φύλακες που έκαναν σωρεία «ακτιβισμών»; Ή φταίνε οι διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί που έσπρωξαν την συνδικαλιστική ηγεσία να τρέχει να τους προλάβει; Είναι οι τελευταίοι που θα επιτρεπόταν να κατηγορηθούν, σίγουρα.
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει. Μπορούμε να προχωρήσουμε σε απεργιακή κλιμάκωση μετά τις πρώτες απολύσεις; Αν κρίνουμε από την ηγεσία ανώτερη και ανώτατη, η απάντηση είναι σαφής. Στα χέρια των απολυμένων (πλέον), των υπό απόλυση και των εν δυνάμει ανέργων βρίσκεται η απάντηση. Απολυμένοι και διαθέσιμοι πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Οι εργαζόμενοι πρέπει να εντείνουν την απεργιακή τους πορεία με συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα και διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις. Μόνο ένας απεργιακός αγώνας διαρκείας μπορεί να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Εκεί θα κριθεί και η αποτελεσματικότητα της πάλης.
Σχόλια