Περί μουντιάλ

Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζουν το μουντιάλ οι… εθνομηδενιστές και αν το θέαμα που παρουσιάζεται στα ρωσικά γήπεδα, γενικώς, τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να βγάζουν καντήλες, βλέποντας ακόμη «εθνικές». Το ξέρουν βέβαια και το ξέρουμε πως είμαστε σε μιαν εποχή όπου τα σύνορα καταλύονται – αν και στο ποδόσφαιρο έχουν καταλυθεί προ πολλού, από την αλήστου μνήμης «απόφαση Μπόσμαν», καθώς έχουν τεθεί οριστικά στο χρονοντούλαπο όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαχώριζαν το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο σε «αγγλικό», «ιταλικό», «γερμανικό», «ολλανδικό», «σουηδικό» κ.λπ., ενταφιάζοντας δια παντός καμινάδες, κατενάτσια, σιδερένιες πειθαρχίες, λεπτεπίλεπτες φινέτσες, την ορμή του βόρειου ξυλοκόπου… Παλεύει, βέβαια, ενάντια στην καταστροφική αλοιφή η Λατινική Αμερική (εκεί όπου το ποδόσφαιρο παραμένει ακόμη προνόμιο των μαζών) με πενιχρά όμως, κι εκείνη, αποτελέσματα.  

Παίκτες, που δεν παίζουν στα εθνικά πρωταθλήματά τους δεν απαρτίζουν εθνικές ομάδες, αλλά σκορποχώρια. Χωρίς τα «εθνικά» του χαρακτηριστικά, εκείνα με τα οποία εμείς οι κάπως παλιότεροι μεγαλώσαμε, το ποδόσφαιρο είναι πια ένα ακίνδυνο θέαμα, χωρίς αληθινές εκπλήξεις, ένα ομοιόμορφο κατασκεύασμα, που παίζεται παντού, όπου γης, με τον ίδιο τρόπο. Προπονημένος και… φαρμακωμένος να’σαι μόνο, ώστε να τρέχεις λες και σου έχουν βάλει νέφτι στον πισινό και τα 90 λεπτά ενός αγώνα (ου μην αλλά και τα 120) και είσαι ok. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο.  

Θυμάμαι το Μουντιάλ του ’82… τι συνέβαινε με τον Ιταλό Μπρούνο Κόντι. Έτρεχε σαν τρελός, πάνω-κάτω, 90 λεπτά, μασώντας και τα σίδερα. Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Ήταν κάτι καινούριο. Λίγους μήνες αργότερα, βέβαια, μάθαμε το «γιατί»… Και έκτοτε το ξέρουμε.  

Όταν εκεί όπου βρίσκεται η μπάλα μπορεί να βρίσκονται ανά πάσα ώρα και στιγμή καμμιά δεκαριά ποδοσφαιριστές δεν υπάρχει ποδόσφαιρο – γιατί έχει χαθεί πια ο λεγόμενος «κενός χώρος». Άρα λοιπόν ή θα πρέπει οι ομάδες να παίζουν με έξι παίκτες ή θα πρέπει να διπλασιαστεί το γήπεδο. Και βεβαίως να σταματήσει πια αυτή η αηδία με τις «εθνικές» τύπου Γερμανία, Πολωνία, Ρωσία, Ισπανία κ.λπ. Μια χαρά είναι και οι... Coca-Cola, Pepsi, Nike και Adidas. Γιατί, και επί της ουσίας, οι παίκτες ανήκουν πια στους χορηγούς τους και αυτοί (οι χορηγοί) είναι εκείνοι που αγωνίζονται…