Κρίση
«Παρά τη σημαντική πρόοδο που έγινε, προκλήσεις και κίνδυνοι παραμένουν. Η βασική άμεση πρόκληση είναι να περιφρουρηθεί η επάρκεια ρευστότητας και η οικονομική σταθερότητα του τραπεζικού τομέα». Τι μύγα τσίμπησε τον «πολύ» Ολι Ρεν και κάνει τέτοια δήλωση για την ελληνική οικονομία στις 19 Αυγούστου, μέρα που εγκρίνεται η εκταμίευση της δεύτερης δόσης του κατοχικού δανείου; Πώς γίνεται ο κορυφαίος -εκ των πραγμάτων- κομισάριος της Ευρωένωσης να μην ανησυχεί καθόλου για την κατρακύλα του ελληνικού ΑΕΠ λογουχάρη (καλά, για την έκρηξη της ανεργίας εξ ορισμού δεν υπήρχε περίπτωση να ανησυχήσει), αλλά να ανησυχεί για τη σταθερότητα του τραπεζικού τομέα; Και μάλιστα, να εκφράζει δημόσια αυτή του την ανησυχία, λίγες μέρες μετά τα περιβόητα stress tests, τα οποία οι ελληνικές τράπεζες πέρασαν «αέρα», με μοναδική εξαίρεση την ΑΤΕ, που κι αυτή όμως με μια αστεία κεφαλαιακή ενίσχυση μικρότερη των 250 εκατ. ευρώ μπορεί να γίνει «ντούρασελ»;
Είναι πολλοί οι αστοί αναλυτές που υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή, με μεγάλη δόση κυνισμού, ότι το πρόγραμμα «στήριξης» εκ μέρους της τρόικας δεν έγινε για να σωθεί η ελληνική οικονομία, αλλά για να σωθούν τα ευρωπαϊκά τραπεζικά μονοπώλια, που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους περισσότερο από το 70% του ελληνικού χρέους. Μέσα στην τριετία-τετραετία του προγράμματος, οι τράπεζες θα έχουν ξεφορτωθεί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους που έχουν στα χέρια τους, το οποίο θα περάσει στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ετσι, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα μπορέσει να αποφύγει την κατάρρευση α'λα Lehman Βrothers και ν' αντέξει ακόμη και ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για το οποίο είχε μιλήσει πολύ πριν τη δημιουργία του μηχανισμού «στήριξης» ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε.
Κάτι παραπάνω από βέβαιο είναι πως ο ελληνικός λαός, που πληρώνει ήδη την αποπληρωμή του χρέους, θα κληθεί να πληρώσει πολλά περισσότερα τα επόμενα χρόνια, στο πλαίσιο της κατοχής που έχουν προσυπογράψει οι δωσίλογοι πολιτικοί. Στο χέρι του είναι να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. «Κι αν είν' ο λάκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», μας λέει η παρακαταθήκη του μεγάλου Κώστα Βάρναλη. Αλλιώς, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, [θα] προσμένουμε ίσω κάποιο θάμα», που ποτέ δεν θα συντελεστεί.
Είναι πολλοί οι αστοί αναλυτές που υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή, με μεγάλη δόση κυνισμού, ότι το πρόγραμμα «στήριξης» εκ μέρους της τρόικας δεν έγινε για να σωθεί η ελληνική οικονομία, αλλά για να σωθούν τα ευρωπαϊκά τραπεζικά μονοπώλια, που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους περισσότερο από το 70% του ελληνικού χρέους. Μέσα στην τριετία-τετραετία του προγράμματος, οι τράπεζες θα έχουν ξεφορτωθεί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους που έχουν στα χέρια τους, το οποίο θα περάσει στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ετσι, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα μπορέσει να αποφύγει την κατάρρευση α'λα Lehman Βrothers και ν' αντέξει ακόμη και ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για το οποίο είχε μιλήσει πολύ πριν τη δημιουργία του μηχανισμού «στήριξης» ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε.
Κάτι παραπάνω από βέβαιο είναι πως ο ελληνικός λαός, που πληρώνει ήδη την αποπληρωμή του χρέους, θα κληθεί να πληρώσει πολλά περισσότερα τα επόμενα χρόνια, στο πλαίσιο της κατοχής που έχουν προσυπογράψει οι δωσίλογοι πολιτικοί. Στο χέρι του είναι να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. «Κι αν είν' ο λάκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», μας λέει η παρακαταθήκη του μεγάλου Κώστα Βάρναλη. Αλλιώς, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, [θα] προσμένουμε ίσω κάποιο θάμα», που ποτέ δεν θα συντελεστεί.
Σχόλια