Όρους υποτέλειας θέτουν οι ΗΠΑ στο Ιράν
Πυκνώνουν επικίνδυνα τα σύννεφα πάνω από την περιοχή του Περσικού
Κόλπου, καθώς οι απροκάλυπτες απειλές και σχεδιασμοί των ΗΠΑ εναντίον
του Ιράν φανερώνουν τη διάθεσή τους για όξυνση της σύγκρουσης με κάθε
πρόσχημα και συνιστούν ανοιχτή επέμβαση.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (JCPOA), ήταν μόνο η αρχή, αφού ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Πομπέο, απαίτησε από το Ιράν «γην και ύδωρ». Παράλληλα, απαίτησε τη συνεργασία «συμμάχων και εταίρων» και την ικανοποίηση 12 όρων, που η εκπλήρωσή τους από το Ιράν ισοδυναμεί με ολοκληρωτική υποτέλεια, γεωπολιτική στροφή 180 μοιρών, τη στιγμή που αυξάνει την επιρροή του στην περιοχή, ιδιαίτερα μετά την ενεργότερη εμπλοκή στον πόλεμο της Συρίας και τη συνεργασία με τη Ρωσία.
Οι 12 όροι που έθεσε ο Πομπέο είναι οι ακόλουθοι:
1. Το Ιράν δεν θα αποκτήσει ποτέ πυρηνικό όπλο και αυτό θα επιβεβαιωθεί και θα διασφαλιστεί μόνιμα. Θα πρέπει να δώσει στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) πλήρη λογαριασμό προηγούμενων πυρηνικών στρατιωτικών σχεδίων.
2. Να σταματήσει διά παντός τον εμπλουτισμό ουρανίου και να τερματίσει τη λειτουργία του αντιδραστήρα βαρέος ύδατος.
3. Να παράσχει σε ΙΑΕΑ απρόσκοπτη πρόσβαση σε όλους τους χώρους σε ολόκληρη τη χώρα
4. Να σταματήσει το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων. Να μην κάνει άλλες εκτοξεύσεις με πυραύλους που μπορεί να φέρουν πυρηνικές κεφαλές.
5. Να απελευθερώσει τους Αμερικανούς πολίτες και τους πολίτες συμμαχικών χωρών που κρατούνται με "ψεύτικες κατηγορίες".
6. Να σταματήσει την υποστήριξη "τρομοκρατικών" ομάδων στη Μ. Ανατολή συμπεριλαμβανομένης της λιβανέζικης "Χεζμπολάχ", της "Χαμάς" και της παλαιστινιακής ισλαμικής "Τζιχάντ".
7. Να σεβαστεί την κυριαρχία της ιρακινής κυβέρνησης και να επιτρέψει τον αφοπλισμό, τη διάλυση και επανένταξη των σιιτικών πολιτοφυλακών.
8. Να σταματήσει τη στρατιωτική υποστήριξη στους Χούτι της Υεμένης και να συνεργαστεί για την εξεύρεση ειρηνικής πολιτικής λύσης.
9. Να αποσύρει όλες τις ιρανικές δυνάμεις υπό ιρανική διοίκηση από ολόκληρη τη Συρία.
10. Να τερματίσει την υποστήριξη στους "Ταλιμπάν" και σε άλλες οργανώσεις στο Αφγανιστάν και να σταματήσει να υποθάλπει ηγέτες της "Αλ Κάιντα".
11. Να σταματήσουν οι επίλεκτες ιρανικές δυνάμεις "Αλ Κουντς" την υποστήριξη ένοπλων ομάδων σε όλο τον κόσμο.
12. Να σταματήσει την "απειλητική συμπεριφορά" σε βάρος γειτόνων του, συμμάχων των ΗΠΑ, και τις απειλές για καταστροφή του Ισραήλ, την εκτόξευση πυραύλων σε Σ. Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Να σταματήσει τις απειλές στη διεθνή ναυτιλία και τις κυβερνο-επιθέσεις.
Οι απαιτήσεις αυτές ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων στην Τεχεράνη. «Ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για το Ιράν;», απάντησε ο Ιρανός Πρόεδρος, Χασάν Ροχανί, τονίζοντας ότι ο κόσμος σήμερα δεν αποδέχεται η Αμερική να αποφασίζει για τις τύχες της υφηλίου. «Η εποχή σας τελείωσε», πρόσθεσε ο Ροχανί, διαβεβαιώνοντας ότι θα συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι, «με την υποστήριξη του έθνους».
Ενιαία στάση απέναντι στις αμερικανικές πιέσεις σε βάρος του Ιράν εξακολουθούν να διατηρούν, προς το παρόν, Γερμανία και Γαλλία, σε μια προσπάθεια να προασπίσουν τα μονοπωλιακά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Η Τεχεράνη εκτιμά ότι και η ΕΕ θα ενδώσει στις πιέσεις των ΗΠΑ. Ο Χαμενεΐ εμφανίστηκε επιφυλακτικός απέναντι στις τρεις ισχυρές χώρες της ΕΕ (Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία), τονίζοντας ότι παρόλο που «δεν έχουμε συγκρούσεις με τις τρεις αυτές χώρες, δεν μπορούμε να τις εμπιστευτούμε, λόγω προηγούμενης εμπειρίας». Ακολούθως, εξήγησε ότι αν οι Ευρωπαίοι καθυστερήσουν την τήρηση όρων της διεθνούς συμφωνίας, τότε το Ιράν «έχει το δικαίωμα να ξαναρχίσει το πυρηνικό πρόγραμμα». Και έθεσε τους εξής όρους στην ΕΕ προκειμένου να συνεχίσει το Ιράν την εφαρμογή της διεθνούς συμφωνίας του 2015: α) Να εκδώσει καταδικαστική απόφαση για την παραβίαση της συμφωνίας από τις ΗΠΑ μετά την απόφαση Τραμπ για αποχώρηση, β) να υποσχεθεί ότι δεν θα θέσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το ιρανικό βαλλιστικό πρόγραμμα και το ρόλο της Τεχεράνης στην ευρύτερη περιφέρεια της Μέσης Ανατολής, γ) να σταθεί ρητά απέναντι στις αμερικανικές κυρώσεις, δ) να εγγυηθεί ότι το ιρανικό πετρέλαιο θα πουληθεί «όλο» και ε) οι ευρωπαϊκές τράπεζες να εγγυηθούν τις συναλλαγές με την Ιρανική Ισλαμική Δημοκρατία.
Απαντώντας ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Μάας, διαβεβαίωσε ότι οι χώρες της ΕΕ θα παραμείνουν αποφασισμένες να διατηρήσουν τη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμα. «Η Ευρώπη είναι πολύ, πολύ ενωμένη στη θέση της για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και αυτό δεν θα αλλάξει», ισχυρίστηκε.
Στο Παρίσι, ο Γάλλος ΥΠΕΞ, Ντριάν, εκτίμησε ότι η στάση των ΗΠΑ στο Ιράν «απειλεί να θέσει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη Μέση Ανατολή» και να ενισχύσει τους συντηρητικούς, σε βάρος του «μετριοπαθούς» Προέδρου, Χ. Ροχανί. Διαβεβαίωσε επίσης πως η Γαλλία θα συνεχίσει να εφαρμόζει τη διεθνή συμφωνία, παρόλο που συμφωνεί με τις ΗΠΑ ότι θα πρέπει να περιοριστούν οι βαλλιστικές δραστηριότητες του Ιράν και «οι ηγεμονικές του φιλοδοξίες» στην περιοχή.
Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο πως μέσα στα διάφορα σχέδια που επεξεργάζονται οι Βρυξέλλες, είναι και η πιθανή μελλοντική αγορά ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου με ευρώ, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει μακροπρόθεσμα για την παντοδυναμία του δολαρίου ως βασικού νομίσματος συναλλαγής στις αγορές Ενέργειας. Ιδιαίτερα όταν και η Κίνα έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για να αγοράζει εισαγόμενο πετρέλαιο με γουάν και όχι με δολάρια.
Εν τω μεταξύ, στο συριακό ζήτημα, εντείνονται οι διεργασίες και οι διαβουλεύσεις, καθώς οι συνεχιζόμενες ανακαταλήψεις εδαφών από τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του ανοίγουν το δρόμο για την έναρξη νέων σκληρών παζαριών στο πεδίο της διπλωματίας με φόντο τη μοιρασιά της επόμενης μέρας. Τα παζάρια αυτά επικεντρώνονται το τελευταίο διάστημα στη σύνθεση της Διαπραγματευτικής Επιτροπής που μελετά ο απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη Συρία, Στάφαν ντε Μιστούρα.
Στο Σότσι της Ρωσίας, ο Άσαντ συναντήθηκε με τον Πούτιν και δήλωσε πρόθυμος και έτοιμος να στείλει το επόμενο διάστημα στον απεσταλμένο του ΟΗΕ μία λίστα προσώπων που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν από τη μεριά της συριακής κυβέρνησης στην υπό συγκρότηση Συνταγματική Επιτροπή που θα αναλάβει τη σύνταξη νέου Συντάγματος. Διαπίστωσε εντούτοις ότι θα είναι δύσκολη η αποκατάσταση της πολιτικής διαδικασίας για τη χώρα του, τονίζοντας ότι «υπάρχουν ορισμένες χώρες που δεν θέλουν με τίποτα τη σταθεροποίηση της Συρίας».
Ο Πούτιν, από την πλευρά του, διαβεβαίωσε ότι «στηρίζει» την απόφαση Άσαντ για τη συγκρότηση της Συνταγματικής Επιτροπής και έκφρασε την ελπίδα πως «θα αποχωρήσουν οι ξένες στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στη Συρία κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου», χωρίς να τις κατονομάσει, ωστόσο φωτογραφίζει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, ενώ για την Τουρκία, που έχει εισβάλει με στρατό σε κουρδικές περιοχές στη Β. Συρία, η Ρωσία τηρεί μια στάση ανοχής.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα σ' αυτό τον ξέφρενο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, ο ιρανικός και ο συριακός λαός, οι λαοί όλης της Μέσης Ανατολής και κανένας άλλος είναι αυτοί που πρέπει μόνοι τους να καθορίσουν το μέλλον τους, αποκρούοντας τις απειλές και τα τελεσίγραφα της υποτέλειας, μακριά και ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, που δεν έχει στόχο να διασφαλίσει τα δικά τους συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (JCPOA), ήταν μόνο η αρχή, αφού ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Πομπέο, απαίτησε από το Ιράν «γην και ύδωρ». Παράλληλα, απαίτησε τη συνεργασία «συμμάχων και εταίρων» και την ικανοποίηση 12 όρων, που η εκπλήρωσή τους από το Ιράν ισοδυναμεί με ολοκληρωτική υποτέλεια, γεωπολιτική στροφή 180 μοιρών, τη στιγμή που αυξάνει την επιρροή του στην περιοχή, ιδιαίτερα μετά την ενεργότερη εμπλοκή στον πόλεμο της Συρίας και τη συνεργασία με τη Ρωσία.
Οι 12 όροι που έθεσε ο Πομπέο είναι οι ακόλουθοι:
1. Το Ιράν δεν θα αποκτήσει ποτέ πυρηνικό όπλο και αυτό θα επιβεβαιωθεί και θα διασφαλιστεί μόνιμα. Θα πρέπει να δώσει στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) πλήρη λογαριασμό προηγούμενων πυρηνικών στρατιωτικών σχεδίων.
2. Να σταματήσει διά παντός τον εμπλουτισμό ουρανίου και να τερματίσει τη λειτουργία του αντιδραστήρα βαρέος ύδατος.
3. Να παράσχει σε ΙΑΕΑ απρόσκοπτη πρόσβαση σε όλους τους χώρους σε ολόκληρη τη χώρα
4. Να σταματήσει το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων. Να μην κάνει άλλες εκτοξεύσεις με πυραύλους που μπορεί να φέρουν πυρηνικές κεφαλές.
5. Να απελευθερώσει τους Αμερικανούς πολίτες και τους πολίτες συμμαχικών χωρών που κρατούνται με "ψεύτικες κατηγορίες".
6. Να σταματήσει την υποστήριξη "τρομοκρατικών" ομάδων στη Μ. Ανατολή συμπεριλαμβανομένης της λιβανέζικης "Χεζμπολάχ", της "Χαμάς" και της παλαιστινιακής ισλαμικής "Τζιχάντ".
7. Να σεβαστεί την κυριαρχία της ιρακινής κυβέρνησης και να επιτρέψει τον αφοπλισμό, τη διάλυση και επανένταξη των σιιτικών πολιτοφυλακών.
8. Να σταματήσει τη στρατιωτική υποστήριξη στους Χούτι της Υεμένης και να συνεργαστεί για την εξεύρεση ειρηνικής πολιτικής λύσης.
9. Να αποσύρει όλες τις ιρανικές δυνάμεις υπό ιρανική διοίκηση από ολόκληρη τη Συρία.
10. Να τερματίσει την υποστήριξη στους "Ταλιμπάν" και σε άλλες οργανώσεις στο Αφγανιστάν και να σταματήσει να υποθάλπει ηγέτες της "Αλ Κάιντα".
11. Να σταματήσουν οι επίλεκτες ιρανικές δυνάμεις "Αλ Κουντς" την υποστήριξη ένοπλων ομάδων σε όλο τον κόσμο.
12. Να σταματήσει την "απειλητική συμπεριφορά" σε βάρος γειτόνων του, συμμάχων των ΗΠΑ, και τις απειλές για καταστροφή του Ισραήλ, την εκτόξευση πυραύλων σε Σ. Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Να σταματήσει τις απειλές στη διεθνή ναυτιλία και τις κυβερνο-επιθέσεις.
Οι απαιτήσεις αυτές ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων στην Τεχεράνη. «Ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για το Ιράν;», απάντησε ο Ιρανός Πρόεδρος, Χασάν Ροχανί, τονίζοντας ότι ο κόσμος σήμερα δεν αποδέχεται η Αμερική να αποφασίζει για τις τύχες της υφηλίου. «Η εποχή σας τελείωσε», πρόσθεσε ο Ροχανί, διαβεβαιώνοντας ότι θα συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι, «με την υποστήριξη του έθνους».
Ενιαία στάση απέναντι στις αμερικανικές πιέσεις σε βάρος του Ιράν εξακολουθούν να διατηρούν, προς το παρόν, Γερμανία και Γαλλία, σε μια προσπάθεια να προασπίσουν τα μονοπωλιακά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Η Τεχεράνη εκτιμά ότι και η ΕΕ θα ενδώσει στις πιέσεις των ΗΠΑ. Ο Χαμενεΐ εμφανίστηκε επιφυλακτικός απέναντι στις τρεις ισχυρές χώρες της ΕΕ (Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία), τονίζοντας ότι παρόλο που «δεν έχουμε συγκρούσεις με τις τρεις αυτές χώρες, δεν μπορούμε να τις εμπιστευτούμε, λόγω προηγούμενης εμπειρίας». Ακολούθως, εξήγησε ότι αν οι Ευρωπαίοι καθυστερήσουν την τήρηση όρων της διεθνούς συμφωνίας, τότε το Ιράν «έχει το δικαίωμα να ξαναρχίσει το πυρηνικό πρόγραμμα». Και έθεσε τους εξής όρους στην ΕΕ προκειμένου να συνεχίσει το Ιράν την εφαρμογή της διεθνούς συμφωνίας του 2015: α) Να εκδώσει καταδικαστική απόφαση για την παραβίαση της συμφωνίας από τις ΗΠΑ μετά την απόφαση Τραμπ για αποχώρηση, β) να υποσχεθεί ότι δεν θα θέσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το ιρανικό βαλλιστικό πρόγραμμα και το ρόλο της Τεχεράνης στην ευρύτερη περιφέρεια της Μέσης Ανατολής, γ) να σταθεί ρητά απέναντι στις αμερικανικές κυρώσεις, δ) να εγγυηθεί ότι το ιρανικό πετρέλαιο θα πουληθεί «όλο» και ε) οι ευρωπαϊκές τράπεζες να εγγυηθούν τις συναλλαγές με την Ιρανική Ισλαμική Δημοκρατία.
Απαντώντας ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Μάας, διαβεβαίωσε ότι οι χώρες της ΕΕ θα παραμείνουν αποφασισμένες να διατηρήσουν τη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμα. «Η Ευρώπη είναι πολύ, πολύ ενωμένη στη θέση της για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και αυτό δεν θα αλλάξει», ισχυρίστηκε.
Στο Παρίσι, ο Γάλλος ΥΠΕΞ, Ντριάν, εκτίμησε ότι η στάση των ΗΠΑ στο Ιράν «απειλεί να θέσει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη Μέση Ανατολή» και να ενισχύσει τους συντηρητικούς, σε βάρος του «μετριοπαθούς» Προέδρου, Χ. Ροχανί. Διαβεβαίωσε επίσης πως η Γαλλία θα συνεχίσει να εφαρμόζει τη διεθνή συμφωνία, παρόλο που συμφωνεί με τις ΗΠΑ ότι θα πρέπει να περιοριστούν οι βαλλιστικές δραστηριότητες του Ιράν και «οι ηγεμονικές του φιλοδοξίες» στην περιοχή.
Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο πως μέσα στα διάφορα σχέδια που επεξεργάζονται οι Βρυξέλλες, είναι και η πιθανή μελλοντική αγορά ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου με ευρώ, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει μακροπρόθεσμα για την παντοδυναμία του δολαρίου ως βασικού νομίσματος συναλλαγής στις αγορές Ενέργειας. Ιδιαίτερα όταν και η Κίνα έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για να αγοράζει εισαγόμενο πετρέλαιο με γουάν και όχι με δολάρια.
Εν τω μεταξύ, στο συριακό ζήτημα, εντείνονται οι διεργασίες και οι διαβουλεύσεις, καθώς οι συνεχιζόμενες ανακαταλήψεις εδαφών από τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του ανοίγουν το δρόμο για την έναρξη νέων σκληρών παζαριών στο πεδίο της διπλωματίας με φόντο τη μοιρασιά της επόμενης μέρας. Τα παζάρια αυτά επικεντρώνονται το τελευταίο διάστημα στη σύνθεση της Διαπραγματευτικής Επιτροπής που μελετά ο απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη Συρία, Στάφαν ντε Μιστούρα.
Στο Σότσι της Ρωσίας, ο Άσαντ συναντήθηκε με τον Πούτιν και δήλωσε πρόθυμος και έτοιμος να στείλει το επόμενο διάστημα στον απεσταλμένο του ΟΗΕ μία λίστα προσώπων που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν από τη μεριά της συριακής κυβέρνησης στην υπό συγκρότηση Συνταγματική Επιτροπή που θα αναλάβει τη σύνταξη νέου Συντάγματος. Διαπίστωσε εντούτοις ότι θα είναι δύσκολη η αποκατάσταση της πολιτικής διαδικασίας για τη χώρα του, τονίζοντας ότι «υπάρχουν ορισμένες χώρες που δεν θέλουν με τίποτα τη σταθεροποίηση της Συρίας».
Ο Πούτιν, από την πλευρά του, διαβεβαίωσε ότι «στηρίζει» την απόφαση Άσαντ για τη συγκρότηση της Συνταγματικής Επιτροπής και έκφρασε την ελπίδα πως «θα αποχωρήσουν οι ξένες στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στη Συρία κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου», χωρίς να τις κατονομάσει, ωστόσο φωτογραφίζει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, ενώ για την Τουρκία, που έχει εισβάλει με στρατό σε κουρδικές περιοχές στη Β. Συρία, η Ρωσία τηρεί μια στάση ανοχής.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα σ' αυτό τον ξέφρενο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, ο ιρανικός και ο συριακός λαός, οι λαοί όλης της Μέσης Ανατολής και κανένας άλλος είναι αυτοί που πρέπει μόνοι τους να καθορίσουν το μέλλον τους, αποκρούοντας τις απειλές και τα τελεσίγραφα της υποτέλειας, μακριά και ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, που δεν έχει στόχο να διασφαλίσει τα δικά τους συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Σχόλια