Με ευθύνη της ΕΕ, αλλά εκτός εδάφους της ΕΕ: Στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών!

Η ανακοίνωση που εξέδωσε η Κομισιόν την περασμένη Τετάρτη ήταν λακωνική και χωρίς λεπτομέρειες: «Ο Πρόεδρος της Επιτροπής κ. Γιούνκερ συγκαλεί άτυπη συνάντηση εργασίας για θέματα μετανάστευσης και ασύλου στις Βρυξέλλες την Κυριακή, προκειμένου να συνεργαστεί με ομάδα των αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων των ενδιαφερόμενων κρατών μελών για την εξεύρεση ευρωπαϊκών λύσεων ενόψει του επικείμενου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου».

Ακόμα δεν ξέρουν ούτε ποιες χώρες θα πάρουν μέρος, καθώς η ιταλική κυβέρνηση δεν έχει επιβεβαιώσει τη συμμετοχή της, παζαρεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή με τον γερμανογαλλικό άξονα, ο οποίος έχει καταλήξει στις θέσεις που θα προτείνει. Μέρκελ και Μακρόν, στη συνάντησή τους στο ανάκτορο Μέζενμπεργκ του Βερολίνου, συμφώνησαν στην «ευρωπαϊκή θέση». Δηλαδή, ενίσχυση της Frontex με την πρόσληψη έως και 10.000 ατόμων, ίδρυση Ευρωπαϊκής Αρχής Ασύλου και «στενότερη συνεργασία με τις χώρες προέλευσης, πρώτης υποδοχής και διέλευσης μεταναστών».

Στο τελευταίο βρίσκεται όλο το ζουμί, γιατί υποκρύπτει ένα σχέδιο δημιουργίας τεράστιων στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Βόρεια Αφρική και στην Ευρώπη (εκτός της επικράτειας της ΕΕ), στα οποία θα στοιβάζονται πρόσφυγες και μετανάστες που είτε δεν έχουν χαρτιά είτε έχουν πάρει απορριπτική απάντηση στο αίτημα ασύλου που έχουν υποβάλει. Οσοι συλλαμβάνονται σε κάποια χώρα της ΕΕ, αντί να επιστρέφονται στη χώρα όπου έχουν καταγραφεί για πρώτη φορά (η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά την Ελλάδα και την Ιταλία, ενώ αρκετοί έχουν καταγραφεί στην Ουγγαρία και την Αυστρία), όπως προβλέπει ο Κανονισμός του Δουβλίνου (που όλοι θεωρούν ότι πλέον δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη, γιατί είναι τεράστιος ο αριθμός μεταναστών που έχει περάσει σε κεντροευρωπαϊκές και βορειοευρωπαϊκές χώρες), θα κλείνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προκειμένου να «ισιάξουν» και να αποδεχτούν την απέλασή τους.

Η πληροφορία, που για πρώτη φορά την ξεφούρνισε ο δεξιός πρωθυπουργός της Δανίας Λαρς Λόκε Ράσμουσεν και την επιβεβαίωσε ο ακροδεξιός καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς (γράψαμε σχετικά στο φύλλο μας της 9ης του Ιούνη) είναι πλέον επίσημη, καθώς περιλαμβάνεται στις προτάσεις του προέδρου του Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ προς τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων. Η κυριακάτικη σύσκεψη που κάλεσε ο Γιούνκερ εντάσσεται στην προετοιμασία των αποφάσεων της συνόδου κορυφής που θα γίνει στα τέλη της επόμενης εβδομάδας.

Είναι γνωστό ότι η Μέρκελ απειλείται ακόμα και με πολιτική κρίση, καθώς ο υπουργός των Εσωτερικών Ζεεχόφερ απηύθυνε τελεσίγραφο που λήγει την 1η του Ιούλη. Αν η καγκελάριος δε φέρει «ευρωπαϊκή λύση» από τη σύνοδο κορυφής στις 28-29 Ιούνη, ο υπουργός των Εσωτερικών και συγκυβερνών εταίρος θα προωθήσει τη «γερμανική λύση», εφαρμόζοντας μονομερώς την επαναπροώθηση όσων προσφύγων έχουν καταγραφεί σε άλλες χώρες. Το γεγονός είναι πρωτοφανές για τη Γερμανία (δεν έχει ξαναγίνει ένας υπουργός να απευθύνει τελεσίγραφο στην καγκελάριο), όμως είναι απόλυτα κατανοητό στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Οι ακροδεξιοί χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας (CSU) έχουν εκλογές τον Σεπτέμβρη και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες κινδυνεύουν να χάσουν την αυτοδυναμία, καθώς ενισχύεται η εκτός κυβερνητικού συνασπισμού ρατσιστική ακροδεξιά της AfD. Η Μέρκελ κατανοεί τις ανάγκες του κυβερνητικού της εταίρου (χωρίς την CSU η κυβέρνησή της δεν έχει πλειοψηφία στη Μπούντεσταγκ) και ταυτόχρονα χρησιμοποιεί τις βαυαρικές «χοντράδες» ως εργαλείο πίεσης για να πετύχει λύσεις στην ΕΕ. Παράλληλα, απειλεί τον Ζεεχόφερ με απόλυση, αν προχωρήσει χωρίς την έγκρισή της, προσπαθώντας έτσι και τον τίτλο της «σιδηράς καγκελαρίου» να διατηρήσει και τις διαμαρτυρίες των σοσιαλδημοκρατών να εξισορροπήσει (η Νάλες δήλωσε ότι το SPD δεν πρόκειται να δεχτεί διμερή συμφωνία των δύο «χριστιανικών» κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού).

Με τον Μακρόν «τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε», όμως υπάρχει και η Ιταλία, υπάρχει και η Αυστρία, υπάρχουν και οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που δε θέλουν να πάρουν ούτε έναν πρόσφυγα στο έδαφός τους. Φαίνεται, λοιπόν, πως θα πάνε σε ένα «διευρυμένο πακέτο», που θα προβλέπει ενίσχυση των συνοριακών δυνάμεων καταστολής (Frontex), ίδρυση Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ασύλου, ανακατανομή των κονδυλίων ανάμεσα στις χώρες που παίρνουν πρόσφυγες και σ' εκείνες που αρνούνται να πάρουν (το ζητά έντονα η Ιταλία) και -κυρίως- τη δημιουργία «πλατφορμών αποβίβασης» εκτός ευρωπαϊκού εδάφους. Ετσι θα ονομάσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θέλουν να κατασκευάσουν στη Βόρεια Αφρική και σε κάποια (ή κάποιες) χώρα/ες των Δυτικών Βαλκανίων (Αλβανία, Μακεδονία, Σερβία, Κοσσυφοπέδιο).

Φυσικά, η δημιουργία τέτοιων στρατοπέδων συγκέντρωσης αντίκειται στο διεθνές Δίκαιο (συνθήκη Γενεύης, Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ κτλ.), όμως οι ιμπεριαλιστές έχουν δείξει πολλές φορές πού γράφουν τέτοιες «ευγενείς διακηρύξεις», όταν η πολιτική σκοπιμότητα απαιτεί διαφορετική πρακτική πολιτική. Οσο για τους αθλίους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα το «καταπιούν» και αυτό.

Βαρβαρότητα και υποκρισία

Ο χωρισμός περισσότερων από 2.300 παιδιών από τους γονείς τους, στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, ως αποτέλεσμα της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» της κυβέρνησης Τραμπ απέναντι στους μετανάστες, αλλά και η διαβεβαίωση του επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στην Βουλή των Αντιπροσώπων, Πολ Ράιαν, ότι θα σταματήσει αυτό το χωρισμό, μετά από το σάλο που ξέσπασε και τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν στο Διαδίκτυο, αποκαλύπτουν το διπλό πρόσωπο της σημερινής Αμερικής: βαρβαρότητα και υποκρισία.

Τη βαρβαρότητα την είδαμε στις εικόνες με τα παιδιά που ούρλιαζαν καθώς αποχωρίζονταν βίαια τους γονείς τους, όταν οι τελευταίοι οδηγούνταν στις φυλακές καθώς δε διέθεταν τα απαραίτητα χαρτιά εισόδου στις ΗΠΑ. Δίπλα, κάποιοι συνοριοφύλακες έσπαγαν πλάκα λέγοντας ότι η ορχήστρα υπάρχει και ψάχνουν τον μαέστρο! Ο Τραμπ έδωσε ρεσιτάλ ρατσισμού, δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ δε θα γίνουν… προσφυγικός καταυλισμός, στηλιτεύοντας την Ευρώπη που –όπως έγραψε- έχει ήδη γίνει τέτοιος.

Η υποκρισία ξεκίνησε από τον ίδιο τον Τραμπ που έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για το «φρικτό και σκληρό» χωρισμό των παιδιών των «παράνομων» μεταναστών από τους γονείς τους, λες και για το χωρισμό αυτό ευθυνόταν κάποιος άλλος κι όχι η κυβέρνησή του.

Στη συνέχεια το μπαλάκι της υποκρισίας πέρασε στους «Δημοκρατικούς» που έκραξαν τον Τραμπ κρατώντας φωτογραφίες παιδιών μεταναστών. Ηταν η κυβέρνηση Ομπάμα που διπλασίασε τους συνοριακούς φρουρούς στα σύνορα με το Μεξικό, ολοκλήρωσε ένα μεγάλο μέρος του φράχτη (από τα 2.000 μίλια που είναι τα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, στο ένα τρίτο περίπου -γύρω στα 650 μίλια- είχε ήδη κατασκευαστεί ο φράκτης μέχρι το Φλεβάρη του 2012, ενώ ο νόμος για τη μετανάστευση που πέρασε ο Ομπάμα το 2014 προέβλεπε την κατασκευή άλλων 700 μιλίων) και άρχισε να φακελώνει τους μετανάστες για να μπορεί να τους απελάσει πιο εύκολα . Το σαφάρι μεταναστών δεν σταμάτησε επί Ομπάμα, απλά μειώθηκαν οι απελάσεις χωρίς καταγραφή των στοιχείων των μεταναστών και αυξήθηκαν αυτές στις οποίες είχε προηγηθεί η καταγραφή των μεταναστών.