Επικυριαρχία τοῦ τραπεζικοῦ κεφαλαίου.

 

Ἡ Ἑλλάδα πορεύεται, ὅλο καὶ πιὸ ἀποδυναμωμένη οἰκονομικά, μὲ τὴν ἐκποίηση τῶν ὑποδομῶν της κατ’ ἐφαρμογὴ τῶν μνημονιακῶν δεσμεύσεων. 

Μέσω τοῦ Ὑπερταμείου, ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ στὰ πρότυπα τοῦ Tρόιχουντανστάλτ, τοῦ Ὑπερταμείου ποὺ ρευστοποίησε κοψοχρονιὰ τὴν ὑποδομὴ τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Γερμανίας.

 Ἡ ὁποία κατέρρευσε ὁλοκληρωτικά, ὄχι μόνο λόγω τῶν παθογενειῶν τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», ἀλλὰ κυρίως λόγω τῆς νομισματικῆς ἑνοποίησης μὲ τὴ Δυτική μὲ ἰσοτιμία ἀνατολικοῦ καὶ δυτικοῦ μάρκου 1 πρὸς 1, ἀντὶ τῆς πραγματικῆς 1 πρὸς 4. 

Φαινομενικὴ γενναιοδωρία γιὰ τοὺς ἀποταμιευτές, ἀλλὰ καταστροφὴ γιὰ τὴν οἰκονομία, ἀφοῦ τὸ κόστος μονομιᾶς τετραπλασιάστηκε.

Ὑποδομὲς ὅπως ἡ ἀγορὰ τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, ἡ ΔΕΗ καὶ ὁ ΔΕΔΔΗΕ παραδόθηκαν στὸ κερδοσκοπικὸ κεφάλαιο, τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο παρασιτικὸ ἔχει ἐπικαθήσει καὶ κερδοσκοπεῖ στὶς ἕτοιμες ὑποδομὲς μὲ ἕνα θεμελιῶδες ἀγαθὸ ὅπως τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα.

Τὰ «Ἑλληνικὰ Πετρέλαια», ὅπου τὸ Δημόσιο μέχρι πέρσι ἰσότιμα μετεῖχε στὴ Διοίκηση, σκανδαλωδῶς χαρίστηκαν στὸν Ὅμιλο Λάτση ποῦ χωρὶς νὰ δώσει οὔτε ἕνα εύρώ, ἐλέγχει πλέον μόνος του τὴ Διοίκηση. 

Πῶς ἔγινε αὐτό; 

Μὲ μικρὴ αὔξηση τοῦ μετοχικοῦ κεφαλαίου ἐπέφερε μείωση τοῦ ποσοστοῦ τῆς συμμετοχῆς τοῦ Δημοσίου μὲ συνακόλουθη ἀπώλεια θεμελιωδῶν δικαιωμάτων.

Ἄλλες ὑποδομὲς διὰ τῆς ἰδιωτικοποιήσεως στὴν πράξη κρατικοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς Δανειστές, ἀφοῦ οἱ σιδηρόδρομοι ἀγοράστηκαν ἀπὸ ἰταλικὴ κρατικὴ ἑταιρία καὶ ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ἀεροδρομίων ἀπὸ γερμανική.

Ἡ γερμανικὴ ἰθύνουσα τάξη διατηρεῖ τὸν κρατικὸ ἔλεγχο στὶς στρατηγικοῦ χαρακτήρα ἐπιχειρήσεις. 

Ἡ ἰταλικὴ τὸν ἐπανέφερε στοὺς αὐτοκινητοδρόμους ποὺ εἶχε ἰδιωτικοποιήσει, ὅταν κατέρρευσε ἡ γέφυρα Μοράντι στὴ Γένοβα λόγω πλημμελοῦς συντήρησης παρὰ τὴ μεγάλη κερδοφορία ἀπὸ τὰ διόδια.

Ἡ ἐκχώρηση τῶν ἕτοιμων κοινωφελῶν ὑποδομῶν στὸ παρασιτικὸ κερδοσκοπικὸ κεφάλαιο εἶναι εὐρωενωσιακὴ γραμμὴ στὸ ὄνομα τοῦ «ἀνταγωνισμοῦ», ἡ ὁποία δὲν ἐπιβάλλεται μόνο στὴν Ἑλλάδα.

Ὅμως, στὴν Ἑλλάδα, ἡ κερδοσκοπία δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνεκτή. 

Ἔχει θεσμοθετηθεῖ μὲ τὰ σχέδια «Ἡρακλῆς» γιὰ τὴν φερόμενη «ἐξυγίανση» τῶν Τραπεζῶν. 

Μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπεται, ἀμιγῶς κερδοσκοπικὲς ἐπιχειρήσεις ποὺ ἐξαγοράζουν τὰ λεγόμενα κόκκινα δάνεια σὲ μικρὸ ποσοστὸ τῆς ἀξίας τους, νὰ διεκδικοῦν τὸ σύνολο ἀπὸ τὸν δανειολήπτη. 

Καὶ μαλιστα μὲ τὴν ἐγγύηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἐφόσον μιὰ τέτοια συναλλαγὴ δὲν ἐπιτευχθεῖ.

Ἡ θεσμικὴ αὐτὴ αἰσχροκέρδεια, ἐκδἠλωση τοῦ καθεστῶτος τῆς τραπεζοκρατίας, ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς ἀπροκάλυπτης καὶ διαρκοῦς κατάλυσης τοῦ Κράτους Δικαίου, ποὺ ξεκίνησε μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν Μνημονίων.

Εἶναι ἄραγε συμπτωματικό, ὅτι ἀκόμα καὶ τὸ ἄρθρο 405 τοῦ παλαιοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ποὺ τιμωροῦσε τὴν κερδοσκοπία ὡς πράξη ἀξιόποινη, ἐκ παραδρομῆς παραλείφθηκε ἀπὸ τὴ νέα κωδικοποίηση τοῦ 2019; 

Καὶ δὲν ἔχει ἐπανέλθει, σὲ πεῖσμα τῆς αὐταρχικῆς αὐστηροποίησης τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου ποὺ ἡ Κυβέρνηση ἐπιβάλλει.

 Ὁ πρώην Ἀρεοπαγίτης καὶ ἐπιθεωρητὴς τῆς Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιτζῆς ἔχει ἐπισημάνει τὸ γεγονός, ὅπως καὶ ὅτι καὶ ἄλλες χρήσιμες ἀγορανομικὲς ποινικὲς διατάξεις ἔχουν καταργηθεῖ παλαιότερα στὰ πλαίσια τῆς συμμόρφωσης στὸ εὐρωενωσιακὸ θέσφατο τοῦ ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ.

 Ἔτσι, μόνο διοικητικὰ τιμωρεῖται πιὰ ἡ αἰσχορκέρδεια.

Ἄλλη μορφὴ θεσμικῆς αἰσχροκέρδειας εἶναι, ἐνδεικτικά, τὸ πάγωμα τῶν ἐπιτοκίων καταθέσεων, παρὰ τὴν συνεχῆ ἀναπροσαρμογὴ τῶν ἐπιτοκίων χορηγήσεων, δηλαδὴ τῶν δανείων λόγω τῆς ἀνόδου τοῦ ἐπιτοκίου βάσης τῆς ΕΚΤ μὲ πρόσχημα τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πληθωρισμοῦ. 

Ἡ πρωτοβουλία κυβερνήσεων ἀντίθετων πολιτικὰ μεταξύ τους ὅπως τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Ἰσπανίας νὰ φορολογήσουν τὰ ὑπερκέρδη αὐτὰ προκάλεσε τὶς ἀντιδράσεις τῆς Κομισιόν. 

Ἄλλη μιὰ ἔνδειξη ὅτι ἔχουμε περιέλθει ὑπὸ τὴν ἐπικυριαρχία τοῦ τραπεζικοῦ κεφαλαίου.