Το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς βρίσκει τα σχολεία με σοβαρές ελλείψεις και τους εκπαιδευτικούς αντιμέτωπους με την αντιδραστική ατομική αξιολόγηση

 

Με το άνοιγμα των σχολείων, μαθητές και εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί η αντιεκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική.

Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέσο που διασφαλίζει την υγεία των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των οικογενειών τους, με το υπουργείο να κηρύσσει την επιστροφή στην κανονικότητα, τη στιγμή που στα σχολεία δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό καθαριστών και καθαριστριών καθώς και το απαραίτητο υγειονομικό υλικό, με τους μαθητές να στοιβάζονται σαν σαρδέλες στις τάξεις.
Την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και υπουργείο προσπαθούν να κρύψουν τα μεγάλα προβλήματα και τις ελλείψεις που αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο, διατυμπανίζοντας το γεγονός ότι προχώρησε σε μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών τα τελευταία δύο χρόνια. Οι 20.000 όμως διορισμοί των τελευταίων δύο χρόνων δεν ήταν προϊόν μιας πολιτικής που τάχα «ε­πενδύει» στην εκπαίδευση, όπως συχνά πυκνά αναφέρουν κυβερνητικοί παράγοντες. Οι διορισμοί αυτοί αποτελούν το αποτέλεσμα των αγώνων που έδωσε το εκπαιδευτικό κίνημα και ανέδειξε τα μεγάλα προβλήματα που αφήνει στο δημόσιο σχολείο η πολιτική της αδιοριστίας και των κενών. Την ίδια στιγμή όμως, οι διορισμοί αυτοί αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις πραγματικές ανάγκες. Οι 32.000 άλλωστε προσλήψεις αναπληρωτών ήδη από την πρώτη φάση προσλήψεων, πέρα από τις προεκλογικές σκοπιμότητες και σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αποδεικνύει ακριβώς αυτό.

Και ενώ οι ελλείψεις και τα προβλήματα στο δημόσιο σχολείο εξακολουθούν να είναι τεράστια, οι εκπαιδευτικοί είναι αντιμέτωποι με το δεύτερο γύρω της αξιολόγησης, αυτόν της ατομικής αξιολόγησης. Στα πλαίσια αυτά το υπουργείο αναφέρει ότι η φετινή χρονιά ξεκινά «με σημαντικές καινοτομίες» ανάμεσα στις οποίες είναι οι εκπαιδευτικοί όμιλοι, ο Παι­δαγωγικός Σύμβουλος – Μέντορας και ο Ενδοσχολικός Συντονιστής. Σύμφωνα με το ΥΠΑΙΘ οι Διευθυντές μπορούν να συγκροτούν εκπαιδευτικούς ομίλους, μετά τη λήξη του ημερήσιου ωρολογίου προγράμματος διδασκαλίας ή κατά τις διδακτικές ώρες του ολοήμερου προγράμματος, όμως «ο χρόνος που οι Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικών Ομίλων αφιερώνουν στην οργάνωση και λειτουργία των εκπαιδευτικών ομίλων δεν προσμετράται στο εργασιακό τους ωράριο, αλλά συνεκτιμάται κατά την ατομική αξιολόγησή τους, καθώς και κατά την επιλογή τους ως στελεχών εκπαίδευσης». Με αυτόν τον τρόπο η υπουργός θεσμοθετεί την παραβίαση του εργασιακού ωραρίου των εκπαιδευτικών, προσφέροντας μοριοδότηση αντί για μισθό. Από την άλλη, ο θεσμός του παιδαγωγικού συμβούλου – μέντορα δημιουργεί ομαδοποιήσεις των εκπαιδευτικών στα σχολεία, αποδυναμώνοντας το σύλλογο διδασκόντων, ενώ η θεσμοθέτηση των ενδοσχολικών συντονιστών αποτελεί στην πραγματικότητα μια ακόμα διαβάθμιση – διάσπαση του συλλόγου διδασκόντων. Μέντορες και Ενδοσχολικοί Συντονιστές ορίζονται και εποπτεύονται από το διευθυντή της σχολικής μονάδας, ο οποίος συγκεντρώνει υπερεξουσίες. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να δημιουργηθεί ένας ιεραρχικός μηχανισμός επιβολής της αξιολόγησης σε επίπεδο σχολικής μονάδας.

Μπροστά στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να συσπειρωθούν στα σωματεία τους. Χρειάζεται να προχωρήσουν σε γενικές συνελεύσεις που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις αντίστασης και αγώνα απέναντι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική.