Και το παραμύθι πηγαίνει σύννεφο και πάλι.
Αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες στην Ιταλία εμείς τα
έχουμε ζήσει. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά ίδια στην ουσία. Στην Ελλάδα δε
χρειάστηκε κάποιος πρόεδρος Ματαρέλα για ν' ακυρώσει τη λαϊκή ψήφο. Το
έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας. Προκήρυξε ένα δημοψήφισμα-απάτη, εγκλώβισε τον
κόσμο στη γραμμή του Οχι και την ίδια κιόλας νύχτα το μετέτρεψε σε Ναι.
Σε λίγες μέρες είχε υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο κι αμέσως έβαλε πλώρη
για εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων -παρά την αποχή ρεκόρ- εμφανίζει
έκτοτε ως θριαμβευτική λαϊκή επικύρωση της πολιτικής του!
Η Μέρκελ, που δεν είναι Εντιγκερ για να κάνει λυσσασμένες ιμπεριαλιστικές δηλώσεις και μετά να τις παίρνει πίσω, το είπε με χαρακτηριστικό τρόπο: «Κοιτάξτε, όταν έγιναν εκλογές στην Ελλάδα και ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, υπήρχαν πολλά ερωτηματικά στο τραπέζι. Μιλήσαμε πολλά βράδια, αλλά μαζί καταφέραμε κάτι. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε αυτή τη δουλειά, από τη στιγμή που η Ιταλία είναι ένα σημαντικό μέλος της ΕΕ».
Είτε με τη μέθοδο Ματαρέλα (που δεν άφησε τους νικητές των εκλογών να κάνουν μόνοι τους την κωλοτούμπα) είτε με τη μέθοδο Τσίπρα (που έκανε μόνος του την κωλοτούμπα), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και το συμπέρασμα σαφέστατο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης: η λαϊκή ψήφος δεν έχει καμιά αξία. Ούτε καν την περιορισμένη αξία που είχε παλαιότερα, όταν είχε μια μικρή αντανάκλαση στα προγράμματα των αστικών κομμάτων και στην κυβερνητική πολιτική που αυτά ασκούσαν.
Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον την πολυτέλεια της ρεφορμιστικής πολιτικής. Γι' αυτό και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πλέον ένα άταφο πτώμα. Στην εποχή μας επιβεβαιώνεται με κραυγαλέο τρόπο το διεισδυτικό συμπέρασμα του Μαρξ: Και η πιο δημοκρατική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία του κεφαλαίου.
Αν έχουν μια σημασία οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, δεν είναι για να πάρουμε το μέρος των σαλταδόρων-τυχοδιωκτών του Κ5Α και της φασιστικής Λέγκα, ενάντια στον θεσμικό πραξικοπηματία Ματαρέλα, αλλά για να σκεφτούμε ότι όλοι αυτοί αποτελούν τις δυο όψεις του αστικού Ιανού. Οτι είναι εφραστές της εξουσίας του κεφαλαίου, η οποία ασκείται με όλο και πιο στυγνό αντεργατικό τρόπο.
Εδώ και οχτώ χρόνια, από τότε που ο ελληνικός λαός άρχισε να υφίσταται τον «αστραπιαίο πόλεμο» του κεφαλαίου, ο αστικός κοινοβουλευτισμός λειτούργησε ως αποτελεσματικότατο όπλο, με την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και τον εγκλωβισμό πλατιών εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων στα σχήματα που «πουλούσαν» από τα προεκλογικά μπαλκόνια και τις «πλατείες της οργής» αυτές τις ελπίδες. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Σήμερα δε συζητάμε πια για την παλιά ψευδεπίγραφη αντίθεση μνημόνιου-αντιμνημόνιου, αλλά για το Μετα-μνημόνιο, μέσω του οποίου θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Και το παραμύθι πηγαίνει σύννεφο και πάλι.
Ειδικά σήμερα, επιβάλλεται η πλήρης ρήξη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Ν' αφήσουμε τη μπόχα του άταφου πτώματος να ταρακουνήσει τους εργαζόμενους, που αυταπατώνται ότι είναι πολίτες με δικαιώματα, και όχι να λειτουργούμε σαν αποσμητικό που καλύπτει αυτή τη μπόχα.
«Οι δρόμοι μας περιμένουν». Οχι για να μαζέψουμε ψήφους, αλλά για να οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κίνημα, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ικανό να βάλει τη δική του πολιτική σφραγίδα στις εξελίξεις.
Η Μέρκελ, που δεν είναι Εντιγκερ για να κάνει λυσσασμένες ιμπεριαλιστικές δηλώσεις και μετά να τις παίρνει πίσω, το είπε με χαρακτηριστικό τρόπο: «Κοιτάξτε, όταν έγιναν εκλογές στην Ελλάδα και ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, υπήρχαν πολλά ερωτηματικά στο τραπέζι. Μιλήσαμε πολλά βράδια, αλλά μαζί καταφέραμε κάτι. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε αυτή τη δουλειά, από τη στιγμή που η Ιταλία είναι ένα σημαντικό μέλος της ΕΕ».
Είτε με τη μέθοδο Ματαρέλα (που δεν άφησε τους νικητές των εκλογών να κάνουν μόνοι τους την κωλοτούμπα) είτε με τη μέθοδο Τσίπρα (που έκανε μόνος του την κωλοτούμπα), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και το συμπέρασμα σαφέστατο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης: η λαϊκή ψήφος δεν έχει καμιά αξία. Ούτε καν την περιορισμένη αξία που είχε παλαιότερα, όταν είχε μια μικρή αντανάκλαση στα προγράμματα των αστικών κομμάτων και στην κυβερνητική πολιτική που αυτά ασκούσαν.
Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον την πολυτέλεια της ρεφορμιστικής πολιτικής. Γι' αυτό και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πλέον ένα άταφο πτώμα. Στην εποχή μας επιβεβαιώνεται με κραυγαλέο τρόπο το διεισδυτικό συμπέρασμα του Μαρξ: Και η πιο δημοκρατική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία του κεφαλαίου.
Αν έχουν μια σημασία οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, δεν είναι για να πάρουμε το μέρος των σαλταδόρων-τυχοδιωκτών του Κ5Α και της φασιστικής Λέγκα, ενάντια στον θεσμικό πραξικοπηματία Ματαρέλα, αλλά για να σκεφτούμε ότι όλοι αυτοί αποτελούν τις δυο όψεις του αστικού Ιανού. Οτι είναι εφραστές της εξουσίας του κεφαλαίου, η οποία ασκείται με όλο και πιο στυγνό αντεργατικό τρόπο.
Εδώ και οχτώ χρόνια, από τότε που ο ελληνικός λαός άρχισε να υφίσταται τον «αστραπιαίο πόλεμο» του κεφαλαίου, ο αστικός κοινοβουλευτισμός λειτούργησε ως αποτελεσματικότατο όπλο, με την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και τον εγκλωβισμό πλατιών εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων στα σχήματα που «πουλούσαν» από τα προεκλογικά μπαλκόνια και τις «πλατείες της οργής» αυτές τις ελπίδες. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Σήμερα δε συζητάμε πια για την παλιά ψευδεπίγραφη αντίθεση μνημόνιου-αντιμνημόνιου, αλλά για το Μετα-μνημόνιο, μέσω του οποίου θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Και το παραμύθι πηγαίνει σύννεφο και πάλι.
Ειδικά σήμερα, επιβάλλεται η πλήρης ρήξη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Ν' αφήσουμε τη μπόχα του άταφου πτώματος να ταρακουνήσει τους εργαζόμενους, που αυταπατώνται ότι είναι πολίτες με δικαιώματα, και όχι να λειτουργούμε σαν αποσμητικό που καλύπτει αυτή τη μπόχα.
«Οι δρόμοι μας περιμένουν». Οχι για να μαζέψουμε ψήφους, αλλά για να οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κίνημα, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ικανό να βάλει τη δική του πολιτική σφραγίδα στις εξελίξεις.
Σχόλια