Η απόλυτη παρακμή των νεοελλήνων αποκαλύπτεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής τους ζωής.

 

Από τη μια γελοίοι πανηγυρισμοί θανάτου μιας 96χρονης, που πέθανε από γήρας.
Γιατί πανηγυρίζεις λαουτζίκο, εσύ την κατέβασες από τον θρόνο της;

Ή μήπως εσύ κατήργησες τη μοναρχία;

Από την άλλη, οι βασιλικοί και οι κρυφοβασιλικοί, οι Αγγλόφιλοι και οι ξενόδουλοι, οι τσουτσέδες της εξουσίας, οι φρόνιμοι μαλιστάκηδες, οι επαρμένοι με τα χρυσάφια και τα ρουμπίνια

.
Θρηνούν γοερά, αποκαλούν μια ξένη βασίλισσα, μιας ραδιούργας ιμπεριαλιστικής χώρας με το χαϊδευτικό της, υποκλίνονται στο στέμμα που στάζει το αίμα της Ινδίας, της Αφρικής, της δικής μας Μεγαλονήσου Κύπρου που έθαψε παλικάρια της, αγωνιστές της ελευθερίας της, στο ματωμένο χώμα της.

 
Θρηνούν και οι πετσωμένοι στον Τύπο, βλέπουν ουράνια τόξα στον ουρανό, βλέπουν καθαρές καρδιές, ζεστά βλέμματα, βλέπουν πολλά, είναι δυνατό το lsd του χρήματος στις τσέπες τους και αυτοί αρκούντως καραγκιόζηδες για να κάνουν τους κλόουν του δικού τους βασιλιά, της δικής τους αστικής τάξης που ρεύεται και κορδώνεται στα μεγαλεία που χτίστηκαν επάνω στους άδικους τάφους αθώων.