ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

Ο πανεργατικός – παλλαϊκός αγώνας μπορεί να σπάσει τα δεσμά των Μνημονίων

Κάτω η πολιτική της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης

Για Ειρήνη – Δουλειά – Δημοκρατία – Εθνική Ανεξαρτησία – Σοσιαλισμό

Μέσα σε δύσκολες συνθήκες η παγκόσμια εργατική τάξη προχωρεί στο γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Τα μαύρα σύννεφα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πλανώνται βαριά πάνω απ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο συνεχίζοντας να φέρνουν πλημμυρίδα φτώχειας και ανεργίας, κατάπνιξη των δημοκρατικών ελευθεριών και ενίσχυση των πιο αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων της ακροδεξιάς και του φασισμού, όξυνση των αντιπαραθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αύξηση των πολεμικών κινδύνων.

Η Εργατική Πρωτομαγιά συνδέεται με την εκκίνηση της ιστορικής πορείας των μεγάλων αγώνων του εργατικού κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση που, με ατμομηχανή το κομμουνιστικό κίνημα, έδωσε, τον προηγούμενο αιώνα, σημαντικές κατακτήσεις στην εργατική τάξη για το εργατικό ωράριο, το μεροκάματο και το μισθό, το δικαίωμα στη δουλειά, την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια, την υγεία και την παιδεία των εργαζομένων. Συνδέεται με την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος που αποτέλεσε κινητήρια δύναμη της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, ψυχή των εθνικοαπελευθερωτικών – εθνικοανεξαρτησιακών –αντιιμπεριαλιστικών αγώνων, της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης ενάντια στο ναζισμό και της πάλης για την ειρήνη. Πάνω απ’ όλα συνδέεται με τις κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος, τις νικηφόρες σοσιαλιστικές και λαϊκοδημοκρατικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα, με πρώτη απ’ αυτές τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, τα 100χρονα της οποίας τιμούν φέτος η παγκόσμια εργατική τάξη και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και φωτίζουν το κόκκινο χρώμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

131 χρόνια μετά από την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά η εργατική τάξη βιώνει σήμερα μια παρατεταμένη επιδρομή του κεφαλαίου στα δικαιώματά της που έχει φέρει και συνεχίζει να φέρνει μια γιγαντιαία αφαίρεση κατακτήσεων που πέτυχε με ηρωικούς αγώνες της πολλών δεκαετιών. Βιώνει μια εποχή πύκνωσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και εκστρατειών που λεηλατούν και καταστρέφουν ολόκληρες χώρες και προκαλούν διευρυνόμενες πολεμικές αναφλέξεις. Βιώνει τις συνέπειες της σοβαρής οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος.

Η μεγάλη υποχώρηση του εργατικού κινήματος δεν είναι μόνο συνέπεια της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης –που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έλειψε στην ιστορία της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στον καπιταλισμό- αλλά κύρια στο γεγονός ότι οι γραμμές του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος διαβρώθηκαν από την αναθεώρηση και εγκατάλειψη των επαναστατικών ιδεολογικοπολιτικών αρχών του, από την υπονόμευση της ταξικής αγωνιστικής πολιτικής του.

Η αποκατάσταση, σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις της πάλης της εργατικής τάξης, των ιδεολογικοπολιτικών αρχών του κομμουνιστικού κινήματος και της αγωνιστικής ταξικής πολιτικής του εργατικού κινήματος με τις οποίες επιτεύχθηκαν, τις προηγούμενες δεκαετίες, οι κατακτήσεις του στα πλαίσια του καπιταλισμού και οι επαναστατικές νίκες του ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό είναι αυτή που μπορεί να δώσει πνοή και δύναμη στην πάλη της εργατικής τάξης για να αντιμετωπίσει τη σημερινή ζοφερή κατάσταση και να δώσει στην Εργατική Πρωτομαγιά αυθεντικό αγωνιστικό-ταξικό-κόκκινο περιεχόμενο.

*

Το χαρακτηριστικό της σημερινής διεθνούς κατάστασης είναι η μεγάλη όξυνση όλων των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων που προκαλεί η παράταση και το αξεπέραστο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την κυριαρχία τους στον πλανήτη. Οι κυρίαρχες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις και τα ιμπεριαλιστικά κράτη δυναμώνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαών, αυξάνουν την επιθετικότητά τους και εντείνουν τους ανταγωνισμούς τους, κλιμακώνοντας τις επεμβάσεις τους, εξαπολύοντας κατακτητικούς πολέμους και επιβάλλοντας στις εξαρτημένες χώρες πολιτικές σκληρής κηδεμονίας.

Το ανέβασμα του Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ σήμανε την απότομη κλιμάκωση της φιλοπόλεμης πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που άρχισε να ξεδιπλώνεται γοργά το τελευταίο διάστημα με την εξαπόλυση αμερικανικών πυραύλων ενάντια στη Συρία, το ρίξιμο στο Αφγανιστάν της «μεγαλύτερης μη πυρηνικής» αμερικάνικης βόμβας και τώρα με τη συρροή τεράστιας αμερικάνικης στρατιωτικής δύναμης, ακόμα και πυρηνικής, στην Κορεατική χερσόνησο που απειλεί με πολεμικό χτύπημα την Β. Κορέα και έχει στο στόχαστρό της και την Κίνα.

Η επιθετική πολιτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που εντείνει την αντιπαράθεση με τους κύριους παγκόσμιους ανταγωνιστές του τη Ρωσία, την Κίνα και τη Γερμανία τροφοδοτεί μια όλο και πιο ανησυχητική και επικίνδυνη πολεμική ατμόσφαιρα.

Η Συρία και όλη η Μέση Ανατολή έχουν μετατραπεί σε μια μακρόχρονη ανοικτή πληγή που αιμορροεί από στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επιδρομές και επεμβάσεις και την ένοπλη εμπλοκή περιφερειακών δυνάμεων, οι οποίες έχουν δημιουργήσει και την τραγωδία των εκατομμυρίων προσφύγων. Καθώς οι πολεμικές εξελίξεις και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μαίνονται στη γειτονική μας περιοχή, οι κίνδυνοι που εγκυμονούνται από αυτές γίνονται πιο απειλητικοί για τη χώρα μας. Αυξάνουν από το γεγονός ότι οι αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα είναι ορμητήριο των αμερικανικών πολεμικών επιχειρήσεων και το Αιγαίο έχει μετατραπεί σε λίμνη περιπολιών των πολεμικών πλοίων του ΝΑΤΟ. Επιτείνονται, ακόμη, και από την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται, ενώ στην Κύπρο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η Τουρκία πιέζουν για νέο διχοτομικό σχέδιο. Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αναζητά απέναντι σε όλα αυτά διέξοδο στην «προστασία» από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντί να απομακρύνει φέρνει πιο κοντά αυτούς τους κινδύνους.

Μπροστά σ ’αυτές τις εξελίξεις προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη αναζωογόνησης του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος, που θα θέσει στην πρώτη γραμμή την πάλη για την ειρήνη, για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να φύγουν οι βάσεις από την Ελλάδα, για να μην εμπλακεί η χώρα μας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών και να μην είναι ορμητήριο των πολεμικών εκστρατειών τους.

*

Πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης η ΕΕ δοκιμάζεται από τριγμούς που εκδηλώνονται με φαινόμενα διάσπασής της, όπως η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, αλλά και από την ανάπτυξη φυγόκεντρων τάσεων που φανερώνονται με την ενίσχυση των εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων. Απογυμνώνεται από τα τεχνητά εξωραϊστικά περιβλήματά της και ο αντιδραστικός-βαθιά αντιλαϊκός, ιμπεριαλιστικός εκμεταλλευτικός-καταπιεστικός χαρακτήρας της γίνεται ευρύτερα αντιληπτός .

Η πολιτική της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και των μνημονίων που επιβάλλει η ηγεμονεύουσα Γερμανία οξύνει τις εσωτερικές κοινωνικές, πολιτικές και κρατικές αντιθέσεις της. Έχει γίνει θηλιά γύρω από το λαιμό της Ελλάδας που για όγδοο χρόνο πορεύεται κάτω από τον νεοαποικιακού τύπου μνημονιακό ζυγό. Τη θηλιά που πέρασαν με τα δύο πρώτα μνημόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήλθε να σφίξει παραπέρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εξαπατώντας τον λαό μας του φόρτωσε και ένα τρίτο σκληρό μνημόνιο, ενώ τώρα βαδίζοντας προς το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» έχει προσυμφωνήσει για ένα ουσιαστικά, τέταρτο μνημόνιο για μετά το 2018! Για την άγρια εφαρμογή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής πιέζει και η ΝΔ, ενώ σε σύμπνοια με αυτή βρίσκονται και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, παρά τις αντιπολιτευτικές δημαγωγίες τους.

Η πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής στις υπαγορεύσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ σπρώχνει την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό σε μια κατάσταση όλο και μεγαλύτερης ασφυξίας, από την οποία δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βγει παρά μόνο ο δρόμος του ξεσηκώματος μιας μαζικής πανεργατικής και παλλαϊκής αντίστασης και πάλης για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων.

Ο δρόμος αυτός δυσκολεύεται να ανοίξει γιατί το μαζικό κίνημα και πρώτα απ’ όλα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται καθηλωμένο από τις δυνάμεις που κυριαρχούν στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ, από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και της ταξικής συνεργασίας που έχουν συμβιβασθεί και υποταχθεί στην μνημονιακή πολιτική. Δυσκολεύεται να ξεφύγει από αυτή την παράλυση γιατί και οι πολιτικές δυνάμεων όπως το ΠΑΜΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις απομονωτικές ή φιλορεφορμιστικές θέσεις τους, με τις πρακτικές συνδικαλιστικής διάσπασης και διαίρεσης της ενιαίας μαζικής κινητοποίησης των εργαζομένων σέρνουν σε έναν προσανατολισμό που αποσυσπειρώνει τους εργαζόμενους και δυσχεραίνει την πάλη για την αλλαγή της άσχημης κατάστασης στα συνδικάτα.

Το ζήτημα της ταξικής αγωνιστικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος που συνδέεται αναπόσπαστα με την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος προβάλλει έτσι σαν κομβικό για να μπει ξανά η εργατική τάξη σε μια πορεία αποτελεσματικής αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων της, για να ανακτήσει τις χαμένες κατακτήσεις της και να τις διευρύνει, για να δυναμώσει ο αγώνας της για ψωμί-δουλειά-δημοκρατία-ειρήνη-εθνική ανεξαρτησία και για να ανοίξει η προοπτική προς μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση, η σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση καλείται να ανασυντάξει τις δυνάμεις της η εργατική τάξη, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά αλλά και τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.