Τρομο-καταδίκη για τον Μάριο Σεϊσίδη

 

Μπορεί μια σφαίρα να απειλήσει τρεις ζωές; Ούτε σε χολιγουντιανή ταινία. Σ’ ένα ελληνικό τρομοδικείο, όμως, μπορεί μια σφαίρα να απειλήσει τρεις ζωές και ο φερόμενος ως δράστης να καταδικαστεί για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας. Οταν πρέπει, από τη μια να βγάλουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί το άχτι τους απέναντι σε κάποιον που παρέμεινε για χρόνια ασύλληπτος, και από την άλλη να στείλουν ένα γενικότερο τρομοκρατικό μήνυμα, τότε δε διστάζουν να κουρελιάσουν τους ίδιους τους κανόνες δικαίου του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλωστε, αυτοί οι κανόνες είναι τόσο ελαστικοί, ώστε να μπορούν να εφαρμόζονται ενάντια σε όσους αμφισβητούν -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- την εξουσία του κεφαλαίου και να μην εφαρμόζονται ενάντια σ’ εκείνους που εγκληματούν καθ’ έξιν, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό.

Χωρίς κανένα ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο, ο Μάριος Σεϊσίδης καταδικάστηκε σε συνολική ποινή 36 χρόνων, κατά συγχώνευση. Τριπλάσια σε όγκο σε σχέση με την ποινή που είχε καταδικαστεί ο φερόμενος ως συναυτουργός του, Γιάννης Δημητράκης! Ας δώσουμε, όμως, το λόγο στον συνήγορό του Κώστα Παπαδάκη, που έκανε την εξής δήλωση:

«Η σημερινή καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών για τον Μάριο Σεϊσίδη είναι άδικη, αυθαίρετη, απόλυτα αναντίστοιχη με το ανύπαρκτο αποδεικτικό υλικό και σε επίπεδο ποινών εξοντωτική, πέρα από κάθε όριο. Επιβλήθηκε συνολική ποινή 36 ετών κατά συγχώνευση για τέσσερα αδικήματα, συμμετοχή σε ληστεία και τρείς απόπειρες ανθρωποκτονιών, χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς ανασταλτική δύναμη στην έφεση που άσκησε. Ακόμα και στον Γιάννη Δημητράκη, που είχε συλληφθεί στην ίδια ληστεία είχαν τελικά αποδοθεί λιγότερα αδικήματα και πολύ μικρότερη ποινή (12,5 χρόνια).

Και όλα αυτά χωρίς κανένας μάρτυρας να τον αναγνωρίσει και χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, εκτός από το DNA του, που «ταυτοποιήθηκε» σε σημεία της διαφυγής των δραστών και του οποίου η διαδικασία λήψης, επεξεργασίας και ταυτοποίησης έχει επανειλημμένα καταγγελθεί ως παράνομη. Διερωτάται κανείς ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα εάν καταδικαζόταν και για τα άλλα εννέα κακουργήματα (έξι ληστείες κλπ), που είχαν αποδοθεί στους “ληστές με τα μαύρα“, σενάριο που ακόμα και με τη σημερινή απόφαση κατέρρευσε οριστικά.

Το μήνυμα ταύτισης των κατασταλτικών μηχανισμών, αστυνομικών και δικαστικών, στην ανάγκη αποκατάστασης του γοήτρου τους, που πληγώθηκε επανειλημμένα από τις προηγούμενες αθωώσεις, και εκδικητικότητας απέναντι σε μία αγέρωχη  στάση του κατηγορουμένου - και του “άκρου“ στο οποίο ανήκει, που οι μηχανισμοί νοιώθουν ως μόνο αντίπαλο - είναι σαφές και διαλύει κάθε αντίθετη αυταπάτη ως προς το ποιος είναι το κράτος και ποιος είναι ο στόχος του».