Αν τα «σπάγαμε» μαζικά;

Τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης στο υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης είναι γνωστά: οι πενταετείς πυροσβέστες, που διεκδικούν την ανανέωση των συμβάσεών τους, μόλις είδαν τα ρολά της εισόδου να κατεβαίνουν και μια διμοιρία ΜΑΤ να κινείται προς την είσοδο του υπουργείου, όπου ήδη είχε ανέβει αντιπροσωπεία συνδικαλιστών, όρμησαν, σήκωσαν με το ζόρι το ρολό, έκαναν «θερινή» την πρόσοψη του υπουργείου και «εγκαταστάθηκαν» εκεί, κάνοντας στην ουσία κατάληψη.

Δεν έφυγαν από εκεί, παρά τις προσπάθειες των «συνδικαλιστών», μέχρι που η Γεροβασίλη, έντρομη απ' αυτό που ενδεχομένως θα ακολουθούσε, ανακοίνωσε ότι την Τρίτη θα κατατεθεί στη Βουλή διάταξη που θα παρατείνει τις συμβάσεις μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία μονιμοποίησης των πενταετών πυροσβεστών. Και πάλι, χρειάστηκαν ώρες μέχρι να πειστούν και οι τελευταίοι να εγκαταλείψουν το χώρο.

Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε τέτοιο «στιγμιότυπο» της ταξικής πάλης. Δηλαδή, να δούμε τη δίκαιη αντιβία ως «εργαλείο» διεκδίκησης. Να δούμε τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές να παραμερίζονται και την πρόσοψη ενός υπουργείου να «κατεδαφίζεται», χωρίς ο μηχανισμός καταστολής να μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί η σύγκρουση που θα ακολουθούσε θα ήταν σφοδρή και οι επιτιθέμενοι εργαζόμενοι ήταν -και λόγω επαγγέλματος- εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα μέσα για ν' αντέξουν στα χημικά.

Μιλάμε για «στιγμιότυπο» της ταξικής πάλης, γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές θα χάσουν τον έλεγχο ή ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει τη δέσμευσή της (η μονιμοποίηση «εξαρτάται από τους θεσμούς» φρόντισε να διαμηνύσει ο Τόσκας). Ομως, ακόμα και το ελάχιστο (η δέσμευση ότι θα ψηφιστεί ρύθμιση που θα παρατείνει τις συμβάσεις τους, επομένως δε θα βρεθούν άνεργοι) δε θα υπήρχε, αν δεν μεσολαβούσε το «ντου» και η κατάληψη.

Ο τρόμος που κατέλαβε την εξουσία, από τους υπουργούς μέχρι τους διοικητές της αστυνομίας, είναι χαρακτηριστικός για τη δύναμη που δίνει στα αγωνιζόμενα κοινωνικά στρώματα το σπάσιμο της αστικής νομιμότητας και η ανάπτυξη της αντιβίας. Αυτές οι λίγες ώρες που οι πενταετείς πυροσβέστες κατέλαβαν το ισόγειο ενός υπουργείου, όχι διεκπεραιώνοντας κάποιο επιμελώς οργανωμένο «χάπενινγκ», αλλά καθιστώντας σαφές πως απαιτούν λύση «εδώ και τώρα», είναι άκρως διδακτικές για όλους μας.

Ας αναρωτηθούμε: τι θα συνέβαινε αν τα «σπάγαμε» μαζικά; Αν αντί για άσφαιρες κινητοποιήσεις, που μόλις βρίσκουν απέναντί τους την αστική νομιμότητα (είτε πρόκειται για μια δικαστική απαγόρευση, είτε για πολιτική επιστράτευση, είτε για τις δυνάμεις καταστολής) κηρύσσουν άτακτη υποχώρηση, γινόταν κάθε φορά - και σε μαζική κλίμακα- πράξη το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα βρισκόμασταν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;

Η ιστορία της ταξικής πάλης είναι μια ιστορία διαρκών συγκρούσεων. Αλλωστε, η ίδια η λέξη «πάλη» υπονοεί τη σύγκρουση. Με σχέδιο, με προετοιμασία, με υπολογισμό των συσχετισμών, αλλά όλ' αυτά για να προετοιμάσουν τη διεξαγωγή της πάλης, ώστε να είναι νικηφόρα, και όχι για να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να ακυρώσουν την πάλη στο όνομα της «ανωριμότητας των συνθηκών». Ας βγάλουμε τα σωστά διδάγματα, λοιπόν!