Συνεχής αιμορραγία

Αν απομακρυνθούμε λίγο από τον ορυμαγδό της καθημερινής διαπραγματευσιολογίας και δούμε τη «μεγάλη εικόνα», θα διαπιστώσουμε ότι οι συζητήσεις που γίνονται έχουν ως αντικείμενο την παράταση του Μνημόνιου για μερικά ακόμα χρόνια, με υψηλά «πρωτογενή πλεονάσματα», τα οποία θα απαιτήσουν πρόσθετα μέτρα με δημοσιονομικό περιεχόμενο.

Είτε αυτά τα πρόσθετα μέτρα νομοθετηθούν από τώρα, είτε περιληφθούν στον μελλοντικό «κόφτη», είτε έχουμε μεικτό σχήμα (άμεση νομοθέτηση για τα μισά, στον «κόφτη» τα άλλα μισά), η ουσία είναι ότι θα υπάρξουν νέα μέτρα. Αλλιώς «δε βγαίνουν τα νούμερα».

Στην κορυφή των νέων μέτρων είναι η μείωση του αφορολόγητου και η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις. Μπορεί να γίνουν εφάπαξ, μπορεί να γίνουν με δόσεις, μπορεί να γίνουν τώρα, μπορεί να μην αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν εκλογές για να ψηφιστούν τα μέτρα μετά, σημασία έχει πως νέα δημοσιονομικά μέτρα θα υπάρξουν και πως αυτά τα μέτρα είναι συγκεκριμένα.

Με τη μείωση του αφορολόγητου θα έχουμε μια εκτίναξη της άμεσης φορολογίας για κάθε μισθωτό και συνταξιούχο. Και βέβαια, αυτή η μείωση θα είναι οριζόντια, γεγονός που θα κάνει ακόμα πιο αντιλαϊκό το σύστημα της άμεσης φορολογίας (αυτό της έμμεσης φορολογίας έχει ήδη φτάσει σε απίθανα ύψη αντιλαϊκότητας, με τις συνεχείς αυξήσεις στον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης).

Είναι άλλο πράγμα να παίρνεις ένα πεντακοσάρικο το χρόνο από τον μεροκαματιάρη των 650, των 700, των 800 ευρώ το μήνα (του παίρνεις σχεδόν ένα μισθό) και άλλο να παίρνεις ένα πεντακοσάρικο από τον καπιταλιστή που εμφανίζει ένα εισόδημα 5.000 ευρώ το μήνα ως αμοιβή για τη διοίκηση της επιχείρησής του.

Για την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις παλιές συντάξεις δε χρειάζεται να πούμε τίποτα. Θα πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως πετσόκομμα συντάξεων που έχει γίνει κατά τα μνημονιακά χρόνια.

Την ίδια στιγμή, όταν γίνεται λόγος για τη φορολογία των επιχειρήσεων, οι πάντες συμφωνούν ότι είναι υψηλή, και αναζητούν τρόπους μείωσής της, που τη θεωρούν αναπτυξιακό μέτρο. Οι καπιταλιστές, εγχώριοι και αλλοδαποί, παρουσιάζονται από τη συριζαϊκή φιλολογία ως εν δυνάμει σωτήρες της χώρας (η παλιά φιλολογία περί κρατικών επενδύσεων έχει πάει περίπατο - το κράτος πια πουλάει και τ' «ασημικά» του).

Οταν υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο, η Ελλάδα θεωρήθηκε ως χώρα που πρέπει να συγκρίνεται με αυτές της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οι συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, είτε άμεσα είτε έμμεσα (μέσω της φορολογίας) υπηρετούν αυτή την κατεύθυνση. Αυτή είναι η κινεζοποίηση της εργατικής τάξης, όπως εμείς την έχουμε χαρακτηρίσει.

Ετσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, ο ελληνικός καπιταλισμός θα συνεχίσει να απαιτεί συνεχώς νέο «αίμα» από την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα εργαζόμενα στρώματα. Μπορεί ο ρυθμός να είναι κάπως πιο αργός τώρα (γιατί οι μεγάλες ανατροπές έχουν ήδη συντελεστεί), όμως θα είναι πορεία επιβάρυνσης και όχι ελάφρυνσης. Αυτή είναι η λογική της διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, σήμερα και στο ορατό μέλλον.

Για να υπάρξει ανατροπή, θα πρέπει να γίνει κοινωνική επανάσταση. Για να υπάρξει ένα φρενάρισμα, ίσως και κάποια ελάφρυνση, θα πρέπει να μεσολαβήσουν σκληροί ταξικοί αγώνες, που θα φοβίσουν το κεφάλαιο και θα το κάνουν να φρενάρει μπροστά στον κίνδυνο να ρισκάρει για χειρότερα.