ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗ «ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ

 

Όταν ο Μητσοτάκης, σχεδόν σε κυνικό και χαιρέκακο μονόλογο, όπως πάντα, λέει ότι η Ελλάδα έχει επιλέξει τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», μπερδεύει ναζιφασιστικά την Ελλάδα και τον  λαό της με την πολεμοχαρή κυβέρνησή του, αναπόσπαστο κομμάτι -κι όχι μόνο «υποχείριο- της «σωστής για τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό εγκληματική, πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά» της ιστορίας.

Ταυτόχρονα όμως, μέσα στους αμείλικτους νόμους του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού, της ταξικής πάλης, παραδέχεται, αναπόφευκτα κι αντικειμενικά ότι υπάρχει και η άλλη «πλευρά», που δεν μπορεί να είναι άλλη από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις της ανθρωπότητας.

 Μιας και από την ταξική ιστορία -παρά τις κοινές, προηγούμενες και χρεοκοπημένες ήδη προσπάθειες του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας της αριστεράς κάθε απόχρωσης και της προδοτικής γραφειοκρατίας των Εργατικών Κρατών για «συνύπαρξη ειρηνική» ανάμεσα στα δύο συστήματα και τη συγχώνευσή τους σε «κοινό σπίτι», «τρίτο δρόμο», κτλ- δεν έχει επινοηθεί κανένα άλλο σύστημα μετά το καπιταλιστικό και τον ιμπεριαλισμό του, έξω από το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό.

Που θα είναι και το τέλος της ανώτερης κι απεχθέστερης διάκρισης των ανθρώπων, αυτής των τάξεων, στη γρήγορη πορεία προς την αταξική σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία και το «βασίλειό της, αυτό της ελευθερίας» (Καρλ Μαρξ).

 

Το γεγονός ότι αυτές οι γνήσιες μορφές της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, εγκαταλείφθηκαν και προδόθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη γραφειοκρατία της αριστεράς, των συνδικάτων και των κοινωνικών οργανώσεων και πολλών Εργατικών Κρατών, σε όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις σταμάτησαν και μαζί τους η παγκόσμια ταξική σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα και ο παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, «πλευρές».

Αντίθετα, την «ειρηνική συνύπαρξη» της γραφειοκρατίας με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, την πέταξε στο καλάθι των αχρήστων ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός.

Κι όχι μόνο ποτέ δεν σήμανε πραγματική ειρηνική συνύπαρξη των δύο συστημάτων, αλλά αντίθετα καθημερινή σύγκρουσή τους -κι όχι μόνο «ψυχρή», με «ψυχρό πόλεμο», κτλ-, αλλά  με συνεχείς προετοιμασίες και δράσεις για και με «πραγματικά πυρά», όλων των ειδών, αλλά και η λεγόμενη «ειρηνική συνύπαρξη» αντικαταστάθηκε τελικά, ακροτελεύτια, με μια ιδιόμορφη πολεμική «συνύπαρξη», μέχρι το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» και την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος παγκόσμια.

Η αμείλικτη σύγκρουση των δύο συστημάτων κάνει έτσι ώστε, αν η «ειρηνική συνύπαρξη» της γραφειοκρατίας με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, σήμανε και σημαίνει μια τραγωδία για την ανθρωπότητα -γιατί επέτρεψε σ’ αυτόν τον τελευταίο να προετοιμαστεί καλύτερα, και να δράσει, με πολεμικά και ναζιφασιστικά μέσα, ενάντια στην ανθρωπότητα- τώρα αυτή η τραγωδία μετατρέπεται, με την πολεμική «συνύπαρξη», σε φάρσα, δηλαδή που δεν μπορεί να εξαπατήσει και να συγκρατήσει κανέναν και βέβαια την «ώριμη, εδώ και έναν αιώνα, ώριμη για το σοσιαλισμό ανθρωπότητα» .

Αυτή όμως με τη σειρά της χρειάζεται ακόμα ν’ ανατρέψει στην πορεία την ανά τον κόσμο γραφειοκρατία της αριστεράς, όλων των αποχρώσεων.

Αυτήν ιδιαίτερα που έχει επιλέξει, χωρίς περιστροφές πια και ξεδιάντροπα κι εγκληματικά, την εγκληματική ιμπεριαλιστική καπιταλιστική «πλευρά της ιστορίας» (βλέπε πλειοψηφία της γραφειοκρατίας της αριστεράς στην Ελλάδα).

Αλλά κι αυτήν τη γραφειοκρατία που, την εντελώς προσωρινή πολεμική «συνύπαρξη»-σύγκρουση ανάμεσα στα δύο ταξικά στρατόπεδα στον κόσμο, τη χαρακτηρίζει σαν «ιμπεριαλιστική», στα πλαίσια της ανιστόρητης κι ανύπαρκτης επινόησής της, της λεγόμενης παγκόσμιας «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», κτλ, από την Ουκρανία μέχρι και τη Γάζα, το Λίβανο, τη Μέση Ανατολή και παντού.

Σπέρνοντας τη σύγχυση και ευνοώντας έτσι στην πράξη την πάντα επιτιθέμενη ιμπεριαλιστική εγκληματική πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά», που εκεί και σ’ όλο τον κόσμο εκτελεί το γενοκτόνο και μακάβριο έργο της (βλέπε θέσεις της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ, ξένο σώμα στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα).

Εχουμε χαρακτηρίσει την Κίνα και τη Ρωσία σαν «υπερασπιστές της ανθρωπότητας», έτσι όπως το αισθάνονται και το κατανοούν οι λαοί όλου του κόσμου.

Η γραφειοκρατία του ΚΚΕ «βάζει στο ίδιο τσουβάλι» αυτούς τους υπερασπιστές της ανθρωπότητας, την Κίνα και τη Ρωσία, με τον εχθρό της ανθρωπότητας, τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό και τον πάντα επιθετικό πόλεμο και ναζιφασισμό του!

 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, αντεπαναστατική, αντικομουνιστική προδοσία, ακόμα και για γραφειοκρατία της κομμουνιστικής αριστεράς.

Αναπόφευκτα λοιπόν και αντικειμενικά, οι μορφές που παίρνει η σοσιαλιστική επανάσταση, αν και όχι γνήσιες προς το παρόν -όπως δηλαδή δόθηκαν από τον επιστημονικό σοσιαλισμό-, είναι ένας συνδυασμός ανάμεσα στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, με την πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία.

Το ίδιο πρέπει να προετοιμαστεί και να προωθηθεί στην Ελλάδα, μεταβατικά προς τις γνήσιες μορφές κι όχι προσωρινά, με πισωγυρίσματα, όπως έχει γίνει δυστυχώς μέχρι τώρα και στη χώρα μας.

Μια πρόταση, «εικόνα, χίλιες λέξεις»: Μεντβέντεφ, αντιπρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας: «Ο Τραμπ θα έχει την τύχη του Κέννεντι αν επιχειρήσει να σταματήσει τον πόλεμο». Παρά λίγο να την έχει, δύο φορές, ακόμα και πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ και πιθανότερο να μην την έχει, γιατί δεν πρόκειται, δεν μπορεί -και δεν θέλει πραγματικά- να σταματήσει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό, την εσωτερική, σύμφυτη, παλιά και τωρινή ανάγκη αυτού του συστήματος και των κέντρων που το διοικούν και καθορίζουν και το τί θα κάνει ο Τραμπ.