Ζητείται αντίπαλο δέος

Από τη μια, ο Ξυδάκης, ο Σιμορέλης, ο Κούλογλου, ο Σεβαστάκης με τις «εκτός γραμμής» δηλώσεις τους. Από την άλλη, ο Κούλης, ο Μπουμπούκος, ο Κουμουτσάκος, η Ντόρα που επαναλαμβάνουν μονότονα το σλόγκαν «αφού δεν μπορείτε, φύγετε, να αναλάβουμε εμείς». Στη μέση το πολύχρωμο μωσαϊκό της Κεντροαριστεράς, που όταν δεν ξεκατινιάζεται σε αρχηγικούς καυγάδες, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, παριστάνοντας την αθώα περιστερά για τη μνημονιακή πολιτική (όπως και η ΝΔ).

Οι δανειστές το βιολί τους: παρά τις μεταξύ τους διαφορές, βρίσκουν τον κοινό τόπο και απαιτούν την επέκταση του τρίτου Μνημόνιου για μια περίοδο δέκα ετών μετά το 2018. Εχοντας απέναντί τους μια κυβέρνηση που δηλώνει, διά στόματος του υπουργού Σταθάκη: «Η ελληνική κυβέρνηση θέλει να υπάρξει μια συμφωνία-πλαίσιο με αυξημένες εγγυήσεις προς τους θεσμούς». Και ο νοών νοείτω…

Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντοτε σε περιόδους που η πολιτική κρίση οξύνεται, οι δραματικοί τόνοι αρχίζουν να κυριαρχούν στην αστική προπαγάνδα: η κυβέρνηση μπορεί να τραβήξει τη διαπραγμάτευση και να φτάσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, όπως έκανε το 2015 - Ο Τσίπρας μπορεί να σχεδιάζει εκλογές και να μπλοκάρει τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για να εξυπηρετήσει την εκλογική του στρατηγική - Ο Σόιμπλε ξαναζεσταίνει το Grexit - Oι οπαδοί της δραχμής κερδίζουν έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Και άλλα ανάλογου… δραματικού περιεχομένου.

Το αστικό-εξουσιαστικό πολιτικό παιχνίδι σε όλη την αποκρουστικότητά του. Ολοι θέλουν μια ακόμα μνημονιακή συμφωνία, αλλά ο καθένας προσπαθεί είτε να μη φορτωθεί το βάρος είτε να το φορτώσει στους άλλους. Ο καθένας κοιτάζει είτε πώς θα κρατηθεί στην εξουσία είτε πώς θα φτάσει γρηγορότερα στην εξουσία.

Σε σχέση με τις ήρεμες κοινοβουλευτικές εποχές, μπορούμε να δούμε μια βασική διαφορά. Κανένας δε θέλει να εμπλέξει τις λαϊκές μάζες στην πολιτική αντιπαράθεση. Κανένας δεν προσπαθεί να οργανώσει κινητοποιήσεις υπέρ της πολιτικής τους. Η αντιπαράθεσή τους γίνεται μόνο από τις στήλες και τα μικρόφωνα των αστικών ΜΜΕ, με το λαό -στο όνομα του οποίου μιλούν- παθητικό παρατηρητή της κάλπικης αντιπαράθεσής τους.

Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπογράψει την επέκταση του Μνημόνιου (τέταρτο Μνημόνιο στην ουσία) είτε θα πάει σε εκλογές και θα έρθει η επόμενη κυβέρνηση να την υπογράψει. Το αποτέλεσμα θα είναι και στη μια και στην άλλη περίπτωση το ίδιο. Μόνο οι πρωταγωνιστές μπορεί ν' αλλάξουν αμοιβαία θέση. Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο σκληρή δημοσιονομική πολιτική, πιο εκτεταμένος αποικισμός της χώρας, πιο βαθιά κινεζοποίηση του ελληνικού λαού.

Η πορεία δεν μοιάζει, είναι προδιαγεγραμμένη. Και «από τα πάνω» δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Είναι φανερό πια σε όλους ότι δεν είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος. Είναι το συμφέρον της κεφαλαιοκρατίας που όλα τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται.

Αυτή η προδιαγεγραμμένη πορεία μπορεί ν' αλλάξει μόνο «από τα κάτω». Μόνο αν το μνημονιακό όχημα προσκρούσει στον τοίχο της εργατικής και λαϊκής αντίστασης. Ετσι συνέβαινε όλες τις εποχές κι αυτό δεν μπορεί ν' αλλάξει. Οσοι εναπόθεσαν ελπίδες σε πολιτικούς απατεώνες δοκίμασαν οδυνηρές εκπλήξεις και απογοητεύσεις.

Ζητείται αντίπαλο δέος, λοιπόν. 
Και στο κοινωνικό επίπεδο, στους δρόμους, και στο πολιτικό επίπεδο, όπου η εργατική τάξη είναι παντελώς ανοργάνωτη