Η δική μας σημαία γράφει Εξω από την ΕΕ

Χωρίς καμία αμφιβολία το μεγάλο θέμα των ημερών ήταν το δημοψήφισμα στην Αγγλία και η απόφαση των ψηφοφόρων για το λεγόμενο Brexit.

Πρόκειται για ένα ιστορικό και «σεισμικό» γεγονός που θα επηρεάσει προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση όλες τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ορισμένοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γεγονός με γεωπολιτικούς όρους όπως είναι η αντίθεση των νησιωτών Άγγλων απέναντι στους «ηπειρωτικούς» Γερμανούς. Άλλοι πάλι έβγαλαν στη φόρα την αντίθεση προτεσταντών και καθολικών και άλλοι θυμήθηκαν το γερμανικό πειθαρχημένο και καλβινιστικό πνεύμα κόντρα στον πιο φιλελεύθερο αγγλοσαξωνικό εμπειρισμό. Ανοησίες!! Ένα τμήμα του αγγλικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στέναζε κάτω από τη γερμανική οικονομική πολιτική. Ταυτόχρονα ευρύτατα λαϊκά στρώματα ένιωθαν «στο πετσί τους» την άγρια νεοφιλελεύθερη αστική πολιτική των Τόριδων κα του Κάμερον.

Η σύμπτωση στο κοινό σημείο που μεταφραζόταν σε «ΟΧΙ» στην ΕΕ έφερε τα γνωστά αποτελέσματα.

Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε σύμπτωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην ιμπεριαλιστική δομή της ΕΕ που θέλει το αίμα των λαών. Άλλωστε όπου η ΕΕ δοκίμασε την πολιτική της «εντός των τειχών», όπως στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα  σε Γαλλία-Ολλανδία και το ευρώ στη Σουηδία, αποδοκιμάστηκε ανοιχτά, μαζικά, αναμφίβολα. Ακόμα και η απόφαση των Ισλανδών ν’ απορρίψουν θαρραλέα τα ιταμά τελεσίγραφα των Αγγλοολλανδικών τραπεζών χαιρετίστηκε πανηγυρικά από τους εργαζόμενους και τους φτωχούς της Ευρώπης. (Στις μέρες μας η ποδοσφαιρική κερκίδα χειροκροτούσε μανιωδώς τη νίκη της Ισλανδίας επί της Αγγλίας).

Είναι αλήθεια ότι επί του παρόντος δεν υπάρχει μαζικός επαναστατικός φορέας στην Ευρώπη ο οποίος να μπορεί άμεσα να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Οπωσδήποτε το δημοψηφισματικό καμπανάκι της δεύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης της ΕΕ ακούστηκε δυνατά στο Βερολίνο. Τίποτα δεν είναι όπως πριν! Και η γερμανική μηχανή καλείται ν’ αναπροσαρμόσει την πολιτική της που «δεν αρέσει» στους λαούς της Ευρώπης, όσο κι αν οι γερμανόφωνοι- γερμανόφιλοι της Κεντρικής Ευρώπης αναγκάζονται να προσυπογράφουν τις ντιρεκτίβες του Δ’ Ράιχ. Από την άλλη πλευρά ο «γραβατωμένος» εθνικισμός-φασισμός και η συνακόλουθη ισλαμοφοβία και ξενοφοβία σε βασικούς πυλώνες της ΕΕ σηκώνουν κεφάλι.

Από την πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου στην Ουκρανία, ως το Λονδίνο και τη Βιέννη οι φασίστες εκμεταλλεύονται την οργή, την απογοήτευση και τη λαϊκή αγανάκτηση. Ακόμα και στ’ αποσχιστικά κινήματα (Σκωτία, Χώρα των Βάσκων, Καταλονία) που ανοίγουν  τον ασκό του Αιόλου, οι εθνικιστές –φασίστες κάνουν έντονη την παρουσία τους, επειδή το κομμουνιστικό κίνημα προδόθηκε και είναι σε υποχώρηση.

Λογικό και εξηγήσιμο. Λείπει ο γάτος, χορεύουν οι μαύροι ποντικοί.

Μέσα σ’ αυτό το αντιφατικό κλίμα πρέπει να κινηθούμε.

Πρώτον, υπολογίζοντας  τις δυσκολίες και περιφρονώντας τες.

Δεύτερον, εργαζόμενοι ακούραστα μέσα στις μάζες.

Τρίτον, προβάλλοντας ακατάπαυστα τη δική μας σημαία που γράφει «έξω από την ΕΕ», αλλαγή όλων των όρων, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με καρδιά και νου τους κομμουνιστές.

Απέναντι στα πολιτικά αδρανή υλικά εκ του Περισσού που αποφάνθηκαν «ούτε κλαίμε ούτε γελάμε», αλλά και την υπολανθάνουσα ευρωπαιοδουλεία, είμαστε στο πλευρό των εργατών του Μάντσεστερ και του Κάρντιφ, δίπλα στους άνεργους της Αγγλίας, κοντά στους αντιφασίστες όλων των ευρωπαϊκών πόλεων, μαχητικά πολέμιοι της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης.
Ακριβώς όπως ο Κάτωνας, ο τιμητής στην αρχαία Ρώμη.

«Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί»