Αντιλενινιστικές θεωρίες του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση Συγκάλυψη και εξωραϊσμός της ξενοκρατίας και της υποτέλειας
Το κύριο χαρακτηριστικό του σημερινού κόσμου είναι η όξυνση όλων των
βασικών αντιθέσεων, οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών
δυνάμεων, στο συσχετισμό ανάμεσά τους και η ανάδυση νέων δυνάμεων.
Οι εξελίξεις αυτές προκαλούν απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και στρατηγικών σημείων, οικονομικών και στρατιωτικών.
Αρνούνται την εξάρτηση και αποκηρύσσουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επεμβαίνουν, αλλάζουν σύνορα, καταστρέφουν χώρες, δολοφονούν λαούς και η χώρα μας βρίσκεται κάτω από πολλαπλή κηδεμονία και εξάρτηση, διάφορες δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ κ.α., με «πρωτοπόρο» το ΚΚΕ, διαστρεβλώνουν τα διδάγματα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, χαρακτηρίζουν «μύθο» την εξάρτηση της Έλλαδας και στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού αρνούνται και περιφρονούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία επαναφέροντας στις θέσεις και στην προπαγάνδα τους με διάφορες παραλλαγές και «θεωρητικές τεκμηριώσεις» τις χρεωκοπημένες και επιζήμιες θέσεις του τροτσκισμού.
Τα ιδεολογικοπολιτικά επιτελεία του ΚΚΕ, μέσα από τα κομματικά τους έντυπα εμφανίζουν, με «επιστημονικό» μανδύα, τις διαστρεβλώσεις των λενινιστικών θέσεων και αρχών σαν το απαύγασμα της σύγχρονης λενινιστικής σκέψης, ενώ στην πραγματικότητα έχουν κατασκευάσει μια τροτσκιστική ιδεολογικοπολιτική γραμμή που έχει τσακιστεί θεωρητικά από τον Λένιν και έχει πεταχτεί από τη μακροχρόνια πάλη του κομμουνιστικού κινήματος στα σκουπίδια της ιστορίας.
Βασικός άξονας των θέσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι η θέση για τον ιμπεριαλισμό και συνακόλουθα οι θέσεις για την εθνική ανεξαρτησία, την εξάρτηση, τη στρατηγική και την τακτική του κομμουνιστικού κινήματος.
Από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ γίνεται πλέον φανερό που θέλει να οδηγήσει τις θέσεις του η καθοδήγησή του. Στο Συνέδριο αυτό, χωρίς να εγκαταλείπεται η θέση για εξαρτημένη Ελλάδα, διατυπώνεται ταυτόχρονα -σε αντίθεση με κάθε πολιτική λογική- ότι «ενισχύθηκαν βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού». Στις προσυνεδριακές Συνδιασκέψεις του 17ου Συνέδριου αναλύονται «επιστημονικά» από τα στελέχη του ιδεολογικοπολιτικού επιτελείου «τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας», που είναι, υποτίθεται, η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ενώσεις και πως διαμορφώνει από κοινού με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την προώθηση σε διεθνές επίπεδο των βασικών αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων.
Στο 18ο Συνέδριο, χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς καμία πολιτικοοικονομική ανάλυση, εξαφανίζεται ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως μιας εξαρτημένης χώρας και ο όρος εξάρτηση αντικαθίσταται με τον όρο «αλληλεξάρτηση», ενώ τονίζεται ιδιαίτερα το δυνάμωμα των ιμπεριαλιστικών (κατά την ηγεσία του ΚΚΕ) χαρακτηριστικών της.
Στο 19ο Συνέδριο, η ηγεσία του ΚΚΕ, ξεκαθαρίζοντας και κάμποση «αρχαία σκουριά από επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών», θα γνωματεύσει πως «Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα».
«Οι επιθετικοί προσδιορισμοί -γράφει σε άρθρο στην ΚΟMEΠ 2017, τεύχος 2ο, ο Βασ. Όψιμος, εκλαϊκεύοντας τις νέες κατευθύνσεις- “δημοκρατικό” και “αντιιμπεριαλιστικό” (με την έννοια της πάλης ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμούς) που χρησιμοποιούνταν στις παλαιότερες κομματικές επεξεργασίες για να προσδιορίσουν το χαρακτήρα της πολιτικής συμμαχιών δεν ανταποκρίνονταν σε κάποιες υπαρκτές αναγκαιότητες της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελούσαν περισσότερο λεκτικά υπολείμματα και συγχύσεις παλαιότερων επεξεργασιών του κόμματος».
Τα μνημόνια, η ξενοκρατία και το σάρωμα των ιδεολογημάτων της «ισχυρής Έλλαδας»
Όμως η πραγματικότητα, τα ίδια τα γεγονότα είναι που αναδεικνύουν σαν σωστές ή λαθεμένες τις θέσεις των κομμάτων ή και τη χρεοκοπία τους. Τα μνημόνια, που καθόρισαν και θα καθορίσουν για χρόνια τη ζωή της εργατικής τάξης και του λαού μας γενικότερα, αποτελούν ένα σοβαρότατο κριτήριο για τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων γύρω από τα ζητήματα που αναφερόμαστε: ιμπεριαλισμός, εθνική ανεξαρτησία, εξάρτηση και «αλληλεξάρτηση».
«Ο ιμπεριαλισμός με τα μνημόνια -όπως τονίζεται σε άρθρο του Λαϊκού Δρόμου (25/02/2017) με αφορμή το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ- δεν έθεσε μόνο κάτω από αποικιακού τύπου οικονομικό έλεγχο τη χώρα, αλλά επέβαλε ως επικυρίαρχος ακόμα πιο κραυγαλέα περιστολή της πολιτικής της ανεξαρτησίας, εγκαθιδρύοντας με νέες συνθήκες υποτέλειας, καθεστώς επιτροπείας και πολιτικής κηδεμονίας, στα πλαίσια της οποίας οι «θεσμοί» ανεβοκατεβάζουν έκτοτε τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας. Η καρατόμηση και σύνθλιψη των δικαιωμάτων του λαού πήρε πρωτόγνωρη για τη μεταπολιτευτική περίοδο έκταση και βάθος, όπου η μετατροπή της Βουλής σε εκδοτήριο μεταφρασμένων στα ελληνικά αποφάσεων και σε κάθε περίπτωση με έγκριση και από τα πριν συμφωνία του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των οργάνων του είναι η κορφή του παγόβουνου.
Τα γεγονότα αυτά σημαίνουν το ολόπλευρο βάθεμα της εξάρτησης και έκαναν πιο επιτακτικό το καθήκον της πάλης ενάντια στην ξενοκρατία και την υποτέλεια, τον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα ανοίξουν το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της πατρίδας μας. Αυτά λένε τα πραγματικά γεγονότα, αλλά άλλα βλέπουν και άλλα λένε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ».
Τα μνημόνια και οι «θεσμοί» ξεγύμνωσαν στα πρώτα κιόλας βήματα τη νέα «επαναστατική στρατηγική» του ΚΚΕ, και ανάγκασαν την καθοδήγησή του να αλλάξει θέση: να στρέφεται αρχικά με μένος ενάντια στους αντιμνημονιακούς αγώνες και στη συνέχεια να σπεύδει άρον-άρον στη Βουλή να καταθέτει «σχέδιο νόμου» που, αν περνούσε, θα καταργούσε, υποτίθεται, μία κι έξω τα μνημόνια.
Είναι επίσης αξιοσημείωτη η απάντηση που έδωσε ο γραμματέας του ΚΚΕ σε συνέντευξη στο ΣΚΑΪ, που δημοσιεύτηκε και στον «Ριζοσπάστη», στην ερώτηση αν τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται «υπαγορεύτηκαν ή είναι δικές μας προτάσεις». Απαντά λοιπόν ο Δ. Κουτσούμπας: « Οι δικοί μας λένε ότι πρώτα τους προτείνει κάποιος ισχυρός μονοπωλιακός όμιλος να πάρει ένα μέτρο ενάντια στους εργαζόμενους στη χώρα και μετά από μία βδομάδα έρχεται η τρόικα, το κουαρτέτο τώρα, και η ίδια πρόταση έρχεται υποτίθεται απ’ έξω». Τι λέει με άλλα λόγια ο Κουτσούμπας; ότι όλα τα οικονομικά επιτελεία της ΕΕ, του ΔΝΤ, έπαιξαν ένα θέατρο για να επιβάλουν κάποια μέτρα, που απαιτούσε κάποιος ελληνικός μονοπωλιακός όμιλος. Όλα δηλαδή τα στελέχη των “θεσμών”, οι εκβιασμοί και οι υπαγορεύσεις Σόιμπλε, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τα working group, τα euro group δουλεύουν για να εξυπηρετήσουν κάποιον ελληνικό επιχειρηματικό όμιλο.
Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν οι ηγέτες του ΚΚΕ, όταν λένε στο λαό ότι τα μνημόνια έγιναν πρωταρχικά για να εξυπηρετήσουν ένα μέρος της ντόπιας πλουτοκρατίας και δεν επιβλήθηκαν από τους ισχυρούς διεθνείς, ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς χρηματιστικούς και επιχειρηματικούς κολοσσούς, από εκείνους δηλαδή που βγήκαν και βγαίνουν κερδισμένοι από τη μνημονιακή Ελλάδα; Ότι δεν επιβλήθηκαν από τα κράτη και τα ισχυρά μονοπώλια τα οποία διαμορφώνουν μια Ελλάδα που θα τους προσφέρει σοβαρά κέρδη, είτε με το ξεπούλημα των πλούσιων παραγωγικών πηγών, είτε από το οικονομικό έδαφος και τη νομοθεσία που διαμορφώνουν για τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και ταυτόχρονα βέβαια να υπηρετούν και τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Διαστρέβλωση και αναίρεση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό
Σύμφωνα με τους καθοδηγητές του ΚΚΕ ο ιμπεριαλισμός είναι μια ολόκληρη ιστορική εποχή στην εξέλιξη του καπιταλισμού και χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές κοινωνίες σ’ όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης σ’ αυτές, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους ανισόμετρη ανάπτυξη. Και η ΚΟΜΕΠ στο τεύχος 2, 2017, με άρθρο του Β. Όψιμου ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο: « Η σύγχυση εδώ σχετικά με τον ίδιο τον ορισμό του ιμπεριαλισμού είναι προφανής. Είναι ο ιμπεριαλισμός το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού ή ταυτίζεται απλά με την «ιμπεριαλιστική πολιτική» νοούμενη ως η ικανότητα ενός αστικού κράτους, στη βάση της ισχύος του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) να προβάλει με κυρίαρχο τρόπο στην παγκόσμια αγορά τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλίων; Στη δεύτερη περίπτωση η έννοια «ιμπεριαλισμός» πάντα θα περιορίζεται σε έναν πυρήνα κρατών, πιθανά διευρυνόμενο και διαφοροποιούμενο, που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Οι οππορτουνιστικές φλυαρίες που δήθεν αποδέχονται τον ιμπεριαλισμό ως νέο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά διακρίνουν στο «σύστημα» του ιμπεριαλισμού «ιμπεριαλιστικές» και μη χώρες (κατ’ επέκταση και επιθετικές και μη) δεν μπορούν να προσπεράσουν το παρά πάνω ερώτημα δίχως να βρεθούν σε τραγικά αδιέξοδα».
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα θέλαμε να ρωτήσουμε:
Για πολλές δεκαετίες το ΚΚΕ είχε τη θέση ότι η Ελλάδα ήταν μία εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα από τον ιμπεριαλισμό, κύρια τον αμερικάνικο. Ακόμα, στο 15ο Συνέδριο, 22-26 Μαΐου 1996, γράφεται: «Στα μεταδικτατορικά χρόνια αναπτύχτηκε περισσότερο ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και τον διεθνή ιμπεριαλισμό». Και συνεχίζει: …«Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια κατέκτησαν νέες θέσεις, διείσδυσαν βαθύτερα και ασκούν άμεσο ρόλο σε τομείς καίριους για τη διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς της κοινωνικής συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Κυρίαρχη τάση είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς. Η γενική τάση διαπλοκής δεν αλλάζει ότι τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου
πλήττονται από τις πολυεθνικές».(!!!)
Τελικά ποιοι είναι οι όροι και οι συνθήκες που έφεραν αυτή την αλλαγή στις θέσεις του ΚΚΕ;
Στο ερώτημα αυτό, που τάχα για τους θεωρητικούς του ΚΚΕ είναι οππορτουνιστικές φλυαρίες, οι μαρξιστές-λενινιστές, από τη στιγμή που συγκρότησαν την οργανωμένη δράση τους και πρόβαλαν τις ιδεολογικοπολιτικές τους θέσεις, υποστήριξαν την επιστημονική θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Πράγματι διακρίνουν στην εποχή του ιμπεριαλισμού ότι υπάρχουν ιμπεριαλιστικές χώρες και μάλιστα ένας πυρήνας, μια χούφτα ιμπεριαλιστικών κρατών, που δρουν σε παγκόσμιο επίπεδο, και από την άλλη χώρες, που όχι μόνο δεν μπορούν να είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά αντίθετα είναι υποτελείς και εξαρτημένες από τις πανίσχυρες δυνάμεις.
Ο Λένιν στο έργο του « Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», αναλύοντας τα βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, με πλήρη σαφήνεια διατυπώνει: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, οι τάσεις προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύναμων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη, όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού …». Οι κατοπινές εξελίξεις μέχρι και σήμερα δικαιώνουν απόλυτα τις θέσεις αυτές του Λένιν και υποχρεώνουν τους κάθε λογής οππορτουνιστές να κρύβονται πίσω από αυτές, να τις διαστρεβλώνουν, να τις παραποιούν, να επικαλούνται νέες καταστάσεις στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Τι επιβεβαιώνουν τα γεγονότα
Κάνοντας μια ανασκόπηση στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα διαπιστώσει κανείς ότι στην επιδίωξη οικονομικής κυριαρχίας, υλικού πλούτου και πολιτικής επιρροής έχουν γίνει δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες, έχουν διαπραχτεί εκατοντάδες εγκλήματα σε βάρος λαών. Αυτοί που πραγματοποίησαν τις επεμβάσεις και τα εγκλήματα δεν ήταν παρά μια χούφτα από πανίσχυρες οικονομικά και στρατιωτικά χώρες και συγκεκριμένα:
- Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, μετά το 1944, πραγματοποίησε 44 επεμβάσεις και πραξικοπήματα σε άλλες χώρες, ενώ οι 24 από αυτές έγιναν μετά το 1969.
- Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός στις αντίστοιχες περιόδους πραγματοποίησε 18 επεμβάσεις, από τις οποίες 4 μετά το 1969.
- Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έκανε 13 επεμβάσεις σε άλλες χώρες από το 1944, 5 από αυτές μετά το 1969, χωρίς να υπολογίζονται ορισμένες που έγιναν στα πλαίσια των νατοϊκών επιχειρήσεων.
- Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός πραγματοποίησε πέντε επεμβάσεις από το 1944, από τις οποίες οι 2 μετά το 1969.
- Τέλος η Ιταλία έκανε μια επέμβαση χωρίς να υπολογίζεται η συμμετοχή της στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
- Ενώ το ίδιο το ΝΑΤΟ, για λογαριασμό των παραπάνω ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επιχείρησε συνολικά 7 επεμβάσεις μετά το 1969.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να διαπιστώσει κανείς πως, στο σύνολο εκατοντάδων χωρών, μια χούφτα κράτη που οι κυβερνήσεις τους εξυπηρετούν συμφέροντα γιγαντιαίων μονοπωλίων, με σειρά από επεμβάσεις, πραξικοπήματα, πολέμους επιβάλλουν στις αδύνατες χώρες πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αν αυτές οι μικρές και αδύνατες χώρες, που η δύναμή τους οικονομικά και στρατιωτικά είναι υποπολλαπλάσια των πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι -κατά την ηγεσία του ΚΚΕ- ιμπεριαλιστικές, τότε φτάνουμε σε πολιτικούς παραλογισμούς. Αν, για παράδειγμα, η Μαδαγασκάρη, η Μαλαισία, η Κένυα, η Γουατεμάλα, η Αλγερία, το Λάος και ένας ακόμη πολύ μακρύς κατάλογος χωρών που δέχτηκαν στον α΄ ή β΄ βαθμό τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τα εγκλήματα του αμερικανικού, του αγγλικού, του γαλλικού και άλλων ιμπεριαλισμών μπορούν να στοιχηθούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με επεμβάσεις και αντίστοιχα εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, αλλά με συνεχείς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Το σχήμα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που επινόησαν οι θεωρητικοί του Περισσού δεν μπορεί να στηθεί ούτε κατά φαντασίαν, έχει γκρεμιστεί πριν κατασκευαστεί. Αμέσως κάτω από την κορυφή της βρίσκονται δεκάδες χώρες, εκατοντάδες για την ακρίβεια, που όχι μόνο δεν είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με την α΄ ή β΄ μορφή είναι εξαρτημένες από τις πανίσχυρες ιμπεριαλιστικές χώρες και τα πανίσχυρα πολυεθνικά μονοπώλια, τους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή είναι μπλεγμένες στα δίχτυα των οικονομικών οργανισμών που έχουν δημιουργήσει για τον έλεγχο και την εκμετάλλευσή τους οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις.
Ιμπεριαλιστική δεν είναι κάθε χώρα που έχει μπει στο στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε κάποιες έχουν εξελιχτεί ορισμένα μονοπώλια, είτε από εθνικά κεφάλαια είτε αποτελώντας ντόπια παραρτήματα ξένων πολυεθνικών μονοπωλίων.
Όπως προαναφέραμε το να ισχυρίζεται κανείς πως μια χώρα στην οποία υπάρχουν μονοπώλια σημαίνει αυτόματα ότι είναι ιμπεριαλιστική είναι ένα παράλογο πολιτικό συμπέρασμα. Ας δούμε την πραγματική δύναμη των πολυεθνικών μονοπωλίων που έχουν πολιτική και οικονομική δύναμη και την έδρα τους σε ιδιαίτερα ισχυρά κράτη. Θα αναφερθούμε σε δύο μόνο παραδείγματα από τα δεκάδες ανάλογα που δίνουν τις πραγματικές διαστάσεις και το ρόλο που παίζουν.
Το πρώτο είναι η περίπτωση της Χιλής όπου δρούσε η ΙΤΤ (Διεθνής Οργανισμός Τηλεφώνων και Τηλεγραφίας). Επρόκειτο για έναν παγκόσμιο οικονομικό κολοσσό που είχε επιχειρήσεις σε 70 χώρες με κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εκείνης της εποχής.
Στη Χιλή η ΙΤΤ έλεγχε την τηλεφωνία της χώρας και αποκόμιζε τεράστια κέρδη. Την περίοδο εκείνη θα γίνονταν εκλογές στη χώρα με βέβαιη την εκλογή του Αλιέντε και με δεδομένο ότι θα επακολουθούσε η εθνικοποίηση της τηλεφωνίας και άλλων τομέων που έλεγχε η ΙΤΤ. Αυτό θα ήταν ένα σοβαρό κτύπημα για τον αμερικανικό οικονομικό κολοσσό που απαίτησε από την αμερικανική κυβέρνηση να δημιουργήσει κατάσταση χάους στη Χιλή, να προετοιμάσει και να κάνει πραξικόπημα και έμμεσα ζητούσε την εκτέλεση του Αλιέντε. Η αμερικανική κυβέρνηση έσπευσε να μεθοδεύσει και να οργανώσει το πραξικόπημα του Πινοσέτ και όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη. Όλα αυτά δεν είναι υποθέσεις, αλλά γεγονότα που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας με συγκεκριμένα ντοκουμέντα.
Η περίπτωση της επέμβασης στο Ιράκ δείχνει ότι τα οικονομικά αμερικανικά ιμπεριαλιστικά μεγαθήρια στην πραγματικότητα είναι αυτά που παίρνουν τις αποφάσεις για τα σοβαρά ζητήματα της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής και μάλιστα συνήθως με την άμεση συμμετοχή τους στην κυβέρνηση.
Ας δούμε ποιοι συμμετείχαν στην κυβέρνηση Μπους όταν πάρθηκαν οι αποφάσεις για τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ:
1) Ντικ Τσέινυ, διευθυντικός σύμβουλος, μέτοχος της Χαλιμπάρτον και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
2) Κοντολίζα Ράις, υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της πετρελαϊκής βιομηχανίας Σέρβον.
3) Τζωρτς Ουόκερ Μπους, διευθυντικό στέλεχος και σύμβουλος πετρελαϊκών εταιρειών.
4) Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας, διευθυντής της Τσίλιντ Σάινσες και διευθυντής της Άσια Μπράουν Μπόβερυ.
5) Πολ Γούλφοβιτς, υφυπουργός Άμυνας, 69ος πρόεδρος στο Ναν Γούλφοβιτς.
6) Τσακ Φορς, πρώτος πρόεδρος της Τζένεραλ Νταϊνάμικς.
7) Κόλιν Πάουελ, υφυπουργός Εξωτερικών, μέτοχος της Τζένεραλ Νταϊνάμικς, διευθυντής της Γκολφστρίμ Σαρασπέις.
Το Ιράκ για τα αμερικανικά μονοπώλια είχε μεγάλα και πολλαπλά συμφέροντα. Πέρα από τα συμφέροντα των πετρελαίων είχε ήδη συμβάσεις που έφταναν τα 100 δις δολάρια για την ανασυγκρότηση του Ιράκ που θα κατέστρεφαν και αφορούσαν δεκάδες εταιρείες, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούσαν και τα ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα. Ανάλογης ή μικρότερης κλίμακας είναι οι επεμβάσεις σε όλο τον πλανήτη και αυτά τα υλικά συμφέροντα εξυπηρετεί το πλήθος των αμερικανικών βάσεων που είναι σπαρμένες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Όπως φάνηκε με τα δύο πάρα πάνω παραδείγματα τα πανίσχυρα μονοπώλια, με τεράστιες υλικές δυνάμεις και οικονομική βαρύτητα, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν τη θέλησή τους στις κυβερνήσεις τους και μάλιστα σε κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας κλπ. Κυβερνήσεις που ουσιαστικά εκλέγονται και στηρίζονται από τα μονοπωλιακά συμφέροντα και τα εξυπηρετούν. Τελικά τα πιο ισχυρά μονοπώλια είναι αυτά που επιβάλουν τα συμφέροντά τους, αποφασίζουν για τις στρατιωτικές επεμβάσεις, την πολιτική απέναντι στα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις συμμαχίες που θα συνάψουν, το πώς θα βαθύνουν την πολιτική, οικονομική εξάρτηση σε αδύναμες χώρες, τις μονοπωλιακές τιμές στη διεθνή και εσωτερική αγορά.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, όπως αναφέρουμε πιο πάνω, προπαγανδίζει ότι σε όποιες χώρες έχουν αναπτυχθεί μονοπώλια ήδη οι χώρες αυτές κατατάσσονται στο σχήμα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που έχουν επινοήσει. Δεν υπολογίζουν ότι μονοπώλιο με μονοπώλιο έχει τεράστια διαφορά και η ύπαρξη αυτής της διαφοράς στη δύναμή τους δίνει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά. Άλλη δύναμη έχει, για παράδειγμα, το ελληνικό μονοπώλιο Σκλαβενίτης και άλλη το μονοπώλιο NESTLE (το καθαρό κέρδος του Σκλαβενίτη ειναι 33.800.000 ευρώ ενώ το καθαρό κέρδος της NΕSTLE είναι 7.500.000.000 ευρώ ).
Oι γίγαντες της πολεμικής βιομηχανίας όπλων, που το 2014 έκαναν τζίρο 64,4 δις δολάρια, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα Α.Ε. (με ετήσιο τζίρο 550.765 ευρώ).
Στην Ελλάδα τα μονοπώλια που έχουν αναπτυχθεί μοιάζουν σαν μικρογραφία των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων ή αποτελούν εκπρόσωπό τους στη χώρα μας. Τέλος, πρέπει να λάβει κανείς σοβαρά υπόψη πως η Ελλάδα βρίσκεται μακράν πίσω στην τεχνολογία, στην έρευνα, στην κατασκευή μηχανών που παράγουν μηχανήματα και σε δεκάδες τομείς που έχουν προχωρήσει και αναπτύξει οι ισχυρές καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές χώρες. Η χώρα μας πέρα από την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση, είναι εξαρτημένη σχεδόν σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας.
Τελικά δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επινόηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, ξεφεύγει από τα πραγματικά προβλήματα του κινήματος και επαναφέρει από την πίσω
πόρτα τα τροτσκιστικά χρεοκοπημένα ιδεολογήματα.
Ιμπεριαλιστικό δεν είναι ένα κράτος επειδή και μόνο αναπτύχθηκαν σ’ αυτό κάποια μονοπώλια. Ιμπεριαλιστικό είναι ένα κράτος μέσα στο οποίο εδρεύουν και αναπτύσσουν τη δραστηριότητά τους πανίσχυρα μονοπώλια που το κράτος αυτό εξυπηρετεί τα οικονομικά τους συμφέροντα, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι τα κολοσσιαία μονοπώλια που όχι μόνο καθορίζουν τις διάφορες οικονομικές πολιτικές σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά καθορίζουν και τις γενικότερες πολιτικές στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Είναι αυτές οι δυνάμεις που πραγματοποιούν επεμβάσεις πολιτικές και στρατιωτικές σε τρίτες χώρες.
Οι εξελίξεις αυτές προκαλούν απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και στρατηγικών σημείων, οικονομικών και στρατιωτικών.
Αρνούνται την εξάρτηση και αποκηρύσσουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επεμβαίνουν, αλλάζουν σύνορα, καταστρέφουν χώρες, δολοφονούν λαούς και η χώρα μας βρίσκεται κάτω από πολλαπλή κηδεμονία και εξάρτηση, διάφορες δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ κ.α., με «πρωτοπόρο» το ΚΚΕ, διαστρεβλώνουν τα διδάγματα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, χαρακτηρίζουν «μύθο» την εξάρτηση της Έλλαδας και στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού αρνούνται και περιφρονούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία επαναφέροντας στις θέσεις και στην προπαγάνδα τους με διάφορες παραλλαγές και «θεωρητικές τεκμηριώσεις» τις χρεωκοπημένες και επιζήμιες θέσεις του τροτσκισμού.
Τα ιδεολογικοπολιτικά επιτελεία του ΚΚΕ, μέσα από τα κομματικά τους έντυπα εμφανίζουν, με «επιστημονικό» μανδύα, τις διαστρεβλώσεις των λενινιστικών θέσεων και αρχών σαν το απαύγασμα της σύγχρονης λενινιστικής σκέψης, ενώ στην πραγματικότητα έχουν κατασκευάσει μια τροτσκιστική ιδεολογικοπολιτική γραμμή που έχει τσακιστεί θεωρητικά από τον Λένιν και έχει πεταχτεί από τη μακροχρόνια πάλη του κομμουνιστικού κινήματος στα σκουπίδια της ιστορίας.
Βασικός άξονας των θέσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι η θέση για τον ιμπεριαλισμό και συνακόλουθα οι θέσεις για την εθνική ανεξαρτησία, την εξάρτηση, τη στρατηγική και την τακτική του κομμουνιστικού κινήματος.
Από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ γίνεται πλέον φανερό που θέλει να οδηγήσει τις θέσεις του η καθοδήγησή του. Στο Συνέδριο αυτό, χωρίς να εγκαταλείπεται η θέση για εξαρτημένη Ελλάδα, διατυπώνεται ταυτόχρονα -σε αντίθεση με κάθε πολιτική λογική- ότι «ενισχύθηκαν βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού». Στις προσυνεδριακές Συνδιασκέψεις του 17ου Συνέδριου αναλύονται «επιστημονικά» από τα στελέχη του ιδεολογικοπολιτικού επιτελείου «τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας», που είναι, υποτίθεται, η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ενώσεις και πως διαμορφώνει από κοινού με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την προώθηση σε διεθνές επίπεδο των βασικών αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων.
Στο 18ο Συνέδριο, χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς καμία πολιτικοοικονομική ανάλυση, εξαφανίζεται ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως μιας εξαρτημένης χώρας και ο όρος εξάρτηση αντικαθίσταται με τον όρο «αλληλεξάρτηση», ενώ τονίζεται ιδιαίτερα το δυνάμωμα των ιμπεριαλιστικών (κατά την ηγεσία του ΚΚΕ) χαρακτηριστικών της.
Στο 19ο Συνέδριο, η ηγεσία του ΚΚΕ, ξεκαθαρίζοντας και κάμποση «αρχαία σκουριά από επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών», θα γνωματεύσει πως «Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα».
«Οι επιθετικοί προσδιορισμοί -γράφει σε άρθρο στην ΚΟMEΠ 2017, τεύχος 2ο, ο Βασ. Όψιμος, εκλαϊκεύοντας τις νέες κατευθύνσεις- “δημοκρατικό” και “αντιιμπεριαλιστικό” (με την έννοια της πάλης ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμούς) που χρησιμοποιούνταν στις παλαιότερες κομματικές επεξεργασίες για να προσδιορίσουν το χαρακτήρα της πολιτικής συμμαχιών δεν ανταποκρίνονταν σε κάποιες υπαρκτές αναγκαιότητες της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελούσαν περισσότερο λεκτικά υπολείμματα και συγχύσεις παλαιότερων επεξεργασιών του κόμματος».
Τα μνημόνια, η ξενοκρατία και το σάρωμα των ιδεολογημάτων της «ισχυρής Έλλαδας»
Όμως η πραγματικότητα, τα ίδια τα γεγονότα είναι που αναδεικνύουν σαν σωστές ή λαθεμένες τις θέσεις των κομμάτων ή και τη χρεοκοπία τους. Τα μνημόνια, που καθόρισαν και θα καθορίσουν για χρόνια τη ζωή της εργατικής τάξης και του λαού μας γενικότερα, αποτελούν ένα σοβαρότατο κριτήριο για τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων γύρω από τα ζητήματα που αναφερόμαστε: ιμπεριαλισμός, εθνική ανεξαρτησία, εξάρτηση και «αλληλεξάρτηση».
«Ο ιμπεριαλισμός με τα μνημόνια -όπως τονίζεται σε άρθρο του Λαϊκού Δρόμου (25/02/2017) με αφορμή το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ- δεν έθεσε μόνο κάτω από αποικιακού τύπου οικονομικό έλεγχο τη χώρα, αλλά επέβαλε ως επικυρίαρχος ακόμα πιο κραυγαλέα περιστολή της πολιτικής της ανεξαρτησίας, εγκαθιδρύοντας με νέες συνθήκες υποτέλειας, καθεστώς επιτροπείας και πολιτικής κηδεμονίας, στα πλαίσια της οποίας οι «θεσμοί» ανεβοκατεβάζουν έκτοτε τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας. Η καρατόμηση και σύνθλιψη των δικαιωμάτων του λαού πήρε πρωτόγνωρη για τη μεταπολιτευτική περίοδο έκταση και βάθος, όπου η μετατροπή της Βουλής σε εκδοτήριο μεταφρασμένων στα ελληνικά αποφάσεων και σε κάθε περίπτωση με έγκριση και από τα πριν συμφωνία του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των οργάνων του είναι η κορφή του παγόβουνου.
Τα γεγονότα αυτά σημαίνουν το ολόπλευρο βάθεμα της εξάρτησης και έκαναν πιο επιτακτικό το καθήκον της πάλης ενάντια στην ξενοκρατία και την υποτέλεια, τον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα ανοίξουν το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της πατρίδας μας. Αυτά λένε τα πραγματικά γεγονότα, αλλά άλλα βλέπουν και άλλα λένε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ».
Τα μνημόνια και οι «θεσμοί» ξεγύμνωσαν στα πρώτα κιόλας βήματα τη νέα «επαναστατική στρατηγική» του ΚΚΕ, και ανάγκασαν την καθοδήγησή του να αλλάξει θέση: να στρέφεται αρχικά με μένος ενάντια στους αντιμνημονιακούς αγώνες και στη συνέχεια να σπεύδει άρον-άρον στη Βουλή να καταθέτει «σχέδιο νόμου» που, αν περνούσε, θα καταργούσε, υποτίθεται, μία κι έξω τα μνημόνια.
Είναι επίσης αξιοσημείωτη η απάντηση που έδωσε ο γραμματέας του ΚΚΕ σε συνέντευξη στο ΣΚΑΪ, που δημοσιεύτηκε και στον «Ριζοσπάστη», στην ερώτηση αν τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται «υπαγορεύτηκαν ή είναι δικές μας προτάσεις». Απαντά λοιπόν ο Δ. Κουτσούμπας: « Οι δικοί μας λένε ότι πρώτα τους προτείνει κάποιος ισχυρός μονοπωλιακός όμιλος να πάρει ένα μέτρο ενάντια στους εργαζόμενους στη χώρα και μετά από μία βδομάδα έρχεται η τρόικα, το κουαρτέτο τώρα, και η ίδια πρόταση έρχεται υποτίθεται απ’ έξω». Τι λέει με άλλα λόγια ο Κουτσούμπας; ότι όλα τα οικονομικά επιτελεία της ΕΕ, του ΔΝΤ, έπαιξαν ένα θέατρο για να επιβάλουν κάποια μέτρα, που απαιτούσε κάποιος ελληνικός μονοπωλιακός όμιλος. Όλα δηλαδή τα στελέχη των “θεσμών”, οι εκβιασμοί και οι υπαγορεύσεις Σόιμπλε, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τα working group, τα euro group δουλεύουν για να εξυπηρετήσουν κάποιον ελληνικό επιχειρηματικό όμιλο.
Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν οι ηγέτες του ΚΚΕ, όταν λένε στο λαό ότι τα μνημόνια έγιναν πρωταρχικά για να εξυπηρετήσουν ένα μέρος της ντόπιας πλουτοκρατίας και δεν επιβλήθηκαν από τους ισχυρούς διεθνείς, ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς χρηματιστικούς και επιχειρηματικούς κολοσσούς, από εκείνους δηλαδή που βγήκαν και βγαίνουν κερδισμένοι από τη μνημονιακή Ελλάδα; Ότι δεν επιβλήθηκαν από τα κράτη και τα ισχυρά μονοπώλια τα οποία διαμορφώνουν μια Ελλάδα που θα τους προσφέρει σοβαρά κέρδη, είτε με το ξεπούλημα των πλούσιων παραγωγικών πηγών, είτε από το οικονομικό έδαφος και τη νομοθεσία που διαμορφώνουν για τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και ταυτόχρονα βέβαια να υπηρετούν και τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Διαστρέβλωση και αναίρεση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό
Σύμφωνα με τους καθοδηγητές του ΚΚΕ ο ιμπεριαλισμός είναι μια ολόκληρη ιστορική εποχή στην εξέλιξη του καπιταλισμού και χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές κοινωνίες σ’ όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης σ’ αυτές, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους ανισόμετρη ανάπτυξη. Και η ΚΟΜΕΠ στο τεύχος 2, 2017, με άρθρο του Β. Όψιμου ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο: « Η σύγχυση εδώ σχετικά με τον ίδιο τον ορισμό του ιμπεριαλισμού είναι προφανής. Είναι ο ιμπεριαλισμός το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού ή ταυτίζεται απλά με την «ιμπεριαλιστική πολιτική» νοούμενη ως η ικανότητα ενός αστικού κράτους, στη βάση της ισχύος του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) να προβάλει με κυρίαρχο τρόπο στην παγκόσμια αγορά τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλίων; Στη δεύτερη περίπτωση η έννοια «ιμπεριαλισμός» πάντα θα περιορίζεται σε έναν πυρήνα κρατών, πιθανά διευρυνόμενο και διαφοροποιούμενο, που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Οι οππορτουνιστικές φλυαρίες που δήθεν αποδέχονται τον ιμπεριαλισμό ως νέο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά διακρίνουν στο «σύστημα» του ιμπεριαλισμού «ιμπεριαλιστικές» και μη χώρες (κατ’ επέκταση και επιθετικές και μη) δεν μπορούν να προσπεράσουν το παρά πάνω ερώτημα δίχως να βρεθούν σε τραγικά αδιέξοδα».
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα θέλαμε να ρωτήσουμε:
Για πολλές δεκαετίες το ΚΚΕ είχε τη θέση ότι η Ελλάδα ήταν μία εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα από τον ιμπεριαλισμό, κύρια τον αμερικάνικο. Ακόμα, στο 15ο Συνέδριο, 22-26 Μαΐου 1996, γράφεται: «Στα μεταδικτατορικά χρόνια αναπτύχτηκε περισσότερο ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και τον διεθνή ιμπεριαλισμό». Και συνεχίζει: …«Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια κατέκτησαν νέες θέσεις, διείσδυσαν βαθύτερα και ασκούν άμεσο ρόλο σε τομείς καίριους για τη διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς της κοινωνικής συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Κυρίαρχη τάση είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς. Η γενική τάση διαπλοκής δεν αλλάζει ότι τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου
πλήττονται από τις πολυεθνικές».(!!!)
Τελικά ποιοι είναι οι όροι και οι συνθήκες που έφεραν αυτή την αλλαγή στις θέσεις του ΚΚΕ;
Στο ερώτημα αυτό, που τάχα για τους θεωρητικούς του ΚΚΕ είναι οππορτουνιστικές φλυαρίες, οι μαρξιστές-λενινιστές, από τη στιγμή που συγκρότησαν την οργανωμένη δράση τους και πρόβαλαν τις ιδεολογικοπολιτικές τους θέσεις, υποστήριξαν την επιστημονική θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Πράγματι διακρίνουν στην εποχή του ιμπεριαλισμού ότι υπάρχουν ιμπεριαλιστικές χώρες και μάλιστα ένας πυρήνας, μια χούφτα ιμπεριαλιστικών κρατών, που δρουν σε παγκόσμιο επίπεδο, και από την άλλη χώρες, που όχι μόνο δεν μπορούν να είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά αντίθετα είναι υποτελείς και εξαρτημένες από τις πανίσχυρες δυνάμεις.
Ο Λένιν στο έργο του « Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», αναλύοντας τα βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, με πλήρη σαφήνεια διατυπώνει: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, οι τάσεις προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύναμων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη, όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού …». Οι κατοπινές εξελίξεις μέχρι και σήμερα δικαιώνουν απόλυτα τις θέσεις αυτές του Λένιν και υποχρεώνουν τους κάθε λογής οππορτουνιστές να κρύβονται πίσω από αυτές, να τις διαστρεβλώνουν, να τις παραποιούν, να επικαλούνται νέες καταστάσεις στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Τι επιβεβαιώνουν τα γεγονότα
Κάνοντας μια ανασκόπηση στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα διαπιστώσει κανείς ότι στην επιδίωξη οικονομικής κυριαρχίας, υλικού πλούτου και πολιτικής επιρροής έχουν γίνει δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες, έχουν διαπραχτεί εκατοντάδες εγκλήματα σε βάρος λαών. Αυτοί που πραγματοποίησαν τις επεμβάσεις και τα εγκλήματα δεν ήταν παρά μια χούφτα από πανίσχυρες οικονομικά και στρατιωτικά χώρες και συγκεκριμένα:
- Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, μετά το 1944, πραγματοποίησε 44 επεμβάσεις και πραξικοπήματα σε άλλες χώρες, ενώ οι 24 από αυτές έγιναν μετά το 1969.
- Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός στις αντίστοιχες περιόδους πραγματοποίησε 18 επεμβάσεις, από τις οποίες 4 μετά το 1969.
- Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έκανε 13 επεμβάσεις σε άλλες χώρες από το 1944, 5 από αυτές μετά το 1969, χωρίς να υπολογίζονται ορισμένες που έγιναν στα πλαίσια των νατοϊκών επιχειρήσεων.
- Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός πραγματοποίησε πέντε επεμβάσεις από το 1944, από τις οποίες οι 2 μετά το 1969.
- Τέλος η Ιταλία έκανε μια επέμβαση χωρίς να υπολογίζεται η συμμετοχή της στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
- Ενώ το ίδιο το ΝΑΤΟ, για λογαριασμό των παραπάνω ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επιχείρησε συνολικά 7 επεμβάσεις μετά το 1969.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να διαπιστώσει κανείς πως, στο σύνολο εκατοντάδων χωρών, μια χούφτα κράτη που οι κυβερνήσεις τους εξυπηρετούν συμφέροντα γιγαντιαίων μονοπωλίων, με σειρά από επεμβάσεις, πραξικοπήματα, πολέμους επιβάλλουν στις αδύνατες χώρες πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αν αυτές οι μικρές και αδύνατες χώρες, που η δύναμή τους οικονομικά και στρατιωτικά είναι υποπολλαπλάσια των πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι -κατά την ηγεσία του ΚΚΕ- ιμπεριαλιστικές, τότε φτάνουμε σε πολιτικούς παραλογισμούς. Αν, για παράδειγμα, η Μαδαγασκάρη, η Μαλαισία, η Κένυα, η Γουατεμάλα, η Αλγερία, το Λάος και ένας ακόμη πολύ μακρύς κατάλογος χωρών που δέχτηκαν στον α΄ ή β΄ βαθμό τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τα εγκλήματα του αμερικανικού, του αγγλικού, του γαλλικού και άλλων ιμπεριαλισμών μπορούν να στοιχηθούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με επεμβάσεις και αντίστοιχα εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, αλλά με συνεχείς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Το σχήμα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που επινόησαν οι θεωρητικοί του Περισσού δεν μπορεί να στηθεί ούτε κατά φαντασίαν, έχει γκρεμιστεί πριν κατασκευαστεί. Αμέσως κάτω από την κορυφή της βρίσκονται δεκάδες χώρες, εκατοντάδες για την ακρίβεια, που όχι μόνο δεν είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με την α΄ ή β΄ μορφή είναι εξαρτημένες από τις πανίσχυρες ιμπεριαλιστικές χώρες και τα πανίσχυρα πολυεθνικά μονοπώλια, τους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή είναι μπλεγμένες στα δίχτυα των οικονομικών οργανισμών που έχουν δημιουργήσει για τον έλεγχο και την εκμετάλλευσή τους οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις.
Ιμπεριαλιστική δεν είναι κάθε χώρα που έχει μπει στο στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε κάποιες έχουν εξελιχτεί ορισμένα μονοπώλια, είτε από εθνικά κεφάλαια είτε αποτελώντας ντόπια παραρτήματα ξένων πολυεθνικών μονοπωλίων.
Όπως προαναφέραμε το να ισχυρίζεται κανείς πως μια χώρα στην οποία υπάρχουν μονοπώλια σημαίνει αυτόματα ότι είναι ιμπεριαλιστική είναι ένα παράλογο πολιτικό συμπέρασμα. Ας δούμε την πραγματική δύναμη των πολυεθνικών μονοπωλίων που έχουν πολιτική και οικονομική δύναμη και την έδρα τους σε ιδιαίτερα ισχυρά κράτη. Θα αναφερθούμε σε δύο μόνο παραδείγματα από τα δεκάδες ανάλογα που δίνουν τις πραγματικές διαστάσεις και το ρόλο που παίζουν.
Το πρώτο είναι η περίπτωση της Χιλής όπου δρούσε η ΙΤΤ (Διεθνής Οργανισμός Τηλεφώνων και Τηλεγραφίας). Επρόκειτο για έναν παγκόσμιο οικονομικό κολοσσό που είχε επιχειρήσεις σε 70 χώρες με κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εκείνης της εποχής.
Στη Χιλή η ΙΤΤ έλεγχε την τηλεφωνία της χώρας και αποκόμιζε τεράστια κέρδη. Την περίοδο εκείνη θα γίνονταν εκλογές στη χώρα με βέβαιη την εκλογή του Αλιέντε και με δεδομένο ότι θα επακολουθούσε η εθνικοποίηση της τηλεφωνίας και άλλων τομέων που έλεγχε η ΙΤΤ. Αυτό θα ήταν ένα σοβαρό κτύπημα για τον αμερικανικό οικονομικό κολοσσό που απαίτησε από την αμερικανική κυβέρνηση να δημιουργήσει κατάσταση χάους στη Χιλή, να προετοιμάσει και να κάνει πραξικόπημα και έμμεσα ζητούσε την εκτέλεση του Αλιέντε. Η αμερικανική κυβέρνηση έσπευσε να μεθοδεύσει και να οργανώσει το πραξικόπημα του Πινοσέτ και όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη. Όλα αυτά δεν είναι υποθέσεις, αλλά γεγονότα που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας με συγκεκριμένα ντοκουμέντα.
Η περίπτωση της επέμβασης στο Ιράκ δείχνει ότι τα οικονομικά αμερικανικά ιμπεριαλιστικά μεγαθήρια στην πραγματικότητα είναι αυτά που παίρνουν τις αποφάσεις για τα σοβαρά ζητήματα της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής και μάλιστα συνήθως με την άμεση συμμετοχή τους στην κυβέρνηση.
Ας δούμε ποιοι συμμετείχαν στην κυβέρνηση Μπους όταν πάρθηκαν οι αποφάσεις για τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ:
1) Ντικ Τσέινυ, διευθυντικός σύμβουλος, μέτοχος της Χαλιμπάρτον και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
2) Κοντολίζα Ράις, υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της πετρελαϊκής βιομηχανίας Σέρβον.
3) Τζωρτς Ουόκερ Μπους, διευθυντικό στέλεχος και σύμβουλος πετρελαϊκών εταιρειών.
4) Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας, διευθυντής της Τσίλιντ Σάινσες και διευθυντής της Άσια Μπράουν Μπόβερυ.
5) Πολ Γούλφοβιτς, υφυπουργός Άμυνας, 69ος πρόεδρος στο Ναν Γούλφοβιτς.
6) Τσακ Φορς, πρώτος πρόεδρος της Τζένεραλ Νταϊνάμικς.
7) Κόλιν Πάουελ, υφυπουργός Εξωτερικών, μέτοχος της Τζένεραλ Νταϊνάμικς, διευθυντής της Γκολφστρίμ Σαρασπέις.
Το Ιράκ για τα αμερικανικά μονοπώλια είχε μεγάλα και πολλαπλά συμφέροντα. Πέρα από τα συμφέροντα των πετρελαίων είχε ήδη συμβάσεις που έφταναν τα 100 δις δολάρια για την ανασυγκρότηση του Ιράκ που θα κατέστρεφαν και αφορούσαν δεκάδες εταιρείες, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούσαν και τα ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα. Ανάλογης ή μικρότερης κλίμακας είναι οι επεμβάσεις σε όλο τον πλανήτη και αυτά τα υλικά συμφέροντα εξυπηρετεί το πλήθος των αμερικανικών βάσεων που είναι σπαρμένες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Όπως φάνηκε με τα δύο πάρα πάνω παραδείγματα τα πανίσχυρα μονοπώλια, με τεράστιες υλικές δυνάμεις και οικονομική βαρύτητα, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν τη θέλησή τους στις κυβερνήσεις τους και μάλιστα σε κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας κλπ. Κυβερνήσεις που ουσιαστικά εκλέγονται και στηρίζονται από τα μονοπωλιακά συμφέροντα και τα εξυπηρετούν. Τελικά τα πιο ισχυρά μονοπώλια είναι αυτά που επιβάλουν τα συμφέροντά τους, αποφασίζουν για τις στρατιωτικές επεμβάσεις, την πολιτική απέναντι στα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις συμμαχίες που θα συνάψουν, το πώς θα βαθύνουν την πολιτική, οικονομική εξάρτηση σε αδύναμες χώρες, τις μονοπωλιακές τιμές στη διεθνή και εσωτερική αγορά.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, όπως αναφέρουμε πιο πάνω, προπαγανδίζει ότι σε όποιες χώρες έχουν αναπτυχθεί μονοπώλια ήδη οι χώρες αυτές κατατάσσονται στο σχήμα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που έχουν επινοήσει. Δεν υπολογίζουν ότι μονοπώλιο με μονοπώλιο έχει τεράστια διαφορά και η ύπαρξη αυτής της διαφοράς στη δύναμή τους δίνει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά. Άλλη δύναμη έχει, για παράδειγμα, το ελληνικό μονοπώλιο Σκλαβενίτης και άλλη το μονοπώλιο NESTLE (το καθαρό κέρδος του Σκλαβενίτη ειναι 33.800.000 ευρώ ενώ το καθαρό κέρδος της NΕSTLE είναι 7.500.000.000 ευρώ ).
Oι γίγαντες της πολεμικής βιομηχανίας όπλων, που το 2014 έκαναν τζίρο 64,4 δις δολάρια, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα Α.Ε. (με ετήσιο τζίρο 550.765 ευρώ).
Στην Ελλάδα τα μονοπώλια που έχουν αναπτυχθεί μοιάζουν σαν μικρογραφία των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων ή αποτελούν εκπρόσωπό τους στη χώρα μας. Τέλος, πρέπει να λάβει κανείς σοβαρά υπόψη πως η Ελλάδα βρίσκεται μακράν πίσω στην τεχνολογία, στην έρευνα, στην κατασκευή μηχανών που παράγουν μηχανήματα και σε δεκάδες τομείς που έχουν προχωρήσει και αναπτύξει οι ισχυρές καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές χώρες. Η χώρα μας πέρα από την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση, είναι εξαρτημένη σχεδόν σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας.
Τελικά δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επινόηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, ξεφεύγει από τα πραγματικά προβλήματα του κινήματος και επαναφέρει από την πίσω
πόρτα τα τροτσκιστικά χρεοκοπημένα ιδεολογήματα.
Ιμπεριαλιστικό δεν είναι ένα κράτος επειδή και μόνο αναπτύχθηκαν σ’ αυτό κάποια μονοπώλια. Ιμπεριαλιστικό είναι ένα κράτος μέσα στο οποίο εδρεύουν και αναπτύσσουν τη δραστηριότητά τους πανίσχυρα μονοπώλια που το κράτος αυτό εξυπηρετεί τα οικονομικά τους συμφέροντα, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι τα κολοσσιαία μονοπώλια που όχι μόνο καθορίζουν τις διάφορες οικονομικές πολιτικές σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά καθορίζουν και τις γενικότερες πολιτικές στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Είναι αυτές οι δυνάμεις που πραγματοποιούν επεμβάσεις πολιτικές και στρατιωτικές σε τρίτες χώρες.
Σχόλια