Επαναφορά της χρεοκοπημένης πρότασης για «παναριστερή συνεργασία» από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Προ ημερών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδωσε στη δημοσιότητα πρότασή της “για τον κοινό πολιτικό βηματισμό, την κοινή δράση, τον διάλογο και την πολιτική συνεργασία των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών,  αντι-ΕΕ δυνάμεων”. Η πρόταση ζητά να γίνει πολιτική συνεργασία των αναφερόμενων ως “αντικαπιταλιστικών - αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων” που να συμπεριλάβει τέσσερις μορφές: “μόνιμη κοινή δράση”, “κοινή συμμετοχή σε μόνιμες δράσεις που αφορούν κορυφαία πολιτικά ζητήματα,  όπως η ΕΕ”, “από κοινού συμβολή στην ενίσχυση των κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων και σχημάτων”, “ευρύτερο συστηματικό διάλογο για τα μεγάλα ζητήματα του αντικαπιταλιστικού προγράμματος,  της αριστεράς και του μετώπου που απαιτεί η εποχή μας”. Ως πολιτική βάση αυτής της συνεργασίας τοποθετεί -ελαφρά συντετμημένο- το λεγόμενο “μεταβατικό πρόγραμμα” (“άμεση στάση πληρωμών στους δανειστές”, “έξοδος από την ευρωζώνη,  ρήξη/ αποδέσμευση από την ΕΕ”, “εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος” κλπ).

Δεν συγκεκριμενοποιείται από την πρόταση σε ποια κόμματα, οργανώσεις και πολιτικές δυνάμεις απευθύνεται, αλλά αν κρίνουμε πώς διαβιβάστηκαν ανάλογες προγενέστερες προτάσεις της και ανεξάρτητα αν λέγεται ότι “απευθύνεται σε δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής -αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ Αριστεράς που κινούνται σε λογική ανατροπής και έρχονται σε ρήξη με τις λογικές διαχείρισης του συστήματος”, μάλλον αποδέκτες της είναι μια ευρεία γκάμα δυνάμεων της Αριστεράς με γνωστές βαθιές και ριζικές διαφορές στην πολιτική τους και με ερώτημα πόσες απ' αυτές πληρούν τα χαρακτηριστικά με τα οποία τις περιγράφει η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν μπορεί, επίσης, να μην επισημανθεί σαν αρκετά ...πρωτότυπο ότι η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητά από τις πολιτικές δυνάμεις μια συνεργασία που να έχει σαν πολιτική βάση ...το δικό της πρόγραμμα!

Ανάλογη πρόταση για τον “πολιτικό συντονισμό και για την κοινή δράση” των δυνάμεων της Αριστεράς είχε απευθύνει και πέρυσι τον Γενάρη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία απευθύνονταν σε 12 κόμματα και το τελικό αποτέλεσμα της οποίας ήταν να υπογραφούν μια κοινή ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τέσσερις ακόμα οργανώσεις (ΟΝΡΑ, Εργατικός Αγώνας, Ξεκίνημα, Ένωση Δικαίων) και μια παράλληλη δεύτερη κοινή ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑΕ! Η υπόθεση έκτοτε ξεχάστηκε, δεν μπορεί όμως να ξεχαστεί το ναυάγιο -για μια ακόμη φορά- της πρότασης για “παναριστερή συνεργασία”, η οποία, βέβαια, μοιάζει καρικατούρα μπροστά στη χρεωκοπία της “μεγάλης παναριστερής συνεργασίας” που στήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρ' όλα αυτά διδάγματα φαίνεται να μην βγαίνουν και παρόμοιες προτάσεις επανέρχονται,  προφανώς, για να εξυπηρετούνται και άλλες σκοπιμότητες:

-Είτε σκοπιμότητες που υπολογίζουν,  κάτω από τις πιέσεις των καιρών, σε αγκιστρώσεις άλλων δυνάμεων γύρω από αυτόν που κάνει την πρόταση (και από αυτή την άποψη η “νέα” πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζεται “πολυεπίπεδη”, καθώς απλώνεται από την “κοινή δράση σε κοινωνικούς χώρους” και φτάνει ως τον “συστηματικό διάλογο” για ιδεολογικοπολιτική σύγκλιση,  προκαλώντας, βέβαια, και την απορία αν όχι και το μειδίαμα για το πώς είναι  δυνατόν να ζητάς να γίνει συνεργασία σε όλα αυτά τα επίπεδα χωρίς να εξετάζεις τι ιδεολογικοπολιτικές αποστάσεις σε χωρίζουν με καθένα στον οποίον απευθύνεσαι... )

-Είτε σκοπιμότητες που συνδυάζονται με τη συγκυρία π.χ. με το ενδεχόμενο εκλογών και τη συναφή προσπάθεια να γίνουν κινήσεις προσέγγισης με δυνάμεις που μπορεί να ευνοήσουν εκλογικά αποτελέσματα ή εκλογικές συνεργασίες. Δεν είναι μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχει δείξει και στο παρελθόν ροπή προς προτάσεις συνεργασίας για να εξυπηρετηθούν, κατά βάθος, εκλογικοί λογαριασμοί. Είναι και άλλες δυνάμεις και δεν μπορεί,  κανείς, να μην παρατηρήσει ότι,  παράλληλα, με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια ανάλογη λογική κινείται και στη ΛΑΕ και, μάλιστα, με θέσεις που σε αρκετά σημεία “κουμπώνουν” με τους “στόχους συνεργασίας” που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να θεωρήσουμε, τυχαίο, ότι ο Π. Λαφαζάνης πρόσφατα έκανε τη διαπίστωση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ “πραγματοποιεί θετικά βήματα που καθιστούν ρεαλιστική τη δυνατότητα μετώπου”

Σε κάθε περίπτωση το Μ-Λ ΚΚΕ έχει εκφράσει πολλές φορές τους λόγους της διαφωνίας του με προτάσεις “παναριστερής πολιτικής συνεργασίας”, τονίζοντας πως όταν αυτές επανέρχονται δεν συμβάλλουν πάρα μόνο στην ανακύκλωση μιας ιδέας που προκαλεί απογοητεύσεις και θέτει εμπόδια στην πορεία μιας πραγματικής ανασυγκρότησης του αριστερού κινήματος.