Η αγωνία της Αριστεράς για την ψήφο εμπιστοσύνης

Πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση της Παρασκευής 10 Οκτώβρη έξω από τη Βουλή και όσο συζητιόταν η πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μια συγκέντρωση η οποία, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, μάζεψε 1.500 ανθρώπους. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, που έσυρε σε αυτή και σωματεία, με πρώτη και καλύτερη την ΑΔΕΔΥ, να πιεστούν οι βουλευτές, ει δυνατόν και κυβερνητικοί, να μη δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, να ασκηθεί πίεση για να πέσει η κυβέρνηση, να πάμε σε εκλογές και να αναλάβει αυτός τα ηνία της χώρας. Αφού βέβαια, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, εδώ και σχεδόν τρία χρόνια έχει εγκαταλείψει κάθε κινηματική αναφορά, αφού έχει κάνει τις άπειρες υποχωρήσεις και προσπαθεί εναγωνίως να βρει κέντρα στήριξης στην ντόπια αστική τάξη και σε τμήματα των ιμπεριαλιστών και αφού έχει αναγάγει ως μείζον πολιτικό ζήτημα τη στάση που θα κρατήσουν οι ανεξάρτητοι βουλευτές στην εκλογή του προέδρου Δημοκρατίας και το αν αυτοί ή κάποιοι από αυτούς χρηματίζονται ή όχι. Συμμετέχοντας έτσι σε μια πολιτική αντιπαράθεση που, πέρα από την αθλιότητα που αναδίδει, είναι πλήρως ξεκομμένη από τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Βέβαια, φρόντισε και αυτός από πριν να κοστολογήσει τη ζωή του λαού και να πει ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες αυτά τα ψίχουλα που μοίρασε στη ΔΕΘ μπορεί να προσδοκά ο λαός, ο οποίος έχει μεγάλες ευθύνες γι’ αυτό, μια και δεν τον έκανε κυβέρνηση το 2012, όσο τα πράγματα ήταν καλύτερα στην ελληνική οικονομία και όσο η επίθεση δεν είχε προχωρήσει τόσο! Προειδοποιώντας μας μάλιστα ότι αν δεν φροντίσουμε να τον κάνουμε κυβέρνηση, σύντομα τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα ως προς τι μπορεί να δώσει στον λαό! Ήδη τα πρώτα δείγματα τα δίνει πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ στους δήμους και τις περιφέρεις που έχει αναλάβει τη διαχείρισή τους. Η όποια κόντρα δίνεται, έχει ένα όριο. Αυτό του κρατήματος της διοίκησης, μια και η κυβέρνηση απειλεί ακόμη και με παύσεις δημάρχους και περιφερειάρχες και η θέση –η καρέκλα– δεν πρέπει να χαθεί. Οπότε; Συμβολικές κόντρες, όπως με το ζήτημα της αξιολόγησης, και τελικά υποταγή στη νομιμότητα (π.χ. Αιγάλεω). Άλλωστε οι εκπρόσωποί του στα ΜΜΕ δείχνουν τα όριά του όταν τους ρωτούν τι θα κάνουν σε περίπτωση που οι ιμπεριαλιστές πάνε κόντρα σε αυτά που διακηρύττει. Οι απαντήσεις είναι γενικόλογες, του τύπου «θα δούμε τότε», προσπαθούν να αμβλύνουν τη στάση επιφανών εκπροσώπων και οργανισμών των ιμπεριαλιστών, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι ακόμη και οι πιο σκληροί από αυτούς μπορεί να κάνουν πίσω, και κάπου εκεί αναφέρουν και τον λαό στον οποίο λένε ότι θα στραφούν! Με ποιον τρόπο; Και ποιον λαό; Αυτόν που κατά τα άλλα είναι του καναπέ και δεν καταλαβαίνει, ή με αυτόν που οι ίδιοι φρόντισαν να του κόψουν τη φόρα, όταν επί δύο και βάλε χρόνια έβγαινε στους δρόμους αντιστεκόμενος στις τροϊκανές πολιτικές;

Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τι ακριβώς προσδοκούσαν από αυτή τη συγκέντρωση; Ποια ακριβώς αγωνία εξέφραζαν; Να ξεμπερδεύουμε «από τον λαό και από τα αριστερά» με την κυβέρνηση, βάζοντας ως συμπλήρωμα και την πολιτική της, και όχι μέσω των βουλευτών, όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, εντάξει, αλλά με ποιον τρόπο; Με το να ακολουθεί η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ κατά πόδας ως προς τις πολιτικές πρωτοβουλίες του, για να αντιπροτείνει έναν πιο αριστερό κυβερνητισμό; Γιατί τι άλλο προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν στη σχετική της ανακοίνωση λέει:
«Για να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, εκπαίδευση, υγεία, πρέπει να καταργηθούν τα μνημόνια και οι τοκογλυφικές δανειακές συμβάσεις. Να διαγράψουμε το χρέος, όχι τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Για να βρουν δουλειά οι άνεργοι πρέπει να γίνουν χιλιάδες προσλήψεις στον δημόσιο τομέα για εκπαίδευση, υγεία κ.λπ., να μειωθούν άμεσα οι ώρες δουλειάς και τα χρόνια για σύνταξη, να ξαναδουλέψουν οι επιχειρήσεις που κλείνουν, με εργατικό έλεγχο, έξω από τους νόμους της αγοράς και τις επιταγές της ΕΕ. Με εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων μπορεί η κοινωνία να τις αξιοποιήσει για τις δικές της ανάγκες, να διαγραφούν τα δάνεια για τους άνεργους και τους φτωχούς, να μη χαθεί κανένα σπίτι. Με απειθαρχία στις συνθήκες και έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ δεν θα είναι ο λαός κάτω από τους διαρκείς εκβιασμούς των τοκογλύφων και τις επιταγές των πολυεθνικών». «Παλεύουμε για να αλλάξει ριζικά η εφαρμοζόμενη πολιτική και όχι απλά η κυβέρνηση που τη διαχειρίζεται! Η ελπίδα του λαού δεν βρίσκεται σε μια κυβέρνηση και μια πολιτική, «διαπραγμάτευσης», συμβιβασμού και αποδοχής του πλαισίου και των δεσμεύσεων απέναντι στην ΕΕ και την ολιγαρχία του πλούτου. Δεν παρακαλάμε για κάποια ψίχουλα μέσα σε μια θάλασσα φτώχειας και ανεργίας. Αν η κοινωνία είναι ετοιμοθάνατη, δεν είναι παρηγοριά η ασπιρίνη».
Μετά έχουν άδικο όσοι λένε ότι η μόνη αγωνία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πώς θα διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και γλιτώσει την ακόμη μεγαλύτερη εκλογική αφαίμαξη;
Τι είναι τελικά αυτό που διαφοροποιεί την εξωκοινοβουλευτική, επαναστατική, αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική και ό,τι άλλο θέλετε Αριστερά από τη ρεφορμιστική; Οι πιο αριστερές προτάσεις, ένα πρόγραμμα παρόμοιο με αυτό των ρεφορμιστών αλλά πιο ριζοσπαστικό; Ή μήπως, πέρα από τις αναγκαίες αναλύσεις της, η δράση στην εργατική τάξη, στην υπαλληλία, στους μικρομεσαίους, στους αγρότες και στη νεολαία, έτσι ώστε ο λαός να ξεπεράσει την ήττα του και την αποσυγκρότηση και να διεκδικήσει πραγματικά αυτά που του ανήκουν, αντί να περιμένει τον Μεσσία με τη μεγαλύτερη… αποφασιστικότητα στα λόγια; Και όχι μόνο να διεκδικήσει, αλλά και να ανατρέψει πολιτικές, κυβερνήσεις, το ίδιο το σύστημα.
Πραγματικά κάνει εντύπωση στην ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενώ λέει «καμία αναμονή. Δεν περιμένουμε τις εκλογές, αν και όποτε γίνουν, ενώ αυτοί συνεχίζουν και κλιμακώνουν την επίθεση», στη συνέχεια, όπως θα ανέμενε κανείς, δεν λέει κουβέντα για το πώς ο λαός θα κλιμακώσει και αυτός την αντίστασή του, τη διεκδίκησή του, άντε την αντεπίθεσή του, αν προτιμάτε! Η όποια τέτοια αναφορά περιορίζεται στον τίτλο της ανακοίνωσης και μόνο. Για να καταλήξει: «παλεύουμε για να αλλάξει ριζικά η εφαρμοζόμενη πολιτική και όχι απλά η κυβέρνηση που τη διαχειρίζεται! Η ελπίδα του λαού δεν βρίσκεται σε μια κυβέρνηση και μια πολιτική, «διαπραγμάτευσης», συμβιβασμού και αποδοχής του πλαισίου και των δεσμεύσεων απέναντι στην ΕΕ και την ολιγαρχία του πλούτου». Άρα λοιπόν η ελπίδα του λαού πρέπει να βρίσκεται σε μιαν άλλη, διαφορετική από αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση; Αυτό θα είναι πλέον το αίτημα αιχμής του κινήματος; Συγγνώμη που θα το πούμε έτσι, αλλά το έχουμε ξαναδεί το έργο τη δεκαετία του ’80 στη χώρα και ξέρουμε τα αποτελέσματα, και χωρίς να θέλουμε να γινόμαστε μάντεις κακών, δεν έχουμε στοιχεία που να μας λένε ότι τώρα θα δούμε κάτι άλλο. Μάλλον χειρότερα θα είναι τα πράγματα, γιατί πέρα από τις διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες που έχουμε αναλύσει διεξοδικά, οι προσδοκίες που αφήνουν στον λαό να έχει είναι πολύ κατώτερες, όπως πολύ κατώτερη των περιστάσεων είναι και η πλειοψηφία της Αριστεράς η οποία έχει καταντήσει κυνηγός όλων αυτών που λέει και κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αντιτείνει το αντίστοιχο σε πιο «επαναστατική» μορφή. Με τον δικό του τρόπο τα ίδια κάνει και το ΚΚΕ.
Στο δίπολο κοινοβουλευτικός - εξωκοινοβουλευτικός αγώνας, το προαιώνιο βάσανο του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος, η Αριστερά, και η… εξωκοινοβουλευτική, στον τόπο μας διάλεξε τον πρώτο πόλο, επιφυλάσσοντας στον δεύτερο τον ρόλο του κολαούζου! Η μεγάλη μάχη των ημερών και των επόμενων μηνών θα είναι να μην πιάσει η κυβέρνηση τους 180 βουλευτές για την εκλογή προέδρου και να πέσει η κυβέρνηση, ενώ οι άνεργοι, οι άστεγοι, η φτώχεια θα αυξάνουν, ενώ η χώρα θα ξεπουλιέται όσο όσο και ενώ γύρω μας οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών δημιουργούν μια ζώνη πολέμου από τη Λιβύη μέχρι την Ουκρανία που τείνει να πνίξει και τη χώρα μας!