Μεταξύ σφύρας και άκμονος
Αν ψάξει κανείς κάτω από την τρέχουσα δικομματική αντιπαράθεση, που
έχει όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού… καλού δικομματισμού, με τη
διαφορά ότι στη θέση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσει
ότι ο καυγάς γίνεται για τη διαχείριση αυτού που ονομάστηκε μνημονιακή
πολιτική, την οποία εμείς εγκαίρως έχουμε ονομάσει κινεζοποίηση.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο υποτιθέμενος φορέας της ανατροπής, έχει διαγράψει το παλιό δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» και στη θέση του έχει βάλει το δίλημμα «καλή ή κακή διαπραγμάτευση». Διαπραγμάτευση με απόλυτο σεβασμό των υποχρεώσεων έναντι των τοκογλύφων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και μ’ ένα πρόγραμμα φιλανθρωπίας για την έσχατη εξαθλίωση σε στρώματα του χειμαζόμενου ελληνικού λαού.
Επειδή η περίοδος είναι εκ των πραγμάτων προεκλογική (κανείς δεν ξέρει αν θα αποφευχθούν οι εκλογές το Μάρτη του 2015), και η συγκυβέρνηση εμφανίζεται διαπραγματευόμενη με την τρόικα κάποιες πλευρές της μνημονιακής πολιτικής, οι οποίες όμως –ακόμη κι αν γίνουν δεκτές– δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ούτε στο ελάχιστο την ουσία της κινεζοποίησης.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η εκλογική διαδικασία οδηγεί από τον Αννα στον Καϊάφα. Ασε που το πιθανότερο σενάριο είναι ο «μεγάλος συνασπισμός», αφού πολύ δύσκολα θα προκύψει αυτοδυναμία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οποιο μείγμα κι αν επιλεγεί θα εγκριθεί πρώτα από τα εποπτικά όργανα της ΕΕ. Οποιο μείγμα κι αν επιλεγεί θα έχει ως προαπαιτούμενο την κινεζοποίηση.
Οσο για το περιβόητο «μέτωπο του Νότου», άλλη μια αποπροσανατολιστική σαπουνόφουσκα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε παρά να δούμε τι γίνεται στην Ιταλία και τη Γαλλία, για να αντιληφθούμε ότι ουδείς αμφισβητεί την κινεζοποίηση, γιατί όλοι υπηρετούν με ευλάβεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ξέρουν ότι μόνο με την κινεζοποίηση μπορεί το κεφάλαιο να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κρίση του συστήματός του και να κερδίσει στρατηγικά πλεονεκτήματα. Η εξαθλίωση της εργατικής τάξης είναι όρος για τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Αυτό το δραματικό σκηνικό, με τα κοινωνικά αδιέξοδα και τον πολιτικό μονόδρομο της κινεζοποίησης, αναδεικνύει την αναγκαιότητα της επαναστατικής απάντησης στην κρίση. Αυτή η απάντηση, όμως, προϋποθέτει ρήξη με το σύνολο της αστικής πολιτικής, ρήξη με την εξωνημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ρήξη με την ιδεολογία της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Προϋποθέτει κίνηση στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός εργατικού, επαναστατικού πολιτικού ρεύματος, που θα φωτίσει το δρόμο αυτής της ρήξης και θα σηματοδοτήσει την κίνηση προς την επαναστατική ανατροπή.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο υποτιθέμενος φορέας της ανατροπής, έχει διαγράψει το παλιό δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» και στη θέση του έχει βάλει το δίλημμα «καλή ή κακή διαπραγμάτευση». Διαπραγμάτευση με απόλυτο σεβασμό των υποχρεώσεων έναντι των τοκογλύφων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και μ’ ένα πρόγραμμα φιλανθρωπίας για την έσχατη εξαθλίωση σε στρώματα του χειμαζόμενου ελληνικού λαού.
Επειδή η περίοδος είναι εκ των πραγμάτων προεκλογική (κανείς δεν ξέρει αν θα αποφευχθούν οι εκλογές το Μάρτη του 2015), και η συγκυβέρνηση εμφανίζεται διαπραγματευόμενη με την τρόικα κάποιες πλευρές της μνημονιακής πολιτικής, οι οποίες όμως –ακόμη κι αν γίνουν δεκτές– δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ούτε στο ελάχιστο την ουσία της κινεζοποίησης.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η εκλογική διαδικασία οδηγεί από τον Αννα στον Καϊάφα. Ασε που το πιθανότερο σενάριο είναι ο «μεγάλος συνασπισμός», αφού πολύ δύσκολα θα προκύψει αυτοδυναμία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οποιο μείγμα κι αν επιλεγεί θα εγκριθεί πρώτα από τα εποπτικά όργανα της ΕΕ. Οποιο μείγμα κι αν επιλεγεί θα έχει ως προαπαιτούμενο την κινεζοποίηση.
Οσο για το περιβόητο «μέτωπο του Νότου», άλλη μια αποπροσανατολιστική σαπουνόφουσκα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε παρά να δούμε τι γίνεται στην Ιταλία και τη Γαλλία, για να αντιληφθούμε ότι ουδείς αμφισβητεί την κινεζοποίηση, γιατί όλοι υπηρετούν με ευλάβεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ξέρουν ότι μόνο με την κινεζοποίηση μπορεί το κεφάλαιο να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κρίση του συστήματός του και να κερδίσει στρατηγικά πλεονεκτήματα. Η εξαθλίωση της εργατικής τάξης είναι όρος για τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Αυτό το δραματικό σκηνικό, με τα κοινωνικά αδιέξοδα και τον πολιτικό μονόδρομο της κινεζοποίησης, αναδεικνύει την αναγκαιότητα της επαναστατικής απάντησης στην κρίση. Αυτή η απάντηση, όμως, προϋποθέτει ρήξη με το σύνολο της αστικής πολιτικής, ρήξη με την εξωνημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ρήξη με την ιδεολογία της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Προϋποθέτει κίνηση στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός εργατικού, επαναστατικού πολιτικού ρεύματος, που θα φωτίσει το δρόμο αυτής της ρήξης και θα σηματοδοτήσει την κίνηση προς την επαναστατική ανατροπή.
Σχόλια