Συνήθως, όταν ανάπηροι πρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο, έχουμε να
κάνουμε ή με μια ταινία οίκτου ή με μια ταινία που αναδεικνύει την
ηρωική πλευρά των ατόμων αυτών. Πολύ σπάνια, έχουμε σκηνές στις οποίες
οι ανάπηροι προσεγγίζονται χωρίς ταμπού, με κωμική ή και αυτοσαρκαστική
διάθεση, και ακόμα πιο σπάνια τους δίνονται αρνητικά χαρακτηριστικά ή
παίζουν ρόλους αντιηρώων. Ο Ατίλα Τιλ από την Ουγγαρία ξεπερνά αυτόν τον
άγραφο νόμο απεικόνισης των ανάπηρων. Με πολύ μαύρο χιούμορ και
αυτοσαρκαστική διάθεση υπενθυμίζει ότι οι ανάπηροι άνθρωποι είναι πρώτα
άνθρωποι, με τις αντιφάσεις τους, τα στραβά τους, τις δυσκολίες τους,
τις ανάγκες τους κτλ. κι έπειτα ανάπηροι, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει και
μια πολύ ευαίσθητη και τρυφερή πλευρά. Ισως γι’ αυτό και ο πρωτότυπος
τίτλος (η μετάφραση του οποίου είναι «Καθαρή Καρδιά») είναι πιο κοντά
στις προθέσεις του σκηνοθέτη από τον αγγλικό και κατ’ επέκταση τον
ελληνικό τίτλο.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο κυνικός Ρουπάζοφ, ένας πυροσβέστης που
καθηλώθηκε σε αμαξίδιο μετά από μια δύσκολη επιχείρηση, χρησιμοποιεί δυο
νεαρούς ανάπηρους δείχνοντάς τους μια διαφορετική προοπτική στη ζωή
τους. Μαζί συστήνουν μια συμμορία και αναλαμβάνουν δύσκολες υποθέσεις.
Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2016,
ενώ οι τρεις πρωταγωνιστές μοιράστηκαν τον Βραβείο Ερμηνείας στο ίδιο
φεστιβάλ.
Σχόλια