Πολιτική υπονόμευσης και αποδιοργάνωσης των αγώνων από τη ρεφορμιστική ηγεσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων

Με αφορμή τόσο τις δραματικές εξελίξεις που έχουν ως επίκεντρο τις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων κυβέρνησης – τρόικας, όσο και της συνολικότερης κατάστασης στην οποία βρίσκεται εδώ και αρκετά μεγάλο διάστημα το συνδικαλιστικό κίνημα, θέλουμε να υπογραμίσουμε ξανά ορισμένες βασικές  θέσεις  για την κατάσταση του συνδικαλιστικού  κινήματος.

Έχουμε λοιπόν πολλές φορές στο παρελθόν γράψει για τον υπονομευτικό ρόλο που παίζουν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο οποίος λειτουργεί ως δούρειος ίππος της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο συνδικαλιστικό και ευρύτερα στο εργατο-λαϊκό κίνημα.  υπηρετώντας ακριβώς αυτήν τη γραμμή, ενώ υποτίθεται πως είναι  υπερασπιστές των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, ατμομηχανή των μεγάλων λαϊκών αγώνων. Θέλουμε να αναδείξουμε αυτόν  ακριβώς το ρόλο της υπονόμευσης που παίζουν σήμερα οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ μέσα στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι επικείμενες απολύσεις στο Δημόσιο τομέα, βρήκαν την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ περίπου σε πολιτική «αφασία». Μετά από σχεδόν οκτώ μήνες συνδικαλιστικής και πολιτικής ανυπαρξίας και ενώ πέρασε και το 35ο Συνέδριο που υποτίθεται πως «ανέτρεψε» τους συσχετισμούς από τα «κάτω και αριστερά», δυστυχώς καμία καλύτερη μέρα δεν ξημέρωσε για το συνδικαλιστικό κίνημα, πολύ δε περισσότερο για τον κόσμο της φτωχής υπαλληλίας. Μπορεί να άλλαξαν τα «προσωπεία» και να άλλαξε η φρασεολογία, η πολιτική όμως παραμένει η ίδια: υποχώρηση και υποταγή.

Απέναντι λοιπόν  στο κεφαλαιώδες εργασιακό κεκτημένο της εργασιακής μονιμότητας που αφορά συνολικά το Δημόσιο, η ΑΔΕΔΥ πνίγηκε κυριολεκτικά σε μια κουταλιά νερό. Αναλώθηκε για εβδομάδες στη μορφή της κινητοποίησης, αν θα έχει δηλαδή χαρακτηριστικά «παρατεταμένης» απεργίας (δηλαδή δύο 48ωρες) ή πιο συγκρατημένη. Αλλά ακόμα και έτσι, αντί να σταθεί στο πραγματικό ύψος των περιστάσεων, να κάνει δηλαδή πράξη την εξαγγελία, την κήρυξη της απεργίας, να δουλέψει συστηματικά και ουσιαστικά για την υλοποίησή της, να οργώσει τους χώρους δουλειάς, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες προπαγανδίζοντας, αρκέστηκε τελικά σε μια γενική διακήρυξη.
Φυσικά για τη ΓΣΕΕ τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Η ίδια απ’ ό,τι φαίνεται έχει βάλει κυριολεκτικά λουκέτο, κηρύσσοντας τη διάλυση και μόνο κάποιες ξεψυχισμένες ανακοινώσεις του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) θυμίζουν την ύπαρξή της. Την ώρα που η κυβέρνηση προχωρά σε συμφωνία για νέες εργασιακές ανατροπές στον ιδιωτικό τομέα με την διεύρυνση των απολύσεων, την κατάργηση των τριετιών που σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση για τους εργαζόμενους, η ΓΣΕΕ εξήγγειλε 24ωρη απεργία στις 9 Απρίλη!
Αλλά αν αυτή είναι η πραγματικότητα, οφείλουμε να δούμε ποιες δυνάμεις δουλεύουν πίσω από τους τίτλους και τις ευθύνες που φέρουν για την κατάσταση που επικρατεί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ο νέος κυβερνητικός
 συνδικαλισμός είναι εδώ!

Μπορεί ένα τμήμα του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού που άκουγε στο όνομα ΠΑΣΚ να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και οι δυνάμεις της κυβερνητικής ΔΑΚΕ να συρρικνώνονται σε ένα βαθμό, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός όμως έχει πολλά πρόσωπα και βρίσκεται μέσα στους κόλπους του σ/κ εμφανιζόμενος με «αριστερό» αυτήν τη φορά προσωπείο. Ο λόγος φυσικά για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πρότινος άκουγαν στο όνομα «Αυτόνομη Παρέμβαση» και οι οποίες σήμερα μετατράπηκαν σε «Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή - ΜΕΤΑ». Γράψαμε και παραπάνω ότι στο 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, οι οργανωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ χειροκροτούσαν την αλλαγή των συσχετισμών και την «ανατροπή» του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Διατείνονταν μάλιστα ότι με τα νέα δεδομένα και την ενισχυμένη παρουσία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά δικά μας), θα σημάνει νέα περίοδος ανάτασης για το συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζομένους. Από κοντά και βασικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενίσχυσαν αυτήν τη θέση, με την προοπτική ότι μπορούν να συμπαρασύρουν το ΣΥΡΙΖΑ σε μια αγωνιστική κατεύθυνση. Φυσικά να υπογραμμίσουμε ότι τέτοιου είδους αλλαγές έγιναν και σε μια σειρά από μεγάλες Ομοσπονδίες του Δημοσίου, όπως για παράδειγμα την ΟΛΜΕ.  

Ποια είναι όμως η πραγματική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και πώς
  την υπηρετεί;

Είχαμε  από τότε επισημάνει  ότι όσο δύσκολο είναι να αλλάξει το ποτάμι ρότα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να φρεναριστεί η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο του. Έχουμε λοιπόν σήμερα το εξής δίπτυχο στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια πλευρά σε κεντρικό πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο εμφανίζεται με το πιο προωθημένο αγωνιστικό πρόσωπο. Υποστηρικτής των μεγάλων λαϊκών αγώνων, με βαρυσήμαντες διακηρύξεις για ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής που πάντα όμως καταλήγουν στην κυβερνητική ανατροπή. Και στην κατεύθυνση αυτή δεν διστάζει να προτείνει και να συμφωνήσει σε κάθε μορφή πάλης, που πιστεύει ότι μπορεί να υπηρετήσει αυτήν τη σκοπιμότητα.
Την ίδια όμως στιγμή, σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων, μέσα στους χώρους δουλειάς, οι ίδιες δυνάμεις υπονομεύουν κάθε μορφή κινητοποίησης, κάνουν αγωνιστικές εκπτώσεις, καλώντας τους εργαζόμενους να «πράξουν κατά συνείδηση», να επιλέξουν ποια μέρα θα συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις. Αρκετές μάλιστα είναι και οι περιπτώσεις στις οποίες καταφεύγουν ακόμα και σε ανοιχτή απεργοσπασία με το αιτιολογικό ότι «δεν αντέχει ο κόσμος»!
Έτσι λοιπόν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται με διπλή ταυτότητα μέσα στο μαζικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Από τη μια πλευρά κεντρικά και δημόσια, προβάλλουν το αγωνιστικό τους μανδύα, ενώ μέσα στους χώρους δουλειάς, καλλιεργούν την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό, καλώντας το λαό και τους εργαζόμενους να περιμένουν «καρτερικά» την επόμενη «αριστερή» διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναχωρητισμό από τους αγώνες στο όνομα της λαϊκής εξουσίας κηρύσσει το ΠΑΜΕ

Χαρακτηριστική της κατάστασης είναι και η στάση που κρατά το ΠΑΜΕ, το οποίο παρά τις γενικόλογες υπερεπαναστατικές διατυπώσεις και διακηρύξεις για την ανατροπή του συστήματος και τη δική τους λαϊκή εξουσία, τη στιγμή που κορυφώνεται η επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και μεθοδεύονται μαζικές απολύσεις, ανακαλύπτουν και αυτοί ότι το κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση υποχώρησης και επομένως δεν μπορεί να γίνει τίποτα περισσότερο από μια κινητοποίηση διαμαρτυρίας. Έτσι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να συνταχθούν και να ευθυγραμμιστούν απολύτως με τις αποφάσεις της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ, την οποία φυσικά οι ίδιοι καταγγέλλουν ως συμβιβασμένη, υποταγμένη και ξεπουλημένη. Ενδεικτικό μάλιστα της στάσης τους είναι το γεγονός ότι ενώ το προηγούμενο διάστημα, όπου πραγματοποιούνταν γενικές συνελεύσεις εργαζομένων με αφορμή τις απολύσεις, πρότειναν υποτίθεται κλιμάκωση των αγώνων με απεργιακά χαρακτηριστικά διάρκειας, την ίδια στιγμή όμως κεντρικά μέσα στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, παζάρευαν με την κυβερνητική ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, τις δύο 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, για να καταλήξουν τελικά στο πρόγραμμα που αποφασίστηκε. Πολύ δε περισσότερο τώρα μπαίνουν δήθεν αποφασιστικά στη μάχη για την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ!
Το επόμενο διάστημα, ιδιαίτερα μετά το τέλος των διπλών εκλογών του Μαΐου, είναι απολύτως βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα περάσει σε νέο κύκλο σκληρής επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους με τη γενίκευση των απολύσεων στο Δημόσιο τομέα ώστε να καλυφθεί το πλάνο των 11.400 που απαιτούν ΕΕ και ΔΝΤ, με το τσάκισμα ακόμα περισσότερο μισθών και συντάξεων και την ανατροπή όποιων εργασιακών κατακτήσεων έχουν απομείνει σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να πιάσει ξανά το νήμα των μαζικών αγώνων και κινητοποιήσεων της προηγούμενης περιόδου. Να βγει από το τέλμα που έχουν επιβάλει με την πολιτική τους οι δυνάμεις που υπηρετούν την κυβερνητική γραμμή. Να αντιπαλέψει και να ξεπεράσει τις δυνάμεις που εγκλωβίζουν το λαό και τους εργαζομένους σε «αγωνιστικά συμπληρώματα» που θα εξαργυρωθούν την επομένη σε εκλογικές ψήφους καθώς και τον αναχωρητισμό από τη μαζική και ταξική πάλη στο όνομα της «λαϊκής εξουσίας». Με όργανα πάλης τα σωματεία, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να βρουν κοινό αγωνιστικό βηματισμό στην κατεύθυνση της ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης.