Προσπάθεια επιβολής φίμωσης οποιουδήποτε αντιστέκεται

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναβαθμίζει και σκληραίνει τους μηχανισμούς καταστολής και την στοχοποίηση όλων όσοι αντιδρούν. Η εφαρμοζόμενη πολιτική της ακρίβειας, της διάλυσης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας, των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος δεν μπορεί παρά να γεννά αντιδράσεις και νέους ξεσηκωμούς. Για αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί -αφενός σε νομικό επίπεδο αφετέρου σε κοινωνικό- να φτιάξει ένα αυστηρό πλαίσιο περιορισμού και φίμωσης.

Οι συνδικαλιστικές διώξεις στην εκπαίδευση, με πιο πρόσφατη τη δίωξη δασκάλας επειδή έφτιαξε μαζί με τα παιδιά του σχολείου πανό για την Παλαιστίνη, υπηρετούν ακριβώς αυτή την επιδίωξη. Από τα μνημόνια μέχρι σήμερα επιχειρούν με αλλεπάλληλες νομοθεσίες να περιορίσουν τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση. Επιχειρούν να εμπεδωθεί ως κανονικότητα η απόλυτη ευθυγράμμιση με το λόγο και τις επιταγές των ισχυρών.

Οποιοσδήποτε αμφισβητεί αυτή την κανονικότητα θα στοχοποιείται.

Αυτή την επιδίωξη υπηρετεί και η πρόσφατη χυδαία επίθεση της ευρωβουλεύτριας Ελίζας Βόζεμπεργκ ενάντια στη Μαρία Καρυστιανού και τον αγώνα που δίνει μαζί και με άλλους συγγενείς θυμάτων για δικαίωση στο έγκλημα των Τεμπών. Η Ε. Βόζεμπεργκ δεν ντράπηκε να κατηγορήσει τους συγγενείς των θυμάτων ως υπαίτιους για την καθυστέρηση της δίκης. Δεν ντράπηκε να κατηγορήσει την Μ. Καρυστιανού για συκοφαντία και δυσφήμιση της χώρας στο εξωτερικό. Δεν ντράπηκε να κουνήσει το δάχτυλο λέγοντας επί της ουσίας ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί την ελληνική δικαιοσύνη και ότι κανείς δεν μπορεί να ασκεί έλεγχο στον Κώστα Καραμανλή. Αυτή η προκλητική επίθεση δεν στοχοποιεί μόνο την Μ. Καρυστιανού και τους συγγενείς των θυμάτων αλλά το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που στέκεται στο πλευρό αυτών των ανθρώπων στηρίζοντας τον δίκαιο αγώνα τους. Στην πραγματικότητα σε αυτούς απευθύνονται αυτοί που επιχειρούν το διασυρμό της Μ. Καρυστιανού, απαιτώντας σιωπή και υποταγή μπροστά στην καθημερινή απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.

Σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση επιστρατεύονται αντισυνδικαλιστικοί νόμοι, επιστρατεύεται ο δημόσιος λόγος των κυβερνητικών εκπροσώπων -προκειμένου να καταπνιγεί κάθε φωνή αντίστασης- και βέβαια επιστρατεύεται και ενισχύεται η αστυνομική βία και καταστολή σε όλες της τις μορφές.

Καθόλου τυχαίο και μεμονωμένο δεν είναι το περιστατικό άγριας καταστολής, που δέχτηκε ένας πατέρας μπροστά στη γυναίκα του και το βρέφος-παιδί του, κατά την διάρκεια βόλτας σε πλατεία της Θεσσαλονίκης με τους φίλους του. Η αστυνομία διενεργούσε έλεγχο για ναρκωτικά και ο πατέρας ζήτησε απλώς να μην αγγίξουν το παιδί του. Αυτό ήταν αρκετό για να τον ξυλοκοπήσουν να του περάσουν χειροπέδες και να τον οδηγήσουν στο αστυνομικό τμήμα με την αιτιολογία της αντίστασης κατά της αρχής. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε πορεία διαμαρτυρίας και καταγγελίας του περιστατικού η οποία επίσης δέχτηκε επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Όχι απλά επιτέθηκαν απρόκλητα στο συγκεντρωμένο κόσμο, αλλά πέταξαν και δακρυγόνο μέσα σε κλειστό χώρο εστίασης όπου είχαν καταφύγει διαδηλωτές.

Καθόλου τυχαίες και μεμονωμένες δεν είναι οι δολοφονίες μεταναστών και οι βιασμοί γυναικών μέσα στα αστυνομικά τμήματα.

Καθόλου τυχαία δεν είναι η λειτουργία της αστυνομίας ως μπράβος funds και εταιρειών, όπως συμβαίνει στις όλο και πιο συχνές εξώσεις και πλειστηριασμούς σπιτιών. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, η επιστράτευση περιπολικών και δυνάμεων ΜΑΤ για έξωση στου Ζωγράφου στο σπίτι μίας 90χρονης, την οποία ούτε καν μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν. Η ηλικιωμένη γυναίκα, την οποία με μεγάλο ζήλο τα ΜΑΤ θα πέταγαν έξω στον δρόμο, δεν βρισκόταν σπίτι της. Οι γείτονές της παρενέβησαν και κατήγγειλαν το περιστατικό, το οποίο πλέον δεν αποτελεί κάποια θλιβερή εξαίρεση αλλά τη νέα κανονικότητα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη γνωρίζει πολύ καλά ότι η πολιτική που εφαρμόζει όχι απλά δεν πρόκειται να οδηγήσει σε οικονομική ανάκαμψη των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά αντιθέτως οξύνει τη φτώχεια και την ανεργία, οξύνει τα προβλήματα κρατικών υποδομών και πρόνοιας. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος διαμορφώνει ένα πλαίσιο ασύδοτης δραστηριότητας των ιδιωτών σε όλους του τομείς (ρεύμα-μεταφορές-τηλεπικοινωνίες-νερό- υγεία-παιδεία), που διασφαλίζουν την κερδοφορία τους πάνω στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και την καταλήστευση της τσέπης του ελληνικού λαού. Αυτή η πολιτική απαιτεί ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο της δικαιοσύνης, απαιτεί περιορισμό και κατάργηση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, απαιτεί άγρια καταστολή και φίμωση.