Με «μηδενική ανοχή», ρόπαλα κι απαγορεύσεις αντιμετωπίζει η κυβέρνηση κάθε κινητοποίηση λαού, εργαζόμενων και νεολαίας

Από τις εκλογές του 2012 και 'δω αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι η καταστολή έχει πάρει άλλου είδους προσανατολισμούς. Το φαινόμενο του γενικευμένου χτυπήματος μεγάλων διαδηλώσεων σε κεντρικές απεργιακές κινητοποιήσεις έχει μειωθεί αλλά από την άλλη έχει ενταθεί το χτύπημα μικρότερων κινητοποιήσεων είτε ξεχωριστών εργασιακών χώρων είτε νεολαίας. Παράλληλα έχει γίνει πια συνήθεια η απαγόρευση συγκεντρώσεων με πρόσχημα πάντα την ασφάλεια και την αποφυγή επεισοδίων με διάφορες αφορμές. Η δε αστυνομοκρατία είναι ιδιαίτερα έντονη όλο το 24ωρο και σε καθημερινή πλέον βάση.
Αναφερόμενοι μόνο στο τελευταίο τρίμηνο βλέπουμε ότι αρχικά ήταν οι 15χρονοι μαθητές που εγκλωβίστηκαν απ΄ τα ΜΑΤ στα Προπύλαια μετά τη διαδήλωση για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν αυτά παραβίασαν ωμά το Άσυλο. Ακολούθησαν οι σχολικοί φύλακες που αντιμετωπίστηκαν επίσης με ΜΑΤ, αλλά και χημικά, στις συγκεντρώσεις τους ενάντια στις διαθεσιμότητες–απολύσεις. Σειρά πήραν συνδικαλιστές και διαδηλωτές την ημέρα της φιέστας της ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. απ΄ την Ελλάδα (8/1), όπου συνελήφθη κι ο αγωνιστής καθηγητής Παύλος Αντωνόπουλος για «συμμετοχή σε παράνομη συγκέντρωση». Βλέπετε, είχε προηγηθεί η απαγόρευση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων σε εκτεταμένη περιοχή του κέντρου της Αθήνας.
Μετά ήρθε η σειρά των εκπαιδευτικών, κατά την πανελλαδική κινητοποίηση που έκαναν ενάντια στις διαθεσιμότητες στις 11/1, όταν απωθήθηκαν απ΄ τα ΜΑΤ με χημικά και ξυλοδαρμούς στα διόδια των Τεμπών και παρεμποδίστηκαν να μεταβούν στη Λάρισα, όπου και θα διαδήλωναν. Όμως, η επιχείρηση «μηδενική ανοχή» δεν σταματά εκεί. Το μεσημέρι της Πέμπτης 30/1, ομάδες «ΔΕΛΤΑ» και «ΔΙΑΣ», χωρίς διακριτικά, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε «συμβολική διαμαρτυρία» που πραγματοποιούσαν φοιτητές της παράταξης ΑΡ.ΕΝ. του ΣΥΡΙΖΑ, έξω απ΄ το γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτη, για τη δολοφονία των μεταναστών και των παιδιών στο Φαρμακονήσι. Απ’ το μένος των πραιτοριανών δεν εξαιρέθηκαν ούτε δημοσιογράφοι και καμεραμέν, ούτε καν κόσμος που διαμαρτυρήθηκε για τη στάση στης αστυνομίας -μέχρι και περίοικοι… μαγαζάτορες- ενώ 47 φοιτητές προσήχθησαν σιδεροδέσμιοι και δαρμένοι στη Γ.Α.Δ.Α., αφού πρωτύτερα είχαν εγκλωβιστεί απ΄ τα ΜΑΤ. Ένας απ΄ αυτούς συνελήφθη για «εξύβριση και αντίσταση κατά την προσαγωγή του». Για να «δικαιολογηθεί» βέβαια η επίθεση και η αντιμετώπιση των φοιτητών με βία και χειροπέδες, η ΓΑΔΑ και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι της κυβέρνησης εξέδωσαν ανακοίνωση που μιλούσε «για απόπειρα εισβολής των συγκεντρωμένων», η οποία ήταν… «μη βίαιη» και διαψεύστηκε απ’ τα βίντεο που είχαν τραβηχτεί...

Το Σάββατο 1/2, κι ενώ η Χρυσή Αυγή πραγματοποιούσε με την κάλυψη της κυβέρνησης και της αστυνομίας τη φιέστα της για την επέτειο των Ιμίων, στη Ρηγίλλης, ενώ είχε βγει επίσης κυβερνητική απόφαση απαγόρευσης των διαδηλώσεων -κάτι που γίνεται ολοένα και πιο συχνό- οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν σ’ όσους είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα ενάντια στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής και επιδόθηκε σ’ ένα όργιο κυνηγητού, καταστολής, ξυλοδαρμών, ρίψης χημικών και χειροβομβίδων κρότου–λάμψης, το οποίο επεκτάθηκε μέχρι το… Μοναστηράκι, ανάμεσα σε κόσμο και διερχόμενους, φτάνοντας μέχρι και το σταθμό του Μετρό και του Ηλεκτρικού, τις αποβάθρες και τις ράγες των συρμών!!! Κι ενώ έριξαν χημικά μέσα στις αποβάθρες, κάνοντας αποπνικτική την ατμόσφαιρα, και απέκλεισαν κόσμο, προχώρησαν και σε 20 προσαγωγές και 14 συλλήψεις. Ούτε όμως κι οι αγωνιζόμενοι αγρότες στη Νίκαια της Θεσσαλίας και στη Μαραθιά Ηλείας «εξαιρέθηκαν» απ΄ την επίθεση των ΜΑΤ στις 3/2, με ξυλοδαρμούς, ρίψη χημικών και προσαγωγές πριν αυτοί προλάβουν να προχωρήσουν σε μπλόκα.
Ακολούθησε η επίθεση των ΜΑΤ την περασμένη Παρασκευή στους υπό απόλυση υπάλληλους του δημοσίου με τελευταία πράξη του έργου την χθεσινή απαγόρευση των πορειών ενώ από μέρες ήταν προγραμματισμένες του ΠΑΜΕ για την ανεργία, των ΟΛΜΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, Συντονιστικού κατά των απολύσεων των διαθέσιμων δημόσιων υπαλλήλων, των σχολικών φυλάκων και άλλων.

Το ΠΑΜΕ αυτή τη φορά αποφάσισε να κάνει τη δική του κίνηση σπασίματος της απαγόρευσης με αποτέλεσμα να το πετύχει με μια ομάδα, του συνδικάτου οικοδόμων, η οποία έσπασε το αστυνομικό μπλόκο και προχώρησε κάποια μέτρα παραπάνω προς το Σύνταγμα από τη Σταδίου. Κυκλώθηκε όμως από τα ΜΑΤ και ενώ οι διαδηλωτές υποχώρησαν κατευθυνόμενοι προς τους υπόλοιπους που παρέμειναν στο σημείο αποκλεισμού χτυπήθηκαν χωρίς λόγο, με την έννοια της αφορμής, στριμώχτηκαν, τραυματίστηκαν και απειλήθηκαν με προσαγωγές κάτι που τελικά δεν έγινε. Τα χτυπήματα των ΜΑΤ, αλλά και από μπάτσους με πολιτικά, ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα μιας και η χρήση του ανάποδου μπλοκ ήταν απ' ότι φαίνεται ευρύτατη και μάλλον από τύχη δεν υπήρξαν σοβαρότεροι τραυματισμοί.
Προφανώς και η άλλη συγκέντρωση για τις διαθεσιμότητες - απολύσεις δεν θα μπορούσε να πάει πέρα από το σημείο αποκλεισμού. Από εκείνο το σημείο και μετά ακολούθησε ένα ...κρυφτούλι με διαδηλωτές να παιρνούν από τα στενά να διασχίζουν τους κεντρικούς αποκλεισμένους δρόμους, ακολουθούμενοι από τα ΜΑΤ μέχρι να φτάσουν στο Κολωνάκι και να διαλυθούν λίγο αργότερα.
Άσχετα από την άποψη που μπορεί να έχουμε για την ενέργεια του ΠΑΜΕ αλλά και για το πηγαινέλα της άλλης πορείας στο κέντρο της Αθήνας θα αναρωτηθούμε γιατί δεν μπορούσαν οι δύο συγκεντρώσεις, που κατά βάση είχαν το ίδιο θέμα, δηλαδή τις απολύσεις, την ανεργία και τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλειά να είναι μια. Δεν κατανοούμε αυτόν τον διαχωρισμό δημοσίων υπαλλήλων και εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά άλλες συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν σήμερα είτε στο κέντρο είτε σε γειτονιές της Αθήνας. Οι εργαζόμενοι στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στον Άλιμο, οι καθαρίστριες στη Ν. Ιωνία και πάει λέγοντας. 
Πέρα από αυτά το βέβαιο είναι πως η πολιτική της φασιστικοποίησης αναβαθμίζεται και επεκτείνεται σ΄ όλα τα επίπεδα, με στόχο τον ίδιο το λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, τα αγωνιζόμενα κάθε φορά τμήματά του ή ακόμα κι όποιους τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν με όποιον τρόπο θεωρούν απέναντι στη μελανή πραγματικότητα που επιβάλλει η ντόπια αστική τάξη, τα ξένα αφεντικά της και η κυβέρνησή τους. Συνεχίζοντας τη ρότα που εκφράστηκε ιδιαίτερα οξυμένα κατά την περίοδο της επιβολής των πρώτων «μνημονίων» των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., και των αντιλαϊκών μέτρων απ΄ τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ρότα που συνεχίζει ακάθεκτη και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική αυτή αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της συνεχούς και καθημερινής επίθεσης στους ίδιους τους όρους ζωής του λαού και στα κατεκτημένα δικαιώματά του, για την επιβολή και τη συνέχισή της.
Ταυτόχρονα επιδιώκει να προλάβει και να πνίξει στη γέννησή τους αγώνες κι αντιστάσεις που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την αντιλαϊκή πολιτική ή ακόμα και πιθανές κοινωνικές εκρήξεις, ενδεχόμενα τα οποία τα έχει υπόψη. Ειδικά όσο η επίθεση αυτή θα συνεχίζεται και θα οξύνεται κι όσο τα ζόρια συνολικά της πολιτικής διαχείρισης του συστήματος θα μεγαλώνουν. Η φασιστικοποίηση, οι απαγορεύσεις, η κρατική τρομοκρατία και καταστολή δεν αντιμετωπίζονται με την αναμονή υποτιθέμενων εναλλακτικών λύσεων και «αριστερών κυβερνήσεων», που θα «διαλύσουν τις δυνάμεις καταστολής», ούτε με ακτιβίστικες συμβολικές ενέργειες σπασίματος των απαγορεύσεων. Γιατί αυτές ακριβώς οι δυνάμεις έχουν στηθεί και αναβαθμιστεί εξυπηρετώντας ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Ενός συστήματος του οποίου ούτε η πολιτική, ούτε, πολύ περισσότερο η ίδια η ύπαρξη «διορθώνονται» ή «μεταρρυθμίζονται». Αντίθετα, ανατρέπονται απ΄ την ίδια τη μαζική λαϊκή πάλη, που μπορεί να ξεδιπλωθεί, συγκροτηθεί, πολιτικοποιηθεί και αναμετρηθεί με την πολιτική αυτή μέσα απ΄ τη συγκρότηση μετώπων αντίστασης και επαναστατικών υποκειμένων, κόντρα σε εφησυχασμούς, εκλογικές αυταπάτες, λογικές ηττοπάθειας και ανάθεσης στους «ειδικούς».