Ακατάσχετη κυβερνητική ψευδολογία και κούφιες θριαμβολογίες για να κατευναστεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση

Η πολύμηνη, αργόσυρτη, «σκληρή διαπραγμάτευση» του δήθεν ανυποχώρητου στις «κόκκινες γραμμές» Α. Σαμαρά με την τρόικα έληξε. Η πολυπόθητη μικρή ανάπαυλα, η μικρή καθυστέρηση δηλαδή της λήψης των πλέον επώδυνων από τη νέα σειρά αντιλαϊκών μέτρων που απεργάζονται δανειστές και εγχώρια ολιγαρχία, παραχωρήθηκε, μπροστά στις επικείμενες κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, στην κλυ­δωνι­ζόμενη και εκλιπαρούσα ελληνική κυβέρνηση. Η πολιτική συνοχή και επιβίωσή της κρίθηκε αναγκαία για την ομαλή, προεκλογική και μετεκλογική, κλιμάκωση της βάρβαρης μνημονιακής επέλασης.

«Η κυβέρνηση επιτέλεσε ενωμένη την αποστολή της, να βγάλει τη χώρα από την κρίση», «Όχι μόνο δεν χρειάζονται νέα μέτρα λιτότητας, όπως με μόνιμη κακοπιστία προεξοφλούσαν ορισμένοι, αλλά προκύπτει σημαντική ανακούφιση για τους Ελληνες πολίτες», θριαμβολόγησε, με περίσσιο θράσος και υποκρισία, στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, ο πρωθυπουργός.
Και η κατευθυνόμενη, αργυρώνητη, προπαγάνδα υπερθεμάτισε και ανέλαβε αμέσως δράση αναμασώντας και πολλαπλασιάζοντας τα κυβερνητικά μυθεύματα.
Μια ακατάσχετη ψευδολογία αντιστροφής και κατάφωρου εξωραϊσμού του εφιαλτικού παρόντος και άμεσου μέλλοντος της μνημονιακής Ελλάδας επιστρατεύεται με στόχο τη συστηματική παραπλάνηση και εξαπάτηση του ελληνικού λαού.

   Το ότι το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο είχε δεσμευτεί ο ίδιος ο Α. Σαμαράς ότι θα διανείμει, έγινε 17% αποσιωπάται επιμελώς. Το ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του περιβόητου αυτού πλεονάσματος -που επιτεύχθηκε μέσω της απερίγραπτης φοροληστείας των λαϊκών στρωμάτων και της δραστικής περικοπής των κοινωνικών δαπανών- επιστρέφει στους δανειστές και το μεγάλο κεφάλαιο υποβαθμίζεται ή αποχρωματίζεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας του. Μεγάλη ασάφεια και αοριστία χαρακτηρίζει, επίσης, τα υπόλοιπα συμφωνηθέντα μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, αναγκαία προϋπόθεση για να μην υπονομευθεί, όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είναι δυνατό, το κλίμα αισιοδοξίας και προσδοκιών που προσπαθούν, εναγωνίως, να διοχετεύσουν στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό.

Αντιλαϊκές μεθοδεύσεις

   Τα ψίχουλα -εφάπαξ φιλοδωρήματα- που θα δοθούν, λίγο πριν τις εκλογές, σε κάποιους χαμηλοσυνταξιούχους, χαμηλόμισθους, άνεργους και λοιπούς δυσπραγούντες από την αντιλαϊκή επέλαση των τελευταίων χρόνων, ενταγμένα στο απατηλό πλαίσιο των κυβερνητικών επιτυχιών, του τέλους των μνημονίων, της ανάπτυξης και της εξόδου στις αγορές, θα είναι τα κύρια όπλα της κυβερνητικής προπαγάνδας, σε μια υπερπροσπάθεια να κατευναστεί η λαϊκή οργή και να εκφραστούν οι μικρότερες, κατά το δυνατόν, απώλειες στις κάλπες των κομμάτων που συγκυβερνούν - της ΝΔ πρωτίστως αλλά και του ΠΑΣΟΚ.
   Οι μεθοδεύσεις αυτές, όμως, σε περιόδους κρίσης και απρόβλεπτων εξελίξεων έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης. Η παραπλανητική προπαγάνδα και οι επικοινωνιακοί χειρισμοί δεν μπορούν να αντισταθμίσουν και κονιορτοποιούνται από τη δραματική πραγματικότητα μιας χώρας και ενός λαού που συνεχίζουν να συνθλίβονται στις μυλόπετρες της παρατεταμένης βαθιάς κρίσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και της ασφυκτικής ιμπεριαλιστικής επιτήρησης και ελέγχου.
   Μετά τις εκλογές, η τρόικα θα επανακάμψει δριμύτερη. Αν δεν υπάρξουν σοβαρές πολιτικές αναταράξεις, ανακατατάξεις και αναγκαστική προσαρμογή σε νέα δεδομένα, όλα τα ανοιχτά ζητήματα θα επανέλθουν προς «τακτοποίηση». Οι ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις στο Δημόσιο το 2015, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ με τις 329(!) μεταρρυθμίσεις, η  περιβόητη διευθέτηση του χρέους, η κάλυψη των δημοσιονομικών και χρηματοδοτικών κενών κ.ο.κ.
   Οι διαβεβαιώσεις του κυβερνητικού δίδυμου Σαμαρά – Βενιζέλου πως η χώρα άλλαξε σελίδα από το «κεφάλαιο των Μνημονίων» είναι ανυπόστατοι ισχυρισμοί. Η κατάσταση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, οι απροκάλυπτοι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, όλες οι ενδείξεις καταμαρτυρούν το αντίθετο.
   Η σαρκαστική δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε -«Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να δώσουμε οικονομική βοήθεια με το ζόρι, εάν κάποιος δεν την θέλει»- μόνο στη μεταμνημονιακή εποχή δεν παραπέμπει. Τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, με επικεφαλής τους Γερμανούς επικυρίαρχους, όχι μόνο δεν ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, αλλά ετοιμάζουν νέα δεσμά. Ένα νέο «πακέτο χρηματοδοτικής στήριξης» θα παρουσιαστεί από τους ιμπεριαλιστές και την εγχώρια ολιγαρχία ως απολύτως αναγκαίο. Μια νέα δανειακή σύμβαση -που μπορεί να μην ονομάζεται μνημόνιο- και μια νέα επιτήρηση -που μπορεί να μην ονομάζεται τρόικα- θα αποτελέσουν τη «νέα σωτηρία» της χώρας και του λαού και η κυβέρνηση Α. Σαμαρά, αν εξακολουθήσει να υφίσταται, ή όποια άλλη κυβέρνηση σχηματιστεί, θα συνεχίσει την αντιλαϊκή επέλαση, ακολουθώντας το γνωστό «μονόδρομο» της υποταγής στους ιμπεριαλιστές δανειστές.

Κινήσεις χειραγώγησης
των πολιτικών εξελίξεων

   Σε ένα ασταθές και ρευστό πολιτικό περιβάλλον, με πιθανό το ενδεχόμενο μιας μεγαλύτερης πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία επιχειρούν να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις εντείνοντας τις πολιτικές διεργασίες. Κόμματα καρικατούρες, κινήσεις και πρωτοβουλίες, συνθέσεις και ανασυνθέσεις, με την ανακύκλωση του γνωστού φθαρμένου και πλήρως απαξιωμένου πολιτικού υλικού, με την πολιτική εκσφενδόνιση ελεγχόμενων ηγετίσκων, γεννιούνται διαρκώς, σε μια αγχώδη προσπάθεια δημιουργίας νέων πολιτικών εφεδρειών και επίδοξων κυβερνητικών συμμαχικών σχημάτων.
   Η περίοδος μέχρι τη διπλή εκλογική αναμέτρηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου -με ανοικτό το ενδεχόμενο της διεξαγωγής και βουλευτικών εκλογών- θα είναι μια περίοδος κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων. Τα «αντάρτικα» πληθαίνουν στο κυβερνητικό μπλοκ, πρωτίστως στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη ΝΔ. Το άλλοτε κραταιό κόμμα της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, εμφανίζει εικόνα μη αναστρέψιμης παρακμής, σημάδια πλήρους κατάρρευσης. Οι μεταμφιέσεις του δε φαίνεται να αποδίδουν. Οι προσπάθειες ανασύνταξης της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας -παρά την κραυγαλέα ενίσχυση από ισχυρά κέντρα εξουσίας- αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη. Η δε ΝΔ -που πήρε, δεύτερη, τη σκυτάλη της μνημονιακής επιδρομής- δοκιμάζεται, με τη σειρά της, από ισχυρούς κλυδωνισμούς, μεγάλη αποσύνθεση και εντεινόμενα αδιέξοδα. Το μεν ΠΑΣΟΚ πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, η δε ΝΔ επιζητεί, εναγωνίως, μικρές ανάσες για να συντηρήσει την εύθραυστη και ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία και να διασφαλίσει, αν όχι το προβάδισμα, τη δεύτερη εκλογική θέση με τη μικρότερη δυνατή διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς είναι άδηλη η νέα διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη μετά τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
   Παράλληλα, το μαύρο μέτωπο του ιμπεριαλισμού και της εγχώριας ολιγαρχίας προτάσσει εκβιασμούς και απειλές, κινδυνολογεί ασύστολα και προσδίδει στις επικείμενες εκλογές διλημματικά χαρακτηριστικά, προβάλλοντας το δικό του χρεοκοπημένο μοντέλο εξουσίας και διακυβέρνησης ως τη μόνη δυνατή διέξοδο για τη χώρα, για να τρομοκρατήσει το λαό, να απορροφήσει την ογκούμενη δυσαρέσκεια και οργή του και να τον εγκλωβίσει σε πολιτικές επιλογές που διασφαλίζουν την αδιατάρακτη συνέχιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της αντιλαϊκής επέλασης.